လူျဖစ္က်ိဳး

ကၽြန္မ ဘန္ေကာက္မွာ ေနရတာ စိတ္ အညစ္ဆံုးက ကားစီးရတာပါပဲ။ အခ်ိန္တိုင္း လိုလို ကားလမ္းေတြ အရမ္းက်ပ္လို႕ တစ္ေနရာ ကေန တစ္ ေနရာ ကို သြားဖို႕ လိုင္းကား စီးရမွာကို အင္မတန္ စိတ္ညစ္ စရာပါပဲ ။ အထူး သျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ရမယ့္ ေန႕ေတြဆို မနက္ ကိုးနာရီ တက္ရမွာကို မနက္ ေျခာက္နာရီ ေလာက္ က တည္း က အိပ္ယာက ထျပီး ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ ကၽြန္မေနတဲ့ ေနရာကေန တကၠသိုလ္ကို တစ္နာရီ ခြဲ ေလာက္ ကားစီးရပါတယ္။

ကၽြန္မ လုိင္းကား စီးရင္ ေလေအးေပးစက္ တပ္ထားတဲ့ ကားေတြကို တတ္နိုင္သမ် မစီးပါဘူး။ ကားက တေရြ႕ေရြ႕သြားေနတဲ့ အခ်ိန္ အေအး လႊတ္ထားတဲ့ ကားအလံု ပိတ္ကားၾကီးထဲမွာ ေနရတာ အသက္ရူမရပဲ အရမ္း မြန္းက်ပ္ ပါတယ္။ ေလေအး ေပးစက္ပါတဲ့ ကား ဆိုရင္ တက္စီကားကို ေတာင္ ျဖစ္နုိင္ရင္ ေရွာင္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပဴတင္းေပါက္ အကုန္ ပင့္ ဖြင့္ထား လို႕ ရတဲ့ လိုင္းကား ရိုးရိုး ကိုပဲ ေရြးစီး ပါတယ္။ အျပင္ ျမင္ကြင္း ကိုလည္း တုိက္ရိုက္ ျမင္ ခြင့္ရပါတယ္။။ ကားျပဳတင္းကေန တအိအိ တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနတဲ့ ကားေတြကို စိတ္ပ်က္ ပ်က္ ၾကည့္ ရင္း တစ္ခါ တစ္ေလ အိပ္ေပ်ာ္ သြားတယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလ ေတာ့လည္း ေလ တ၀ူး၀ူး တုိက္ေနတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ ကေန အျပင္ဘက္ ျမင္ကြင္း ေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း လိုက္ရတာ အရသာတစ္ခုပါပဲ။

လမ္းတေလ်ာက္ ျမင္ရတဲ့ မရိုးနုိင္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြထဲမွာ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ခံေတြအတြက္ေတာ့ သိပ္ထူးဆန္းတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့ လမ္းေပၚက လူအခ်ိဳ႕ ရဲ့ ေနထုိင္မူကို ကၽြန္မ အျမဲသတိထားမိပါတယ္။ အဲ့တာကေတာ့ လမ္းတေလ်ာက္မွာ စိတ္ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ အိမ္ေျခမဲ့ လူအခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရတာပါပဲ။ သူတို႕အားလံုးမွာ တူညီတာ ကေတာ့ ပစၥည္းပစၥယ အစံုပလံု ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ၾကီး အိတ္ငယ္ အသြယ္ သြယ္နဲ႕ ေလ်ာက္သြား ေနၾကတာပါပဲ။ သူတို႕ကိုဆို ေခြးေတြကလည္း အေသေဟာင္တယ္။ သူတို႕မို႕ျဖတ္သြားရင္ အိမ္ထဲက ေခြးေတြ ကပါ ထြက္လာၾကတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးလဲ နံေဟာင္ေနတယ္။ မည္းတူးျခစ္ေနျပီး အခ်ိဳ႕က ဖိနပ္ဗလာ တစ္ခ်ိဳ႕လဲ ဘယ္ဘက္က ဒီဇိုင္းတစ္မ်ိဳး ညာဘက္က ဒီဇိုင္းတစ္မ်ိဳးနဲ႕ဖိနပ္ကို စီးထားတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ကားမွတ္တုိင္အုတ္ခံုေတြေပၚမွာ တုန္းလံုးပက္လက္ တစ္ခါတစ္ေလ ပလက္ေဖာင္းေတြေပၚမွာ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ မိုးသည္း သည္းမွာ ပစ္စလတ္ခတ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ငူငူၾကိးေတြ ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အထူးျခားဆံုးက သူတုိ႕မ်က္လံုးေတြပဲ ဘာဆို ဘာမွ မရွိပဲ ေျဗာင္ၾကီး ဗလာၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနေလရဲ့။ တစ္ခါတစ္ေလ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ေနတယ္ ေနာက္ အဆက္မျပတ္ ရယ္ေနတာေတြလည္း ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္ေနတာေတြလည္း ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ မလူပ္မရပ္ ရပ္ေနတာရွိသလို တစ္ခါတစ္ေလ အေၾကာင္းမဲ့ လူတစ္ကိုယ္လံုး ယမ္းခါေနတာလည္း ေတြ႕ရတယ္။

