ငိုဖို႕အခ်ိန္

ဘ၀တေလ်ာက္လံုး အျမဲတမ္းလိုလိုပဲ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာကို ဦးစားေပးခဲ့တာ. ျဖစ္သင့္တာကိုပဲ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ရတာ မရရေအာင္ ၾကိဳးစား ရုန္းကန္ေပးရတာ ဘ၀ေပး အေျခအေန တစ္ခု ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ အဲ့ဒီ့အတြက္ ေပးဆပ္ရတာ ေတြက ဘ၀နဲ႕ထပ္ျပီးေတာ့ ကို ရင္းနီးခဲ့ရတာပါ။ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာကို ဦးစားေပးလုပ္ခဲ့ရလို႕ ငိုရမယ့္အခ်ိန္မွာ ငိုဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္ မရခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေလးပါ။

သတင္းေတြ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႕ အျမဲတမ္း အလုပ္မ်ားေနတဲ့ အလုပ္ရူပ္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္တိုက္တစ္ခုကို ဖုန္းေကာ တစ္ခု၀င္လာတာ သိပ္ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အစ္မဆုမြန္ ဖုန္းတဲ့ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေခၚျပီး လုပ္လက္စအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေနတဲ့ သတင္းေထာက္ ညီမငယ္ကို ေအးေအးလို႕ ေျပာျပီး ခပ္သြက္ သြက္ ဖုန္းကိုင္လုိက္ပါတယ္။ မမၾကီးလားတဲ့ ေမာင္အငယ္ဆံုးေလး အသံကို ၾကားေတာ့ ရုတ္တရက္ ရင္ထိတ္သြားတယ္။

ဒီေန႕က ျမိဳ႕သစ္ေလးကေန မနက္မိုးမလင္းခင္ကတည္းက ကၽြန္မ ဆယ္တန္း ေအာင္ျပီးစ ညီမငယ္ေလးကို လက္ ဆြဲျပီး သူ ပညာေရးတကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ရဖို႕ ကၽြန္မ ဆရာရဲ့ ဆရာသမား ပါေမာကၡဆီကို အကူအညီ ေတာင္း ဖို႕ ထြက္လာခဲ့တာပါ။ လက္ေဆာင္ ပစၥည္း ၾကီးၾကီးမားမား မပါလာတဲ့ ကၽြန္မတို႕ ညီအစ္မကို သေဘာ ေလာက္ပဲ စကား ေျပာျပီး အလုပ္ သြားဖို႕ စိုင္းျပင္းေနတဲ့ ဆရာ့ ဆရာကို နုတ္ဆက္ျပီး ျပန္လာခဲ့ခ်ိန္မွာ ညီမေလး ကို အိမ္ျပန္ဖို႕ လုိင္းကား ေပၚ တင္ေပးျပီး အလုပ္ကို အခ်ိန္မွီျပန္ေျပးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဗိုက္ထဲမွာ အစာတစ္စက္မွ မ၀င္ေသးပါဘူး။

ဖုန္းကို ငံု႕ကိုင္လုိက္ခ်ိန္မွာ ခပ္ရိပ္ရိပ္မူးေ၀သြားေပမယ့္ နားထင္ကို လက္နဲ႕ေထာက္ျပီး ေျပာေလ ေမာင္ေလး အိမ္မွာ ဘာျဖစ္လဲလို႕ ခပ္သြက္သြက္ေမးလိုက္ေတာ့ အစ္ကိုလတ္ ဆံုးျပီတဲ့ ..ရင္ထဲ ေအာင့္ကနဲဲ ျဖစ္သြား ပါ တယ္။ မမၾကီးနဲ႕ မမေလး အိမ္က ထြက္သြားကတည္းက အစ္ကိုလတ္ကို ေခၚလို႕မရေတာ့ပဲ အိပ္ေနရင္း ဆံုးသြား တာတဲ့ မမၾကီးတုိ႕ကို လုိက္ေျပးေခၚေတာ့ ကားေပၚတက္သြားၾကျပီတဲ့ အရက္ျဖတ္လိုက္ရာကေန နာတာ ရွည္ ေရာဂါသည္ျဖစ္ေနတဲ့ အစ္ကိုလတ္ျဖစ္သူရဲ့ ေနာက္ဆံုး ခရီးက ဒီေလာက္ျမန္မယ္လို႕ မထင္ခဲ့တာ ေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အိမ္မွာ မိသားစုထဲမွာ ေသမင္းဆိုတဲ့ ေသျခင္းတရားကို ဒါပထမဆံုး ရင္ဆိုင္ရတာပါပဲ။ ရုတ္ တရက္ သားသမီးေတြကို အရမ္းခ်စ္တဲ့ အေဖနဲ႕ အေမကို စိတ္ပူသြားတယ္။

