FREE FREE FREE

ဒီေန႕ ကၽြန္မ ခ်စ္သူ ခရီးထြက္လို႕ သု၀ဏဘူမိ နိုင္ငံတကာေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႕ပါတယ္။ ခ်စ္သူေတြကို ေလဆိပ္မွာ သြားၾကိဳရတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႕ ခ်စ္သူေတြကို ေလဆိပ္ကို သြားပို႕ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို မခံစားခ်င္ေတာ့တာ အမွန္ပဲ။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္တဲ့ အျဖစ္ေလးတစ္ခု ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္လို႕ပါ ကၽြန္မေတာ့ ျပန္ေတြးတုိင္း ျပံဳးစိစိျဖစ္မိပါတယ္။

မနက္ေစာေစာ ထြက္မယ့္ ေလယာဥ္ ကြင္းကို လိုက္ပို႕ ျပီးေတာ့ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္ သူမ်ားသာ ဆိုတဲ့ ေနရာကို အေရာက္ မွာေတာ့ သူ႕ကို ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ မၾကာခဏ ခြဲခြာရေပမယ့္ ကိုယ့္ေဘးနားက ခ်စ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားတုိင္း ခဏေလး ဆိုရင္ ေတာင္ ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခရီးထြက္ၾကတုိင္း ကၽြန္မက ကၽြန္မခ်စ္သူေတြကို အစစအရာရာ ျပည့္စံုေအာင္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္စည္းေပးျပီး သူတို႕ ခရီးစဥ္ အဆင္ေျပဖို႕ က အဓိက ျဖစ္လို႕ ေတာ္ရံု ကိစၥေတြဆို မ်က္နွာ တစ္ခ်က္ မပ်က္ပဲ ေတာက္ေလ်ာက္ လုပ္ေပးခဲ့တာ အၾကိမ္ေရ မ်ားတယ္ေလ။ အေမ ျပန္တုန္း ကဆို လည္း ကၽြန္မမွာ ငိုဖို႕ အခ်ိန္ မရဘူး။ စကား မေပါက္တဲ့ အေမ စက္ေလွကား ေၾကာက္တဲ့ အေမ့ အတြက္ ေလယာဥ္ထဲ အထိ အဆင္ေျပေျပ အေရာက္သြားနုိင္ဖို႕ စီစဥ္ေပးရေတာ့ အေမသြားခါနီး ၀င္ခါနီး အခ်ိန္အထိ အေမ့ကို နုတ္ဆက္စကားဆိုတာထက္ အေမ့ေဘးမွာ ပါသြားမယ့္ ၀န္ထမ္းကို အေမ့ကို ဂရုစိုက္ဖို႕ တတြတ္တြတ္ မွာ ေနရ တယ္ေလ။ ျပီး အေမအထဲ ၀င္သြားမွ စိတ္ကို တစ္၀က္ ေလ်ာ့တယ္ ေနာက္ အိမ္ကို အေမျပန္ ေရာက္ ေလာက္ ခ်ိ္န္ ဖုန္းဆက္မွ အေမ ျပန္ေရာက္ျပီဆိုတာ စိတ္ကို အကုန္ဒံုးဒံုးခ်နိုင္ေတာ့တယ္။

အခုလဲ ကိုယ္ေတာ္ေလး ခရီးထြက္ဖို႕ အစစအရာရာ ျပင္ဆင္ထည့္ေပး လက္မွတ္ ပတ္စပို႕ စစ္ျပီးေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းထဲ အထိ လုိက္ပို႕ ေပးျပီး သြားခါနီးက်မွ က်န္ခဲ့ရမယ့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နည္းနည္း ၀မ္းနည္း သလို ျဖစ္မိတယ္။ အဲ့တာနဲ႕ စိတ္ေထြေထြနဲ႕ တစ္ကိုယ္တည္း ေလဆိပ္ အေပၚဆံုး ထပ္ကေန လမ္းညႊန္ ျမွားေလးေတြ အတိုင္း ေလယာဥ္ကြင္းကေန ဘတ္စ္ကားဂိတ္အထိ အခမဲ့ လုိက္ပို႕ေပးတဲ့ ရွပ္တဲလ္ ဘတ္စ္ ကို လိုက္ရွာ လိုက္တာ သြားေနက် ေပမယ့္ မ်က္စိေတြ လည္သြားပါေရာ။ တစ္ေခါက္ အေပၚကို ဓာတ္ေလွကားနဲ႕ ျပန္တက္ အစကေန ျပန္ေလ်ာက္ေတာ့မွ shuttle Bus မွတ္တုိင္ကိုေတြ႕တယ္။ မ်က္စိလည္စရာ သူ၀ဏဘူမိ ေလဆိပ္က အထပ္တုိင္း မွာ အျမဲ လိုလို ခရီးသြားေတြနဲ႕ ျပည့္နွက္ေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အေနာက္တုိင္းသားေတြထက္ အေရွ႕တုိင္း သားေတြက အခုရက္ပိုင္းမွာ ပိုမ်ား ေနတာ သတိထားမိပါတယ္။

