အမိူက္ပံုေက်ာင္းေလး

အမိူက္ဆိုတာ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းပါ။ အမိူက္ပံုးဆိုတာလည္း ေနအိမ္က စြန္႕ပစ္ပစၥည္း အစုတ္ေတြ သားငါး ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ အပုတ္ အပြ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြ မလိုအပ္ေတာ့တဲ့ အရာေတြ အစံုပလံု အမိူက္ေတြ ကို ထည့္တဲ့ အရာပါ။ အမိူက္ပံု ဆိုတာကေတာ့ ရွိရွိသမ် စြန္႔ပစ္ပစၥည္း အမိူက္ မွန္သမ်ကို လူေသေကာင္ကလြဲရင္ အပုတ္ အပြ မွန္သမ် တစ္ေနရာတည္းမွာ စုပံုထားရွိတဲ့ ေနရာပါ။ အိမ္မွာ အမိူက္ပံုးထားတဲ့ေနရာဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ကို ေခ်ာင္ က်တဲ့ မီးဖုိေခ်ာင္သို႕မဟုတ္ လူမျမင္ ကြယ္ရာ ေခ်ာင္ တစ္ခုခုမွာ ထားတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ အမိူက္ပံုး ထဲမွာ လ်ွံေနျပီ ဆိုရင္ အနံ႕က အရင္ ရ ေနပါျပီ။ သြန္ဖို႕ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကျပီေပါ့ အနံ႕ မခံနိုင္ၾကလို႕ေလ။

လမ္းထဲ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အမူိက္ပံုထားတဲ့အခါ သတင္းစာေတြမွာ လူထုေအာ္သံမွာဆို လမ္းထိပ္အမိူက္ပံု ပံုမွန္ လာမရွင္း အနံ႕ဆိုး၀ါး လူထုမခံနိုင္ စသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္စာေတြ ကို ေတြ႕ရေလ့ရွိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အမိူက္ပံု နားက ျဖတ္ သည္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ေဘးမွာ အမိူက္ကား ျဖတ္သြားရင္ အနံ႕မခံနိုင္လို႕ ႏွာေခါင္း ေလးေတြ ပိတ္ျပီး ရူံ႕ရူံ႕မဲ့မဲ့ လုပ္တတ္တာ ကၽြန္မလဲ ေရွ႕ဆံုးကပါပါတယ္။ ကၽြန္မ နွာေခါင္းက အနံ႕ တစ္ခုခုဆို ခ်က္ျခင္း အလာဂ်စ္ ျဖစ္ျပီး နွာဆက္တိုက္ေခ်တတ္တာမွ ဂၽြမ္းေတာင္ျပန္လို႕ပါ။

ဆိုေတာ့ အမိူက္ဆိုတဲ့ အမိူက္ရဲ့ အေၾကာင္းကို ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ရွင္းျပရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ အမိူက္ပံုမွာ ေနထိုင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း အမိူ္က္ပံုေလးကို အိမ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာမိသားစုေတြနဲ႕ အမိူက္ပံုေလးနားက ျမန္မာေလးေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းေလးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လို႕ပါ။

ျမန္မာသီခ်င္းသံ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ကို နားေထာင္ရင္း ပဲျပဳတ္ နံျပားနဲ႕ ျမန္မာလဘက္ရည္ ခ်ိဳက်တစ္ခြက္ကို ဇိမ္ခံ ေသာက္ ေနတုန္း လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ထဲကို ေခၽြးသံရႊဲရႊဲနဲ႕ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာပါတယ္။ ကၽြန္မကိုလဲ ျမင္ေရာ သူက ရုတ္တရက္ လန္႕ေအာ္ပါတယ္။ ဟယ္ ဆုမြန္ နင္ မဲေဆာက္ေရာက္ေနတယ္ ဟုတ္လား။ ဟုတ္တယ္ မယ္ေတာ္ ေဆးခန္းကို အင္တာဗ်ဴး လာၾကတာလို႕ေျဖရင္း နုတ္ခမ္းေမႊး ထူထူ နဲ႕ အသားညိဳညိဳ မ်က္လံုး ျပဴးျပဴး နဲ႕သူ႕ကို မနည္းစဥ္းစားရပါတယ္။