ေအးေအး ေမာင္ေလး မမၾကီး အျမန္ျပန္ခဲ့မယ္ေနာ္ အေမနဲ႕အေဖေရာ ဘယ္လိုလဲ အေဖၾကီးကို ၾကည့္ထား ဦးေနာ္ မမၾကီး ခ်က္ျခင္းျပန္လာခဲ့မယ္ သိလား လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဖုန္းကို ခပ္ေလးေလး ခ်လိုက္ျပီး ထုိင္ခံုေပၚ ျပန္ထုိင္ လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ရုံးခန္းထဲမွာေတာ့ အားလံုးက ပံုမွန္လည္ပတ္ေနပါတယ္။ ကိယ့္ပစၥည္းေလးေတြကို တစ္ခုခ်င္း ေကာက္သိမ္း ရွင္းလင္းျပီးေတာ့ အံဆြဲထဲ ေကာက္ထည့္ျပီး ေသာ့ခတ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ အေပၚထပ္ ကို ခပ္ေလးေလး တက္ခဲ့ေတာ့ အယ္ဒီတာက မ်က္ခံုးပင့္ၾကည့္တယ္။ သူ႕ကို ျပံဳးျပလိုက္တယ္ ျပီးမွ ဦးေ၀လ်ံ ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္ယူခ်င္လို႕ပါ ဆိုေတာ့ သူက အံ့ၾသဟန္နဲ႕ ဘာျဖစ္လို႕လဲ သမီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို ဆံုးလို႕ပါလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္မ ခပ္တည္တည္ ပံုစံကို ၾကည့္ျပီး နည္းနည္းေတာ့ မယံုခ်င္ သလို ျဖစ္သြား တယ္။ ေအးေအး သမီးတဲ့ ဘာလိုလဲတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံၾကိဳထုတ္ခ်င္ပါတယ္ ဦးလို႕ေျပာေတာ့ ပိုက္ဆံ အထပ္ နည္းနည္း ထုတ္ေပးပါတယ္။

လက္ထဲကို ေရာက္လာတဲ့ ၾကိဳတင္လစာကို ၾကည့္ျပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဦးလို႕ ေျပာျပီး ေအာက္ထပ္က သူငယ္ ခ်င္း ေတြကို ငါအိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ လို႕ ေျပာတယ္။ သူတို႕က ဘာျဖစ္လို႕လဲတဲ့ ငါ့အစ္ကိုဆံုးလို႕ဟ ေျပာျပီး လြယ္ အိတ္ ေလး လြယ္ ထြက္သြားတဲ့ ကၽြန္မကို သူတို႕ ၾကည့္ျပီး က်န္ခဲ့တယ္။

ေနပူျပင္းျပင္းေအာက္မွာ ဆူးေလမွတ္တိုင္မွာ ေျမာက္ဥကၠလာပ အဲကြန္းဘတ္စ္ကို ေစာင့္ေနမိတယ္။ တက္စီ တက္စီလို႕ ေခၚေနတာကို ၾကားေပမယ့္ လုိင္းကားခနဲ႕ တက္စီကားခ ၂၀နဲ႕ ၅၀၀ ကြာျခားမူ ကို တြက္ေနမိတယ္။ အိမ္မွာ ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ရွိမလဲဆိုတာ ေတြးျပီး လည္ပင္းက ဆြဲၾကိဳးမ်င္မ်င္ေလးကို စမ္းမိတယ္။ ကားေပၚမွာ တိုးတက္ ခဲ့ျပီးမွ တံတားေလးကုန္းဆင္း ၂ရပ္ကြက္ ေစ်းမွတ္တိုင္မွာ တိုးဆင္းလိုက္တယ္။ အေပါင္ဆိုင္ ေရာက္ ေတာ့ ဆြဲၾကိဳးေလးက တစ္သိန္း၀န္းက်င္ရတယ္။ လက္ထဲက ပိုက္ဆံထုတ္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ျပီး ဒဂံုျမိဳ႕သစ္ ေျမာက္ပိုင္းကို သြားတဲ့ ၄၉ ဒိုင္နာကားကို တြဲတက္ျပီးျပန္ခဲ့တယ္။

အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ လူစုစု စုစု ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္ သမီးၾကီး ျပန္လာျပီ ျပန္လာျပီ တဲ့ နား ထဲမွာ မသဲမကြဲ ၾကားရတယ္။ အေမကို ဧည့္သည္ေတြနဲ႕စကားေျပာေနတာေတြ႕တယ္။ အေဖကေတာ့ စကား မဆုိပဲ ငူငူၾကီး။ အားလံုးကို နုတ္ဆက္ျပီး လြယ္အိတ္ကို အိမ္ခန္းထဲထည့္ ပိုက္ဆံေတြကို အေမ့လက္ထဲ ထည့္လုိက္တယ္။

ခါးလယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ဆံပင္ကို ဘီးဇပတ္ပတ္ျပီး ရွပ္အက်ီလက္ရွည္ကို ေခါက္၀တ္ျပီး ထမီတုိတုိ၀တ္လိုက္ျပီး အိမ္ေရွ႕က ပစၥည္းေတြ အိမ္ခန္းေတြထဲ သြင္း ဧည့္ခန္းကို လိုက္ရွင္းတယ္။ အားလံုး စီစဥ္စရာရွိတဲ့ ဟာကို ေတာက္ ေလ်ာက္ စီစဥ္ရတယ္။ နာေရးကူညီမူ ကားအစီအစဥ္နဲ႕ ေန႕ခ်င္း အသုဘခ်ဖို႕ စီစဥ္ အသုဘ လုိက္ပို႕မယ့္ ကားဌားခေတြအတြက္ အစ္ကိုၾကီးကို ေပး။ အစ္ကိုငယ္ကို တာလဖ်င္းေတြ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ ထိုင္ခံု စားပြဲေတြ ဌားဖို႕ လုပ္ဖို႕ ပိုက္ဆံေပး အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္စရာရွိတာ လိုက္စီစဥ္ လိုက္တယ္။။

အစ္ကိုလတ္ေနတဲ့အိမ္ခန္းထဲကို ၀င္လုိက္ေတာ့ ပက္လက္ကေလး အသက္ေပ်ာက္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ အစ္ကိုလတ္ကို ေတြ႕တယ္။ အသက္မဲ့ေနတဲ့ အစ္ကိုျဖစ္သူကို ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဆို႕နင့္တက္သြားေပမယ့္ က်လုလု မ်က္ရည္ကုိ ခတ္သိမ္းျပီးမွ အေခါင္းထဲကို ထည့္ဖို႕ျပင္ေနတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို ထည့္ဖို႕ အက်ီ ပိုက္ဆံ ေျခမ လက္မ ခ်ည္ဖို႕ၾကိဳးေတြကို လုိက္စီစဥ္ေပးလိုက္တယ္။

