စက္တင္ဘာ အိပ္မက္

အပူေရာင္လူိင္းေတြ တျဖတ္ျဖတ္ေတာက္လို႔ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြၾကားမွာ ကစဥ့္ကလ်ား ေျပးေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြ၊ တဟူးဟူး မႈတ္ထုတ္ေနတဲ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြၾကားမွာ အၿပိဳၿပိဳ အလဲဲလဲ အလံေတြ၊ အလံေတြ လမ္းမထက္မွာ အတံုးအ႐ံုးနဲ႔ ပိုင္ရွင္မဲ့ ဖိနပ္ေတြ၊ အိုင္ထြန္းေနတဲ့ ေသြးကြက္ေတြ၊ အပိုင္းပိုင္းျပတ္ေနတဲ့ သေျပခက္ေတြ ေပါက္ျပဲေနတဲ့ ဘုရားပံု ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ၊ သံဆူးၾကား ညပ္ေနတဲ့ သဃၤန္းစေတြ အားလံုးကို ျမင္ေနတယ္။

က်မ နိုးထပါရေစေတာ့။ ကိုယ္ေပၚကို မြန္းက်ပ္စြာ ဖိနွိပ္ထားတဲ့ လက္ၾကမ္းႀကီးေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ အသက္႐ွဴမရ ကယ္ၾကပါဦး၊ သိေနတယ္ အရာရာကို လံုး၀ကို လႈပ္မရတာတခုပဲ၊ အိပ္မက္ မဟုတ္မွန္းလည္း သိေနတယ္။ ဒါဆို ဘီလူး စီးတာလား၊ သိေနရဲ႕ ျမင္ေနရဲ႕ လႈပ္လို႔ကို္ မရျဖစ္ေနတာပဲ။ မိုးၿခိမ္းသံေတြလည္း အဆက္မျပတ္ ၾကားေနရတယ္။ ဘာေတြလဲ၊ ကယ္ၾကပါဦး၊ လြင့္ကနဲ ႐ုတ္တရက္ ျပဳတ္က်သြားတယ္။

ဟိုးအျမင့္ႀကီးက ျပဳတ္က်သလို အသည္းတေအးေအး ရွိေနသလို တလွပ္လွပ္နဲ႔ေပါ့။ ေရစီးေၾကာင္းႀကီး တခုတည္းကို ျပဳတ္က်သြားသလို ထူးဆန္းတာက ေရလံုး၀ စိုမေနဘူး။ လြတ္ၿပီကြၽတ္ၿပီေပါ့။ ကုန္း႐ုန္းထခ်ိန္မွာပဲ ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ေမ်ာပါလာတဲ့ သ႑ာန္တခု၊ ဘာမ်ားပါလိမ့္လို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လို္က္ေတာ့ အညိဳအမည္း စြဲေနတဲ့ ခႏၶာကို္ယ္တခု ေမ်ာလာေနတယ္။ ဦးျပည္းေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ သဃၤန္းစက လည္ပင္းမွာ ပတ္ၿငိေနတယ္။ အလို … ဘုရားေရ … အ႐ႈိးရာအျပည့္န႔ဲ အသက္ကုန္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္ အေလာင္းပါလား … ဘုရား … ဘုရား …။


အား … ႐ႊံ႕ထဲႏြံထဲကေန က်ဳံး႐ုန္းထကာ ေရေျမာင္းေဘာင္ေလးတခုကို ေမးတင္ၿပီး ငို႐ိႈက္မိတယ္။ ရင္ထဲ နာက်င္လြန္းလို ့ရင္ကြဲမတတ္ပဲ။ အသက္ကို မနည္းပင့္႐ွဴရင္းက အခုမွ ေဘးဘီကို လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ ဘုရားေရ … အမူိက္ေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ေရေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းစပ္မွာ ဒါက ဘာပါလိမ့္၊ ဦးေႏွာက္စေတြ … ေသြးေတြ စြန္းထင္းေပက်န္ေနတဲ့ ဦးေနွာက္စေတြ၊ အသံကုန္ ျခစ္ေအာ္လိုက္မိတယ္။