အဲ့ဒီ့ Shuttle Bus ကားမွတ္တိုင္ေလးမွာ ကုလားဆင္လူမ်ိဳး လူတန္းရွည္ၾကီး တစ္ခု ကို မွတ္မွတ္သားသား ေတြ႕မိတယ္။ သူတို႕က အထုတ္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ တန္းစီေစာင့္ေနတယ္။ သူတို႕ ပတ္ပတ္ လည္မွာလဲ တက္စီ သမားေတြက အုံခဲျပီး ငယ္သံ ပါေအာင္ ေခၚေန တယ္။ သူတုိ႕ က အထုတ္ေတြ တင္ထားတဲ့ တြန္းလွည္းကို က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ဆုပ္ထားၾကျပီး မ်က္နွာ တင္းတင္းနဲ႕ လံုး၀ကို လွည့္ မၾကည ့္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မ စိတ္အထင္ သူတို႕ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို သြားဖို႕ shuttle Bus ကို ေစာင့္ေနၾကဟန္ တူပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ လူတန္းၾကီး ကို ကၽြန္မလဲ ထုိင္ေနရင္း စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီ့လူအုပ္စုၾကီးမွာ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ ပါပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ ေခါင္းေဆာင္ ရဲ့ ဦးေဆာင္မူကို ေတာ္ေတာ္ေလး လုိက္နာဟန္ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ လူၾကီးက အထုုတ္ကို ကိုင္ရင္ သူတို႕ ကိုင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့လူၾကီး က ဟို တစ္ဘက္ကို ေမ်ာ္ၾကည့္ရင္ သူတို႕လဲ ေမ်ာ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဒီဘက္ကုိ ေျပာင္းျပီး သူက ေမ်ာ္ၾကည့္ ရင္လည္း သူတို႕ လုိက္ေမ်ာ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ယိမ္းတုိက္သလိုျဖစ္ေနတဲ့ သူတို႕အုပ္စုကို ကားမွတ္တိုင္က လူေတြ ကလဲ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနပါတယ္။ ဒီလို လူအုပ္စု လိုက္ အမ်ားၾကီးဆိုရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႕ ကားေတြနဲ႕ သီးသန္႕ ထြက္ၾက တာမ်ားျပီး အခုလို Shuttle Busမွာ လာေစာင့္ ေနတာ ကေတာ့ နည္းနည္း ရွားပါတယ္။