အသုဘကားဆိုက္လာခ်ိန္မွာ ေရအိုးခြဲဖို႕ ေခါင္းသယ္ဖို႕ လိုက္လုပ္ေပးရင္းက အေမနဲ႕အေဖ သက္ေတာင့္ သက္သာ သားျဖစ္သူရဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လုိက္ပို႕နုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးရတယ္။ ေမာင္ငယ္ေလးနဲ႕ ညီမေလး ကေတာ့ တိုလိီမုတ္စေလးေတြ လုိက္လုပ္ေပးရင္းက ေယာင္ျခာျခာျဖစ္ေနၾကတယ္။ အားလံုး အသုဘ သြားရတဲ့ အခါ အိမ္မွာက်န္ခဲ့မယ့္ လူေတြအတြက္ လိုအပ္တာ ကုန္က်စရာေတြကို ေဘးေစာင္းလြယ္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ ထဲက ပိုက္ဆံေတြ နိူက္နူိ္က္ေပးရင္းက ေဒါင့္ေစ့ေအာင္ စီစဥ္ေပးရတယ္။ ကားထြက္မယ္ဆိုေတာ့မွ မမၾကီး မမၾကီး က်န္ေသးတယ္လို႕ ေအာ္ၾကေတာ့ အေျပးတစ္ပိုင္း ေျပးလုိက္ရတယ္။ ဘတ္စကားေပၚေျပးတက္ေတာ့ အသုဘရွင္ ကားရွိတယ္ အသုဘရွင္ကားတဲ့။ ေခါင္းခန္းကေန ေျပးထိုင္ လိုက္ေတာ့ ဗိုက္ထဲမွာ အစာက တစ္စက္မွ မရွိေတာ့ ေခါင္းက အရမ္းမူးေနျပီ မ်က္စိကို မွိတ္ထားေတာ့ တစ္ခုခုဆို အျမဲ ပေရာဂလား သရဲလား စုန္းလား လို႕ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ထင္တတ္တဲ့ အေမက ကၽြန္မေခါင္းကို ဖြဖြ လာလုပ္တယ္ ကၽြန္မ ျပံဳးျပ ရေသးတယ္။ အစ္ကုိလတ္ အသုဘက ရုတ္တရက္စီစဥ္ရတာေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စည္ပါတယ္။ ေသာက္ေဖာ္ ေသာက္ဖက္ သူ႕အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြနဲ႕တင္ ကားနွစ္စီးစာေလာက္ရွိတယ္။ လမ္းရွင္း တဲ့လူနဲ႕ ကားဆင္းတားေပးတဲ့သူနဲ႕ ဟုတ္ေနတာပဲ။ ယက္ေတာင္ေ၀တာ ေရဘူးကမ္းတာ သူတို႕ပဲ လုပ္ၾက တယ္။ တက္ညီလက္ညီပဲ။

ေျမာက္ဥကၠလာပ ေရေ၀းသုသန္ကို ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ အရင္ေျပးျပီး ရုပ္ကလာပ္တင္ထားတဲ့ စတီးစင္ေပၚက အစ္ကိုကို ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ တင္ထားတာကို အေျပးတစ္ပိုင္း ထံုးစံလို ထည့္ေပးရတဲ့ ပစၥည္းေတြကို စစ္ၾကည့္ရတယ္။ အစ္ကုိနွစ္ေယာက္က အစ္ကုိလတ္ ကို ဖက္ျပီး က်ဴက်ဴပါေအာင္ငိုၾကတယ္ ေသာက္ေဖာ္ ေသာက္ဖက္ ရန္ျဖစ္ေဖာ္ ရန္ျဖစ္ဖက္ သူတို႕ရဲ့ ညီေနာင္တစ္ေယာက္ ဆံုးသြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းနည္းပံု ရတယ္။ အစ္ကုိလတ္ရဲ့ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ အရက္သမားသူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ အံေတြၾကိတ္ လက္သီး ေတြ ဆုပ္ျပီး ယူက်ံဳးမရငိုေၾကြးၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သားရဲ့ ရုပ္အေလာင္းကို ေဘးကေန ေတြေတြေလး ရပ္ၾကည့္ ေနတဲ့ အေဖနဲ႕ အေမ တစ္ခုခုျဖစ္မွာကိုပဲ စိုးရိမ္ေနပါတယ္။ ကန္ေတာ့ၾက ကန္ေတာ့ၾကလို႕ ေျပာေတာ့ ဆက္ကနဲ ဒူးတုပ္ျပီး ကၽြန္မတို႕ ေမာင္နွစ္မေတြ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထုိင္ကန္ေတာ့ရတယ္။

ကိုၾကီး၀င္းကိုေရ နင့္ကို ေျပာမွားဆိုးမွား လုပ္မိတာေတြအတြက္ ငါကန္ေတာ့တယ္လို႕ စိတ္ထဲက ေျပာလုိက္ ခ်ိန္မွာ ရင္ထဲမွာ က်ိန္းစပ္နာက်င္လာတယ္ အသက္ရူမ၀သလို ရင္ဘက္ေတြပါ ထုိးေအာင့္လာတယ္။ ေမာင္ေလးနဲ႕ ညီမေလး ကေတာ့ ေယာင္ျခာျခာရပ္ေနတယ္ အစ္ကုိၾကီးနဲ႕ အစ္ကိုငယ္က ၀င္းကိုၾကီး မင္းကြာ မင္းကြာဆိုျပီး ကုန္းကုန္းေအာ္ေနတယ္ မီးသျဂိဳလ္စက္ထဲထည့္မယ္လို႕ ေအာ္လုိက္ေရာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ရုတ္တရက္ ၀ရုန္း သုန္းကားနဲ႕ ၀င္းကိုၾကီးကို မထည့္ပါနဲ႕ မထည့္ပါနဲ႕ မလုပ္ပါနဲ႕လို႕ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ျပီး အေလာင္း စင္ကို အတင္းဆြဲတယ္။