အားကုန္ လြင့္ထြက္သြားသလို ျဖစ္သြားၿပီး အုတ္ခဲပံုေတြၾကားမွာ ေခြေခြေလး ပံုလဲသြားျပန္တယ္။ ဘုရား … ဘုရား … ဘာေတြမ်ား ဆက္ျဖစ္ဦးမွာပါလိမ့္ (အေမေရ …)။ ေသြးညိဳညိဳစေတြ ဟိုတကြက္ ဒီတကြက္ အုတ္ခဲပံုေလးေတြနဲ ့ေသြးကြက္ေလးေတြကို ၀န္းပတ္ထားတယ္။ ဘာေလးေတြပါလိ္မ္။ ေက်ာင္းတိုက္ေဘးမွာ ငို႐ိႈက္ေနတဲ့ အေမအိုေတြ၊ မ်က္နွာေလးေတြ မႈန္မိႈင္းေနတဲ့ သီလရွင္ ဆရာေလးတြ၊ သူတို ့ေဘးမွာ မ်က္နွာငယ္ေလးေတြနဲ ့ထိုင္ေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ငူငူႀကီး ေအာက္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ပံု႔ပံု႔ႀကီး ထိုင္ေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါး၊ ေက်ာင္း၀န္းတိုက္ထဲမွာ စီတန္းထိုင္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ပတ္တီး အေဖြးသားေတြနဲ ့ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ႀကပါလိမ့္ …။ လြင့္ကနဲ လွည့္္္ပတ္ၾကည့္မိေတာ့ အားလံုး ၿပိဳက်ပ်က္စီးေနတဲ့ ဘုရားစင္ေတြ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ တရားစာအုပ္ေတြ … မွန္ကြဲစေတြ … ေသြးေတြ … ေသြးေတြ … စကားသံေတြ … သဲ့သဲ့ၾကားေနရတယ္။ မနည္းလြတ္ေအာင္ ေျပးရတယ္ ဒကာႀကီး … ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြလည္း အိပ္ေနတုန္းေပါ့။ တိုးညင္းၿပီး တုန္ခါေနတဲ့ အသံေတြ …

႐ုတ္တရက္ အုန္းေမာင္းေခါက္သံေတြ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲထြက္လာတယ္။ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ငိုေနတဲ့ ေယာက်ၤားရင့္မႀကီး တေယာက္ရဲ႕အသံ ေရဒီယိုသတၳဳလူိင္းကေန တုန္ခါၿပီး နားစည္ကို လာထိခတ္ေနတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေတြက တုံးေတြေခါက္ၿပီး ကယ္ပါလို ့အကူအညီ ေတာင္းေနတာကို က်ေနာ္တို႔မွာ ညမထြက္ရအမိန္႔နဲ႔ ဘယ္လိုမွ ထြက္ကယ္လို ့မရခဲ့ဘူးဟု ငိုရင္း႐ိႈက္ရင္း ေျပာေနတဲ့ အသံကို နားေထာင္ရင္းက ဖုန္းခြက္ကို ကိုင္ရင္း မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္က်ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ …။ အလုိ … က်မကိုယ္တိုင္ပါလား၊ မငိုရဘူးေလ … မငိုရဘူး … သတင္းေထာက္ဆိုတာ ခံစားခ်က္ မထည့္ရဘူး၊ တိတ္စမ္း … အသံေတြက ေ၀းသြားလုိက္ နီးလာလိုက္ အသံသြင္းခန္းမမွာ စာ႐ြက္ေလးကိုင္ရင္း မ်က္ရည္ ေတြေတြက်ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ …။