ကၽြန္မလည္း သူ႕ကို ရုတ္တရက္ မမွတ္မိေပမယ့္ သူ႕အသံကိုေတာ့ က်က္မိလိုက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက အဖြဲ႕ခ်ဴပ္ ရံုးမွာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ ေတြဆို အျမဲ လာေလ့ရွိတဲ့ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ မိတ္ဆက္ ေပး ေတာ့မွ ကၽြန္မရဲ့ အစ္ကို ဆရာလြဏ္းနဲ႕ မိတ္ေဆြေတြက ကၽြန္မကို အဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ဖူးမွန္း သိၾကတယ္။ သူနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ စကားလက္ဆံုက်ရင္းက သူက ကၽြန္မကို သူအခု ဦးေဆာင္ျပီး လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေလးကို အလည္ ေခၚ ဖိတ္ပါတယ္။ အခု သူ အဲ့ေက်ာင္းေလးကို ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းေတြနဲ႕ အိမ္ေဆာက္ ပစၥည္း တစ္ခ်ိဳ႕ သြားပို႕ မလို႕ပါတဲ့။

အဲ့ဒီ့မွာ အစ္မခြာညိဳ ေရးဖူးတဲ့ Blue Sky School ေကာင္းကင္ျပာဆိုတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေလးအေၾကာင္း ကို သြား သတိရမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မလဲ အဲ့ေက်ာင္းေလးကို သြားခ်င္ေနတာ မဲေဆာက္နဲ႕ နည္းနည္း အလွမ္း ေ၀းျပီး မိုးတြင္းပိုင္း ျဖစ္ေနလို႕ သြားလာရ ခက္ခဲတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခု ျဖစ္တယ္ မိုးတြင္းပိုင္း မဟုတ္လဲ လူသူ အေရာက္ အေပါက္ နည္းျပီး ကားဌားရင္လည္း မလိုက္ခ်င္တဲ့ ေနရာတစ္ခု ဆိုတာ သိရပါတယ္။

ကားေခါင္းခန္းမွာ ကၽြန္မရယ္ အစ္မရယ္ ထိုင္စီးလာၾကရင္း အဲ့ေက်ာင္းေလးအေၾကာင္း စကားေျပာ ျဖစ္ၾကတယ္။ ကားလမ္းေပၚက ဖဲ့ဆင္းလာျပီး လမ္းၾကမ္းၾကမ္းထဲ ၀င္လာတဲ့အခါ နေဘး၀ဲယာမွာ ဆူးျခံဳေတြ ျခံဳပုတ္ ထူထူ ထပ္ထပ္ေတြ ေနာက္ ဓနိလိုလို အုန္းပင္လုိလို အခက္ေတြနဲ႕ အပင္ေတြလဲ ပိတ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ လမ္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးဆိုးပါတယ္။ ကားအျမင့္ေတာင္ အိုင္ခြက္ထဲ ၀င္သြားရင္ မနည္း ရုန္းထြက္ ရပါတယ္။ ေနာက္က ဟြန္းသံတတီတီၾကားလို႕ ေနာက္ၾကည့္မွန္က ၾကည့္မိေတာ့ အမိူက္ ကားၾကီး တစ္စင္း လမ္းေတာင္းေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ေဘးက ျဖတ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ သိသိသာသာ အနံ႕ဆိုးၾကီးက ကပ္ပါလာပါတယ္။

အစ္မက ကၽြန္မကို ရုတ္တရက္ လွမ္းေျပာပါတယ္။ အဲ့ေက်ာင္းေလး ဖြင့္တဲ့ေန႕က ကေလးေတြ အရမ္း ေပ်ာ္ေနၾကတယ္ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ သူတုိ႕ အရမ္းစိတ္လူပ္ရွားေနၾကတယ္ အဲ့ဒီ့ေန႕က ကေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ လာရင္း အမိူက္ကား အၾကိတ္ခံရလို႕ ေသသြားတယ္ ညီမေလးတဲ့.....

မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ မဲေဆာက္ျမိဳ႕ရဲ့ တစ္ျမိဳ႕လံုးက စြန္႕ပစ္ပစၥည္းေတြ စြန္႔ပစ္ရာ အမိူက္ပံုၾကီးဆီကို ခ်ဥ္းနင္း ၀င္ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ ေနရာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အမူိက္ေပါင္းစံုက ထြက္တဲ့ အနံ႕ဆိုးေတြကေတာ့ သိသိသာသာ ပုတ္အဲ့ ညွီေဟာင္ ေနျပီး အမိူက္ေတြ ေဆြးေျမ႕ေနတဲ့ ပုတ္အဲ့အဲ့ ညီွဆို႕ဆို႕ အနံ႕ဆိုးၾကီးက နာေခါင္း၀ကို တိုးေ၀ွ႕၀င္လာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ကား၀င္လာ တယ္ဆိုရင္ပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိတဲ့ အမိူက္ပံုေပၚမွာ တကုတ္ကုတ္နဲ႕ ပစၥည္းေတြ ေရြးေကာက္ေနတဲ့ အိတ္ကိုယ္စီနဲ႕ လူေတြနဲ႕ ကေလးတစ္သိုက္က ေအာ္ဟစ္ လက္ျပၾကတယ္ အမိူက္ပံုအေပၚနဲ႕ေအာက္ ေျပးလႊား ခုန္ေပါက္ေနၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

မဲေဆာက္ျမိဳ႕ေပၚက အမိူက္ပံုၾကီးမွာ နယ္စပ္လမ္းေၾကာင္းေတြက ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္လို႕ မရနိုင္လြန္းလို႕ တရားမ၀င္ ေရာက္ရွိလာၾကတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒီ့အထဲကမွ စီးပြားေရးလည္း မလုပ္စားနုိင္ စက္ရံုအလုပ္ရံုမွာလည္း လုပ္လို႕မရ ထုိင္းရဲလည္း အဖမ္းခံ ရနုိင္ေခ် နည္းတဲ့ ၀င္ေငြလည္း စားေလာက္ရံု ရနိုင္တဲ့ ေနစရာလည္း တဲထိုးလို႕ ရနုိင္တဲ့ ဒီအမိူက္ပံုၾကီးေပၚမွာ စုေ၀းေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနၾကေလရဲ့။ လူတကာက စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ အမိူက္ေတြ စုပံုထားရွိရာ အဲ့ဒီ့အမိူက္ပံုၾကီးေပၚမွာ သူတို႕ကမၻာ သူတုိ႕ ေနရာေလး မွာေတာ့ သူတုိ႕ က်င္လည္ က်က္စား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ တစ္၀မ္း တစ္ခါး အတြက္ ရုန္းကန္လူပ္ရွား ရွာေဖြ ေနၾကတာေပါ့။အမိူက္ကားတစ္စီး ဆိုက္လာတိုင္း ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္ၾက အမိုက္ေတြ လုေကာက္ၾက ရန္ျဖစ္ တြန္းထိုးၾက ေနာက္ အဲ့အထဲ ကမွ စားလို႕ရနိုင္တဲ့ စားၾကြင္းစားက်န္မ်ိဳးတြ ၀တ္လို႕ရနိုင္တဲ့ အ၀တ္အစား အေဟာင္း အႏြမ္းေတြ သူတို႕အတြက္ သံုးစြဲတာမ်ိဳး ရွိသလို ကစားစရာေလးေတြ ေနအိမ္သံုး ပစၥည္း အေဟာင္းေလးေတြကို ကိုယ္ေနတဲ့ တဲေလး ေတြကို သယ္ျပီး အလွဆင္ထားတာရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီ့မိသားစုေတြရဲ့ ၀င္ေငြဟာ အမိူက္ရတဲ့အေပၚ မူတည္ျပီး ရလာတဲ့ ဘတ္စေလးေတြဟာ သူတို႕မိသားစုအတြက္ ၀မ္း၀ေအာင္ေတာ့ ရပါတယ္တဲ့။ ျမန္မာျပည္မွာ ဆို တစ္၀မ္းတစ္ခါးျပည့္ဖို႕ မနည္း ရုန္းကန္ လူပ္ရွား ေနခဲ့ၾကရတယ္တဲ့ေလ။

