တံလွ်ပ္ေရႊျပည္ အပိုင္း (၇)

အြန္လိုင္းမွာ လာစုမိေနၾကသည့္ ငယ္ငယ္တံုးက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕နံမည္သစ္ေတြကို ေငးေမာရင္ခုန္လွ်က္ စိတ္လႈပ္ရွား ေနမိသည္။ ဥေရာပကတေယာက္….အေမရိကားကႏွစ္ေယာက္၊ ေနာ္ေ၀ကတေယာက္ အဂၤလန္ကတေယာက္၊ ထုိင္းႏိုင္ငံ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲက ၃ ေယာက္… ကုိယ္ကျမန္မာျပည္ထဲက …ကိုယ့္အေၾကာင္း သူ႔အေၾကာင္းေတြဖလွယ္လုိက္ၾကတာ အခ်ိန္ေတြအကုန္ျမန္လိုက္တာ…ဟုပင္ နာရီလက္တံကို ေနာက္ျပန္ဆဲြထားလိုက္ခ်င္ေသးသည္ေလ။

“အခု ငါတို႔ေနရာမွာ အရမ္းေအးေနၿပီ။ ဒီေန႔ေရခဲမွတ္ေအာက္က်ေနတယ္” ဟု အေမရိကန္က သူငယ္ခ်င္းေ၀ၿငိမ္းဆီက စာတန္းေလးတက္လာသည္။ ခနေနရင္ ငါ့အိမ္ေရွ႕ကႏွင္းပံုနဲ႔ဓာတ္ပံုရိုက္ထားတာပို႔ေပးလုိက္မယ္ဟု ဆက္ေရးလာသည္။ “မင္းက ေအးတာစာဖဲြ႔ေန ငါေနေနတဲ့ ေနာ္ေ၀မွာ ေန႔ေျခာက္လ ညေျခာက္လနဲ႔သြားေနတာ၊ ေနေရာင္ျမင္ဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ေန႔အလင္းေရာင္ေတာင္မရွိဘူးဟ” ဟု ေနာ္ေ၀ကသူငယ္ခ်င္းက ၀င္ေျပာသည္။

ညေျခာက္လဆိုသည့္စကားက ကိုမ်ဳိးႏိုင္စိတ္ကိုအေတာ္ေလးပုတ္ႏႈိးလုိက္သည္။ ႏိုင္ငံမ်ားစြကို သူက ႏိုင္ငံေရးရႈေဒါင့္ကသာေလ့လာမွတ္သားခဲ့ဖူးသည္။ ပထ၀ီ၀င္အေနအထားအရမွာေတာ့ သူအေတာ္ေလး ေလ့လာဖို႔လိုေသးတာပဲဟု ေတးမွတ္လိုက္သည္။ သည္အခ်ိန္မွာပဲ ေ၀ၿငိမ္းပို႔လုိက္ေသာ သူ႔ဓာတ္ပံုေရာက္လာသည္။

“မင္းဓာတ္ပံုေရာက္လာပီ”ဟု လွမ္းေျပာေတာ့ ေ၀ၿငိမ္းက “မင္းတို႔ဆီကအင္တာနက္ access ေတြက အရမ္းေႏွးတယ္ဆို လို႔ ပံုဆိုက္ဒ္ေတြခ်ဳံ႕ေပးလုိက္တယ္။ ပံုအရည္အေသြးကေတာ့ သိပ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ အမွတ္တရျမင္ရရံုေပါ့ကြာ” ဟုျပန္ေရးသည္။
ႏွင္းေတြေဖြးေနေသာအိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ရပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မ်က္ႏွာက အရင္ကထက္ ျဖဴလာေသာ္လည္း ႏွင္းေတာ ထဲမွာ ထူပြေသာအ၀တ္ႀကီးထဲ၀င္ေနရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာမွာ ျမန္မာဆန္ေသာအေငြ႕ေတြ မေပ်ာက္ေသးတာ ကိုေတာ့ သူ ခံစားရဆဲျဖစ္သည္။

“မင္းက ဆံပင္ရွည္ကို ခုထိႀကိဳက္တံုးေနာ္”
“ႀကိဳက္လို႔မဟုတ္ဘူးဟ၊ အေမရိကန္ေငြေခ်စနစ္ကိုမႀကိဳက္လို႔မညႇပ္တာ။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ကြာ။ ဆံပင္ဆိုင္ထဲ၀င္သြား ေတာ့ ေလွ်ာ္တာနဲ႔ ညႇပ္တာ (၁၆) ေဒၚလာလို႔ေရးထားတယ္။ အိုေက ေပါ့ေလ။ ေခါင္းေလွ်ာ္ေတာ့လည္း ရွမ္ပူေတြ ေျပာင္ေအာင္ေရကိုေသခ်ာမ်ားမ်ားသံုးၿပီး ျပန္ေဆးမေပးဘူး။ ထားပါေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ျပန္ေလွ်ာ္မယ္ေပါ့။ ဆံပင္ျဖတ္ပီးေတာ့ ငါ့ဆံပင္က အထူႀကီးနဲ႔ ေရကစက္လက္ပဲရွိေသးတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ေမးတယ္။ Do you want your hair to be dry, if you want to you have to pay $5 more, totally $21. တဲ့”
ေဘာက္စ္ထဲမွာ ရယ္ပံုမ်ဳိးစံု အီးမိုရွင္နယ္အရုပ္ကေလးေတြ ပလံု ပလံု..ဆုိၿပီးတက္လာၾကသည္ကိုၾကည့္ရင္း ကိုမ်ဳိးႏုိင္ရယ္မိေလသည္။

