ငါးညရဲ့ ေသြးပ်က္ ည

ရင္ေခါင္းကေန ရုတ္တရက္ စူးစူး၀ါး၀ါး ထိုးေအာင့္လာလို႕ ထမင္းစားတာကို ခဏရပ္လိုက္တယ္။ ရင္၀ကို လက္ဖေနာင့္ေလးနဲ႕ ေထာက္ျပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနလိုက္တယ္။ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ျပီး ေခါင္းကို အျမဲငံု႕စားေနေတာ့ ဗိုက္ေခါက္ျပီး ေလခံတာလားလို႕ ထင္မိတယ္။ ေနာက္ မွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ရင္၀ကေန ၀မ္းဗိုက္ေအာက္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက စူးျပီး အရမ္းထိုးေအာင့္လာေတာ့ စားလက္စ သံပန္းကုန္ျပားေလးကို အခန္းေထာင့္ကို တြန္းေရႊ႕လိုက္ျပီး ပလက္စတစ္ေရပုလင္းနဲ႕ လက္ကို ေဆးလိုက္တယ္။

ခါးကို ကိုင္းကိုင္းေလးလုပ္ျပီး ခပ္ကုန္းကုန္းေလ်ာက္လာေတာ့ ထမင္းစားလက္စ ျဖစ္ေနတဲ့ အတူေနတဲ့ အန္တီက သမီးဆုမြန္ ဘာျဖစ္လဲတဲ့..ဗိုက္ေအာင့္တယ္လို႕ ေလသံေပ်ာ့ေလးနဲ႕ေျပာေတာ့ သူ မ်က္လံုးျပဴး သြားတယ္။ သမီး နံရံကို မွီျပီး ခဏေလး မီွေနလိုက္တဲ့။ သူ႕သစ္သားျပားေခါင္းရင္းဘက္ျခမ္းက အုတ္နီခဲတုံးေလး ေပၚတင္ထားတဲ့ ပရုတ္ဆီပုလင္းေလးထဲက အကတ္အသတ္ ပရုတ္ဆီေလးေတြကို ကၽြန္မ ၀မ္းဗိုက္ပိန္ပိန္ ေလးကို လွန္ျပီး ခ်က္ထဲကို ထည့္ေပးတယ္။

ဗိုက္ကို လက္တင္လိုက္ေတာ့မွ အထိမခံနိုင္ေအာင္ နာမွန္း ပိုသိသာလာတယ္။ သူ႕လက္ကို တြန္းဖယ္ လိုက္ျပီး နာနာက်င္က်င္နဲ႕ သမီး ဗိုက္ကို ထိရင္ အရမ္းနာတယ္ အန္တီ..လို႕ ငိုမဲ့မဲ့ေျပာေတာ့ သူပိုလန္႕သြားပံုရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမီးကိုေျပာတာ အစားကို ပံုမွန္စားပါလို႕ ညည္းက မစားရင္ ထုိင္ ေနတာကိုးလုိ႕ တဗ်စ္ဗ်စ္ ေတာက္ေတာက္ ေျပာရင္း သူ သံတုိင္ေတြကို အားယူကိုင္ ထျပီး အျပင္ကို ေမ်ာ္ၾကည့္တယ္။

ဆရာမ ဆရာမ..ခပ္အုပ္အုပ္ေခၚလိုက္တဲ့ အန္တီ့အသံေၾကာင့္ အက်ဥ္းခန္းတြဲေတြရဲ့ အလယ္တည့္တည့္က သစ္သားကုတင္ေပၚမွာ စုေ၀းျပီး စကား တင္းဆိုေနတဲ့ ေထာင္၀ါဒါမေတြထဲက တစ္ေယာက္က စိတ္မရွည္တဲ့ ေလသံနဲ႕ ဘာလဲ ဘာလဲ တဲ့။ ဒီမွာ ဆုမြန္ ဗိုက္ေအာင့္လို႕တဲ့။ သူေတာ္ေတာ္ ေအာင့္ေနတယ္။ ဟင္ ညေနပိုင္းၾကီး ဗိုက္လာ ေအာင့္ရသလား ပါဆယ္ေတြ စြတ္စားျပီး ျဖစ္ျပီ နင္တို႕ကေတာ့ တဲ့. ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ေအာင့္နဲ႕ေအာ္ျပီးမွ ျငိမ္ျငိမ္ေနလိုက္ မနက္ဖန္ မနက္ ေဆးမူးလာရင္ထြက္ ျပလိုက္တဲ့။