Blue Sky School ေက်ာင္းေလးကို ေရာက္ပါျပီ။ ၀ါးလံုးနံရံေတြက လူၾကီးခါးတစ္ရပ္စာပဲ ကာထားျပီး အကာေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ ဓနိမိုးတဲခပ္ၾကီးၾကီးတစ္ခုပါ။ သူ႕ရဲ့နံေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ မီးခိုးေလးေတြ တလူလူနဲ႕ တဲ ေသးေသးေလး ေတြ တန္းစီျပီး ၀န္းရံတည္ရွိေနၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးထဲမွာ အရြယ္စံု ကေလးေသးေသးေလးေတြ အ၀တ္အစား ႏြမ္းႏြမ္းစုတ္စုတ္ ေလးေတြနဲ႕ သစ္သား စာသင္ခံုေလး ေတြေပၚမွာ တန္းစီ ထိုင္ရင္း ကၽြန္မတို႕ကို အထူးအဆန္းၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ က်ိန္းေသ တာေတာ့ သူတို႕အတြက္ လက္ေဆာင္ စားစရာ တစ္ခုခု သယ္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြမွန္း သိၾကပံုပဲ မ်က္၀န္း ၾကည္ၾကည္ ေတာက္ေတာက္ ေလး ေတြနဲ႕ အျပဴးသားေလးေတြ ၾကည့္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ကၽြန္မတို႕က မဂၤလာပါလို႕ ေအာ္လိုက္ေတာ့ အားရပါးရ ျပံဳးျပရင္း လက္အုပ္ေလးေတြ ခ်ီျပီး တစ္ျပိဳင္နက္ တည္း ေအာ္လိုက္ၾကတာ ဆ၀ါဒီးခါးတဲ့......