“ေခါင္းေလွ်ာ္ရင္ ေျခာက္ေအာင္ျပန္လုပ္ေပးရတာ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္ေတြရဲ႕ထံုးစံပဲ။ မင္းနားၾကားလဲြလို႔လားကြာ”
“ေဟ့ေကာင္၊ ငါ ဒီမွာေနတာဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ပီကြ၊ ဒီအေျခခံစကားေလာက္ကို နားမလည္ေလာက္ေအာင္ မထူဘူး၊ It is really nasty business.”
ဒိန္းမတ္ကေန လွမ္းေမးၿပီးဆြလုိက္ေသာ ေဆြမ်ဳိးက အီမိုးရွင္နယ္ရုပ္ကေလးေပါင္းမ်ားစြာကို အေတာမသတ္လႊတ္ ေပးေနေတာ့သည္။

“ပီးေတာ့ တစ္ပ္မဲန္းနီးကလည္းေပးရေသးတယ္။ တကယ္ရံြဖို႕ေကာင္းတဲ့ စီးပြားေရးပံုစံ၊ ငါနားလည္တာက တစ္ပ္ေပးတယ္ ဆိုတာ ကပ္စ္တမ္မာက ၀န္ေဆာင္မႈေကာင္းတဲ့ အလုပ္သမားကို သေဘာက်လို႔မုန္႔ဖိုးေပးတယ္လို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာက ရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ေပးရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ အလုပ္ရွင္က အလုပ္သမားကို လခနည္းနည္းေလးပဲေပးထားပီး တစ္မန္းနီး ကသာ သူတို႔တကယ္ရတဲ့လခလိုမ်ဳိးလုပ္ထားတာကိုး။

တကယ္တန္းက် သူ႔အလုပ္အတြက္သူငွားထားတဲ့အလုပ္သမားကို ကပ္စ္တန္မာက လခေပးေနရတာပဲ။ အလုပ္သမားလခကို တခါတည္းတင္ယူထားပီး သူ႔ဖာသာသူေပးတာက စိတ္ထဲ ခံသာေသးတယ္။ အခုက်ေတာ့ သက္သက္မဲ့လူပါးအ၀ခံေနရသလိုခံစားရတယ္။ အခြန္လည္းျဖတ္တယ္။ တစ္ပ္လည္း ေပးရတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားသြားရင္ ထိုင္ခပါေပးရေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါဆံပင္မညႇပ္ဘူး။ ဆိုင္မွာထုိင္စားတဲ့ အက်င့္သိပ္မလုပ္ဘူး။ ဆံပင္သိပ္ရွည္လာရင္ေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္လို႔ ေခါင္းေျပာင္ေနတဲ့ လူနာေတြအတြက္ ဆံပင္တုလုပ္ဖို႔ သြားလွဴလုိက္တယ္”

“ေနရာတခုမွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနပီးတာေတာင္ အသားက်မလာေသးဘူးဆိုရင္ ျပႆနာရွိတယ္ေနာ္” ဟု အဂၤလန္က သူငယ္ခ်င္းက လွမ္းသတိေပးသည္။

“ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တတ္ႏုိင္သမွ် လုိက္ေလွ်ာညီေထြေနႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕အခုလိုဟာမ်ဳိးမွာေတာ့ ငါ့စိတ္ငါ အလိုလိုက္ထားမိတာပဲ။ ဘယ္သူ႔မွမထိခိုက္ဘူးေလ။ ငါ့ပိုက္ဆံငါေခၽြတာတာ။”

“ငါတို႔တုိင္းျပည္ေလာက္ေတာ့ ရာသီဥတုအဆင္ေျပ၊ အစစအရာရာျပည့္စံုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ေျမမ်ဳိး မရွိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲကြာ”
အိမ္လြမ္းနာက်ေနၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြစာကိုဖတ္ရေတာ့လည္း ဒီမွာ မြန္းက်ပ္မႈနဲ႔ တင္းခံေနရတာက အမွန္လား။ အျပင္ကိုလြတ္ေျမာက္ေအာင္ထြက္သြားႏိုင္ၾကသူေတြက အမွန္လား ကိုမ်ဳိးႏုိင္စိတ္မွာ မေ၀ခဲြတတ္ေအာင္ျဖစ္ရျပန္သည္။

“ငါတို႔ကေတာ့ မင္းရြံေနတဲ့ အခင္းအက်င္းေတြဆီကို တိုး၀င္ဖို႔ ေျခလွမ္းကၽြံမိၿပီး ေ၀ၿငိမ္းေရ” ဟု ကမ့္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀င္ေျပာလာသည္။

“ဒါကေတာ့ ကုိယ္က်ရာဇာတ္ရုပ္အတုိင္း ေရြ႕ၾကရတာပဲ။ အမွန္အမွားဆိုတာက အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါအလုိက္ လူပုဂၢိဳလ္တေယာက္ခ်င္းစီႀကံဳရတဲ့ သီးသန္႔အခက္အခဲအလုိက္ သီးသန္႔တည္ရွိေနမွာပါ။ ဒါကို စိတ္ပ်က္ေနဖို႔ ကိုယ့္အစီအစဥ္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ေတာ့ မလုိပါဘူးကြာ”

ဒိန္းမတ္ကသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ မင္းစီးပြားေရးအဆင္ေျပရဲ႕လား ဟု ကိုမ်ဳိးႏိုင္ကို လွမ္းေမးသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ဘယ္သူေတြအထဲေရာက္ေနၿပီး ဘယ္သူေတြက အျပင္မွာလည္း…ဆက္ၿပီးတုိက္ပဲြဆင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ႏွစ္ ေယာက္ က်န္ေသးလဲဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံကသူငယ္ခ်င္းကပဲျဖစ္ျဖစ္ေမးရွာၾကသည္။

ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနေသာသူငယ္ခ်င္းေတြ၏မိသားစုေတြကို ေထာက္ပံ့ဖို႔စကားေျပာၾကသည္။ အားလံုးတေျပးညီ သေဘာတူႏိုင္ၾက တာက ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မည့္မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြမွာ အသိတရားႏွင့္ ေခတ္ႏွင့္ေလွ်ာ္ညီေသာ နည္းပညာေတြ လုိအပ္သည္ဆို တာပါပဲ။

အဂၤလိပ္စာအရမး္ညံ့ေသာ ေတာသားကိုေအာင္ဆန္းကေလးက ႏုိင္ငံေရးကိုတစိုက္မတ္မတ္လုပ္လာခ်ိန္တြင္ အဂၤလိပ္ ေတြဆီက လြတ္လပ္ေရးေတာင္းဖို႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ဖို႔လိုေၾကာင္း ေျပာခဲ့ေရးခဲ့တာကို သူတို႔ျပန္သတိရၾကသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းက သူကိုယ္တိုင္ေျပာတာကို ျဖစ္ေအာင္လည္း လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။

အာဏာပိုင္တို႔၏သားသမီးမ်ားက ေခတ္မီပညာေရးကိုသင္ၾကားႏိုင္ခ်ိန္မွာ ကို္ယ့္ဘက္ကမ်ဳိးဆက္က အေျခခံပညာ အထက္တန္းစရိတ္ေလာက္ကိုပင္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ ေနရသည့္သမီးေတြ… ဆုိက္ကား နင္းေနရသည့္သားေတြရဲ႕ မ်ဳိးဆက္အေၾကာင္း သူတို႔ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။

အိမ္လခ..ေထာင္၀င္စာ… ဆန္ဖိုး.. ဆုိတာေတြရဲ႕ေအာက္မွာ နစ္ျမဳပ္ေနရသည့္ လူငယ္ဘ၀ေတြကို သူတို႔ပစ္ပယ္ လ်စ္လွ်ဴရႈထားပါက မ်ဳိးဆက္ေတြ တဆက္ၿပီးတဆက္ ညံ့သထက္ညံ့လာလွ်င္ တုိင္းျပည္ကို အဖတ္ဆည္၍မရႏိုင္ေတာ့မွာကို ေတြးပူမိသည္။

“အဲဒီေတာ့ကြာ၊ ပညာေတာ္ရဲ႕သားနဲ႔ အလုပ္တဖက္နဲ႔ မိသားစုကိုေထာက္ပံ့ေနရလို႔ ပညာေရးမွာ အခက္ေတြ႔ေနတဲ့ ဘယ္ကေလးမဆိုကို ေထာက္ပံ့ဖို႔ ငါတို႔ တခုခုစီစဥ္ၾကရေအာင္။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ တႏိုင္တပိုင္စီေပါ့”

“မင္းက အတြင္းမွာရွိေနတဲ့သူဆိုေတာ့ မင္းပဲေျပာေလ။ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာ”
“ငါတို႔အေနနဲ႔ ကေလးေတြဘာလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတာ အရင္သိဖို႔လိုမယ္။ ဥပမာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတက္ခ်င္တ့ဲသူကို က်ဴရွင္လခထုတ္ေပးႏိုင္ဖို႔”

“တခုရွိတာက ငါတို႔က ပိုက္ဆံပို႔ေပးႏိုင္ရင္ေတာင္ သူတို႔အခ်ိန္ကို သူတို႔မဲန္းနိတ္ခ်္လုပ္ႏိုင္မလား ဆိုတာ ထည့္တြက္ဖို႔ လို မယ္။ မိသားစုအတြက္လိုအပ္ခ်က္အတြက္ တပတ္မွာ ခုနစ္ရက္လံုးအလုပ္လုပ္ေနရတဲ့လူငယ္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေတာင္ ေငြေၾကးေဖာင္းပြတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ တလနဲ႔တလ အလ်ဥ္မမီၾကဘူး”

“ငါစဥ္းစားမိတာတခုေျပာမယ္ေနာ္” ဟုေနာ္ေ၀က ေအးေအးတင့္က ၀င္ေျပာသည္။

“အင္း”
“ငါ့အေနနဲ႔ အခုေလာေလာတယ္ ႏွစ္ေယာက္တာ၀န္ယူႏိုင္တယ္။ ပညာေရးစရိတ္ေပါ့။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကို ကြန္ျပဴတာနဲ႔ အင္တာနက္သင္စရိတ္အရင္ဆံုး ငါပို႔ေပးရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ။ အင္တာနက္ကေန သူတို႔ေလ့လာခ်င္ တာေတြေလ့လာလို႔ရတယ္ဆိုတာကို အရင္ဆံုးေပးသိခ်င္တယ္ကြာ။ လူငယ္ေတြဘယ္လုိ ရုန္းကန္ေနၾကသလဲ။ ဘယ္လို ႀကိဳးစားေနၾကသလဲဆိုတာကို သူတို႔ကိုယ္တုိင္ေတြ႕ေစခ်င္တယ္”

“အဲဒီအႀကံမဆိုးဘူး။ ငါက အခုေလာေလာဆယ္ အလုပ္ကပံုမွန္မဟုတ္ေသးေတာ့ တေယာက္ေလာက္ေတာ့ တာ၀န္ယူပါ့မယ္” ဟု ေ၀ၿငိမ္းကလည္း ျဖည့္စြက္သည္။

