တံလွ်ပ္ေရႊျပည္ အပိုင္း (၆)

“ဒီမွာ… ဒီမွာ… က်မအိမ္က ဘယ္နားေလးမွာလဲဟင္”

“အမ္..” ဟု တင္တင့္ထံမွ အာေမဋိတ္သံတိုးတိုးေလးကို ၀င္း၀င္းမာၾကားလိုက္ရပါသည္။ စကားမ်ားပံုရေသာ အမ်ဳိးသမီးက သူမေန႔ကအသုတ္ႏွင့္ပါလာတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ လုိအပ္တာေတြ၀ယ္ရင္း အိမ္မရွာတတ္ေတာ့ေၾကာင္းေတြကို အာေဘာင္အာရင္းသံသံႏွင့္ ရွင္းျပေနေသးသည္။

“အမအိမ္က နံပါတ္ဘယ္ေလာက္လဲ မွတ္မိလား” ဟု ျပန္ေမးလုိက္သည္။

“အင္း…၆၅၀ ေတာ့ ေက်ာ္တာပဲ”

“အဲဒါဆို အန္အယ္လ္ဒီအုပ္စုဘက္မွာျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီကေန တည့္တည့္ဆက္ေလွ်ာက္သြားအမ။ ေရွ႕နားက် ထပ္သာေမးလုိက္ေတာ့ေနာ္။ အဲဒီဘက္ျခမ္းမွာပဲရွိမွာပါ”

ေက်းဇူးပဲ ညီမေရ ဆိုသည့္အသံကို ခ်န္ရစ္ခဲ့ကာ အထုတ္အပိုးေတြတနင့္တပိုးသယ္လာေသာ ထိုအမ်ဳိးသမီးက ရႊံ႕ေစးေတြၾကားမွာ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ ေခါင္းငိုက္စုိက္ခ်ကာ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည့္အတြက္ သူ႔အိမ္ကို ခလုတ္၀င္တိုက္မိလွ်င္ေတာင္မွ သိအံုးမွာ မဟုတ္တာေသခ်ာသည္။

၀င္း၀င္းမာတို႔လည္းပဲ တညအိပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကုန္ထုတ္လို႔ရသည့္ စာအုပ္ကေလးသြားလုပ္ဖို႔ သည္လိုပဲ ေစ်းတန္းေလးေတြ၊ ေဒသခံ ကရင္ရပ္ကြက္ကေလးေတြကိုျဖတ္ကာ ဂိုေဒါင္ေတြကို တခုၿပီး တခု သြားခဲ့ၾကရသည္။ ဒန္အိုး။ ဖ်ာ၊ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္တထည္ စသည့္အတဲြေတြကိုေပးသည္က ဂိုေဒါင္ တခု။ ေနာက္ၿပီး မီးေသြးႏွင့္ မီးဖိုကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကယူ။ ဆန္က တဂိုေဒါင္။ လူေတြက တရုန္းရုန္းႏွင့္ ၾကည့္ရင္း ပင္ပန္းလာသည္။

အိမ္ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္မမွတ္မိဘဲ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲမွာပင္ မ်က္စိလည္လမ္းမွားေနသည္။ အိမ္ေလးေတြအားလံုးက ဆင္ဆင္ေတြ။ အကာမပါ။ ၀ါးတုိင္၊ ၀ါးကာ။ ၀ါးခင္း။ သြပ္ႀကိဳးႏွင့္ဆုိင္းတုပ္။ အခုနက အမ်ဳိးသမီးလိုပဲ က်မတို႔အိမ္ဘယ္မွာလဲဟင္…ဟု ေမးမိလုဆဲဆဲ ကိုယ့္ကို မွတ္မိေနေသာ အိမ္နီးခ်င္းအမႀကီးက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္စိလည္ေနတာကုိ ၿငိမ္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္ေနရာက မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရယ္ခ်လိုက္ေတာ့မွ သူတို႔ ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္ေတြ႔ရသည့္အျဖစ္။ ထိုအိမ္နီးခ်င္းအမႀကီးက ေျပာသည္။ သည္လို ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕မွာ အိမ္ေပ်ာက္ေနသည့္သူေတြက တရာမွာ (၉၉) ေယာက္ေလာက္ ရွိသည္ဆိုပဲ။

တင္တင္ႏွင့္ ၀င္း၀င္းမာတို႔ တေယာက္ကို တေယာက္ၾကည့္ကာ ခပ္တုိးတိုး ရယ္လိုက္ၾကသည္။ အခုေတာ့ သူတို႔ နည္းနည္းပါးပါး ရယ္ႏိုင္လာၾကၿပီ။

ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကိုယ္ အိမ္ကို အျပည့္ကာလုိက္ၿပီး တခါးေလးကိုလည္း အဟန္႔အတားေလးအျဖစ္ တပ္လိုက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေပါက္ေနသည့္ သက္ကယ္ေတြကို လုိက္လံဖာေထး၍လည္းၿပီးၿပီ။ ေစာင္ ျခင္ေထာင္ေတြႏွင့္ အိုးခြက္ေတြႏွင့္ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေျခေညာင္း လက္ဆန္႔ထြက္ၾကရန္ ႏွစ္ေယာက္သား တိုင္ပင္ထားၾကသည္။