အေျခအေနက ၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ကုန္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆူတဲ့ ညံတဲ့ ေအာ္တဲ့ အသုဘဆို လူကလဲ သိပ္ စိတ္၀င္စား တယ္ေလ ကၽြန္မ၀င္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ လံုျခည္ကို တိုတုိ၀တ္ျပီး သူတို႕ၾကားထဲ ၀င္ရပ္လိုက္တယ္။ ကဲ ဒါဆို ၀င္းကို အေလာင္း ဘယ္သူယူမလဲ ေျပာ ဘယ္သူယူမလဲ ေျပာ ဒီအေလာင္းမထည့္နဲ႕ဆို ဘယ္သ ူျပန္ သယ္မလဲ ဘယ္သူယူမလဲ ေျပာ လို႕ အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႕လဲ ေအာ္လိုက္ေရာ သူေကာင့္သားေတြ မ်က္ေထာင့္နီ ၾကိးေတြနဲ႕ အံတၾကိတ္ၾကိတ္ လုပ္ေနရင္းက အေလာင္းစင္ေဘးက ရွဲသြားၾကတယ္ ျပီးတာနဲ႕ တစ္ခါတည္း အေလာင္းစင္ကို ကိုယ္တုိင္ ၀င္တြန္းျပီး မီးစက္အ၀ အထိ လိုက္ပို႕ေပးလိုက္တယ္။

ကၽြန္မတို႕ အသုဘကားေတြ ေတာင္ ကား၀င္းထဲ အကုန္မရပ္ေသးဘူး အေလာင္းက မီးထဲေရာက္သြားပါျပီ။ မီးခိုးတန္း ၾကီးကို အျပင္ကေန အေမနဲ႕အေဖက ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ သားတစ္ေယာက္ကို ေမြးကတည္းက ကေလး ေလးကို ပိုက္ျပီး ေကၽြးေမြးျပဳစု ယုယၾကင္နာ လုပ္ေကၽြးခဲ့ျပီး ကိုယ့္ထက္အရင္ တမလြန္ကို ေစာထြက္ သြားတဲ့ သားရဲ့ ေနာက္ဆံုး ခရီးအတြက္ လိုက္ပို႕ရတဲ့ သူတုိ႕ရင္ထဲ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ ေနရွာမလဲဆိုတာ ေတြးမိတယ္။ အစ္ကိုလတ္ဆံုးေတာ့ အသက္ ၃၂ပါ။ အကုန္တစ္မ်ိဳးစီ ဆိုးၾကတဲ့ ေမာင္နွစ္မေတြထဲမွာ သူက ပိုအဆိုးဆံုး ေခါင္းအမာဆံုး လုပ္ခ်င္တာကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ အသန္မာ အထြားၾကိဳင္းဆံုး အစ္ကိုလတ္ဟာ အရက္ရဲ့ ေက်းကၽြန္ ဘ၀နဲ႕ ေစာေစာစီးစီး မိုက္ဇာတ္သိမ္းသြားတာျဖစ္ပါတယ္။။