“တကယ္လို႔ ပညာဒါနေတြက စာသင္ေကာင္းတယ္။ ေပးစရာသိပ္မလုိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသြားတက္ဖို႔ မိသားစု၀င္ေငြအတြက္အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ကို မေလွ်ာ့ႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မရတာမ်ဳိးဆိုရင္ ငါ့ကိုေျပာပါ။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေတြမွာ အလုပ္ပ်က္လို႔ လုိအပ္သြားမယ့္ေငြကို ငါပို႔ေပးမယ္။ ပညာဒါနမွာ သူတို႔ေက်ာင္းတက္ျဖစ္ပါေစ။ ငါနဲ႔မျပတ္ဆက္သြယ္ထိေတြ႔ေနပါေစ။ သူတို႔ရဲ႕တိုးတက္မႈကိုလိုက္ၿပီး အဆင့္ျမႇင့္ပီး စာထပ္သင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ငါ ဒီမွာ လိုက္ၿပီး အလွဴခံမယ္။ အဲဒီလုိကေလးမ်ဳိး ႏွစ္ေယာက္စာ ငါတာ၀န္ယူမယ္”

ထုိ႔ေနာက္ ကမ့္ထဲက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လွည့္ကာေမးျဖစ္ၾကျပန္သည္။
“ကမ့္ထဲက အေျခအေနေရာဘယ္လိုလဲ”
“စိတ္ပ်က္စရာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ကြ”
“ဟုတ္လား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဒုကၡသည္စခန္းထဲကို၀င္လာတာ သူေဌးေတြခ်ည့္ျဖစ္ေနလို႔ေဟ့”
“ဟားဟားဟး”

အဲဒီကိစၥက အြန္လို္င္းမွာပ်ံ႕ေနပီးသားသတင္းေဟာင္းပါကြာ၊ ဒုကၡသည္ျဖစ္ခ်င္လို႔ ဒုကၡေရာက္ေနၾကရတဲ့ ကမၻာေက်ာ္သတင္းေတြ”
“ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ မြန္းက်ပ္ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့ေနရာကေန လြတ္ေျမာက္ခ်င္တာ လူ႔သဘာ၀ပဲ မဟုတ္ လား။ အျပစ္ေျပာလုိ႔ေတာ့ မရဘူး။ ဒါလည္း လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ခြင့္ပဲ။ တခုပဲရွိတယ္ေလ။ အင္မီဂေရးရွင္းက အင္တာမဗ်ဴးခင္မွာ ညာဘက္လက္ေထာင္ၿပီး အမွန္အတိုင္းေျပာပါ့မယ္လို႔ က်ိန္ရမွာနဲ႔ က်ိန္စာကို အေလးမထားဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူမဆို လြတ္လပ္စြာေျပာေရးဆိုခြင့္ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ရွိတာပဲ”

“အဲဒါကိုက သူတို႔မွားတာ”
“ဘယ္သူမွားတာလဲ။ ဘယ္လုိမွားတာလဲ”
“သံရံုးအင္တာဗ်ဴးေလ။ က်ိန္ဖို႔ေထာင္ခုိင္းတာကိုက ညာဘက္လက္ဆိုေတာ့ ညာေတာ့မွာေပါ့ဟ”
“ဟားဟားဟား”…ဆိုသည့္စာေလးေတြက အကန္႔တိုင္းက တက္လာသည္။

“အင္း…မင္းေျပာမွ သူရ ရဲ႕ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေခါင္းေပါင္းႀကီးေတြအကုန္လံုးညာခ်ေနၾကတယ္ ဆိုတာကို ျပန္သတိရ မိျပန္ေရာ”
“သူရအေၾကာင္းေျပာေတာ့ တခုသတိရျပန္ပီ။ ငါတို႔သႀကၤန္မင္းသားရဲ႕ ေနာက္ၾကည့္မွန္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ကြ”
“ငါတို႔သႀကၤန္မင္းသားရဲ႕ ေနာက္ၾကည့္မွန္” ဟု ကိုမ်ဳိးႏိုင္က သံေယာင္လုိက္စာတေၾကာင္း ကိုေ၀ၿငိမ္းကိုျပန္ပို႔လိုက္သည္။

“ေအးေလ သူအျပင္ခနထြက္တံုးေရးသြားတာေလ။ ဒီဘက္မွာထုတ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ အပိတ္အေလွာင္ခံထားရပီး ငပိပိုးထိုး ပဲပိုးထိုးစားရင္းထြက္တဲ့ စာေပက ရုိးရုိးရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ အရပ္ဆန္ဆန္ေလး။ ငါသူ႔ကို တကယ္ခ်ီးက်ဴးတယ္ ေလးစားသြားတယ္”

ကိုမ်ဳးိႏိုင္ အေတာ္ၾကာစဥ္းစားေတာ့မွ မင္းကိုႏိုင္ကို ရည္ညႊန္းေနတာ သတိရသည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက အင္တာနက္ ဆိုင္ေတြကို ရုတ္တရက္၀င္၀င္စစ္တတ္သည့္သတင္းေတြေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် အမည္ရင္းေတြကို ထည့္မရိုက္ေပးၾကဘဲ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ကိုယ္ ေျပာတတ္ၾကသည္။ မင္းကိုႏိုင္ ၀တၳဳတပုတ္ေရးသြားသည္ ဆိုသည့္သတင္းကို ခပ္သဲ့သဲ့ေတာ့ သူၾကားခဲ့မိသည္။

“ငါဖတ္ခ်င္လိုက္တာကြာ”
“scan ဖတ္ပီး မင္းဆီကို ငါပို႔ေပးမယ္”
ေအာ္…ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြင္းက ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေရးသည့္၀တၳဳကို ႏိုင္ငံျခားကတဆင့္ပို႔မွ ဖတ္ရသည့္အျဖစ္ကို ေအာင့္ သီးေအာင့္ မ်က္ခံလိုက္ရသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေရးသည့္စာအုပ္ေတြလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ ကို္ယ့္ ႏိုင္ငံက ကမၻာေက်ာ္ေနတဲ့ စာေရးဆရာမစာအုပ္အျဖစ္ ႏိုင္ငံတကာက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဖတ္ရႈႏုိင္ၾက ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတာင္ ျပဌာန္းၾကျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္သားေတြကေတာ့ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ဖတ္ႏိုင္ဖို႔ေတာင္ အေတာ္ေလး အဆက္အသြယ္ ရွာရသည္။ မိသြားလွ်င္လည္း အနည္းဆံုး (၇) ႏွစ္။