စူးရွက်ယ္ေလာင္လြန္းတဲ့ အသံက သံရည္ပူနဲ႕ နား၀ကို ေလာင္းခ်လိုက္သလို ေဒါသက တဖ်င္းဖ်င္း ထြက္လာတယ္ ၀မ္းဗိုက္က နာက်င္မူနဲ႕အတူ နာက်ည္းမူက ပိုလာမယ္ထင္တယ္။ ေဒါသနဲ႕အတူ နာက်င္မူေတြနဲ႕ အသက္ရူက်ပ္ေအာင္ကို ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ၾကီး ျဖစ္သြားတယ္။ မ်က္စိကို အသာ ေမွးမွိတ္ လိုက္ေတာ့မွ မ်က္ရည္ပူေတြက နားထင္တေလ်ာက္ ေလ်ာက်ဆင္းသြားတာ သိလိုက္တယ္။ မငိုပါနဲ႕ဆုမြန္ရယ္တဲ့ လ်က္ဆားေလး စားလိုက္ ေလခံတာျဖစ္မယ္ သမီး လမ္းေလး ေလ်ာက္ၾကည့္ပါလားဆိုလို႕ နံရံကို အားယူကိုင္ျပီး ထလိုက္ေတာ့မွ ဗိုက္တျပင္လံုး အရမ္းထိုးေအာင့္လာလို႕ အသက္ရူက်ပ္လြန္းလို႕ အံၾကိတ္ရင္းက မခ်ိမဆန္႕ျငီးမိတယ္။

ဆရာမ ဆရာမ သူေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနတာ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးတယ္ လုပ္ပါဦးလို႕ အန္တီက ေအာ္ေတာ့မွ ေသာ့ခေလာက္သံ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႕ ေထာင္၀ါဒါမ ၀၀တုတ္တုတ္ၾကီး ေရာက္လာတယ္ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ ဗိုက္ေအာင့္ေနမွန္း သိသာတဲ့ ကၽြန္မပံုစံကို ျမင္ေတာ့မွ ေဆးမူးေခၚေပးမယ္ ခဏေစာင့္တဲ့ ညေနပိုင္း ေထာင္ပိတ္ခ်ိန္ ေရာက္ေနျပီ နင္တို႕ကလဲ နည္းနည္းပါးပါး အစားဆင္ျခင္မွေပါ့တဲ့။

အစား ဆင္ျခင္မွာေပ့ါ ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ခပ္မဲ့မဲ့ျပံဳးမိတယ္။ ဖုန္မူန္႕ေတြ ပိုးမူန္႕ေတြ ဂုန္နီၾကိဳးေတြ ေရာေထြး ပါလာတဲ့ ပဲဟင္းဆိုရံု အရည္က်ဲက်ဲ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အရည္တစ္ခြက္ ငါးပိတစ္တံုး ဆားတစ္ပံုနဲ႕ မနက္စာ အရိုးအရင္း အရြက္ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ခုတ္ထစ္ခ်က္ထားတဲ့ အရြက္စံုဟင္းခ်ိဳတစ္ခြက္နဲ႕ ငါးပိတစ္တံုး ဆားတစ္ပံု ထမင္းကလဲဆိုတာ ေရာင္စံုထမင္း ေအးသြားရင္ ထိုးမရ ဖဲ့မရ အညိဳညစ္ညစ္ ထမင္းတံုးတစ္တံုး။
လမ္းေလ်ာက္ဖို႕ေတာင္ ေမ့ေနေလာက္ေအာင္ မိလႅာသြန္ခ်ိန္နဲ႕ ေရခ်ိဳးခ်ခ်ိန္ တစ္ခုပဲ အျပင္ထြက္ရတဲ့ ဘ၀မွ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ပတ္ပတ္လည္ မူးေနာက္ေနေအာင္ ေလ်ာက္မွ အစာေၾကရံုရွိတဲ့ ေနရာတစ္ခုက လူေတြရဲ့ အစာအိမ္ေျခဖ်က္မူဟာ ပံုမွန္ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတာ သူတုိ႕ လည္းသိရက္နဲ႕ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ရင္း မ်က္စိကိုသာ စံုမွိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ခပ္ေဆာင္ေဆာင့္ဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ သံတံခါးခ်က္ဖြင့္သံ ေဂ်ာင္းခနဲ ဂ်ဴန္းခနဲ အသံၾကားမွ အျပင္မွ ဗထလလို႕ေခၚတဲ့ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးက လူေတြနဲ႕ ေထာင္၀ါဒါမေတြ ေနာက္ ၀တ္စံုအျဖဴ၀တ္ ေထာင္အက်ဥ္းသား ဆရာ၀န္နဲ႕ ေဆးမူးကို ျမင္ရတယ္။ အျပင္ကို တြဲထြက္ဖို႕ အခန္းထဲက အတူေန အန္တီက ခ်ိဳင္းကေန မျပီး တြဲထြက္ေတာ့ ရွင္က ဘာထြက္လုပ္မွာလဲ အထဲျပန္၀င္ေန သူ႕ဘာသာ ထြက္လာလိုက္မယ္လို႕ ေဟာက္လိုက္ေတာ့ မ်က္နွာပ်က္သြားတဲ့ အန္တီကို ၾကည့္ျပီး ေန ေန ရတယ္ အန္တီ သမီး ဘာသာ ထြက္မယ္ စိတ္မပူနဲ႕ေနာ္လို႕ ေျပာရင္း ဗိုက္ေအာင့္လြန္းလုိ႕ ခပ္ကုန္းကုန္းျဖစ္ေနတဲ့ ဗိုက္ကို လက္တစ္ဘက္က အသာ ေထာက္ျပီး သံတံခါးကို လက္တစ္ဘက္နဲ႕ဆုပ္ကိုင္ရင္းက အုတ္ေလွကားအထစ္ကို မနည္း တြယ္ ဆင္းရပါတယ္။