တအိမ္ႏွင့္တအိမ္ အမိုးခ်င္းထိဆက္မတတ္နီးကပ္ေနသည့္ ညပ္ၾကပ္ေနေသာတဲေတြၾကားကေန လမ္းမေပၚထြက္လိုက္ေသာအခါ စိတ္လြတ္လပ္ေပါ့ပါးမႈကို ျပန္လည္ရရွိလိုက္သည္။ မဲေဆာက္မွာလို ရဲမေၾကာက္ရေတာ့ဘဲ လံုျခည္၀တ္ကာ လမ္းထြက္ရသည့္ အရသာကို ႏွစ္ေထာင္းအားရရွိလွသည္။ လမ္းေပၚမွာ ကိုယ္လိုလူေတြအမ်ားႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတာကို ၾကည့္ၿပီးအံ့ၾသမိသည္။

အင္းေလ….ယူအဲန္ အစီအစဥ္ႏွင့္ မဲေဆာက္က ဒုကၡသည္ေတြကို သြင္းဖို႔ဆိုၿပီး စာရင္းအတုိင္း ႀကိဳတင္ေဆာက္သည့္တဲေပါင္း အလံုးႏွစ္ေထာင္က လူေတြပဲ။ ေန႔တုိင္း၀ယ္လို႔ရသည့္ ကုလားေစ်း ထဲမွာလည္း ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေစ်းကို သူမ်ားဘယ္လိုေခၚလည္း ၀င္း၀င္းမာမသိပါ။ သို႔ေသာ္ ဟိုဘက္သည္ဘက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ႏွစ္တန္းလံုးမွာ ေစ်းဆိုင္မွန္သမွ် ကုလားေတြခ်ည့္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀င္း၀င္းမာက ကုလားေစ်းဟု ေခၚလိုက္တာျဖစ္သည္။ ညာဘက္အစြန္ဆံုးတြင္ေတာ့ ကရင္ဆိုင္ေလးတဆိုင္ ရွိသည္။ အသီးအရြက္ေတြကေတာ့ တပတ္ကို ၂ ရက္ေစ်းရွိသည္။ အဲဒါက ပလာရံုးေရွ႕က လမ္းေပၚမွာ မနက္မိုးမလင္းခင္ကစၿပီး ေစ်းတန္းျဖစ္ၿပီး (၁၀) နာရီေလာက္ဆို ေပ်ာက္သြားသည့္ ယာယီေစ်းေလးျဖစ္သည္။ အဲသည္မွာက်ေတာ့ ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ကေန ထုိင္းဘက္မွာ အေျခက်ေနသည့္ ထုိင္းေတာင္ေပၚသားကဒ္ရထားၾကၿပီျဖစ္ေသာ ကရင္ေတြျဖစ္သည္။ ဗမာလိုမေျပာ၊ ထုိင္းလိုသာေျပာေနၾကေသာ ကရင္လူမ်ဳိးေတြ။ တခ်ဳိ႕က ထိုင္းလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ထုိင္း ကရင္ျဖစ္ေနသူေတြ။

ကရင္ကေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာေနေန ကရင္ေသြးမေပ်ာက္။ ရုိးသား ႀကိဳးစားသည္။ ေတာဓေလ့ကို ျမတ္ႏိုးသည္။ ပစၥည္းဥစၥာကို ခင္တြယ္ကာ ဆထက္တပိုးတိုးလာဖို႔ဆိုတာ သူတို႔ႏွင့္မဆိုင္သလို… ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးေတြမွာ မ်ဳိးဆက္ ႏွစ္ဆက္မက အေျခက်ေနသည့္ ကရင္မဟုတ္လွ်င္ ကရင္ေတြရဲ႕ ပင္မေနထိုင္မႈပံုသ႑န္က အဲဒီအတုိင္းပါပဲ။

ေတာင္တန္းမ်ား၀ုိင္းရံေနသည့္ ႏို႔ဖိုး ဒုကၡသည္စခန္းေဘးက တခုတည္းေသာ ကားလမ္းေပၚမွာ ပဲြေစ်းေလွ်ာက္သလို လမ္း ေလွ်ာက္ထြက္သည့္သူမ်ားတြင္ေတာ့ ထို ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားမပါ၀င္ပါ။ အားလံုး ဒုကၡသည္ အသစ္စက္စက္ေတြ။ သည္ ေလာက္ေကာင္းသည့္ ရာသီခ်ိန္မွာ ေလာင္းကုတ္အရွည္ႀကီး၀တ္ကာ ေဒါက္ဖိနပ္စီးထားသည့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကို လည္းေတြ႔ရသည္။ သူက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ ဟုေျပာၾကသည္။ တခ်ဳိ႕မိန္းကေလးေတြ က်ေတာ့လည္း ေပါင္ရင္းတက္ေနသည့္ ေဘာင္းဘီတုိေလးေတြႏွင့္ လည္ပင္းေပါက္က ရင္ညြန္႔ကိုေက်ာ္ဆင္းေနသည့္ ပါးလွပ္လွပ္ အက်ႌမည္ကာမတၱေတြႏွင့္။ အသက္ေလးေတြရွိမွ အလြန္ဆံုး ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္။

ဒီၾကားထဲမွာ အသားအရည္မဲြေသြ႔ေသြ႔ႏွင့္ အရက္စဲြေနေသာ အသက္ကို ခန္႔မွန္း၍မရႏိုင္သည့္တုိင္ လူလတ္ပိုင္းျဖစ္ပံုရ ေသာ လူတေယာက္က ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ သူ႔ဖာသာသူ စကားေျပာလုိက္ သူ႔ေဘးက ျဖတ္သြားသူကို စကားေျပာလုိက္ ရွိေနသည္။