“ငါတို႔ထြက္လိုက္ေတာ့မယ္။ ေနာက္မွာ အင္တာနက္သံုးဖို႔တန္းစီေစာင့္ေနၾကတဲ့သူေတြရွိလို႔” ဟု ကမ့္ထဲက သံုးေယာက္က ႏႈတ္ဆက္သည္။ အခ်ိန္ေတြမတူၾကေတာ့ တခ်ဳိ႕က အိပ္ခ်ိန္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕အတြက္က်ေတာ့ အလုပ္သြားခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။

“ငါလည္း ခနေနရင္ သြားရေတာ့မယ္။ ေတြ႔စရာရွိတယ္။ ေနာက္ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြလည္း ထည့္တြက္ ရေသးတယ္” ဟု ကိုမ်ဳိးႏိုင္က သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကို တခါတည္းႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

မင္း လုပ္ေနတာေတြနဲ႔ ထပ္ၿပီးလုပ္ခ်င္တာေတြကို ငါတို႔ကိုေျပာပါ။ ငါတို႔ကေတာ့ မင္းတို႔ကိုပံ့ပိုးေပးဖို႔ကလဲြရင္ ဘာမွ မတတ္ႏုိ္င္ေတာ့ဘူးကြာ။ အထူးသျဖင့္ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ကေလးေတြပညာေရးေတြမွာ အခက္အခဲျဖစ္ေနရင္ ငါ တုိ႔ကို ခ်က္ျခင္းေျပာပါ။ ငါတို႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္၀ိုင္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ ဟူေသာစာတန္းေလးေတြကိုဖတ္ရင္း ကိုမ်ဳိးေနာင္္ ရင္ထဲဆို႔လာသည္။ ၾကည္ႏူးပီတိႏွင့္ဆို႔ေသာရင္ပါ။ တကယ္မလုပ္ျဖစ္ေစအံုးေတာ့ သည္လိုစကားႏွင့္ အားေပးေဖာ္ရလွ်င္ကိုပဲ သူတို႔အေနႏွင့္ အားကိုးစရာ ေကာက္ရိုးတမွ်င္ကို ရလုိက္သလိုပါပဲ။

လိုအပ္ေနတာက ဟိုဘက္ ဒီဘက္မ်ဳိးဆက္ခ်င္းယွဥ္လွ်င္ ကိုယ့္ဘက္က အျပတ္အသတ္နိမ့္က်မက်န္ရစ္ေစဖို႔ပါပဲ။

ရံုးတက္ခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ ဘတ္စ္ကားက ထံုးစံမပ်က္လူၾကပ္လွသည္။ လမ္းတ၀က္က ျဖတ္တက္သူ ခင္ေလးတို႔လုိ လူေတြအတြက္ ေနရာရဖို႔ဆိုတာ ဘုရားေပးတဲ့အခြင့္ထူးတခုလုိမို႔ ဘယ္တံုးကမွ ဘတ္စ္ကားကို ေနရာႏွင့္မစီးခဲ့ရ။ တခါတရံ ကိုယ္က ေနရာရႏိုးႏိုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ၀ိုးတ၀ါးေလးကို အားျပဳၿပီး ကိုယ့္ကို ဖိတိုးေနသူမ်ား၏အင္အားကို ခုခံရင္း ခံုေနရာတခုခုေဘးမွာ တြယ္ကပ္ရပ္ေနခဲ့က်ဳိးနပ္စြာ ေနရာရတတ္ေသာ္လည္း တမွတ္တိုင္ ႏွစ္မွတ္တုိင္ေလာက္ပဲ ထိုင္ရေသးသည္။ ဘုန္းႀကီးတို႔…သက္ႀကီးရြယ္အုိတို႔…သားသည္မိခင္တို႔ကို ျမင္လွ်င္ မသိက်ဳိးကၽြံျပဳကာ ထုိင္ေနရာမွာ စိတ္မလံုတာႏွင့္ပဲ မတ္တပ္က မတ္တပ္ပဲျဖစ္သြားရတာပါပဲ။ မတ္တပ္သာစီးေနရ… ကားခေတြကလည္း တက္လုိက္သည္မွာ သၾကားမင္းငယ္ထိပ္မွာသြားကပ္ေနသည့္ေစ်း… ေခါင္ကိုခိုက္လို႔။

“ငါးဖယ္တိုးေလးေနာ္..ငါးဖယ္တိုးေလးသာတုိးသြား။ အလယ္မွာ ၀ါသနာပါရင္ ေမာ္ဒယ္ ေလွ်ာက္လို႔ရတယ္”
ကိုယ့္ဆဲြျခင္းကိုယ္ေတာင္မွ ဘယ္လက္ကေန ညာလက္ေျပာင္းလို႔ မရေအာင္ၾကပ္ေနသည္ကိုမ်ား သူက ေမာ္ဒယ္ ေလွ်ာက္လမ္းေပးအံုးမတဲ့။ ဒါေတာင္ မွတ္တိုင္ေစ့ရပ္တာမဟုတ္ေသး။ ေနာက္က ကားက နီးေနလွ်င္ နီးေနသလို လမ္းလု ေမာင္းေနၾကသည့္အတြက္ လူမရွိသည့္မွတ္တုိင္ဆိုလွ်င္ ကားေပၚက ဆင္းမည့္သူမရွိလွ်င္ မရပ္။ ဆင္းမည့္သူရွိလွ်င္ ေနာက္ေက်ာကေန တြန္းခ်သည္။ ဆင္းသူက ဟပ္ထုိး ဟပ္ထိုးႏွင့္ မလဲေအာင္သူ႔ဖာသာသူ ထိန္းေပေတာ့။