ဒါအိမ္မက္လား … တကယ္လား အႀကိမ္ႀကိမ္ လက္ထိပ္ကို ဆြဲစိတ္ေနမိရင္းက နာက်င္လြန္းလာလို ့ လက္ဖ၀ါးေတြကို ျဖန္႔ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အလုိ … ေဟာဟို တံတားတဖက္မွာ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ၊ မီးအားျမႇင့္စက္ၾကားထဲမွာ ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ ့ ေသြးအိုင္ထဲမွာ လဲေနတဲ့ လူငယ္ေလးနံေဘးမွာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိနဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနတဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ ဖိနပ္သံ တခြပ္ခြပ္ ၾကားေနရၿပီ၊ ကေလးေရ … ေျပးေတာ့ … ေျပးေတာ့ေလ။

မလြတ္ဘူး … မလြတ္ဘူး … ထုိင္ခ်လိုက္ … ထိုင္ခ်လိုက္ … မေျပးရင္ သူတို႔လုိက္မပစ္ဘူး၊ ယံုၾကည္စြာနဲ႔ ကေယာင္ကတမ္း ကိုယ္ပါ ေရာေယာင္ ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ အေမာေတြရယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးပါ့မလဲကြယ္။ အား … ေသၿပီ … ေသပါၿပီ … တုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းေတြ ေခါင္းေတြကိုမွ ေ႐ြးၿပီး အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ထု႐ိုက္ေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္ အရိပ္ေတြ။ အား … ဒ႐ြတ္တိုက္ ဆြဲေခၚေနတဲ့ လက္ၾကမ္းၾကမ္းေတြ၊ ေတာ္ပါေတာ့ … ေတာ္ပါေတာ့ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထုိင္ေနတဲ့ ကေလးေတြ တကို္ယ္လံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီလို႔ မ်က္လံုး အေၾကာင္သားေလးေတြနဲ႔ အလန္႔တၾကား ေအာ္ငိုသံေတြ၊ ကမၻာပ်က္တဲ့ အလားပဲ၊ ဘုရား ကယ္ပါ၊ သူတို႔ ကို္ယ္ကို မျမင္ေလာက္ဘူး၊ အကာၾကားကေန အသာေလး လိမ့္အထြက္ ေျဖာင္းကနဲ ပင့္႐ုိက္လိုက္တဲ့ အသံေၾကာင့္ အလန္႔တၾကား ကိုယ့္ပါးကိုယ္ ျပန္စမ္းမိေတာ့ တရပ္စပ္ ပါး႐ိုက္ၿပီး ဆြဲေခၚတဲ့ေနာက္ ဒ႐ြတ္တုိက္ ပါသြားရွာတဲ့ ကေလးမေလးေတြ၊ ကယ္သူမဲ့ ကူသူမဲ့ ပိုင္ရွင္မဲ့ ဖိနပ္ပံုေတြၾကားမွာ ပစၥည္းေတြကို ႏႈတ္သီးနဲ႔ လိုက္ဟပ္ေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ေခြးတေကာင။္ အလို … ေခြရက္သားေလး ပံုလဲေနတဲ့ တုတ္ခ်က္ေအာက္မွာ အသက္ေပ်ာက္သြားတဲ့ အမည္မသိ လူငယ္ေလးတေယာက္ ဘုရားဘုရား ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္ …။
ေျပးမွ … ေျပးမွ …
ပိတ္ … ပိတ္ … အေရွ႕က ပိတ္ဖမ္း … ပိတ္ဖမ္း
ထိုင္ထိုင္ … အားလံုး စုထိုင္စမ္း
ေအာင္မယ္ … မင္းက ဘာေကာင္လဲ … ဖုန္းဖုန္း … ဖ်န္းဖ်န္း …
စစ္ဖိနပ္နဲ႔ စံုခံုကန္၊ နံပါတ္တုတ္နဲ႔ စံုကိုင္ၿပီး ႐ိုက္ေနတယ္။ ေသပါၿပီ … ေသပါၿပီ … ေခါင္းေပၚ လက္ကိုေျမႇာက္ၿပီး ကာထားတဲ့ အနီေရာင္၀တ္ ေကာင္ေလး။ ေတာ္ပါေတာ့ … ေတာ္ပါေတာ့ … ကေယာင္ကတမ္း ၀င္ဆြဲတာမမိဘဲ ကိုယ္ပါ လမ္းမေပၚ ပံုရပ္လဲက်တယ္။ သြား … ထ … ဟိုုကားေပၚတက္ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထိုင္ေနရာကေန အေျပးအလႊား ဒယီးဒယိုင္ ေျပးထြက္ကာမွ ေက်ာေနာက္ကေန နံပါတ္တုတ္နဲ႔ ေျပး႐ုိက္လိုက္ေသးေတာ့ အေကာင္ပိန္ပိန္ေလးခင္ဗ်ာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ လဲက်ရွာတာကို စစ္ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ကန္လိုက္ေသးတယ္။ ထုေန႐ိုက္ေနရင္းက ဟိုလမ္းတဖက္မွာ လမ္းျဖတ္ေလွ်ာက္လာတဲ့ အျဖဴေရာင္ အရိပ္ေလးတခု … အယ္ … ေသပါၿပီ နံပါတ္တုတ္နဲ ့မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္တာ လက္နဲ႔ ကာလို႔ ေခါင္းကို ေလးငါးခ်က္ ေျဖာင္း ေျဖာင္း ေျဖာင္းနဲ႔ ဆင့္ဆင့္႐ိုက္ေနပံုမ်ား အားမရလို႔ လမ္းကူးၿပီး ၀င္႐ုိက္တဲ့ ေကာင္က ရွိေသးတယ္။
ငါ … ေတာက္ …
ဘယ္လိုမွ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့လို ့ပါးစပ္ထဲမွာ ကြမ္းတံေတြး အရဲသားနဲ စစ္၀တ္စံုနဲ႔ ဘီလူးျပံဳးျပံဳးေနတ့ဲ ေကာင္ကို ပါးျဖတ္႐ိုက္လိုက္တာမွာ အရွိန္လြန္ၿပီး ျပဳတ္က်တာ ျမက္ခင္းေတြၾကား ေရာက္သြားျပန္တယ္။

အားလံုးၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္လို႔၊ ပုရစ္ေအာ္သံစူးစူးနဲ႔ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ညတည …။
ရင္ထဲမွာ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး မဟုတ္မွန္း သိပ္သိသာေနတယ္။ ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း ဂိုေဒါင္ႀကီးတခု၊ လူေတြမွ ရွိရဲ႕လား … အသာေလး ေခ်ာင္းႀကည့္လိုက္ေတာ့
ဖုန္းကနဲ ႐ုိက္လိုက္တဲ့ အသံႀကီးတခုထြက္လာတယ္။ ေခါင္းေတြ ေမာ္မၾကည့္နဲ႔ ေသခ်င္ေနလားတဲ့၊ ၀မ္းေခါင္းသံႀကီးနဲ႔ ေအာ္သံထြက္လာတဲ့အခါ ေနာက္ေဘးဘီ ၀ဲယာေတြကေန အသ့ေတြ အသံေတြ ငရဲပြက္သလို ေအာ္လိုက္ ဟစ္လိုက္ၾကတာ အခုမွ ကမၻာပ်က္သလို အခန္းက်ဥ္းေလးေတြထဲမွာ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ႐ုိက္နွက္သံေတြနဲ႔အတူ ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားတဲ့ လူေတြ လူေတြ …။ စစ္ေၾကာေရးစခန္းတဲ့ …။ အလန္႔တၾကား ေျပးထြက္လာခဲ့မိတယ္။