အသုဘခ်ျပီး အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ျပန္ေတာ့. အေမာမေျဖအားဘူး။ ဌားရမယ့္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ တာလပတ္ ေတြ စံုမစံု စာရင္းေတြ ယူ ပိုက္ဆံေတြရွင္း ရက္လည္ဆြမ္းအတြက္ ဆြမ္းကပ္ဖို႕ျပင္ သက္ေပ်ာက္ ဆြမ္း အတြက္ လုပ္ အစ္ကိုလတ္အတြက္ သယ္လာတဲ့ ပန္းေလးကို သူ႕အက်ီတစ္စံုေပၚမွာတင္ အစာေရ ခ်ထားေပး။ ဒီတစ္ရက္နဲ႕တင္ မျပီးဘူးေလ။ ေနာက္လာဦးမယ္ ရက္လည္အတြက္ေရာ စီစဥ္စရာရွိတာ စီစဥ္ ရမယ္ မဟုတ္ပါလား။ အေရးအၾကီးဆံုးက ပိုက္ဆံျဖစ္ပါတယ္။ နာေရးတစ္ခုျဖစ္ရင္ ပိုက္ဆံက ေရလို တရေဟာ ထြက္ပါတယ္။ အေမနဲ႕အေဖ သားတစ္ေယာက္ ဆံုးရံူးရလို႕ စိတ္နွလံုးပင္ပမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႕ကို ေပး မပူပင္ ေစခ်င္ ပါဘူး။ အစ္ကုိငယ္နဲ႕ အစ္ကိုၾကီးကေတာ့ ဖဲ၀ုိင္းအတြက္ ျပင္ဆင္ေနပါျပီ။ ကၽြန္မက လုပ္ခြင့္ မေပးခ်င္ ေပမယ့္ ရပ္ကြက္က ထံုးစံျဖစ္တယ္ အရပ္က လူေတြက အသုဘေစာင့္ရမယ္လို႕ ေတာင္းဆိုလာေတာ့ ကၽြန္မ ခြင့္ျပဳ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့လူေတြ အတြက္ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ ကိစၥေတြအတြက္ပါ စီစဥ္ေပးရပါတယ္။ အစ္ကို႕နာေရးမွာ အဓိက အပင္ပမ္းခံျပီး ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးၾကတာ အစ္ကိုရဲ့ ေသာက္ေဖာ္ ေသာက္ဖက္ေတြပါ။ ရပ္ကြက္က သူတို႕ေတြကို အရက္သမားေတြမို႕ ၾကည့္မရၾကေပမယ့္ ဒီလို နာေရးကူညီဖို႕ အလုပ္မ်ိဳးေတြဆို သူတို႕အိမ္ေတြမွာေတာင္ ဒီေလာက္ ကူ လုပ္ၾကဟန္မတူဘူး ဒီမွာေတာ့ တကယ့္ကို ေန႕ကိုညပါ ကူညီလုပ္ကိုင္ ေပးၾကပါတယ္။ အရပ္က ေအာ့ေက်ာလန္ေတြေပမယ့္ သူတုိ႕ရဲ့ စိတ္ဓာတ္ အရိုးခံေတြကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။

ရက္မလည္ခင္အခ်ိန္အထိ အိမ္မွာ ေနတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ အမ်ိဳးေတြ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြ အေမနဲ႕အေဖအတြက္ လိုအပ္ တာေတြ တရစပ္ လုိက္လုပ္ေပးရင္းက ပိုက္ဆံမေလာက္ေတာ့လို႕ ထိုင္းပညာသင္ခရီးထြက္ဖို႕ စုထားတဲ့ အစိမ္း ေငြေလးေတြ သြားေရာင္းရပါေသးတယ္။ ေဒၚလာ၀ယ္တဲ့ မီးနင္းကုလားေတြ ေငြထုတ္ကို သားေရပင္ပတ္ နွစ္ရြက္ ေခါက္ျပီး ေငြလိမ္လိုက္တဲ့အတြက္ တစ္သိန္းအုပ္မွာ တစ္ေသာင္းစီထုတ္ထားလို႕ ေငြနွစ္ေသာင္းေက်ာ္ နစ္နာ ခဲ့ရပါေသးတယ္။ သူမ်ားနာေရးေငြကို မတရားလိမ္လုိက္တဲ့အတြက္ သူတို႕ ျပန္မခံရပါေစနဲ႕လို႕ မီးနင္း ကုလားနတ္ေတြနဲ႕ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕က်ိန္စာတုိက္ခဲ့ေသး တယ္။ အစိမ္းကို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေရာင္းရ ၀ယ္ရ ေတာ့ မစစ္နုိင္ခဲ့တာလဲ ပါပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အစ္ကုိလတ္ဟာ သူ႕နာေရးခရီးအတြက္ သူျပန္လုပ္ေပးတယ္လို႕ အေမက ေျပာရေလာက္ေအာင္ ရက္လည္ေန႕မွာေတာ့ သူ႕ကို အရပ္က ကူေငြေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္ရပါတယ္။ နာေရးကိစၥျပီးလို႕ အားလံုး ေငြစာရင္းရွင္းျပီးခ်ိန္မွာ လူေမာ စိတ္ေမာ အားလံုး ဖတ္ဖတ္ေမာျပီးက်န္ခဲ့ပါတယ္။ နာေရးအိမ္ေတြရဲ့ ထံုးစံ အတိုင္း ဧည့္သည္ေတြ ရွင္းသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေျခာက္ကပ္ျပီး က်န္ခဲ့ပါတယ္။

