ငါးညရဲ့ ေသြးပ်က္ည ေနာက္ဆက္တြဲ ေရခ်ိဳးခ်ခ်ိန္

အိပ္ေနရာကေန ဆတ္ကနဲ ရုတ္တရက္ ကုတင္ကို ေနာက္ကေန ဆြဲေဆာင့္လိုက္သလို ကုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်သလို ေအးကနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ မ်က္စိနွစ္လံုးကို ျဖတ္ကနဲပြင့္ေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ မျမင္ရပဲ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးက ေမွာင္မည္းေနပါတယ္။ ေျခေထာက္ကို စံုညွစ္ကိုင္ျပီး ဆြဲခ်ေနသလို ခံစားရလို႕ ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္ကန္ျပီး ရုန္းထြက္ေတာ့ တင္းတင္းညွစ္ထားတဲ့ လက္အစံုကို သတိထားမိသလို ျဖစ္ျပီး ကုတင္ေျခရင္းကို ေခါင္းမတ္ျပီး ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့...

ကုတင္ေျခရင္းမွာ ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႕ ပုပုကြကြ ပံုစံ လူလိုလို ေမ်ာက္လိုလို မည္းမည္း တစ္ေကာင္ ပါးစပ္ကလည္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေအာ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ေျခေထာက္ကို စံုကိုင္ျပီး တစ္ခုခုေျပာေနသလိုလို ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မေျခအစံုကို ကုတင္ေပၚကေန ဆြဲခ်ဖုိ႕လုပ္ေနသလိုလိုပါပဲ။ ေၾကာက္စိတ္ထက္ ဒါ ့ဘာ အေကာင္ပါလိမ့္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကို ပိုပါတယ္။ ငါ အိမ္မက္မက္ ေနတာလား တကယ္လားလို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ေတြး ေနပါေသးတယ္။ တိတ္ဆိတ္ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္း ေလးကို ျပန္ၾကည့္ျပီး ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေန ပါလိမ့္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စဥ္းစား ေနတုန္း အက်ဥ္းအခန္းရဲ့ တစ္ဘက္ျခမ္းက အေစာင့္က် ေထာင္၀ါဒါ မေတြရဲ့ တီးတီုး စကားေျပာသံ ၾကားေတာ့မွ လက္ရွိအေျခအေနကို ျပန္က်က္မိေတာ့တယ္။

အလိ္ု ငါ ဗိုက္ေအာင့္လို႕ ေထာင္မၾကီးေဆးရံုေရာက္ေနတာပဲလို႕ ေတြးမိျပီး မအိပ္ခင္ သူတို႕ ေတြ ကၽြန္မကို တံခါးနွစ္ထပ္ခတ္ျပီး ကန္႕လန္႕ကာ ဆြဲခ်သြားတာကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာေတာ့မွ ကုတင္ေျခရင္းက ပုဂိၢဳလ္ဟာ သူ႕အလိုလို ေရာက္ေနတဲ့ သာမာန္လူမဟုတ္တဲ့ နာနာဘာ၀လို အေကာင္ ပေလာင္ တစ္ေကာင္ေကာင္ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေတြးမိပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီ့တုန္းက ျဖစ္တဲ့ ေၾကာက္စိတ္ကိုေတာ့ ျပန္ေျပာရမွာေတာင္ ၾကက္သီးထမိပါရဲ့။

အဲ့ေတာ့မွ ေၾကာက္စိတ္က ငယ္ထိပ္ေရာက္သြားျပီး သူ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္မ ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္ရုန္း လိုက္ျပီးမွ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ပါတယ္။ အံ့ၾသဖို႕ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ အသံက လံုး၀ကို ထြက္မလာပါဘူး။ ဘယ္ညာလူးလြန္႕ဖို႕ ၾကိဳးစားေပမယ့္လည္း လံုး၀ကို လူပ္လို႕မရပါဘူး။ ငါေတာ့ ေသျပီ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးရိုက္သတ္လို႕ မေသပဲ ဗိုက္ေအာင့္လို႕မေသပဲ သရဲေျခာက္လို႕ ေသေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးက ပိုျပီး ေၾကာက္အားလန္႕အားျဖစ္ပါတယ္။