“ေတာ္လွန္ေရးႀကီး အဓြန္႔ရွည္ပါေစ” ဟု ေငါ့ေတာ့ေတာ့ေျပာေျပာေနတာကိုလည္း ၾကားရသည္။

“မနက္ မနက္ဆုိ အိမ္ေတြေရွ႕မွာ လာေအာ္တာ သူေပါ့” ဟု တင္တင္က ၀င္း၀င္းမာကို လက္ေထာက္ခ်သည္။ တင္တင္က ၀င္း၀င္းမာထက္ သြက္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ခနေလးႏွင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မိတ္ေဆြမျဖစ္ေသးလွ်င္ေတာင္ သိေတာ့ သိေနၿပီျဖစ္သည္။ တင္တင္ေျပာေတာ့မွ မနက္တုိင္းၾကားရသည့္ အသံရွင္ကို တခ်က္ျပန္ငဲ့ၾကည့္ကာ ခပ္တုိးတုိး ရယ္မိသည္။

သူလာလာေအာ္တာကေတာ့-

“ပဲျပဳတ္သည္ေတာင္ ပဲျပဳတ္ေရာင္းလို႔ကုန္ေနပီ။ ႏုိင္ငံေရးသမားရပ္ကြက္ကလည္း အခုထိ ဘယ္တေယာက္မွ မထၾကေသးပါလား။ ဒီပံုစံနဲ႔ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္ႀကီးကို ဘယ္လိုကယ္တင္ၾကမွာလဲ၊ ထၾကပါေတာ့ဗ်ဳိ႕…” တဲ့။

မနက္ေစာေစာ လာေအာ္သည္ဆိုေသာ္လည္း အသံက်ယ္ႀကီးႏွင့္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သူတပါးကို အေႏွာင့္ အယွက္မျဖစ္ ေစပါ။ သူ႔ကို လူေတြက အညာသားဟု ေခၚၾကသည္။ နံမည္ရင္းက ဘာလည္းမသိ။ အညာမွာေမြးၿပီး အသားမည္းသူဆို လွ်င္ ဗမာလူမ်ဳိးထံုးစံအတိုင္း နံမည္တပ္လုိက္တာကေတာ့ သည္လိုပါပဲ။

သူ႔ကိုလိုက္ၾကည့္မိေသာ ၀င္း၀င္းမာကို ကိုအညာသားက သတိထားမိသြားပံုႏွင့္ လွည့္ၾကည့္ကာ ၿပံဳးျပသည္။

“ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ၊ ဟုိးေတာင္တန္းေတြေပၚမသြားနဲ႔ေနာ္။ အဲဒီမွာ က်ားႀကီးေတြရွိတယ္။ လူသားစားတဲ့ က်ားေတြ၊ ဟုိးဘက္က သူမ်ားစိုက္ခင္းေတြ၊ တက္မနင္းမိေစေနနဲ႔သိလား။ ဖ်က္ဆီးတဲ့စိတ္ဆိုတာ ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားစိုက္ခင္းေနရာကိုလည္း ခြင့္မေတာင္းဘဲ သြားမစိုက္နဲ႔။ အဲဒါ လူမ်ဳိးႀကီးစိတ္ထားမဟုတ္ဘူး”

လမ္းေလွ်ာက္သြားရာတေလွ်ာက္ ဆံုးမၾသ၀ါဒေတြ တသီႀကီးေပးသြားေသာ ကိုအညာသားက ၀င္း၀င္းမာတုိ႔ႏွင့္ တေျဖးေျဖးေ၀းသြားသည္။

“ဒီလူက မူးသာေနတာ၊ သူေျပာတဲ့စကားေတြက်ေတာ့လည္း ပညာတတ္ဆန္လိုက္တာေနာ္။ ဘာလို႔မ်ား အရက္သမားျဖစ္ေနရလဲမသိဘူး”

“သူက ေအဘီကေက်ာင္းသားတဲ့။ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ ေတာခိုလာတာလို႔ေျပာၾကတာပဲ။ ဟိုးဘက္အျခမ္းက ေအဘီအုပ္စုေနတာ။ သူက အဲဒီဘက္မွာေနတယ္” ဟု တင္တင္က သူသိသမွ် ေဖာက္သည္ခ်သည္။

“ေအဘီ ဆိုတာေရာ သိလား” ဟု သူတို႔ေနာက္နား ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ေနသူ သံုးေယာက္အနက္ တေယာက္က ေမးသည္။

“ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔ကိုေျပာတာေလ” ဟု ၀င္း၀င္းမာေျဖေတာ့ ထိုသူမ်ားက ခပ္ဖြဖြရယ္ၾကသည္။

“ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔။ ဟုတ္တယ္။ အဲလိုပဲ ေခၚၾကတာမ်ားတယ္။ အျပည့္အစံုေျပာမယ္ဆိုရင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္း သားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦးတဲ့။ ေအဘီအက္စ္ ဒီအက္ဖ္လို႔ေခၚတယ္။ ေစာေစာက ညီမတို႔ကိုစကားေျပာသြားတဲ့ အညာသားက ဆယ္တန္းကို ေျခာက္ဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ ျမန္မာျပည္မွာ အေရးအခင္းေတြျဖစ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းထဲပါလာၿပီး ေက်ာင္းေတြကလည္း ျပန္မဖြင့္၊ အေရးအခင္းထဲပါသမွ်လည္း လုိက္ဖမ္းေနတာနဲ႔ ေတာခိုလာခဲ့တာေလ။ လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ အေနအထားမွာ ေတာထဲေတာင္ထဲ ငွက္ဖ်ား ၾကမ္းၾကမ္းထိတဲ့အခါ ေသာက္စရာ ေဆးအစား၊ ၿခံဳစရာ ေစာင္အစား အရက္ပဲအားကိုး အစားထိုးစရာရွိတဲ့ အေျခအေန မ်ဳိးမွာ အခုလို အရက္စဲြသြားၾကတာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူးကြာ” ဟု ရွင္းျပသည္။

တေရြ႕ေရြ႕ေ၀းသြားေသာ အညာသား၏ ေက်ာျပင္ကို လုိက္ေငးရင္း ၀င္း၀င္းမာရင္ထဲမွာ နည္းနည္း လႈပ္ခပ္သြားသည္။ ငါ့အကို..ငါ့ေမာင္မ်ားသာဆိုရင္…ဆုိသည့္အေတြးေၾကာင့္ပါ။ သူ႔အေမဆို ရင္က်ဳိးမွာပါပဲ။

“အဲဒီေတာင္မွာ တကယ္က်ားရွိသလား” ဟု တင္တင္က စပ္စုလုိက္ေတာ့ သူတို႔အုပ္စု ရယ္ၾကျပန္သည္။

“ဆယ္ကီလုိမီတာအကြာမွာ ရန္သူ႔စစ္တပ္ရွိတယ္။ ရန္သူဆိုတာေရာသိလား။ နအဖစစ္အုပ္စုကိုေျပာတာ။ သူက စစ္တပ္လို႔ မေျပာခ်င္လို႔ က်ားလို႔ေျပာသြားတာပါ”

ရည္ရြယ္မထားဘဲ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ မိတ္မဆက္ျဖစ္ဘဲ သူတို႔ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္လာမိၾကသည္။ တေျဖးေျဖး ႏွင့္ သူတို႔ ထိုင္းရဲေတြ၏ အေစာင့္တဲေလးနားကိုေရာက္လာသည္။ ၀တ္စံုနက္ႏွင့္ ထုိင္းလူငယ္ စစ္သား သံုးေလးေယာက္ တဲထဲမွာရွိေနသည္။

တဲကိုေက်ာ္ျဖတ္ကာ ေလွ်ာက္ရလား မေလွ်ာက္ရလား ေ၀ခဲြမရသည့္ ညေနခင္းလမ္းေလွ်ာက္သူမ်ား တဲနားကေန လွည့္လွည့္ျပန္သြားၾကသည္။ သူတို႔ကေျခလွမ္းကို မရပ္ၾက။ အသက္ (၅၀) အရြယ္ မ်က္မွန္ႏွင့္ ခပ္ပိန္ညႇက္ညႇက္အမ်ဳိးသားတေယာက္က သူတို႔ကို ေရွ႕ဆက္မေလွ်ာက္ဖို႔ လွမ္းေျပာသည္။

“ဒီေကာင္ေတြက ကြန္မဲန္ဒိုေတြ၊ သူတို႔မသကၤာရင္ ပစ္သတ္ခြင့္ရွိတယ္။ ကိုယ္က သူတို႔ေျမေပၚမွာ လာၿပီး တရားမ၀င္ ေန ေနရတဲ့သူေတြ။ သတ္လည္းခံရမွာပဲ။ ဂိတ္ကိုေက်ာ္ၿပီး မသြားတာအေကာင္းဆံုးပဲဗ်ာ” ဟု ေျပာရင္း သူကိုယ္တုိင္လည္း စိမ္းျမေသာ ေတာင္တန္းေတာရိပ္ျမင္ကြင္းကို ေက်ာခိုင္းျပန္လွည့္သြားသည္။ အဲသည္လူသည္ ကမ့္ထဲ၀င္မည့္မနက္ေစာ ဘုရင့္ကြင္းထဲမွာ လူစစ္တံုးက အမတ္မင္းေတြလည္း ဒီလုိပဲ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာပဲ ဟုေျပာကာ ခႏိုးခနဲ႔ ရယ္ခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာကို ၀င္း၀င္းမာ ခ်က္ျခင္းမွတ္မိလိုက္သည္။

တင္တင္ႏွင့္ ၀င္း၀င္းမာတုိ႔က အဲသည္လူ သံုးေယာက္ကို အကဲခတ္သလိုၾကည့္ေတာ့ သူတို႔က သူတို႔မူအတိုင္း ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ မ်က္ခံုးပင့္ျပသည္။ သူမ်က္ခံုးပင့္လုိက္တာက ၀င္း၀င္းမာတို႔ကို စိန္ေခၚလုိက္သလိုခံစားမိေစသည္။ စိတ္ဆတ္ေသာ တင္တင္က ေရွ႕ဆက္သြားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သလို ေပခံခံ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ရွိေနသည္။

“တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ ဒီထဲ၀င္လာၾကၿပီဆုိကတည္းက ဒီေျမမွာ တရား၀င္ေနထိုင္ၾကတာကို အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တဲ့ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ၿပီးသားပါကြာ။ ကိုယ္တို႔က သူတို႔စည္းမ်ဥ္းဥပေဒကို မခ်ဳိးေဖာက္ရင္ သူတို႔ ဘာမွ လုပ္ခြင့္မရွိပါဘူး” ဟု တေယာက္က ရွင္းျပသည္။ တေယာက္ကေတာ့ စီးကရက္မီးခိုးေငြ႔ေတြမႈတ္ထုတ္ရင္း တဲကေလးဆီေလွ်ာက္သြားၿပီး စစ္သားေတြကို ထုိင္းဘာသာႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

“လူဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာစကားကို တျခားလူမ်ဳိးက ေျပာတတ္တာေတြ႔ရင္ကိုပဲ အလုိလို ၀မ္းသာအားရျဖစ္ပီး ရင္းႏွီးတတတ္တဲ့အမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ဘာသာစကားက လူလူခ်င္းဆက္ဆံေရးမွာ ေတာ္ေတာ္အေရးပါတယ္။ ညီမတို႔ေရာ ထိုင္းစကားေျပာတတ္လား”

ႏွစ္ေယာက္လံုး ထိုင္းလိုမေျပာတတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ၀င္း၀င္းမာတို႔ အေျဖမေပးဘဲ ရယ္လို႔သာေနလိုက္ၾကသည္။

“ထိုင္းေလသံက ခက္တယ္။ ႏွာေခါင္းသံနဲ႔ေျပာတာကိုနားေထာင္ရတာနဲ႔တင္ အသဲယားတယ္။ အဂၤလိပ္စကားကမွ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းေသးတယ္”

“ဒါကေတာ့ ညည္းတို႔က ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္စာသင္ခဲ့ရေတာ့ နားယဥ္ေနတဲ့အခံေလးေၾကာင့္ ဒီလိုထင္တာကိုး။ တကယ္လို႔ အဂၤလိပ္စာကို ေလသံေတာင္မၾကားဘူးခဲ့ရင္ အဂၤလိပ္စာလည္း ခက္တယ္ထင္မွာပါပဲ။ ထိုင္းအသံကေတာ့ ႏွာသံပါလို႔ လူႀကိဳက္မမ်ားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ” ဟု အသက္နည္းနည္းပိုႀကီးသူတေယာက္ ေျပာသည္။ စကားသြားေျပာေသာအကိုႀကီးျပန္လာသည္။

“သိပ္ေ၀းေ၀းေတာ့မသြားနဲ႔၊ တခုခုျဖစ္ရင္ သူတို႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္ တဲ့”

သည္လိုႏွင့္ အေစာင့္တဲကို မျဖတ္ရဲေသာေၾကာင့္ လွည့္ျပန္သြားၾကသူေတြႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔ သူတို႔ စိတ္ေအးလက္ေအး လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ေတာင္ကမ္းပါးယံကို ေဖာက္ထားေသာေၾကာင့္ လမ္းအေကြ႔ေတြတိုင္းမွာ သူတို႔ မ်က္ႏွာမူရသည္က ၀ါးေတာလႊမ္းသည့္ ေတာင္နံရံေတြသာျဖစ္သည္။ စိမ့္ေအးေနေသာ ေလထုကို အားပါးတရ ရႈိက္ရွဴရေသာအခါ လူက ပိုၿပီး လန္းဆတ္သြားသည္။

“ဟာ ဟိုမွာ ေမ်ာက္-ေမ်ာက္” ဟု တင္တင္က ကေလးတေယာက္လို ၀မ္းသာအားရေအာ္ရင္း သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားက ေမ်ာက္မိသားစုကို လက္ညႇိဳးထိုးျပသည္။ သူတို႔က ေမ်ာက္ဆိုလွ်င္ တိရိစၦာန္ရံု၏ ေလွာင္အိမ္ထဲကေန အျပင္က လူေတြကို ရန္လို ၀န္တိုေသာအၾကည့္ႏွင့္ သြားၿဖဲျပကာ မာန္ဖီေနေသာ ေမ်ာက္အက်ဥ္းသားေတြကိုသာ ေတြ႔ဖူးခဲ့ၾကတာမို႔ လူနီးသည့္ သစ္ပင္အုပ္ထဲမွာ ေအးေအးလူလူ သန္းတုပ္ေနရင္း ကိြကိြကြကြေတြ ဆူညံေနသည့္ သဘာ၀ေမ်ာက္ရြာကေလးကို ေတြ႔ရတာကိုက အရိုင္းဆန္ဆန္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ျဖစ္ေစသည္။

ေက်ာက္ကမ္းပါးယံမွာကပ္ေပါက္ေနသည့္ သစ္ပင္ေတြက တခ်ဳိ႕ ၀င္း၀င္းမာမျမင္ဘူးခဲ့ဘူးဟု ထင္မိသည္။ အစိမ္းေရာင္မွာ ၀ါဖန္႔ဖန္႔ေရာေနသည့္ အပင္ကို ဘာအပင္မွန္း မသိေသာ္လည္း အေ၀းကျမင္ရတာ ေတာ္ေတာ္လွပၿပီး ေငးလို႔ေကာင္းသည္။

“ကိုမ်ဳိး အဲဒီေတာင္ႀကီးကိုၾကည့္ရတာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ေသလုေဇာနဲ႔ ေမ်ာပီးလဲေနတာနဲ႔ မတူဘူး လား” ဟု အေစာင့္တဲဆီသြားခဲ့သူက ၀င္း၀င္းမာတို႔ကို စကားစေျပာခဲ့သူအား လွမ္းေျပာသည္။