အဲ့ေတာ့မွ အစ္ကိုလတ္ အသက္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အိပ္ခန္းေလးထဲမွာ သားအမိေတြ ဖ်ာေလးေတြ ခင္းျပီး လွဲေနၾကခ်ိန္က်မွ ေခါင္မိုးနားက အစ္ကို လတ္ အက်ီ ခ်ိတ္ေလးကို ျမင္ျပီး စိတ္ကိုေလ်ာ့လိုက္မွ ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ဆို႕သြားတယ္။။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဂ်ီက်တဲ့ အစ္ကို ပံုေတြကို ျပန္ျမင္ျပီး စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ မေကာင္းျဖစ္လာတယ္။ ငါ့အစ္ကို တကယ္မရွိေတာ့ပါလား ငါတို႕ မိသားစုထဲကေန မျမင္နိုင္ေတာ့တဲ့ ေနရာ တမလြန္ခရီးကို အစ္ကိုက တကယ္ပဲ ထြက္သြားျပီလားဆိုတာ ေတြးျပီး ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္လာတယ္။ ရင္တစ္ခုလံုးကို ဖိညွပ္လိုက္သလိုျဖစ္လာျပီး အရမ္း၀မ္းနည္းလာေတာ့ မ်က္ရည္ ေတြ ေတြေတြက်မိတယ္။ အဲ့ေတာ့ အိမ္နားက အေဒၚျဖစ္သူက အလန္႕တၾကားနဲ႕ ဟယ္ ဆုမြန္က ငိုတယ္ ဟုတ္လားတဲ့ နင့္ကို ေျပာေန ၾကတာ အဲ့ေကာင္မေလးက ဘယ္ေလာက္မာေက်ာသလဲဆို အစ္ကိုရင္း ဆံုးတာ ေတာင္ အသုဘမွာ မ်က္ရည္တစ္စက္ မက်ဘူးတဲ့ က်န္တဲ့လူေတြက က်ဴက်ဴပါ ေအာင္ ငိုေနတာ ေတာင္ သူက အေၾကာမာတယ္လို ႕ စကားတင္းဆို ေျပာၾကတယ္တဲ့။ ကၽြန္မ မ်က္စိကုိ မွိတ္ျပီး ခပ္ဖြဖြ ျပံဳးမိတယ္။ ဘာမွလဲ ေျပာျပခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူးေလ။။ ငိုခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ငိုဖို႕ ေတာင္ အခ်ိန္မရဘူးဆိုတာ သူတို႕ သိေအာင္ ရွင္းျပခ်င္စိတ္လဲ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘာပဲ ေျပာ ေျပာ ဘ၀မွ မလုပ္ဖူးခဲ့ေပမယ့္ မိသားစုထဲက မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ရဲ့ နာေရးကို ဦးစီးဦးေဆာင္ လုပ္ေပး ခဲ့နုိင္တာပါပဲ ။။

ဒီလိုပါပဲ အျမဲတမ္းပါပဲ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ မိသားစုကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့ အဦး အစ ပထမဆံုးကိစၥေတြကို တစ္ခါမွ မလုပ္ဘူးေပမယ့္ အျမဲ ကိုယ့္ဘာသာ ရေအာင္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပခဲ့ ရတာေတြခ်ည္းပါပဲ ဒါေတြဟာ ကၽြန္မဘ၀နဲ႕ ကံအက်ိဳးေပး ဘ၀ဇာတ္ဆရာအလိုက်ျဖစ္ပါတယ္လို႕ပဲ ေတြးမိ ပါေတာ့တယ္။