ပိုပိုျပီး ေၾကာက္စိတ္က အရမ္းၾကီးလာျပီး သူ႕လက္က လြတ္ေအာင္ ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္ရုန္းေလ သူက ပိုျပီး တင္းက်ပ္ ေနေအာင္ ဆုပ္ညွစ္ေလ လုပ္ေနရင္းကေန ကုတင္ေျခရင္းကေန အေပၚကို ၀မ္းလ်ားထိုး တက္ လာပါတယ္။ ဆံပင္စုတ္ဖြား ဖားလ်ားၾကီးနဲ႕ မ်က္စိက အ၀ိုင္းလိုက္ၾကီး ျပဴးေနတဲ့ သူ႔ပံုစံကို အရမ္းလန္႕သြားျပီး ထပ္ကာ ထပ္ကာ ငယ္သံပါေအာင္ေ အာ္ အားနဲ႕ ေဆာင့္ကန္လုိက္ေပမယ့္ သူကေတာ့ နည္းနည္းမွ ေနာက္ဆုတ္မယ့္ပံုစံမရွိပါဘူး။

ပက္လက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးက အေၾကာေသ သလိုမ်ိဳး ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္း အကုန္လံုး ေသေနသလိုျဖစ္ျပီး အသက္လဲ လံုး၀ ရူမရေတာ့ပါဘူး။ အရမ္းမြန္းက်ပ္လာျပီး ကူရာ ကယ္ရာမဲ့လာတဲ့အခ်ိန္ အသက္ေပ်ာက္ျပီလို႕ ေတြးမိေတာ့မွ ဘုရား ဘုရားလို႕ နုတ္က တမိမွ ဘုရားကို သြားသတိရပါတယ္။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြနဲ႕ ပဌာန္း၂၄ပစၥည္းကို တရစပ္ရြတ္လိုက္ေတာ့ သူ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေအာ္လိုက္ျပီး ေနာက္ကို ပက္လက္လွန္ ျပဳတ္က်သြားပါေတာ့တယ္။

သူ႕လက္ကလဲ လြတ္ေရာ ကၽြန္မလဲ ၾကံဳးေအာ္လိုက္တာမွာ အသံထြက္လာျပီး လူလည္း လူပ္လို႕ရပါျပီ။ ကၽြန္မရဲ့ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္တဲ့ အသံၾကားေတာ့မွ အျပင္ကလူေတြ လူပ္လူပ္ရွားရွားျဖစ္ျပီး အေစာင့္က်ေနတဲ့ မေထြးေထြးေမာ္က အေျပးအလႊား တံခါးေသာ့ေတြကို ဖြင့္ျပီး ၀င္လာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္လဲလို႕ေမးေတာ့ ဘာမွ မေျဖနိုင္ပဲ အသက္ရူသံျပင္းျပင္း ေခၽြးသံရဲရဲ ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႕ ဖုတ္လူိက္ ဖုတ္လိူက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ၾကည့္ျပီး သူ ေတာ္ေတာ္ လန္႕သြားပါတယ္ ဟဲ့ ဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္လဲလို႕ ပုခံုးကို ေဆာင့္ေမးေတာ့မွ ကုတင္ေျခရင္းကို လက္ညိဳးထုိးျပ လိုက္တယ္။ သရဲ ထင္တယ္ အစ္မ သရဲလား မသိဘူး ကၽြန္မေျခေထာက္ကို လာဆြဲတယ္လို႕ ေျပာေတာ့ သူ မ်က္နွာ ေသြးမရွိေတာ့ပဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ ကၽြန္မကို ၾကည့္ျပီး ခ်က္ျခင္း အျပင္ကို ျပန္ေျပးထြက္ သြားပါတယ္။ အက်ဥ္းတံခါးေတာင္ ျပန္ခတ္ဖို႕ ေမ့သြားပံုရပါတယ္။

ေနာက္ သူနဲ႕ တျခား၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ခ်က္ျခင္း ျပန္၀င္လာျပီး ေရတစ္ပုလင္း နဲ႕ ေဆးေသးေသးေလးေတြ လာတိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ပုတီးေလးတစ္ကံုး လာေပးပါတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး ညီမက ပက္လက္လွန္ အိပ္ေတာ့ ဘီလူးစီးတာေနမယ္တဲ့ ေနာက္ျပီး ေနမေကာင္းလည္း ျဖစ္ေနတာ့ အိမ္မက္ဆိုးေတြ မက္တာေနမယ္ ဘုရားစာဆိုျပီး အိပ္ အိပ္ယာ ေျပာင္းရင္လည္း ျဖစ္တတ္တယ္ဆိုျပီး အဲ့အစ္မ မေထြးေထြးေမာ္က ကၽြန္မ ဆံပင္ကို သပ္ျပီး ေျပာပါတယ္။ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြမွာေတာ့ သူမဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကင္နာစိတ္ရွိသူ တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ မီးလံုး ဖြင့္ေပးထားျပီး သံတံခါးကို ျပန္ခတ္ေပမယ့္ ကန္႕လန္႕ကာကိုေတာ့ ဆြဲမေစ့ပဲ သူတုိ႕ကိုျမင္ေအာင္ ထားထားေပးပါတယ္။