ကၽြန္မ ၀မ္းဗိုက္ျပင္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ ခပ္ဖိဖိ နွိပ္ရင္း ဒီနားလား ဟိုနားလား လို႕ ထိုးျပီး ေမးေနတဲ့ ေထာင္ေဆးမူးကို ကၽြန္မ ျပန္ေတာင္ မေျပာနိုင္ေလာက္ေအာင္ နာတယ္လို႕ပဲ တတြင္တြင္ေအာ္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မရဲ့ တင္းမာ ေျပာင္တင္းေနတဲ့ နံရိုးအျပိဳင္းျပိဳင္းနဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ပူပူေလးကို ၾကည့္ျပီး သူမ်က္နွာ နည္းနည္းပ်က္ သြားတယ္။ ေနာက္ သူ ဗထလက ေထာက္လွမ္းေရးေတြနားကို သြားျပီး တစ္စံုတစ္ရာ ခပ္တုိးတိုးေျပာေနတာ ေတြ႕တယ္။ ေနာက္ ေထာင္၀ါဒါမေတြကို ေခၚျပီး သူတို႕ ေဆြးေႏြးေနၾကတယ္။

သူ ေထာင္မၾကီး ေဆးရံုသြားရမယ္တဲ့ ေနာက္ ကၽြန္မ အခန္းဘက္ကို ေထာင္၀ါဒါမတစ္ေယာက္က ခပ္သြက္သြက္ ေလ်ာက္သြားျပီး ဆုမြန္ အ၀တ္ေတြ နည္းနည္း ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့။ အန္တီၾကီးက ေထာင္၀တ္စံု အျဖဴေလး ေတြနဲ႕ ဖလံထည္ အေႏြးထည္ေလးတစ္ထည္ ေအာက္ခံအက်ီေလးေတြကို အျဖဴေရာင္ ပံုစံ လံုျခည္ေလးနဲ႕ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္သူတို႕ေတြ အကုန္ အျပင္ထြက္သြားၾကတယ္။ အထုတ္ အျဖဴေလးကို ပိုက္ျပီး ထိုင္ေနတဲ့ ကၽြန္မ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ဗိုက္က ပိုပိုျပီး ထိုးေအာင့္လာသလိုပဲ။