ခင္ေလးကေတာ့ ကိုယ္ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ တိုင္ကေလးက လက္တေနရာစာေလးကို ေခၽြးေစးမ်ားနစ္ကာ ေခ်ာ္ေနသည့္ တုိင္ေအာင္ အတင္းဆုပ္ထားရသည္။ အရပ္ပုသူဆိုေတာ့ လက္လြတ္သြားလွ်င္ ေနာက္တခါ ျပန္ကိုင္ဖို႔ ေနရာရေတာ့မွာ မဟုတ္။
တခ်ဳိ႕မွတ္တိုင္ေတြက်ေတာ့ လူအနည္းအက်ဥ္းရွိေပမယ့္ တက္မည္ မတက္မည္ မေသခ်ာလွ်င္ မရပ္ျပန္။ သည္လိုႏွင့္ တခါတရံမွာ ျဖစ္သည့္နည္းတူ တက္မလို ခရီးသည္ႏွင့္ ရပ္မလို ဒရိုင္ဗာတို႔ၾကားက ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္မႈေတြေၾကာင့္ ဘရိတ္ ေဆာင့္အုပ္လိုက္…ခ်က္ျခင္း အရွိန္ျပန္တင္ကာ ေမာင္းထြက္လိုက္လုပ္လုိက္သည့္အခါမ်ဳိးဆိုလွ်င္ ခရီးသည္ေတြခမ်ာ စေကာထဲထည့္လွိမ့္သည့္ ဇီးျဖဴသီးမ်ားသဖြယ္ လိမ့္လိမ့္လူးလူး…

“ဒီလူေတြဟာ ဘတ္စ္ကား တသက္လံုးစီးလာၾကၿပီး ကားကို ရပ္ေစခ်င္ရင္ လက္ကေလးေထာင္ျပဖို႔ေလာက္ေတာ့ သိသင့္တာေပါ့။ မလုိက္ဘူးထင္ၿပီးေမာင္းမွ ေနာက္ကေျပးလုိက္လာေတာ့ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမွာတံုး။ လက္ညႇိဳးေလး တခ်က္ေထာင္ျပဖို႔ ေၾကာက္ေနရေအာင္ စပါယ္ယာကိုမ်ား အဂုၤလိမာလ မွတ္ေနလားမသိဘူး”

စပါယ္ယာ့ဥပမာေၾကာင့္ က်ဥ္းက်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္ၾကားက ခရီးသည္ေတြ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ နီးစပ္ရာေတြ ၾကည့္လွ်က္ ေဖ်ာ့ေတာ့ႏြမ္းလွ်စြာၿပံဳးျဖစ္ၾကသည္။ “ဟဲ့။ ငါ့ထမိန္တက္နင္းထားတာ။ ကၽြတ္က်သြားၿပီ” ဟူေသာ အဖြားႀကီးတေယာက္အသံက ကားအလယ္တည့္တည့္ကေန ထြက္လာေတာ့ ပဲြက်သြားၾကျပန္သည္။ စပါယ္ယာေလးက ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ႏွင့္ “အေမႀကီးေနာ္။ ဒါမိုးလုပ္နဲ႔ ႀကိဳက္ဖူး” ဟု လွမ္းေနာက္လုိက္ေသးသည္။

ေနာက္က စပါယ္ယာကေတာ့ ေရွ႕ကတေယာက္ႏွင့္မတူ။ အေပါက္အလြန္ဆိုးလွသည္။

“လက္မွတ္ေလးေတြ ၀ယ္ထားေနာ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိပါ။ လူၾကပ္တယ္ဆိုၿပီး လက္မွတ္မေပးဘဲ ေခ်ာင္ခိုစီးလုိ႔ စပယ္ယာမသိလည္း ဘုရားကသိတယ္။ ေနာက္ဘ၀က် ကားဘီးတာယာျဖစ္ၿပီး တသက္လံုးလိမ့္ေနရမယ္။ လက္မွတ္ေလးေတြကိုယ့္အသိစိတ္ေလးေတြနဲ႔ကိုယ္၀ယ္ၾကပါ”

အေမတို႔ငယ္ငယ္တံုးက ဘတ္စ္ကားစပယ္ယာေတြက လြယ္အိပ္တလံုးအၿမဲလြယ္ထားၿပီး လက္မွတ္လည္း ကိုင္ထား သတဲ့။ လက္မွတ္တေစာင္ ဆယ္ျပား…ငါးျပား သူ႔ခရီးႏွင့္သူ ေပး၀ယ္။ လက္မွတ္ဆုတ္ေပး။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ လက္ မွတ္စစ္ေတြကားေပၚတက္လာၿပီး ခရီးသည္ေတြဆီက လက္မွတ္ေတာင္းၾကည့္တတ္သတဲ့။ လက္မွတ္မေတြ႔လွ်င္ စပါယ္ ယာရွင္းေပေတာ့။

