မျမင္ရတဲ့ အတူေနသူငယ္ခ်င္း

နာရီကို တစ္ခ်က္ငံု႕ၾကည့္ေတာ့ ညဦးပိုင္း တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေတာင္ရွိေနျပီပဲ။ ေျခလွမ္းခပ္က်ဲကဲ်လွမ္းရင္းက လမ္းထဲမွာ လူသူကင္းျပတ္လြန္းလာတဲ့အတြက္ ဆိုင္ကယ္တက္စီဂိတ္ကို ေျခဦးတည္လိုက္တယ္။ "စင္ထန္းကြန္ဒို " ဆိုင္ကယ္တက္စီသမားကို စကားကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာျပီး ခြထိုင္လုိက္တယ္။ တရၾကမ္း ေမာင္းထြက္သြားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မီးမွာ ထိုင္လိုက္ရင္ ဘန္ေကာက္ရဲ့ညခ်မ္းမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ရေလ့ရွိတဲ့ ညေမႊးပန္းနံ႕ ခပ္ျပင္းျပင္းေလးကို ရူရိူက္မိလို႕ ၀ိုင္နဲ႕ ဘီယာေပါင္းထားလို႕ ရီေ၀ေ၀ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္အစဥ္က ခဏေတာ့ လန္းဆတ္သြားသလိုလို။ နီယြန္မီးေရာင္တစ္ခ်ိဳ႕လင္းလက္ေနေပမယ့္ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနတဲ့ ကြန္ဒို ေပၚတီကိုေရွ႕ကို ဆုိင္ကယ္ထိုးရပ္ေတာ့ လက္ထဲ အသင့္ေဆာင္ထားတဲ့ ၁၀ဘတ္ေစ့ကို လက္အိပ္စြပ္ထားတဲ့ ဆုိင္ကယ္သမားလက္ထဲ ထည့္လိုက္ျပီး ခပ္ပြန္းခါးလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း ေလာ့ခ္ခ်ထားတဲ့ အ၀င္ အခန္းတံခါးကို လံုျခံဳေရးကဒ္ျပားေလးနဲ႕ ေတ့ျပီး ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ လူသူတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ရံုးခန္းၾကီးက သာမာန္ထက္ကို ပိုျပီး ေအးစက္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လြန္းေနသလိုပါပဲ။ ကၽြန္မ ဓာတ္ေလွကားေရွ႕ကို ရပ္လိုက္တယ္ဆိုရင္းပဲ လက္နဲ႕နွိပ္မွ ပြင့္တဲ့ အေပၚကိုတက္မယ့္ အနီျမွားေလးက သူ႕အလိုလို ျဖတ္ကနဲ လင္းလက္သြားပါတယ္။

အလိုလို သိေနက် အသိတစ္ခုနဲ႕ ေက်းဇူးလို႕ စိတ္ထဲက ေျပာရင္းနဲ႕ ကၽြန္မ နုတ္ခမ္းကိုကိုက္ျပီး ခပ္ဟဟျပံဳးမိတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္ေနတဲ့ အမ္ပီသရီးစက္ နားၾကပ္ေလးကို ဆြဲျဖဳတ္ရင္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ လက္နွစ္ဘက္လံုး ထိုးထည့္ရင္းနဲ႕ေျခဦးနဲ႕ ကြန္ကရစ္ကို ကန္ျပီး ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ လုပ္မိတယ္။ ဓာတ္ေလွကားက အလိုအေလ်ာက္ ေဂ်ာင္းဆို ပြင့္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မ ျဖတ္ကနဲ လွည့္၀င္လုိက္ရင္းက စက္ေလွကားရဲ့ ခလုတ္ေလးကို ၾကည့္မိတယ္။ နံပတ္ ၂ ..ဒါေပမယ့္ သိေနတာက သူ႕အလိုလို တက္သြားပီး လူမရွိတဲ့ နံပတ္ ၃ ဒါမွမဟုတ္ နံပါတ္ ၅မွာ ရပ္သြားမယ္ဆိုတာပါပဲ။ ေနာက္ အဲ့အလႊာေတြမွာ တံခါးက လူတစ္ေယာက္ဆင္းသလို အလိုလိုပြင့္တယ္ ေနာက္ျပီးရင္ အလိုလိုျပန္ဆင္းျပီး ၂လႊာမွာ ျပန္ပြင့္တတ္ပါတယ္။