အဲ့တာနဲ႕ shuttle Busၾကီး တစ္စီး ဆိုက္လာပါတယ္။ ကားေပၚက လူအကုန္ ဆင္းသြားၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႕လဲ ကားေပၚကို တက္ခ ဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ့ ကားမွတ္တိုင္မွာရွိတဲ့ အုပ္စုၾကီးက တစ္ေယာက္မွ မတက္ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ကားက တံခါးေတြကို ပိတ္ ေခါင္းကို ကား လမ္းမ ေပၚ တည္ျပီး ထြက္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ခုနက အုပ္စုရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ လူၾကီး က ဟိုးဟိုး ဆိုျပီး ေအာ္ျပီး အလိုအေလ်ာက္ ပိတ္တဲ့ ကားတံခါးကို မပိတ္သြားခင္မွာပဲ လက္နဲ႕ ဆြဲဖြင့္ပါတယ္။ ကားသမားလဲ အလန္႕တၾကား ရပ္လိုက္ျပီး ကားေပၚက လူေတြအကုန္ ကၽြန္မ အပါအ၀င္ ဘာမ်ားျဖစ္သလဲလို႕ အဲ့လူၾကီးကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ သူက ကားဒရိုင္ဘာကို ငါသိတယ္ေနာ္ဆိုတဲ့ မ်က္နွာကို ခ်ီျပီး ခပ္မာမာအသံနဲ႕ ေမးပါတယ္။ ( How many Baht , How many Baht)လို႕ ကုလားစကားသံခပ္ျမန္ျမန္နဲ႕ ေပးပါတယ္။ သူ႕ပံုစံကို ၾကည့္ျပီး ကားသမားက not only bus လို႕ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထင္ ကားသမားက အဲ့လူၾကီးက သူ႕လူအုပ္မ်ားလို႕ မဆန္႕ မွာ စိုးလို႕ သူ႕ကို ကားဘယ္နွစ္စီးလဲလို႕ေမးလို႕ သူ႕ဘတ္စ္တစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘူး လာဦးမယ္လို႕ ေျဖပံုရပါတယ္။ အဲ့ဒီ့အခါ အဲ့ လူၾကီးက စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႕ ့how many Baht how many Bahtလို႕ ျပန္ေမးပါတယ္။ သူက ေမးတာ တလြဲ ေျဖတာ တလြဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္ ကားက တစ္ေစာင္းၾကီး ျဖစ္ေနလို႕ ေနာက္ကားေတြကလဲ ဟြန္းေတြ တတီတီနဲ႕ ေအာ္ေနပါတယ္။ ကားသမားက ကားကို ေမာင္း ထြက္ခ်င္ ေနပါျပီ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ့လူၾကီးက ကားတံခါးကို သူ႕လက္ၾကီးေတြနဲ႕ ဆြဲဟထားျပီး how many Baht ဆိုတာပဲ တြင္တြင္ ေအာ္ေမး ေနေတာ့ ပိတ္လို႕မရဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ အေျခအေနကေတာ့ တင္းမာေနပါျပီ။ သူဘာဆိုလိုခ်င္မွန္းလဲ ကားသမားက မသိဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲ့ဒီ့အခ်ိန္က်မွ ကားသမားေဘးက ခရီးသည္တစ္ေယာက္က ထုိင္းလို ဒရိုင္ဘာကို ေျပာလုိက္ပါတယ္။ သူကားခေမးေနတာ ဘယ္ ေလာက္ လဲ လို႕ ျဖစ္မယ္လို႕ ထိုင္းလိုေျပာလုိက္တာပါ။ အဲ့ေတာ့မွ ကားသမားက ေဆာင့္ၾကီး ေအာင့္ၾကီးနဲ႕ နိုးမန္းနီး ဖဖ္လီး ဖဖ္လီး နိုးမန္းနီး ဖလီး ဖလီးလို႕ ထုိင္းသံပါပါနဲ႕ ေအာ္လုိက္ပါတယ္။ ေအာ ဆိုတဲ့ အသံၾကီးနဲ႕အတူ အဲ့ဒီ့လူအုပ္ၾကီးက တစ္ျပိဳင္ တည္း ဖလိီး ဖလီး ဆိုျပီး သံျပိဳင္ေအာ္ျပီး shuttleBus ေပၚ တေပ်ာ္တပါး စု ျပံဳတက္လာၾကပါေတာ့တယ္။ ကားေပၚက လူေတြလဲ အကုန္ ေအာ္ရယ္ ၾကပါ ေတာ့တယ္။ ပစၥည္းေတြ ေသတၱာေတြနဲ႕ ခုနက ေခ်ာင္ခ်ိေနတဲ့ ကားေပၚမွာ ခ်က္ျခင္းပဲ လူေတြ ျပည့္နွက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မလဲ free free ဆိုျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႕ ခုန္ေပါက္တက္လာတဲ့ လူေတြကို ၾကည့္ျပီး စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ ရယ္ေမာ မိပါတယ္။ ကၽြန္မ သေဘာ အက်ဆံုးက လူအုပ္ၾကီးရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ရဲ့ မ်က္နွာေပးပါ သူက ခပ္မာမာ လုပ္ထားတဲ့ ပံုက ပိုရယ္ရပါတယ္။ ကိုယ္ မကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေနရာ ေပမယ့္ ငါ့ကို ဒီလို လုပ္လို႕မရဘူး ငါက သိတယ္ ငါကြဆိုတဲ့ တမင္ မာထန္ထားျပီး အခမဲ့ကားကို တံခါးဆြဲျပီး ကားခ အတင္း ေမးေနတဲ့ သူ႕ပံုက ကၽြန္မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သေဘာက်စရာ ျဖစ္မိပါတယ္။

အဲ့ဒီ့ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ျပီးအထူးသျဖင့္ ရြာကေန ျမိဳ႕တက္ျပီး ဘုရားဖူးလာၾကတဲ့ ဘၾကီး ဘိုးေလးေတြနဲ႕ အေမနဲ႕ရြာကို လြမ္းမိပါ ေသးေတာ့တယ္။