ေက်ာက္ႀကိဳေက်ာက္ၾကားမွာ ေျမမရွိဘဲ အျမစ္တြယ္ကုပ္ကာ ရွင္သန္ေနသည့္ အေရာင္ဆန္းဆန္းသစ္ပင္တခုတည္းကို အာရံုစိုက္ေနမိရာက ၀င္း၀င္းမာအၾကည့္က ေတာင္တခုလံုးကို ၿခံဳကာ ေလ့လာျဖစ္သည္။ သည္ေတာင္ကုန္းကမူ၏ ေအာက္ေျခမွာ ကုလားေစ်းရွိေနသည္။ ကုလားေစ်းကိုသြားတိုင္း သည္ေတာင္ကို ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔လို မျမင္တတ္ခဲ့။ တကယ္ပါပဲ။ မ်က္ႏွာအရာ…လည္ပင္းအဟုိက္…မို႔ေမာက္ေသာရင္သားျပင္။ ပူေဖာင္းေနသည့္၀မ္းဗိုက္ကေန ေအာက္ပိုင္းကို တေျဖးေျဖး ျပန္ေလွ်ာသြားသည့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္အသြင္ အားလံုးျပည့္စံုေနသည္။

ကိုယ္၀န္ေဆာင္ဗုိက္သားက သာမန္ကိုယ္၀န္ရင့္မာၿပီး ပူေနဟန္ထက္ ေဖာပုပ္ကာ ေဖာင္းကားေနသေယာင္ဟုပင္ ခံစားရေအာင္ မို႔ေမာက္ေနသည့္ ေတာင္ကမူေက်ာက္ကတံုးကို ၀င္း၀င္းမာ ေမာ့ေငးရင္း သည္လူေတြက ဘယ္လုိလူေတြ လဲ ဟု သိခ်င္မိလာသည္။ သူမ်ားႏွင့္မတူေသာ အေတြး၊ အျမင္ႏွင့္ သီးျခားဆန္ေသာ အေလ့အထမ်ားသူတို႔ဆီမွာ ရွိသည္။

“ဒုကၡသည္စစ္စစ္ေတြရဲ႕ သေကၤတေပါ့ဗ်ာ။ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕ သေကၤတေပါ့။ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြကိုက ေရြးေပးတတ္တာ လား။ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာအတြက္ကိုပဲ သဘာ၀က ဖန္တီးေပးလိုက္သလား။ ဒါကေတာ့ ဒုကၡသည္ စခန္းတခုရဲ႕ သေကၤတဆန္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ”

စက္သံဆူဆူညံညံႏွင့္ ဗမာျပည္က ေထာ္လာဂ်ီလို႔ ေခၚေသာ ေတာေတြမွာ စပါးခင္းထဲ အသံုးျပဳသည့္ ယာဥ္တစင္း ျဖတ္ သြားသည္။ ေမာင္းသူက ထိုင္းလယ္သမားျဖစ္ပံုရသည့္ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္။ ပလုိင္းႏွင့္ သင္တိုင္းႏွင့္ ေဆးတံခဲထားသည့္ မုတ္ဆိတ္တိုနံ႔နံ႕ႏွင့္ ကရင္ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ အမ်ဳိးသားႀကီးတေယာက္ ကရင္လံုျခည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကို တုိတို၀တ္ထားသည့္ ၾကံ့ခိုင္ေသာ ကရင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးေယာက္၊ မ်က္ႏွာျပည့္၀ုိင္း၀ိုင္းႏွင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကရင္မေလးတေယာက္တို႔ အဲသည္ ေပၚမွာ ပါသြားသည္။

“ကိုယ့္အစိုးရက အသံုးမက်ေတာ့ ကိုယ့္လူမ်ဳိးေတြက သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ အေျခခ်ေနၾကရတယ္။ ဒီေလာက္ေခ်ာတဲ့ ကေလးမေလး ထိုင္းတေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အငယ္အေႏွာင္းျဖစ္သြားအံုးေတာ့မွာပဲ ထင္ပါရဲ႕”

“ထိုင္းမွာ လာေနတာနဲ႔ေတာ့ ထိုင္းေတြရဲ႕ အငယ္ခ်ည့္ပဲ ျဖစ္မကုန္ႏိုင္ပါဘူး” ဟု ၀င္း၀င္းမာက သူ႔ကို ဆင္ေျခတက္ေတာ့ သူက ၀င္း၀င္းမာကို ငံု႔ၾကည့္ကာ ၿပံဳးသည္။

“ညီမ ထိုင္းကိုေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ” ဟုေမးရင္း တဆက္တည္း

“မိန္းကေလးတုိင္းလို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေနနီးစပ္မႈအရ၊ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္တဲ့ အေျမာ္အျမင္အရ၊ စိတ္သာယာမႈအရ၊ စီးပြားဥစၥာဖိအားအရ…မေရွာင္သာတဲ့ အေျခအေနအရ…ဆိုတာေတြက အမ်ားႀကီးေလ။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာ ေနလို႔ထိုင္လို႔အဆင္ေျပၾကရင္ … ပညာသင္ႏိုင္ၾကရင္ …. အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြေပါမ်ားမယ္ဆိုရင္ ဒီမွာ ဒီလိုဇာတ္လမ္းေတြကို အကိုတို႔ ေတြးပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနရဘူးေပါ့ကြာ”

“ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ဆို ေတာ္သင့္ပီထင္တယ္။ နည္းနည္းလည္းေမွာင္လာၿပီ။ ျပန္လွည့္ၾကစို႔” ဟု သူတို႔သံုးေယာက္တည္းက အသက္အႀကီးဆံုး တေယာက္က ေျပာသည္။ ေတာင္စြယ္မွာ ေနကြယ္သြားေသာအခါ ေအးစိမ့္စိမ့္အရသာက အေရျပားကို လာၿပီး တို႔ထိ က်ီစယ္ေနသည္။

“အကိုတို႔က ေက်ာင္းသားတပ္ကလား” ဟု တင္တင္က စပ္စုသည္။

“ကိုယ္တို႔က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအုပ္စု၊ ေက်ာင္းသားတပ္ကလူေတြကလည္း အကိုတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ။ ကို္ယ့္က်ရာဇာတ္ရုပ္ကေန ႏုိင္ငံအေရးထဲ လိုသလို ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္မို႔လား။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဖဲြ႔ထားတဲ့ ပါတီေလ။ အဲဒီမွာ လုပ္ရင္း ေထာင္က်ၾကတာ။ သူကေတာ့ အဲန္အယ္လ္ဒီပါတီက”

၀င္း၀င္းမာက နားေထာင္ရသမွ် စကားေတြအေပၚမွာ ကိုယ္ႏွင့္ ျပန္ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး လိပ္ျပာမလံုျဖစ္မိလာသည္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ သူတခ်ဳိ႕က ေပးေသာ စာတို႔ ေငြတို႔ကို သူ႔အိမ္ျပန္သည့္အခါ ယူသြားေပးဖူးသည္။ ထုိင္းမွာ အလုပ္လာလုပ္ေသာ သူမ်ား ဆိုလွ်င္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြက သိပ္ၿပီး မရွာေဖြတတ္။ ေငြရွာလာသူမ်ားမို႔ ဂိတ္ျဖတ္ေၾကးေတြကိုသာ လည္ပင္းညႇစ္ မ တတ္ ရသေလာက္ေတာင္းၾကဖို႔ အားသန္ၾကတာျဖစ္သည္။ အ၀င္လည္းေတာင္း၊ အထြက္လည္းေတာင္း…တဂိတ္နဲ႔ တဂိတ္ကလည္း သိပ္မေ၀းတတ္သည့္အတြက္ တခါတခါ အိမ္ျပန္ရလွ်င္ အဲသည္ ဂိတ္ေၾကးေတြကခ်ည့္ ငါးေသာင္း ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည့္အခါက ရွိေသးသည္။ သူတို႔က သံုးေထာင္ထက္နည္းလွ်င္ မ်က္ႏွာက မၾကည္လင္တတ္ၾက။ (၁၀) ဂိတ္ျဖတ္ရလွ်င္ကို သံုးေသာင္းျဖစ္ေနၿပီ။ ရဲ၊ စစ္၊ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး။ အထူးေထာက္လွမ္းေရး စသည္ျဖင့္ အဖဲြ႔ ေတြကလည္း ထပ္ကို မထပ္ေစရ။

အဲသည္ေတာ့ လူႀကံဳေပးသည့္ ပစၥည္းေလး၊ စာေလး၊ ေငြစေလးေတြကိုက်စ္ေနေအာင္ထုတ္ၿပီး သယ္ယူခေလး နည္းနည္းပါးပါးေတာင္းကာ သယ္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ အတြင္းက အျပန္က်ေတာ့လည္း သည္ဘက္က ျပန္မွာသည့္ စာအုပ္တို႔ ဘာတို႔ ျပန္သယ္လာေပးရသည္။ အဲသည္မျဖစ္စေလာက္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္မႈေလးကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ကာ ၀င္း၀င္းမာက ျမန္မာျပည္ျပန္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဟု အသနားခံလႊာ ေရးသားၿပီး သူတို႔က ယူအဲန္ဟု အလြယ္ေခၚေနၾကေသာ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးရံုးမွာ သြားၿပီး ဒုကၡသည္စာရင္း သြင္းခဲ့တာျဖစ္သည္။

“ၾကည့္စမ္းပါအံုးဗ်ာ၊ ဒိုင္နာကားနဲ႔ ႏြားေက်ာင္းေနၾကတာ၊ ျမန္မာျပည္က နယ္ေတြမွာဆို ဒုိင္နာတစီးေလာက္ ရွိေနရင္ကိုပဲ လူလတ္တန္းစားသေဌးေလး စာရင္း၀င္ေနတာ”

သခ်ဳႋင္းေျမအစပ္တြင္ ေပါက္ေနေသာ ျမက္ပင္မ်ားရွိရာသို႔ ႏြားေတြလႊတ္ထားေသာ ပိုင္ရွင္ ကုလားက သံတန္းမ်ားႏွင့္ ၿခံခတ္ထားသည့္ ဒိုင္နာကားေပၚသို႔ ႏြားေတြကို ကုန္းဘတ္ေပၚကေနတဆင့္ ျပန္ေမာင္းသြင္းေနသည္။ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ထည့္ေတာ့ သံုးေလးေကာင္ အသာေလး၀င္သြားသည္။