ကုတင္ေပၚမွာ တစ္ေစာင္းေခြေခြေလး လွဲေနရင္းက ကၽြန္မလည္း အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားေနပါတယ္။ တကယ္ပဲလား စိတ္ထင္တာလားဆိုတာ သိပ္မေသခ်ာေပမယ့္ ေသခ်ာတာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေသာ့အထပ္ထပ္ ခတ္ ထားတဲ့ အျပင္ ကန္႕လန္႕ကာ အထူၾကီးပါ ပိတ္ကာထားတဲ့ ေထာင္မၾကီးေဆးရံု တုိက္အက်ဥ္းခန္းေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတဲ့ ေနမေကာင္းလြန္းလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္ အနုိင္နုိင္သယ္ေနရတဲ့ ျဖဴေဖ်ာ့ေတာ့ျပီးအသက္၂၀ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ မိန္းကေလးေသးေသးေလး အတြက္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ စိတ္ခြန္အားတင္းလို႕မရေအာင္ ေသြးပ်က္ဖို႕ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္မက္ဆိုးတစ္ခု မက္ခဲ့တာပါပဲ။

ခုနက သရဲနဲ႕ကိုယ္နဲ႕ နပမ္းလံုးသလိုျဖစ္တာကို ျပန္ေတြးျပီး ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ျပီး ေမာပမ္းႏြမ္းႏြယ္ လြန္းတာရယ္ ဗိုက္ေအာင့္ထားတဲ့အရွိန္ရဲ့ နာက်င္မူရယ္ နဲ႕ အိပ္ေဆးလို႕ယူဆရတဲ့ ေဆးေသးေသးေလးေတြ ေနာက္ထပ္ လာတိုက္တာရယ္နဲ႕ မ်က္စိေလးျပီး ပုတီးေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ျပီး ေခြေခြေလး အိပ္ေမာက်သြားျပန္ပါတယ္။

ရုတ္တရက္ လသားအရြယ္ကေလး ငိုသံစူးစူး၀ါး၀ါးကို ၾကားလိုက္ေတာ့မွ ေခါင္းက ဆတ္ကနဲ ေထာင္ ထလာပါတယ္။ ၾကက္သီးေတြလည္း တျဖန္းျဖန္းထျပီး သရဲထပ္လာျပန္ျပီ ငါေတာ့ ေသျပီ ေသျပီ လို႕ ထပ္ေတြးမိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကေလးေသးေသးေလးေတြ ငိုသံက အနားနားတင္ ကပ္ငိုေနၾကသလို ၾကားေနရပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ လူက လူပ္လို႕ရေနပါတယ္။ အသာေလး ေခြေခြေလး အိပ္ေနရင္းက လံုး၀ မထပဲ ေခါင္းအံုးနဲ႕ မ်က္နွာအပ္ျပီး ဘုရားစာကို တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနမိပါတယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္မ ေဘးကပ္ရက္က အခန္းက တျဖန္းျဖန္း ရိုက္သံေတြနဲ႕အတူ ေအာ္သံဟစ္သံေတြ ဆက္တိုက္ ၾကားရပါတယ္။