ေနာက္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူကလည္း အရင္က ေတာ္လွန္ေရး ထဲမွာ တိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ထုိင္းနုိင္ငံကို ေရာက္ လာတဲ့ ျမန္မာ ကေလးေတြ အဲ့ကေလးေတြ ထဲကမွ မိသားစုလိုက္ အမိူက္ပံုမွာ လာျပီး အမိူက္ရွာရင္း ၀င္ေငြရွာ ေနတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ တကယ္လိုအပ္တဲ့ ပညာေရး စနစ္ တစ္ခုကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႕ သူ အခ်ိန္ေတြ ေပးျပီး ေစတနာ့၀န္ထမ္း လာလုပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ ထိုင္းစာ အတြက္ ထုိင္း တစ္ေယာက္ ထုိင္းစာ လာသင္ ေပးတာရွိတယ္။ ထုိင္းမွာေနမယ္ဆို ထုိင္းလိုလဲ ေျပာတတ္ ဖတ္တတ္ ေစခ်င္တယ္ ဥပမာ သတိေပး ဆိုင္းဘုတ္လိုမ်ိဳး ေဆးရံုလိုမ်ိဳးမွာ ေရးထား တာမ်ိဳး ေတြ ဖတ္ ေစခ်င္တယ္။ ေခါင္းကိုသာ အဆက္ မျပတ္ ျငိမ့္ေနတယ္ ရင္ထဲမွာေတာ့ အေတြးေပါင္းစံု ဗေလာင္ ဆူေန ပါတယ္။ကၽြန္မ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ စာသင္ခံုေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထုိင္ေနတဲ့ ကေလးေလးေတြကို ျပံဳးသာ ျပေနရတယ္ ရင္ထဲမွာ ေတာ့ တကယ့္ကို ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲေနပါတယ္။ အသက္ရူမရျဖစ္ျပီး ဘာမွန္းမသိတဲ့ ဆို႕နစ္ ေၾကကြဲမူေတြနဲ႕ အာေခါင္တစ္ခုလံုး အက္ကြဲ ေျခာက္ေသြ႕လာတယ္။ မ်က္ရည္ပါ အလိုလို က်ခ်င္ လာတယ္။ ဂေယာင္ ဂတမ္းနဲ႕ အျပင္ကို ထြက္လာေတာ့ အမိူက္ပံု အနံ႕က အလံုး အရင္းလိုက္ နွာေခါင္းထဲ ၀င္လာတယ္ မ်က္ရည္စ ကို တစ္ရူးစနဲ႕ သုတ္မိခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာက ထြက္လာျပီး ဆရာမေလး အနံ႕မခံနိုင္ဘူး ထင္တယ္တဲ့ ဒီအနံ႕ကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး က်င့္သားရမွဗ်တဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းမွာေတာ့ အေမေတြ အေဖေတြက အမိူက္ပံုေရာက္ေနေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းမွာ လာထားၾကတယ္ သူတုိ႕လဲ စိတ္ခ်ရ ကေလးေတြလဲ ပညာရေပါ့ဗ်ာတဲ့။ ကေလး နည္းနည္းၾကီးလို႕ အမိူက္ ေကာက္ တတ္ျပီဆိုရင္ေတာ့ အိတ္တစ္လံုးနဲ႕ ဆူးထိုး ခ်ိတ္တစ္ေခ်ာင္း ေပးလိုက္တယ္ အေမြသေဘာေပါ့ အဲ့တာ အမိူက္လိုက္ ေကာက္ေတာ့တာပဲ တစ္ခါတစ္ေလ ကေလးေတြက ပိုစူးစမ္း ျမင္တဲ့အတြက္ မိဘေတြထက္ သူတို႕က ေရာင္းတမ္း၀င္တဲ့ ပစၥည္း ေကာင္းေကာင္း ေလးေတြ ရတာမ်ားတယ္။ အဲ့လို ကေလးမ်ိဳး ဆို ေက်ာင္းမွာ အေဖေတြ အေမေတြက သိပ္မထားခ်င္ၾကဘူး အဓိက သူတုိ႕ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ေတာ့ သူတုိ႕ အတြက္ ညေနပိုင္းမွာ အခ်ိန္ေပး သင္ေပးတယ္။ အဓိကကေတာ့ သူတို႕ စာနည္းနည္း ဖတ္တတ္ရင္ ဘယ္အမိူက္ ဟာ အႏၱရယ္ရွိတယ္ ဘယ္ဆိုင္းဘုတ္ ဘယ္တံဆိပ္က ဘာဆိုတာ သူတုိ႕ ဖတ္လို႕ ရမယ္ေလ။

စကား ျဖတ္ျပီး တစ္ခုေလာက္ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့နွစ္က မဲေဆာက္အမူိက္ပံုေပၚမွာ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ထုတ္ပိုး ထားတဲ့ အထုတ္ေလးတစ္ခုကို ကေလးေတြ ေကာက္မိျပီး ဖြင့္ၾကည့္မိရာက ဗုန္းျဖစ္ေနလို႕ ကေလးေတြ ေသတဲ့ သူေသ ဒဏ္ရာရတဲ့ရ ျဖစ္ခဲ့ၾကရေသးတာ မွတ္မိေသးတယ္။