စီအန္အန္တို႔ ဘီဘီစီတို႔ကို ေျပာေပးၾကပါ။ မေသေသးတဲ့ လူေတြကိုေလ … မီးနဲ႔႐ိႈ႕ေနပါတယ္ ႐ႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးရင္း ေျပာေနတဲ ့အန္တီႀကီး၊ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ လူအရွင္လတ္လတ္ေတာင္ မီး႐ိႈ႕ သတ္ရေလာက္ေအာင္ အျပစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးေနလဲ။ လမ္းမထက္ ေမတၱာသုတ္႐ြတ္မိတာ၊ ငတ္လြန္းလို႔ ဒုကၡေရာက္လြန္းလို႔ ဆႏၵကို ေဖာ္ထုတ္မိတာေလးကို အရွင္လတ္လတ္ မီး႐ိႈ႕သတ္ပစ္သတဲ့။ ဟား … မြန္းက်ပ္လြန္းတဲ့ စိတ္ေတြကို ထြက္ေပါက္ေပးတဲ့ အေနနဲ ့သက္ျပင္း မႈတ္ထုတ္မိခ်ိန္မွာပဲ လမ္းမေပၚ လြင့္ထြက္သြားျပန္တယ္။

လူသူကင္းမဲ့ေနတဲ့ လမ္းမလယ္မွာ ကိုယ္တေယာက္တည္း ဘယ္သြားရမွန္းမသိ။ အမ … အမ က်ေနာ့္ကို ကယ္ပါဦးတဲ့။ ဒယီးဒယိုင္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္။ ေသြးေတြနဲ႔ စို႐ႊဲေနတဲ့ ေခါင္းကို အုပ္မိုးကိုင္ၿပီး အရမ္းနာက်င္ေနတဲ့ မ်က္နွာနဲ ့ေကာင္ေလးတေယာက္။ အမ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ဘယ္လဲ ေမာင္ေလးဆိုေတာ့ … ေတာင္ဥကၠလာပကို လိုက္ပို႔ေပးပါ အမရယ္ က်ေနာ္ ကိုကို၀င္းပါတဲ့။ အိမ္မွာ အေမနဲ႔ အေဖ စိတ္ပူေနတယ္။ မနက္ အလုပ္လည္း ဆင္းရဦးမယ္တဲ့ေလ။ ကိုကို၀င္း … သူေသၿပီးၿပီ မဟုတ္လား။ အခု မေသေသးဘူးပဲ။ ဘုရား … ဘုရား … ေသြးေတြ႐ႊဲေနတဲ့ သူ႔ေခါင္းကို အုပ္ကို္င္ေပးထားရင္းက ကူရာမဲ့ ကယ္ရာမဲ့။ ဘယ္ဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြးေတြပါလိ္မ့္၊ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုမိတယ္။ အသံကုန္ျခစ္ၿပီးကို ေအာ္ငိုမိတယ္။ ျပင္းထန္လြန္းတဲ့ နာက်င္ေပါက္ကြဲေနတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔အတူ ေလာဟာနယ္ထဲ ေမ်ာလြင့္သြားမိတယ္။

ညီမေလး … ညီမေလး … အိမ္မက္မက္ေနတာလား၊ ငိုေနလိုက္တာ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္နဲ႔၊ ထထ ေရေသာက္လိုက္ တို႔ ဒီေန႔ စက္တင္ဘာ အေရးေတာ္ပံုမွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းေတြအတြက္ ဆြမ္းေကြၽးသြားရမယ္ေလ။ လက္ေမာင္းအစံုကို သာသာေလး လႈပ္ႏိႈးလာတဲ့ အတူေန အမကို အိပ္ေနရင္းက ေတြေတြႀကီး ေငးႀကည့္ေနရင္း
ငါ့အိပ္မက္ မၿပီးေသးဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက ခပ္ဖြဖြ ေရ႐ြတ္မိတယ္။ ငါ့အိပ္မက္ မၿပီးဆံုးေသးသလို ငါတို႔ အခုထိ မၿပီးေသးဘူးပဲ။ အိမ္မက္ေတြဟာ ေမ့ေကာင္းတဲ့ အရာေတြေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး၊၊
ေသခ်ာတယ္၊ ငါတို႔ မၿပီးေသးဘူး။ ေပးခဲ့တဲ့ ေသြးေတြ ၿပိဳကြဲခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြအတြက္ ငါတို႔အိမ္မက္ မၿပီးေသးဘူး။ ။

ဆုမြန