ကၽြန္မကို ဘာေဆးမွလည္း မေပးေသးဘူး လက္နဲ႕ ဖိသြားတာတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ကၽြန္မ မသိမသာ ကုန္းကုန္းေလး လုပ္ေနျပီး ညည္းေတာ့ အက်ဥ္း အခန္းေတြက ေခါင္းေလး ျပဴတစ္ ျပဳတစ္နဲ႕ ရပ္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္မ ရဲေဘာ္ေတြ ဆုမြန္သက္သာလား ဘယ္လိုေနလည္း ေဆးရံုေရာက္ရင္ေတာ့ သက္သာမွာပါ အားမငယ္နဲ႕ေနာ္ စသျဖင့္ တီးတိုးတီးတိုး အားေပးစကား လွမ္းေျပာေနၾကတာကို ဟဲ့ ဘာျဖစ္ေနၾကလဲ နင္တို႕ကို ဘယ္သူ က စကားေျပာခိုင္းလို႕လဲ ျငိမ္ျငိမ္ေနၾကစမ္း ဟဲ့ ေကာင္မေလး နင့္ကို ေဆးရံုကား လာေခၚလိုက္မယ္ ခဏေစာင့္ရမယ္ ေသာက္စကားမမ်ားနဲ႕ နင့္အျပင္ထုတ္တာ ေနမေကာင္းလို႕ စကားေျပာဖို႕မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ ဌက္ဆိုးထိုးသံၾကီးက ေအာက္ကလိ ေအာက္ကလာ ထြက္လာတယ္။

အျပင္မွာ နာရီ၀က္ တစ္နာရီေလာက္ ကုတင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ေလးထုိင္ေနရတယ္။ သူတုိ႕လည္း သူတို႕ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႕ သူတုိ႕ စကားေျပာမပ်က္ၾကဘူး။ ကိုယ့္ေရာဂါေတာင္ ကိုယ္ေမ့သလိုျဖစ္လာတယ္။ ငါအျပင္ကို ဘာထြက္လုပ္ေနပါလိမ့္လို႕ေတာင္ ထင္လာမိတယ္။ ခနေနေတာ့ တံခါးပြင့္သံ ဂ်ဴန္း ဂ်ဴန္း ဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ၾကားရတယ္။ ဂူးဂူးဂဲဂဲ အသံၾကီး ၾကားေတာ့မွ ေၾကာက္စိတ္ေတြ၀င္လာတယ္ သစ္သားတံခါးေလး ပြင့္သြားျပီး ေထာင္၀န္ထမ္းေတြ ၀င္လာတယ္ ေဆးရံုသြားရမယ္တဲ့။

ထမ္းစင္ေတြမ်ား ပါလာမလားလို႕ အသာၾကည့္ လုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္မွ လုိက္ခဲ့တဲ့ ဆိုျပီး ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႕ ထြက္သြားတဲ့ေနာက္ကို အထုတ္ေလးပိုက္ျပီး ခပ္ကုန္းကုန္းေလး လိုက္သြားေတာ့ အန္တီက သံတုိင္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ျပီး စိုးရိမ္တၾကီး မ်က္နွာနဲ႕ ၾကည့္ေနတယ္ မ်က္ရည္အ၀ိုင္းသားနဲ႕ ကၽြန္မ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူ က မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႕ေပမယ့္ အားမငယ္နဲ႕ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႕ သူ႕လက္မေလး ေထာင္ျပတယ္။ ကၽြန္မကို လက္ေမာင္းရင္းက ကိုင္ျပီး ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲ လွမ္းတဲ့ ေထာင္၀ါဒါမတစ္ေယာက္က ေဘးက ပါလာတယ္။ အျပင္ကိုေရာက္လို႕ ေထာင္ဗူး၀နားမွာ စစ္ကားရိန္းဂ်ားကားၾကီးတစ္စီး ရပ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကားေခါင္းခန္းကို ေလ်ာက္သြားေတာ့ ဟဲ့ ေနာက္က တက္တဲ့။