အခု ခင္ေလးတို႔ေခတ္မွာေတာ့ စပါယ္ယာေတြက ေအာ္ရိုးထံုးစံအတုိင္း လက္မွတ္၀ယ္သာေျပာ ေနသည္။ တကယ္တန္းက် ဘာလက္မွတ္မွ သူက ျပန္ေပးတာလည္းမဟုတ္။ ပိုက္ဆံကိုသည္အတုိင္းေပးလုိက္ရသည္။
တခါတရံမ်ားဆို အမ္းစရာမရွိေသးလို႔…ခန ဆိုရင္းက သူလည္းေမ့ ကိုယ္လည္းေမ့ႏွင့္ အအမ္းျပန္မရဘဲ ျဖစ္ရတာေတြ လည္းရွိေသးသည္။ တခါတရံမွာ ကိုယ့္က သတိရ၍ေတာင္းသည့္အခါ က်ဳပ္ျပန္ေပးၿပီးပီမဟုတ္လား…ဟု မယံုသကၤာ ျပန္ေအာ္တာမ်ဳိး…လူေတြကလည္း လူရႈပ္တာ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ေပးမထားတဲ့ပိုက္ဆံကို အအမ္းျပန္ေတာင္းၾက ေသးတယ္…ဟု လူတကာ၀ိုင္းၾကည့္လာေအာင္ အာၿပဲႏွင့္ေအာ္ကာ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးျပန္ေပးလားေပးတတ္သည္။

“အား..ခင္ဗ်ားထမင္းဂ်ဳိင့္ႀကီးက ပူလုိက္တာ”
“တကဲေတာ္။ အထိမခံခ်င္ရင္ ကိုယ္ပုိင္ကား၀ယ္စီးေပါ့” ဟု အလုပ္သမႀကီးထံမွ လူထုတိုက္ပဲြေခၚသံ ထြက္လာသည္။
ေလးဆင့္ စတီးခ်ဳိင့္ႏွင့္ထည့္လာသည့္ ေဆာက္လုပ္ေရး အလုပ္သမတေယာက္ေဘးမွ ရုပ္ရည္ခပ္သန္႔သန္႔ႏွင့္ ေက်ာင္း သားေလးတစ္ေယာက္က မေက်မနပ္ေရရြတ္ရင္း ထမင္းခ်ိဳင့္ႏွင့္လြတ္ရာသို႔ အတင္းတုိးလုိက္သည့္အတြက္ ခင္ေလး ေနရာပိုၾကပ္ၿပီး လက္ကကိုင္ထားသည့္ တုိင္ကိုလႊတ္လိုက္ရသည္။ အရပ္ပုသူျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ဘတ္စ္ကားႀကီး ေတြစီးတုိင္း ခင္ေလး ဒုကၡေရာက္ရသည္။

အေပၚတန္းက ကြင္းကိုမမွီေသာေၾကာင့္ ေဘးကစတီးလ္တုိင္ေနရာရရင္ရ။ ခံုတခုခုရဲ႕ေဘးကို ဇြတ္ကပ္ၿပီး ေနာက္မွီကသံကြင္းကိုကိုင္ထားမွ ခင္ေလးကဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ရပ္တည္ႏိုင္တာျဖစ္သည္။ စလင္းဘက္ဂ္၊ လက္ထဲမွာ ထမင္းျခင္းႏွင့္ ေခါက္ထီး အစိုကလည္း သပ္သပ္ကိုင္ထားရသည္။ ျခင္းထဲက စာရြက္ စာအုပ္ေတြ ထီးေရစိုေၾကာင့္ ပ်က္စီးကုန္မွာစုိးသည့္အတြက္ လက္ေသးေသးေလးထဲမွာ စံုၿပံဳရႈပ္ေထြးေနသည္။

“ညီမ၊ ပစၥည္းေတြေပးထားေလ” ဟု ခပ္လွမ္းလွမ္းခံုမွာထုိင္ေနသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦးက အကူအညီရွာေနေသာ ပစၥည္းေတြကို သူ႔ေပါင္ေပၚတင္ထားေပးသည္။ အားသြားေသာလက္ႏွင့္ ဘယ္ခံုေနာက္တန္းကို ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လွ်င္ အဆင္အေျပဆံုးျဖစ္မလဲ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္လုိက္ရွာရျပန္သည္။ ကားကမွတ္တုိင္တခု ထပ္ေရာက္လာသည့္အတြက္ ဘရိတ္ေဆာင့္အုပ္ၿပီး ရပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ယိုင္လဲ မတတ္ျဖစ္သြားသည္။ ေဘးက အကိုႀကီးတေယာက္က ဖမ္းထိန္း ထားေပးသည္။

ထိုခနမွာ အခုမွ ကားေပၚတက္လာသည့္ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးစံုတဲြတတဲြက ခင္ေလးကို အတင္းတိုးတိုက္ၿပီး အတြင္းကို ဇြတ္ တုိး၀င္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ ခံုဖိနပ္စီးထားေသာ အဖိုးႀကီးက ခင္ေလးေျခေထာက္ကို တက္နင္းသြားသျဖင့္ အား..လား..လား.. ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္လုိက္မိသည္။ နာလြန္းေသာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ပင္၀ဲလာသည္။ တစကၠန္႔ေလာက္ေလး လွည့္ၾကည့္ ကာ “အဘ မျမင္မိလုိ႔ပါကြယ္” လုိ႔မ်ား ေျပာခ်ိန္မရေအာင္ သူ႔အဖြားႀကီးလက္ကို တင္းေနေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဟိုး… ေထာင့္ ဆံုးေရာက္ေအာင္ ေရွ႕ကေန အဖြားႀကီးလမ္းရေအာင္ အတင္းဖိတိုးကာ ၀င္သြားသည္။ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္သြားေသာ ခင္ေလးကို ေဘးလူေတြက ငံု႔ၾကည့္ၿပီး အဲသည္ စံုတဲြဆီကို လိုက္ၾကည့္ရင္း ဘယ္လိုလူေတြပါလိမ့္…ဟု ခပ္တုိးတိုး ရြတ္ၾကသည္။