ကၽြန္မတို႕ေတြ အထဲကို ျပန္၀င္လာျပီး ေက်ာင္းက ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ေက်ာင္းသံုး ပစၥည္း ေတြနဲ႕ လက္ေဆာင္မုန္႕ေလးေတြ သၾကားလံုးေလးေတြကို ေ၀ဌေပးေတာ့ အရမ္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ ကေလး ေတြကို ၾကည့္ျပီး သူတို႕ကို ဂရုစိုက္တာ အရမ္းခံခ်င္ၾကတာ ဆရာမေလးရဲ့တဲ့။ အားရပါးရ ဆရာ ေရွ႕က တုိင္ေပး သမ် ျမန္မာစာ ေတြကို ေအာ္ဟစ္ဆိုျပေနၾကတဲ့ သနပ္ခါးပါး ကြက္ၾကားေလးေတြနဲ႕ကေလးေတြကို အေၾကာင္သား ေငးၾကည့္မိတယ္။ ပါလာတဲ့ အစ္မက ကၽြန္မကို လက္တို႕ေခၚျပီး အေနာက္မွာ ကေလး ပိစိေလးေတြ ရွိသတဲ့။

တဲေနာက္ဘက္ကုိ ၀င္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဖ်ာၾကမ္းေလးေပၚမွာ မိန္းမၾကီးသံုးေလးေယာက္နဲ႕ စုေ၀း ထိုင္ေနၾကတဲ့ လသားကေလး အပါအ၀င္ ကေလးပိစိေကြးေလးေတြ ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အေမေတြ အမိူက္ ေကာက္ေနတုန္း မူၾကိဳ သေဘာမ်ိဳး ကေလးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားတာလဲ ရွိသတဲ့။ ကေလး အခ်င္းခ်င္း ၾကည့္ခိုင္းထားရင္ ကေလးေတြက အေဆာ့မက္ေတာ့ အမိူက္ပံု တဲအိမ္ေလး ထဲက ကေလး တစ္ခုခု ေကာက္ စားမိတာ ပစၥည္းပ်က္ပံုေတြၾကား ပိေသမွာ စိုးရိမ္တဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္လို႕သိရပါတယ္။

ရယ္စရာတစ္ခုေျပာျပပါဦးမယ္ ရင္ခြင္ပိုက္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို လက္ကေလးကို ၾကင္ၾကင္နာနာ အုပ္ကိုင္ျပီး ကၽြန္မ ျပံဳးျပေတာ့ သူ အာေခါင္ျခစ္ျပီး ငိုလိုက္တာမွ ကၽြန္မတို႕ေတာင္ လန္႕သြားပါတယ္။ ကၽြန္မ လက္လႊတ္ လိုက္ေတာ့ သူျပန္ျငိမ္ပါတယ္။ တစ္ခါ ကၽြန္မ ငံု႕ၾကည့္ ေတာ့ အကုန္ ထေအာ္ငိုကုန္ၾကပါတယ္။ ေနာက္မွာ သူတို႕ မ်က္မွန္နဲ႕ လူကို မျမင္ဘူးလို႕ေနမယ္တဲ့ ဆိုလို႕ မ်က္မွန္ ခၽြတ္လိုက္မွ ကေလးေတြ အငုိတိတ္ျပီး ကၽြန္မ အကိုင္ခံ ံပါတယ္။ ေနာက္ တစ္ခါ ကၽြန္မ မ်က္မွန္နဲ႕ ေခါင္းက အသံဖမ္း နားက်ပ္ အၾကီးၾကီး တပ္လိုက္ျပီး မိုက္မည္းမည္းေလးနဲ႕ ထိုးလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ဘာေကာင္ၾကီးမွန္းမသိ ျဖစ္သြားပံုရလို႕ ကေလးေတြ စီစီေလာင္ေလာင္နဲ႕ကို ေအာ္ငိုၾကပါ ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မ လံုျခည္ေလးနဲ႕ အက်ီအျဖဴေလးကို ၀တ္လာလို႕ပါ။ ပါလာတဲ့ အစ္မဆိုတာ ရယ္တာ ဗိုက္ေတာင္ ေအာင့္ သြား ပါတယ္။