ကၽြန္မ ကားၾကီးရဲ့ ေနာက္မွီးကို ၾကည့္ေတာ့ အားနဲ႕ ဆြဲတက္ရတဲ့ သံလက္ကိုင္တန္းေတြနဲ႕ သံေလွကားထစ္ ေတြကို ျမင္ရတယ္။ ေနာက္ဘက္မွာ ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းေတြလို ပစၥည္းအတိုအစေတြ စကၠဴဗံုးေတြ ေနာက္ ပုလင္းေတြ ကၽြန္မ အထုတ္ေလးကို ပစ္တင္လိုက္ျပီးမွ ဗိုက္ေအာင့္ေနတာေတာင္ ေမ့သြားျပီး သံေလွကားကို အားနဲ႕ တြယ္တက္ရတယ္။ ေထာင္၀ါဒါမကေတာ့ ကားေခါင္းခန္းေပၚကို စတိုင္လ္အျပည့္နဲ႕ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္မွ စက္ကို ေဆာင့္နိူးေတာ့ ခ်က္ျခင္းကားက စက္မနိူးလို႕ ဂူးဂဲလ္ ၀ူး၀ဲလ္နဲ႕ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ သံုးေလးၾကိမ္ျဖစ္ျပီးမွ အရွိန္နဲ႕ ေဆာင့္ထြက္သြားေတာ့ ျပဳတ္မက်ေအာင္ ဆြဲမိဆြဲရာ ဆြဲကိုင္လိုက္ရပါတယ္။ ဗိုက္ေအာင့္ေနတဲ့ လူနာကို လာေခၚတဲ့ ရိန္းဂ်ားကားၾကီးရဲ့ ေဘးနံရံကို တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း မ်က္စိကိုသာ စံုမွိတ္ျပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ေလး ထုိင္ျပီး လိုက္သြားပါေတာ့တယ္။

စကာထဲ ဆီးျဖဴသီး ထည့္လိမ့္သလို အလူးအလူးအလိမ့္လိမ့္ ပါလာျပီးမွာ သံတံခါးမၾကီးေတြ အထပ္ထပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးမွာ တစ္ေနရာမွ ကားကို ေဆာင့္ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေထာင္၀ါဒါမက ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မ ကားေပၚက အဆင္းကို ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႕ ၾကိဳေစာင့္ေနပါတယ္။ ေအာ္ ငါ့ကို ေဆးရံုနားေရာက္လို႕ ဂရုစိုက္တယ္ မွတ္တယ္လို႕ ထင္ျပီး သံေလွကားထစ္ေပၚက အဆင္းလဲက်ေရာ ေခါင္းစြပ္အျပာၾကီးကို ေခါင္းက စြပ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ စစ္ေၾကာေရး၀င္ေနၾကလိုပါပဲ ေခါင္းကေန စြပ္ခ်ထားတဲ့ အတြက္ အေရွ႕ကို ျမင္ေအာင္ လက္မထိပ္ေလးနဲ႕ အစြပ္ကို ကိုင္ျပီး ေရွ႕တစ္လွမ္းစာကို ၾကည့္ လက္တစ္ဘက္က အထုတ္ေလးကို ကိုင္ျပီး တရြတ္စြဲ ေလ်ာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို လက္ေမာင္းရင္းကေန ေထာင္၀ါဒါမက ခပ္တြန္းတြန္း ဆြဲေခၚလာပါတယ္။

ေထာင္ဗူး၀ၾကီးတစ္ခုကို ေခါင္းငံု႕ျပီး အျဖတ္မွာေတာ့ မီးေတြ လင္းထိန္ေနတဲ့ တိုက္တန္းလ်ားတစ္ခုေရွ႕ကို ေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒီ့မွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့ ေထာင္၀ါဒါမကေတာ့ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ ရင္းရင္းနီးနွီးေနေလ့ရွိတဲ့ မေထြးေထြး ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ရယ္ကာ ေမာကာနဲ႕ ေဟာ သာလိကာ ဘာျဖစ္လာတာတုန္းတဲ့။ အေရးတယူေမးတဲ့သူေရွ႕ ေရာက္ကာမွ ငိုခ်င္စိတ္ နည္းနည္း ေပါက္သြားတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ေအာင့္လို႕ အစ္မ လို႕ဆိုေတာ့ ေအးေအး သက္သာသြားမယ္တဲ့ ေထာင္ေဆးရံုကေတာ့ တက္ခ်င္တဲ့သူေတြ တန္းစီေနတာ ပိုက္ဆံေပးျပီးေတာင္ တက္ရတာ ဆိုပဲ။ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ ကၽြန္မကို လက္ေမာင္းကို ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေပါင္ခ်ိန္ စာရင္းေတြ မွတ္ အသက္ေမးေတာ့ ၁၉နွစ္လို႕ ေျဖလိုက္တယ္။ စာရင္းမွတ္ေနတဲ့ နွစ္ရစ္နဲ႕ အဘြားၾကီးက မ်က္လံုး ပင့္ၾကည့္တယ္။ ဟဲ့ ေကာင္မေလး နင္ကလဲ လူကျဖင့္ နွပ္ေခ်းေတာင္ မစင္ေသးဘူး ေသးေသးေလးနဲ႕ ငါးည ျဖစ္ရသလားတဲ့။ ေနာက္ ေခါင္းက ခါျပီးေတာ့ စာရင္းေတြ ဆက္မွတ္ တယ္။