“ဒီအသက္အရြယ္ေတြ ေရာက္ေနတဲ့အထိ ၾကားေလေသြးရင္ ေ၀းမွာစိုးတုံးနဲ႔တူပါရဲ႕” ဟု ရဲြ႕တဲ့တဲ့ေျပာသံလည္းထြက္လာသည္။
ေျခေခ်ာင္းေလးႏွစ္ေခ်ာင္းဆီက စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းႏွင့္ ေသြးစို႔ထြက္လာသလိုမ်ဳိးခံစားလုိက္ရသည္။ နာက်င္တာသက္သာရာရ ေစေအာင္ လက္ကေလးႏွင့္ အသာဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ထားလုိသည့္တုိင္ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ငံု႔ၾကည့္လုိ႔ပင္မရသည့္ အေျခအေန။ တေန႔တေန႔ သည္လိုကားတိုးစီးၿပီးလူနင္းခံရတာေသသည္အထိျဖစ္ေနအံုးမွာပဲဆိုသည့္ နာနာက်ည္းက်ည္း စိတ္က ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ နာသည့္ စိတ္ကို လႊမ္းမိုးသြားၿပီး မ်က္ရည္က်လုလုျဖစ္လာသည္။ လူမွန္းသိပါၿပီ ဆုိကတည္း က သည္လူအုပ္… သည္လုိၾကပ္တည္း နံေစာ္မႈ…သည္စပါယ္ယာ၏ ေငါက္ငန္းမႈဆိုတာေတြၾကားမွာ အသက္ရွဴေနရတဲ့ ဘ၀ကို ခင္ေလး မုန္းလွၿပီ။

“လာ ညီမ။ ဒီမွာလာေနလိုက္၊ ေတာ္ေတာ္နာသြားလား” ဟု အကိုႀကီးတေယာက္က ေနရာတခု ရေအာင္စီစဥ္ေပးသည္။ မ်က္ခမ္းစပ္မွာ ယီးေလးခိုေနသည့္ မ်က္ရည္စကို မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ႏွင့္သိမ္းဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ေပးထားသည့္ ေနရာေလးထဲ တိုး၀င္လုိက္ရင္း မေက်မနပ္ႏွင့္ ထို အဖိုးႀကီး စံုတဲြရွိရာကို လွမ္းၿပီး ေမးေမာ့ကာ ၾကည့္လုိက္သည္။
သူတို႔လိုခ်င္သည့္ ေခ်ာင္ေကာင္းေကာင္းတခုကို သူတို႔ရသြားခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ကို ဘယ္သူမွ အတုိးအတုိက္မလုပ္မည့္ ေနရာတခုမွာ အဖြားႀကီးက အဖိုးႀကီးပုခံုးစြန္းမွာထိလုနီးပါး ေခါင္းငံု႔လွ်က္…။

ခင္ေလးက အဖိုးႀကီးမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အသက္ (၆၀) ေက်ာ္..ရုပ္ရည္ခပ္သန္႔သန္႔ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆင္းရဲမဲြေတမႈ၏ အထုအေထာင္းဒဏ္ ေၾကာင့္ မဲြေျခာက္ေသြ႔ကပ္ေနသည့္ အေရႏွင့္အရိုးသာရွိသည့္ မ်က္ႏွာမွာ မလံုၿခံဳမႈႏွင့္ သိမ္ငယ္မႈတို႔က အထင္းသား။

“ကဲ။ ကားေပၚတက္ခ်င္လွခ်ည့္ရဲ႕အတင္းတုိး၀င္လာၿပီးမွေတာ့ လက္မွတ္ေလးေတြ ၀ယ္ထားေနာ္။ ေနာက္ဘ၀မွာ တာယာေတြျဖစ္ၿပီး ဘ၀ေတြ ျပားသထက္မျပားခ်င္ရင္ လက္မွတ္ေလးေတြ ၀ယ္ထားၾက။ ေရႊဂံုတုိင္အထိ ငါးဆယ္ပဲက် မယ္။ ေရႊဂံုတိုင္ေက်ာ္ရင္ ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းပဲ သိတယ္ေနာ္။ အားလံုးေပါက္ၿပီးသား။ ဟိုးဘက္က အကိုႀကီး ေပးၿပီးၿပီလား..”

ေခ်းအထပ္ထပ္တက္ကာ ပိုက္ဆံရုပ္ပင္ေပ်ာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ငါးဆယ္တန္ေလး တရြက္ကို အဖိုးႀကီးက ေၾကေၾကကြဲကဲြ စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ပ်က္ယြင္းေနသည့္ မဲြေသြ႔ေသြ႔မ်က္ႏွာအုိေတြမွာ စိတ္မလံုၿခံဳအားငယ္မႈႏွင့္ ပိုၿပီး အုိစာက်ေန သည္။
“ပိုက္ဆံထုတ္ထားပါ။ စပါယ္ယာက လက္တို႔မေတာင္းရပါေစနဲ႔။ ေအာ္ေတာင္းရင္ အေပါက္ဆိုးတယ္လို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ ေနာ္။ ကားတာယာဘ၀မေရာက္ခ်င္ရင္ ကားခေတြ အလုိက္တသိေပးၾကပါ… ဟုိးဘက္က အက်ႌပန္းေရာင္နဲ႔ ... ”

ေအာ္… သူတို႔ခမ်ာ သည္ပိုက္ဆံအႏြမ္းေလးတရြက္ႏွင့္ ကားဘယ္ႏွစ္ခါမ်ားစီးခဲ့ၿပီး…ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ခါေလာက္မ်ား စီးရအံုးမွာပါလိမ့္။
٭٭٭٭٭٭٭٭ ٭٭٭٭٭٭٭٭
ခြာညိဳ
ဒီဇင္ဘာ(၁၁)ရက္၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္။