ဓာတ္ေလွကားထဲက လွည့္ထြက္ေတာ့ ေကာ္ရစ္တာတေလ်ာက္ ကိုယ့္ကို ေနာက္ကေန တစ္ေယာက္ေယာက္က ရပ္ၾကည့္ေနသလိုလို။ အခန္း၀ကို ေရာက္ေတာ့ ဒူးေထာက္ျပီး ရူးဖိနပ္ေလးကို ၾကိဳးေလးျဖည္ရင္းက ေနာက္ကို အသာ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အေမွာင္ရိပ္သန္းေနတဲ့ ေကာ္ရစ္တာရွည္ၾကီးက လူရိပ္ေတြ ယွက္ထိုးေနတဲ့ အေမွာင္ရိပ္ေတြ ေ၀ေနသလုိလို။ တံခါးကို အသာေခါက္ေတာ့ ေျခသံဖ်တ္ဖ်တ္ ေျပးလာသံၾကားရျပီးေတာ့ မ်က္နွာ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမေလး မ်က္နွာေပၚလာတယ္။ ငါေၾကာက္လုိက္တာ ဆုမြန္ရယ္ နင္ကလည္း ေနာက္က်လိုက္တာတဲ့။ ေအးပါ ေဆာရီးဟာ ငါနည္းနည္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စကားေကာင္းေနတာနဲ႕လို႕ အားေပးစကားေျပာရင္းနဲ႕ သူရဲ့ပုခံုးကို ျဖစ္ျပီး အခန္းထဲကို ၀င္လိုက္တယ္။

ေၾကာက္လို႕ ေစာင္ေခါင္းျမီးျခံဳရင္း သူမရဲ့ခ်စ္သူကို ဖုန္းဖြင့္ခိုင္းထားတယ္လို႕ ေျပာလို႕ ကိုယ္ သေဘာက်ျပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ရယ္မိပါတယ္။ အ၀တ္အစားေတြလဲျပီး ကြန္ပ်ဴတာသံုးဖို႕ ခံုေပၚ ထုိင္မိတဲ့အခါမွာေတာ့ အတြင္းဘက္က လွည့္ဖြင့္ရတဲ့ တံခါးဂ်က္က လည္ျပီး ေဂ်ာက္ခနဲ အသံျမည္လာတယ္။ က်ီခနဲ အသာေလး တံခါးခ်ပ္က ေျဖးေျဖးခ်င္း လွည့္ပြင့္သြားတယ္။ နွစ္ေယာက္စလံုး မ်က္စိအျပဴးသားေလးနဲ႕ ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ေျဖးေျဖးခ်င္း ပြင့္သြားတဲ့ တံခါးက ရုတ္တရက္ ဂ်မ္းခနဲ ေဆာင့္ပိတ္သြားပါတယ္။ အားလို႕ ေအာ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းမေလးက ကၽြန္မကို အတင္းလာဖက္ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း နည္းနည္းလန္႕သြားပါတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္မ ခ်က္ျခင္း ထုိင္ရာက ထျပီး တံခါးဘုကို ဖိျပီး ခတ္လိုက္ပါတယ္။ ေလာ့ခ္ေခ်ာင္ေနျပီး ေလတိုးေနတာပါဟ လို႕ ေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက " မဟုတ္ဘူးတဲ့ အခုေလလံုး၀ မတိုက္ဘူးေလ နင္သိတယ္ဟုတ္ နင္ ခ်င္းမိုင္သြားတဲ့ညကတည္းက တံခါးက ပြင့္လာလိုက္ ေဆာင့္ပိတ္လိုက္ျဖစ္ေနတာ ငါေၾကာက္လိုက္တာ ဆုမြန္ရယ္"တဲ့ တုန္တုန္ရီရီ အသံေလးနဲ႕ေျပာေတာ့ ကၽြန္မ နည္းနည္း ေတြေ၀သြားပါတယ္။

ကၽြန္မ မွတ္ညဏ္ထဲမွာ အလိုလို ေပၚလာတာက ကၽြန္မ အေမလာေနတုန္းကေရာ ကၽြန္မ ညီမေလးနဲ႕ျပည့္စံုနဲ႕ နွစ္ေယာက္တည္း အသားလံုးလို အသားကင္လို တစ္ခုခု၀ယ္လာျပီး အစားစားေနရင္ တံခါးက အလိုလိုပြင့္လာလိုက္ ေဆာင့္ပိတ္လိုက္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ျပည့္စံုက ေဟ ဘာတုန္း စားခ်င္လို႕လား ဒီမွာေတာင္ နွစ္ေယာက္စာမေလာက္ဘူး လို႕ စျပီး ေျပာလိုက္တိုင္း တံခါးက ၀ုန္းဆို ေဆာင့္ပိတ္သြားတတ္လို႕ ဘာကိုမွ အလြယ္တကူမေၾကာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ ညီအစ္မနွစ္ေယာက္ အားရပါးရ ေအာ္ရယ္တတ္ၾက ပါတယ္။ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းေလးေတာင္ မထလို႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲရွင္းရွင္းေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ ဘာကိုမွ မေၾကာက္တာအမွန္ပါ။ ျပည့္စံုကို အဲ့ကိစၥ ဖုန္းနဲ႕ေျပာျပေတာ့လည္း သူကရယ္ေနပါတယ္။ သူနဲ႕ေျပာေနရင္းတန္းလန္းနဲ႕ပဲ တံခါးပိတ္သံဖြင့္သံကို သူကိုယ္တုိင္ ၾကားေနရပါတယ္။