ေနာက္ ျပီးျပီ လာ လိုက္ခဲ့ဆိုျပီး ခပ္ကိုင္းကိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ကန္႕လန္႕ကာကာထားတဲ့ အခန္းထဲကို ထည့္လုိက္ပါတယ္။ သံတံခါးနွစ္ဆင့္ ခတ္ထားတဲ့အျပင္ ကန္႕လန္႕ကာ အမည္းၾကီးပါ ထပ္ကာထားတဲ့ အခန္းက်ယ္ၾကီးပါ။ ကုတင္ေလးတစ္လံုးပဲ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ မိလႅာကုလားထိုင္လုိ႕ယူဆရတဲ့ ခံုတစ္လံုးရယ္ ဒါပဲရွိပါတယ္။ ညီစို႕စို႕အနံ႕ၾကီးရယ္ ပိုးသတ္ေဆးအနံ႕ၾကီးရယ္ ရူရိူက္မိျပီး ဆိတ္ျငိမ္ေနတဲ့ အခန္းက်ယ္ၾကီးကို ပတ္ခ်ာလည္ ၾကည့္ျပီး ဘာရယ္မွန္းမသိ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထသြားတယ္။

ေဆးဗန္းေသးေသးေလးထဲက ေဆးေသးေသးေလး နွစ္လံုးကို တိုက္ျပီး ကဲ အိပ္ေတာ့ မနက္ ဆရာ၀န္လာရင္ ေသခ်ာ ၾကည့္ေပးလိုက္မယ္တဲ့။ အခန္းက်ယ္ၾကီးအလည္က ကုတင္ ေသးေသးေလးမွာ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ သံတံခါးနွစ္ထပ္ကို အဆင့္ဆင့္ ဆြဲပိတ္ျပီး ေသာ့ခတ္လိုက္တဲ့အျပင္ ကန္႕လန္႕ကာၾကီးကိုလဲ ဆြဲပိတ္လိုက္တဲ့ အသံံ ေနာက္ အားလံုး ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ သြားပါေတာ့တယ္။ မီးလံုး နီက်င္က်င္ေလးေအာက္မွာ ကုတင္ေပၚ ပက္လက္ကေလး အိပ္ေနရင္း ေနာင္တ အၾကီမ္ၾကိမ္ရမိပါတယ္။ ေၾကာက္စိတ္က တေျဖးေျဖး လႊမ္းမိုးလာပါတယ္။ ေသပါျပီ ဒုကၡပါပဲ ငါေတာ့ အခုေန ေသသြားရင္ေတာင္ လူသိမယ္ မထင္ဘူး ငါ့ဘာသာ ငါ့အက်ဥ္းခန္းထဲ ငါ့အခန္းေဖာ္နဲ႕ေနရင္ေတာင္ အေသေျဖာင့္ဦးမယ္လို႕ ေတာင္စဥ္ေရမရေတြ ေတြးမိပါတယ္။

ေနာက္မွ ဘုရားတရားကို အာရံုျပဳ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြ ရြတ္ရင္းက ေခါင္းတစ္ခုလံုး ေလးေလးၾကီး ျဖစ္လာျပီး တေျဖးေျဖး မ်က္ေတာင္က စင္းလာျပီး နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။

အိပ္ေနရာကေန ဆတ္ကနဲ ရုတ္တရက္ ကုတင္ကို ေနာက္ကေန ဆြဲေဆာင့္လိုက္သလို ကုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်သလို ေအးကနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ မ်က္စိနွစ္လံုးကို ျဖတ္ကနဲပြင့္ေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ မျမင္ရပဲ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးက ေမွာင္မည္းေနပါတယ္။ ေျခေထာက္ကို စံုညွစ္ကိုင္ျပီး ဆြဲခ်ေနသလို ခံစားရလို႕ ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္ကန္ျပီး ရုန္းထြက္ေတာ့ တင္းတင္းညွစ္ထားတဲ့ လက္အစံုကို သတိထားမိသလို ျဖစ္ျပီး ကုတင္ေျခရင္းကို ေခါင္းမတ္ျပီး ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့...