ကၽြန္မ အဲ့တာနဲ႕ လက္ေလ်ာ့ျပီး စာသင္ခန္းက ကေလးေတြဆီကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေတြက ကၽြန္မ မ်က္မွန္ နားက်ပ္ အသံဖမ္းစက္ နာရီ လက္စြပ္ ေသးေသးေလးကို ကိုင္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ သူတို႕ ကင္မရာကို ငံု႕ၾကည့္ျပီး သေဘာတက် ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက တြန္းထိုးၾက လုပ္ၾကပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မကို သူတုိ႕ ဆြဲထားတဲ့ ပုတီးေလးေတြ ကလစ္ေလးေတြ လက္ေကာက္ေလးေတြ ျပပါတယ္။ ေနာက္ ဂုဏ္ယူ ၀ံ့ၾကြားတဲ့ ေလသံနဲ႕ သမီး အဲ့တာေလးေတြ အမိူက္ပံုက ရလာတာ ဆရာမတဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အလု အယက္ ၀င္ေျပာတယ္ သူေကာက္ရတာမဟုတ္ဘူး သူ႕အေမ သူမ်ားဆီက ေတာင္းလာတာတဲ့။ သမီးဟာကမွ ကိုယ့္ဘာသာ ရွာလာတာ ၾကည့္ပါဦးတဲ့ ။ ဆရာမ ဆရာမ သူ႕အေဖနဲ႕သူအေမ ရန္ျဖစ္တယ္ သိလား အခု သူေနတာ သူ႕အေဖမဟုတ္ဘူး ငါ့အေဖပါကြ မင္းေနာ္ စသျဖင့္ စုံစိနဖာ မိသားစုအေၾကာင္းေတြပါ အလုအယက္ လုေျပာၾကရင္းနဲ႕ ကၽြန္မကိုလည္း ေမးခြန္းေတြ ေမးၾကပါတယ္။

အဲ့ထဲကမွ ေခ်ာင္ေလးထဲမွာ ကုတ္ေနတဲ့ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႕ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို ျမင္လို႕ သူ႕ကို ကၽြန္မ မိုက္ေလးကိုင္ျပီး သမီး ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ ေမးေတာ့ သူက ဘာမွ မေျဖပဲ ကၽြန္မထက္ ကင္မရာကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ျပီး ပို႕စ္ေပးေနပါတယ္။
ကေလးေတြကို ကၽြန္မ ေမးခြန္းတစ္ခုပဲ ေမးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့တာကေတာ့ သားတို႕သမီးတို႕ ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ ဆိုေတာ့ ကေလးအမ်ားစုက ဆရာ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႕ ဆရာ ျဖစ္ခ်င္ တာလဲဆိုေတာ့ ဆရာ လိုမ်ိဳး စာသင္ခ်င္လို႕ပါတဲ့။ သူတို႕ျမင္ဖူးတဲ့အထဲမွာ ဆရာဆိုတဲ့ ဆရာကိုပဲ အျမင့္ျမတ္ဆံုး အၾကီးက်ယ္ဆံုး အေနနဲ႕ ျမင္ဖူးလို႕ ဆရာျဖစ္ခ်င္ၾကတာလို႕ေျဖတာ သိလား ဆုမြန္တဲ့ ကၽြန္မကို သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းဆရာ တစ္ျဖစ္လဲ ကဗ်ာဆရာ က ေျပာတယ္ မင္းေမးၾကည့္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္လား အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္လားလို႕ သူတုိ႕ မသိၾက ဘူးတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ ေျဖလိုက္မယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာ သိရင္ အရမ္းအံ့ၾသမယ္တဲ့.. ကၽြန္မ ခပ္တည္တည္ ကေလးေတြကို ေမးေတာ့ အမိူက္ကား ဆရာ ျဖစ္ခ်င္တယ္တဲ့ ခပ္သြက္သြက္ ကေလးေလးေတြကို ေမးလိုက္တဲ့ အခါ...ထုိင္းရဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္တဲ့...ရွင္။ ေနာက္ လူဖိ ျဖစ္ခ်င္တယ္တဲ့....အလုပ္ရွင္ အလုပ္ေခါင္း ထိုင္းေတြကို လူဖိ ျမန္မာလို သူေဌးလို႕ ေခၚတာပါရွင္။။။။။