မနက္အိပ္ယာထျပီး ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ကန္႕လန္႕ကာ ကာထားတဲ့ အခန္းကို ပတ္ခ်ာလည္ လွည့္ေလ်ာက္ ၾကည့္ေနမိတဲ့အခ်ိန္က်မွ သံတံခါးဖြင့္သံ ၾကားရျပီး အလင္းသဲ့သဲ့၀င္လာပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ ေဆးေလးေတြနဲ႕ နို႕တစ္ခြက္ လာေပးပါတယ္။ တစ္ညလံုး ဗိုက္ေအာင့္ေနေပမယ့္ ဗိုက္ဆာလြန္းတာေၾကာင့္ နို႕ကို အငမ္းမရေသာက္လိုက္ေတာ့မွ အျဖဴေရာင္ ပဲနို႕အနံ႕ရွိေပမယ့္ ဘာအရသာမွ မရွိတဲ့ အရည္က်ဲက်ဲ တစ္ခြက္ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မ နို႕ကို ငံု႕ေသာက္ေနတုန္း ေထာင္၀တ္စံုအျဖဴ၀တ္ထားတဲ့ ေဆးမူးေတြနဲ႕ စစ္၀တ္စံုျပည့္ ၀တ္ထားတဲ့ ေထာင္ဆရာ၀န္ေတြ ၀င္လာပါတယ္။ ေအာ္ နို႕ေတြ ဘာေတြ ေသာက္လို႕ပါလားတဲ့ ကၽြန္မကို ဗိုက္ေအာင့္တုန္း ပဲလားဆိုေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ပဲ ေခါင္းရမ္းျပလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မေနေကာင္းသြားျပီ ကၽြန္မ ျပန္ပါရေစလို႕ ေျပာေတာ့။ သူတုိ႕က ေဟာကနဲ ထရယ္ၾကပါတယ္။ ညည္းက အိမ္ျပန္ခ်င္တာလားတဲ့။ ေလာင္ရယ္သံဆိုတာ သိေပမယ့္ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ျပီး အိမ္ကို မျပန္ခ်င္တဲ့သူ ဘယ္သူရွိမလဲလို႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္လို႕ရရင္ အိမ္ျပန္ခ်င္ပါတယ္ မရရင္ေတာ့ ကၽြန္မအရင္ေနတဲ့ သီးသန္႕ခန္းကိုပဲ ျပန္ပို႕ေပးပါလို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေထာင္မၾကီးနဲ႕ သီးသန္႕ေထာင္က သြားခ်င္တုိင္း သြား ျပန္ခ်င္တိုင္း ျပန္လို႕ရတဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူးကြ တဲ့ ဒီမွာ ေထာင္ေဆးရံုတက္ခ်င္လို႕ တန္းစီေနၾကတာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဆရာမ အနားယူစရာရွိတာ ယူတာမဟုတ္ဘူး ညည္းကလဲ ဒီမွာဆို ေဆးရံုစာ ထမင္းဟင္းရမယ္ ေရေႏြးရမယ္ နို႕ေသာက္ရမယ္ ဆိုျပီး တဟားဟားရယ္ေနၾကပါတယ္။

ကၽြန္မကို အသင့္ေဆးရည္ျဖည့္လာတဲ့ ေဆးတစ္လံုးထိုးေပးပါတယ္ ေနာက္ ျဖဴျဖဴ၀ါ၀ါ ေဆးလံုးေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး အေစာင့္၀န္ထမ္းလက္ထဲကိုပါ။ သူတို႕အားလံုး ျပန္ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ညိဳညစ္ညစ္ေထာင္၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ မိလႅာ လာခ်ပါတယ္။ မတ္တပ္ေလး လက္ပိုက္ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို မသိမသာေလး ေစြေစာင္းၾကည့္ေတာ့ အဲ့လာသယ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးကို ေထာင္အေစာင့္က ေခါင္းကို ပိတ္ရိုက္လိုက္ပါတယ္။ ဟဲ့ နင္ကို မိလႅာခ်ခိုင္းတာ နင့္ကို လူၾကည့္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူး ကိုယ့္ကိစၥမဟုတ္တာ ေတာ္ေတာ္စပ္စုတယ္ ဟုတ္လား နင့္ကို ပံုစံေပးရမယ္ဆိုျပီး ထြက္သြားၾကပါတယ္။

ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္မေကာင္းသလိုျဖစ္သြားတဲ့အျပင္ သိလိုက္တာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္မ ဒီမွာ ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေပးမသိေစခ်င္တဲ့ သေဘာမွာ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ အေစာင့္က် ၀န္ထမ္းမတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပီး ေသာ့ကို ျပန္ခတ္ပါတယ္ ကန္႕လန္႕ကာကိုပါ ဆြဲခ်ေတာ့ ကၽြန္မက သူ႕ကို ေျပာပါတယ္ မီးသီးအေရာင္ပဲရွိတယ္ ေန႕ခင္းဘက္ၾကီး ကၽြန္မကို ပိတ္ေလွာင္မထားပါနဲ႕ အျပင္ကို မၾကည့္နဲ႕ဆို မၾကည့္ပါဘူးလို႕ ေျပာေတာ့ သူက ကၽြန္မ ေျပာတာကို ဘာမွ မေျပာပဲ တံခါးကိုပဲ ေဆာင့္ပိတ္သြားပါတယ္။