အဲ့လို လူမ်ိဳးေတြဟာ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ေပၚမွာ ေနရာတိုင္း လမ္းတိုင္း ကားမွတ္တိုင္တိုင္း လိုလိုမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ခြက္ခ်ျပီး ေတာင္းစားေနတာမ်ိဳးေတာ့ မေတြ႕မိဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ သူတို႕ဟာ လမ္းေဘးမွာ လူေတြ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ အစားအေသာက္ အၾကြင္း အက်န္ေတြ ထမင္း ေတြ ေခါက္ဆြဲေတြ ေကာက္စား ေနတာမ်ိဳး ေကာ္ဖီခြက္ အက်န္ေတြကို မက္မက္ေမာေမာ ေသာက္ေနတာမ်ိဳးရွိသလို စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါ ခဲေနတာ ေတြလည္း ေတြ႕ရေလရဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားဆို နားက်ပ္ တစ္လံုးနဲ႕ ေခါင္းတလူပ္လူပ္ ေျခတလူပ္လူပ္ စီးခ်က္ မ်ားေတာင္ လိုက္ေနေသးတယ္။
ကၽြန္မ သူတုိ႕ကို ျမင္ရင္ အရမ္း စိတ္ ထိခိုက္ပါတယ္။ ထုိင္းထဲမွာလည္း ဒီလိုမ်ိဳး ဘ၀ေတြ ရွိေသးတာပဲ။ သူတို႕ေတြ လမ္းေဘးက လူေတြ အတြက္ ဘာမွ မစီစဥ္ေပးဘူးလားလို႕ေမးမိတယ္။ ေနာက္ စိတ္ထဲ ထင့္တာ စိုးရိမ္တာ တစ္ခု ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ သူတို႕ ေတြ ဟာ ထုိင္းေတြေရာ ဟုတ္ၾကရဲ့လားလို႕ပါ။ ေျဖတာေတာ့ ထိုင္းေတြပါတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕က မူးယစ္ေဆး ရာဘလိုမ်ိဳး အလြန္အက်ြံ သံုးျပီး ဦးေနွာက္ ေခ်ာင္ သြားတာေတြ အရက္ အရမ္း ေသာက္ျပီး ျဖစ္သြားတာ ေတြလဲ ျဖစ္နိုင္တယ္တဲ့။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ သူတို႕ကို ျမင္တိုင္း စိတ္ထဲ အျမဲ သနားမိ တယ္။ လူျဖစ္ျပီး လူျဖစ္ရ က်ိဳး မနပ္ လိုက္တာလို႕ ထင္မိတယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလ အဲ့လို လူေတြ ထဲမွာ ကၽြန္မ အဘိုး အရြယ္ေလာက္ အေဖ အရြယ္ေလာက္ အေမအရြယ္ လူၾကီးေတြကို ေခၽြးသံရဲရဲနဲ႕ ေပတူး ညစ္စုတ္ ေနတာ ျမင္ရတိုင္း လမ္းေပၚေတြမွာ ေျခဦး တည့္ရာ ေလ်ာက္ သြားေန တဲ့လူေတြ ျမင္ရတိုင္း စိတ္မေကာင္း အေတာ္ျဖစ္မိတယ္။

လူေတြဟာ လူ႕ဘ၀မွာ ခဏတာ ေလး လူျဖစ္လာရတဲ့ သက္တမ္းတိုတိုေလးမွာ လူ႕ဘ၀ကို ဒီလိုမ်ိဳး ကုန္ဆံုးရ တာေတြ အတြက္ စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္မိသလို ေတာ္ေတာ္ ေလး သံေ၀ဂ ရမိတယ္။ အဲ့လူေတြ ထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ လူေတြဟာ သူတို႕ရဲ့ စိတ္ေသာကေတြ ဗ်ာပါဒေတြ ဘ၀ အေမာကို ပူျပင္း ေလာင္ျမိဳက္ လြန္းလို႕ ဘယ္လိုမွ စိတ္ မထိန္း နိုင္ေတာ့ တာကေန ေပါက္ကြဲ ထြက္သြားျပီး စိတ္လြတ္ သြားၾက တာ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေဘးမွာ ေဖးမမယ့္သူမရွိလို႕လား မိသားစု ေဆြမ်ိဳး ညီအစ္ကိုေမာင္နွစ္မ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ဒီအသက္အရြယ္အထိေတာင္ ရွိလာျပီးမွ စိတ္ေတာင္ လြတ္သြားရတယ္ဆိုကတည္းက သူတို႕မွာ ခံစားခ်က္အေတာ္ကိုျပင္းထန္ျပီး စိတ္သတိ အမွတ္သတိေတြ လြတ္သြားၾက လို႕ျဖစ္မယ္။

ထိုင္းအစိုးရက အဲ့ ေလလြင့္လူေတြကို စုျပီး တစ္ေနရာမွာ သူတို႕ကို စိတ္ကုထံုးလိုမ်ိဳး စနစ္တက်ေပးျပီး ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ ကူညီမူေပးနိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ေတြးမိတယ္။ အခုခ်ိန္အထိ ဘန္ေကာက္ရ့ဲလမ္းမေပၚမွာ လူအေလအလြင့္ေတြလို႕ သံုးနံူးထားတဲ့ လူသားေတြ ရွိေနၾကတုန္းပဲ။