ကေလးေတြက ေနာက္လဲ လာပါေနာ္ ဆရာမ ဆိုတဲ့ လက္ျပနုတ္ဆက္သံေတြ ကို ေက်ာခိုင္းရင္း အမိူက္နံ႕ လိူင္လိူင္ေနတဲ့ Blue Sky လို႕ေခၚတဲ့ အမိူက္ပံုေက်ာင္းေလးကေန ထြက္လာတဲ့အခါမွာ အေတြးစေတြ တစ္သီခ်ည္း ပါလာျပီး နုတ္ဆိတ္လာမိပါတယ္။ အားလံုးက အေတြး ကိုယ္စီနဲ႕ပါ။ မဲေဆာက္အေ၀းေျပး လမ္းမၾကီးေပၚကို ကားက ထိုးတက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ ေလနုေအး က ျဖန္းပက္ ၾကိဳလိုက္ တယ္ လယ္ကြင္းျပင္ေတြကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ စိမ္းလမ္းစိုေျပ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလက အရွိန္ျပင္းျပင္း ရူရူိက္ခြင့္ ရကာမွ ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ လန္႕ျပီး အသက္ေအာင့္လိုက္မိတာ အသက္ရူ ေတာင္ ေတာ္ေတာ္က်ပ္ သြားတယ္။

ကၽြန္မ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႕ စကၠန္႕တိုင္းမွာ ၀င္ေလထြက္ေလတိုင္း ရူရိုက္မိတဲ့ ေလကို ကၽြန္မ ပထမဆံုး စပ္ဆုတ္မိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုျခည္၀တ္ ျမန္မာေတြ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားေလးေတြနဲ႕ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ေလ်ာက္သြားေနတဲ့ မဲေဆာက္ ျမိဳ႕ေလးထဲကုိ အ၀င္မွာေတာ့ ..ကၽြန္မတို႕ အားလံုး ပံုမွန္ ေနသားတက် ျဖစ္သြားၾကေလရဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ ပဲ ဒီလိုပါပဲ ဆိုျပီး ကၽြန္မတို႕ေတြ ေမ့ပစ္ခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြ သိပ္မ်ားလြန္းေနျပီ။

(The Boy in the striped Pyjamas နာဇီအေဖနဲ႕အတူပါလာရတဲ့ ဂ်ာမန္ကေလးေလးနဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ စခန္းထဲက ဂ်ဴးကေလးေလးနဲ႕ ကားကို ဒီေန႕ၾကည့္မိတယ္ ထုိင္းစကားေျပာပဲ ရလို႕ တစ္လံုးစ နွစ္လံုးစ သာ နားလည္ေပမယ့္ အေဖာ္မင္ၾကတဲ့ ဂ်ဴးေလးေရာ အိမ္လိုက္လည္မိတဲ့ ဂ်ာမန္ေလးပါ အဆိပ္ ေငြ႕ခန္းထဲ ထည့္သတ္ ခံလိုက္ရတဲ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းကို ရင္ထဲ စိတ္မေကာင္း အေတာ္ျဖစ္မိတယ္။ အဲ့ကေလးေလးေတြလိုပဲ မိဘေတြနဲ႕ မိသားစုနဲ႕အတူ ေဒါင္က်က် ျပားက်က် လုိက္လာျပီး အသက္ေမြးေနရတဲ့ ကၽြန္မတို႕ရဲ့ လူမမည္ ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္အေတြးထဲ မေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မဲေဆာက္ျမိဳ႕က အမိူက္ပံုေက်ာင္းေလးအေၾကာင္းကို မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးျဖစ္ပါတယ္။)