ေနာက္ လူပ္လူပ္ရြရြ လူအသံေတြ ၾကားလို႕ ကၽြန္မ အခန္းေဘးဘက္က ကန္႕လန္႕ကာေလးကို ဆြဲဖယ္ျပီး ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွ မျမင္ရပါဘူး။ အဲ့တာနဲ႕ ကုတင္ေဘးက မိလလႅာခ်တဲ့သစ္သားခံုေလးကို ဆြဲျပီး အေပၚျပဴတင္းေပါက္လို အေပါက္တစ္ေပါက္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့မွ အုတ္ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ခပ္ခ်ိဳး ခပ္ခ်ိဳး ခပ္ခ်ိဳးလို႕ ေအာ္ေနတဲ့ မိန္း မၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ အုတ္ေရကန္ၾကီးေဘးမွာ လားလား ကိုယ္လံုးတီးပံုစံ ပံုစံလံုျခည္ တိမ္လႊာပုဆိုးေလးေတြ ပတ္ျပီး တန္းစီ ေရခ်ိဳးခ်ေနတဲ့ လူတန္းၾကီးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႕ေဘးမွာ တုတ္တိုေလးေတြကိုင္ထားတဲ့ ပံုစံအက်ီ၀တ္ထားတဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း မိန္းမၾကီးေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။ အမ်ားစုက ပံုစံက ေယာက္က်ားလ်ာလိုပံုစံေတြပါပဲ။ သူတို႕ ဟိုလူ႕ တုတ္နဲ႕လုိက္ထုိးလိုက္ ဒီလူ႕ေက်ာကုန္း လိုက္ရိုက္လိုက္ ေခါင္းကို ထုလိုက္ လုပ္ေနပါတယ္။ သူတို႕ကို ဘယ္လိုပဲ လုပ္ေနေန အက်ီေတြကို ခါးမွာ ပတ္ထားတဲ့ ထံုေပေပ ေၾကာင္စီစီပံုစံနဲ႕ လူေတြကေတာ့ တေရြ႕ေရြ႕ ပါပဲ။

ကၽြန္မ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳး ျမင္ဖူးလိုက္တာ မ်က္စိကို မွိတ္ျပီး စဥ္းစားေတာ့မွ...ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြ ေရေႏြးေငြ႕ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္ခါနီး ကိုယ္လံုးတီးေတြနဲ႕ တန္းစီ၀င္ေနတဲ့ပံုစံနဲ႕ တစ္ပံုစံတည္းပါပဲ။ အသက္ရူက်ပ္လာျပီး နွလံုးခုန္သံ တဒိန္းဒိန္းကို ျပန္ၾကားေနရပါတယ္။ေခၽြးေစးေတြ ျပန္လာျပီး ေခါင္းနပမ္းေတြ ၾကီးလာျပီး ကၽြန္မ လက္ဖ်ား ေျခဖ်ားေတြ ေအးစက္လာပါတယ္။ အာေခါင္ေတြပါ ေျခာက္လာပါတယ္။ ၾကက္သီးေတြလဲ တျဖန္းျဖန္း ထလာပါတယ္ ျပန္ဆင္းေတာ့မယ္ဆိုျပီး အုတ္ေဘာင္ကို တြဲဆုပ္ထားတဲ့ လက္ကို ေျဖခ်လိုက္ေတာ့မလို လုပ္ျပီးကာမွ ကၽြန္မ မ်က္စိအစံုက ေထာင္ေဆးရံုေဘး ကြင္းျပင္ေပၚမွာ ကေလးေသးေသးေလးေတြကို ရုတ္တရက္ လွမ္းျမင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါဆို မနက္က ၾကားရတဲ့ ကေလးငိုသံက ေထာင္ထဲက အက်ဥ္းသူေတြနဲ႕အတူရွိေနတဲ့ သူတုိ႕ရင္ေသြးေလးေတြ ငိုသံေပါ့...ကၽြန္မ မ်က္စိအစံုကိုသာ ဖိမွိတ္လိုက္ျပီး လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာက္ကို တရြတ္ဆြဲျပဳတ္က်သြားပါေတာ့တယ္။