“ခင္ဗ်ားက ဒိုင္နာနဲ႔ ႏြားေက်ာင္းတာကို ခံစားေန…က်ေနာ္ကမွ ခ်င္းမိုင္မွာေနတံုးက လမ္းေလွ်ာက္သြားလုိ႔ ေခြးေတြ တသီႀကီးလိုက္ေဟာင္တာကိုခံခဲ့ရတဲ့စိတ္က ေသရာပါေတာ့မွာ”

“လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ေခြးေဟာင္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေလွ်ာက္လို႔လဲ” ဟု ၀င္း၀င္းမာက ေမးလုိက္ေတာ့ ကိုတင့္လြင္ဆိုသူက

“မနက္ (၈) နာရီမထိုးခင္ဗ်ာ။ ေစ်းနဲ႔လည္း သိပ္မေ၀းေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ေစ်းကိုသြားတာ။ အိမ္ကထြက္ၿပီဆိုကတည္း က လမ္းေဘးအိမ္ေတြထဲကေခြးေတြက သူတို႔ေလွာင္အိမ္ထဲကေန သူတို႔ၿခံ၀ကေန ခုန္ေပါက္ၿပီးေတာ့ကို စူးစူး၀ါး၀ါး ေဟာင္တာ။ အစကေတာ့ ကိုယ့္ကို ေဟာင္တယ္မထင္မိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ တအိမ္လည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္အိမ္ျဖတ္ေတာ့လည္း ေဟာင္၊ ဆက္တိုက္ျဖစ္ေနလို႔ ေခြးေတြကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူတို႔က ကိုယ့္ကို ေဟာင္ေနတာကိုး”

“ခင္ဗ်ားက ကို႔ယို႔ကားယား၀တ္ထားလို႔လား”

“ဘယ္ကလာ ကိုတင္ထြဋ္ရယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ တီရွပ္နဲ႔။ ကုိယ္ေပၚမွာ အပိုဆိုလို႔ လွ်ာထိုးဦးထုပ္ေဆာင္းထားတာပဲ ရွိ တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သတိထားမိတာက ခ်င္းမိုင္မွာ ေစ်းသည္ကအစ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူမွ မရွိတာကိုးဗ်။ အဆင္းရဲဆံုး ေစ်းသည္ေတာင္ ဆိုင္ကယ္ေတာ့ရွိတယ္။ စက္ဘီးစီးတဲ့သူဆိုေတာင္ ရွားေနပီေျပာရမယ္။ ျပည္သူလူထုက သူတို႔လူမႈ စရိတ္ဖူလုံၿပီး အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေနႏိုင္လာခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေခြးမ်ဳိးဆက္ ဘယ္ႏွစ္ဆက္ေလာက္ကစၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူကို မျမင္ဘူးၾကေတာ့လဲ..လို႔ ေတြးရင္း စိတ္ထဲ တႏုန္႔ႏုန္႔နဲ႔ နာေနတာေလ။ ေဟာင္တာမွ အိမ္ေမြး ေခြးေရာ၊ ရွားရွားပါးပါး လမ္းေပၚက ေခြးေလေခြးလြင့္ကပါ ေဟာင္တာဗ်ာ။ ေခြးျမင္ရင္ ရင္ဘတ္ထဲကေအာင့္တဲ့ ေရာဂါရတာ အဲဒီကတည္းကပဲ”

“အကိုတို႔ရဲ႕ ေပါက္ကဲြမႈသံစဥ္ေတြေၾကာင့္ ငါ့ညီမေတြရဲ႕ ညေနခင္းေလးေတာ့ ပ်က္စီးသြားပီထင္တယ္” ဟု တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ေလွ်ာက္ေနၾကေသာ တင္တင္ႏွင့္ ၀င္း၀င္းမာကို ကိုမ်ဳိးဆိုသူက လွမ္းေမးသည္။

“မပ်က္စီးပါဘူး။ အဲလိုမ်ဳိး ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာျပမယ့္သူ က်မတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ မရွိခဲ့ဘူးေတာ့ ကိုယ့္တုိင္းျပည္အေၾကာင္းကို ဘာမွ မသိရဘူးေလ။ အလုပ္မရွိလဲ ကိုယ့္အေၾကာင္းပဲ။ ၀င္ေငြနဲ႔ထြက္ေငြမမွ်လည္း ဒါက ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ ေနရလည္း ဒါက လူတုိင္း ဒီလုိပဲဆိုပီး တသက္လံုးေနလာခဲ့တာ။ အစိုးရဆိုတာနဲ႔ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ဘယ္လုိပါလား ဆိုတာမ်ဳိး ေတြးရေကာင္းမွန္းကို မသိခဲ့တာ။ အခုမွ ကိုယ့္တုိင္းျပည္အေၾကာင္းကို ေလ့လာမွတ္သားခြင့္ရတာဆိုေတာ့ က်မတို႔မွာ အက်ဳိးအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္”

“ဒီလိုဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတာ ေကာင္းသြားတာေပါ့။ အုိေက..ေနာက္ေတာ့ ေတြ႔ၾကေသး တာေပါ့”

ကို္ယ့္တဲတန္းေရွ႕ခ်ဳိး၀င္ရေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေျခလွမ္းအစသပ္လုိက္ၾကေသာ ၀င္း၀င္းမာတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္လွ်က္ သူတို႔ ထြက္သြားၾကေလသည္။

ခြာညိဳ

ႏို၀င္ဘာလ (၅) ရက္၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္။