အိမ္ခန္းထဲမွာ အင္တာနက္သံုးေနရင္ အခန္းထဲက လက္နဲ႕လွည့္ဖြင့္မွ ပြင့္တဲ့ တံခါးေလာ့ခ္ေလး ျဖတ္ဆို ပြင့္ပြင့္လာျပီး ေျဖးေျဖးေလးပြင့္တာကေန ေဂ်ာင္းခနဲ ေဂ်ာင္းခနဲ ေဆာင့္ပိတ္ပိတ္သြားတတ္တာ အမိူက္သြန္ဖို႕ ကၽြန္မ အမူိက္ထုတ္ေလး လက္ကဆြဲျပီး လမ္းေလ်ာက္လာရင္ အလံုပိတ္ တံခါးနဲ႕ ပိတ္ထားတတ္တဲ့ အမိူက္ပံုးသြန္ထည့္တဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲက တံခါးရြက္က ကၽြန္မလာတုိင္း အလိုလုိ ပြင့္သြားတတ္တာ ကၽြန္မ အမူိက္ထုတ္ပစ္ခ်လုိက္ျပီး လွည့္ထြက္တာနဲ႕ သိသိသာသာ အသံျမည္ျပီး ေဆာင့္ပိတ္သြားတတ္တာေတြဟာ ကၽြန္မျဖင့္ သာမာန္ရိုးက် ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ေတာင္ျဖစ္ေနပါျပီ။

ကၽြန္မနဲ႕ အတူတူေနဖို႕ ေရာက္လာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလးကေတာ့ အရမ္းကို စိတ္အားငယ္တတ္တာ အမွန္ပါ။ သူက ကၽြန္မလို က်ားက်ားလ်ားလ်ားမရွိပဲ အျမဲ ကုတ္ခ်ိခ်ိေလးေနတတ္ျပီး သိပ္ကို နူးညံ့သိမ္ေမြ႕လြန္းတဲ့ သူေလးဆိုေတာ့ တစ္ခုခုဆို မ်က္နွာေလးက ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဇင္းမယ္သြားခါနီးမွာမွ သူမက အခန္းကို အတူေနဖို႕ ေျပာင္းလာတာပါ။ သူမ ေျပာင္းလာတဲ့ညကစျပီး တစ္ညလံုး မအိပ္ရေအာင္ကို တံခါးက ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္ တ၀ုန္း၀ုန္းျဖစ္ေနတယ္လို႕ သူမ အေျပာအရ သိရပါတယ္။ ကၽြန္မအခန္းက ထူးျခားတာက အတြင္းေလာ့ခ္ေသခ်ာခ်ထားရင္ တံခါးက အလိုလိုပြင့္လာျပီး အျပင္ထြက္လို႕တံခါးကို ေမ့ျပီး ေလာ့္ခ္မခ်မိရင္ တံခါးက အလိုလို ေလာ့ခ္က်က်ေနတတ္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္က ကၽြန္မ ေ၀ါလ္မွာ "

ညညဆို အိမ္ေရွ႕တံခါးမၾကီးက ေလာ့ခ္ခ်ထားတာေတာင္ က်ီ..ဆိုျပီး ပြင့္ပြင့္လာတယ္ ျပီးရင္ ၀ုန္းဆိုျပီး ျပန္ပိတ္တယ္..ကြန္ဒိုက ဓတ္ေလွကားကလဲ မဆုမြန္ ၀င္လာျပီဆို သူ႕အလိုလို အျမဲပြင့္တယ္ လူမရွိတဲ့အထပ္မွာ ပြင့္တယ္ ျပီးေတာ့ ျပန္ပိတ္တယ္. အမူိက္ပံုးေတြ သြန္ခ်ရတဲ့ တံခါးကလဲ အမိူက္သြန္မယ္ၾကံတိုင္း အလိုလိုပြင့္တယ္ ေသခ်ာတာ ေလတိုးတဲ့ အေပါက္ေတာင္မရွိဘူး အဲ့ေနရာမွာ အာရံုေနာက္ေအာင္မလုပ္နဲ႕လို႕ ၾကိမ္းေတာ့ ၀ုန္းဆို ေဆာင့္ပိတ္သြားတယ္ ျဗဲ...

ေျပာျပေတာ့ သူတုိ႕က မင္းနဲ႕အတူလာေနခ်င္လို႕ေနမွာေပါ့။ တံခါးဖြင့္ရတာ ပင္ပမ္းမွာစိုးလို႕ လာကူေပးတာေပါ့။ အခန္းထဲမွာ ေနတဲ့သူျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ အေဖာ္မင္လို႕ေနမွာေပါ့ စသျဖင့္ေတြ ေနာက္ေျပာင္ၾကပါတယ္။ အခုေရးေနရင္းနဲ႕ေတာင္ တံခါးကေလ ဒုန္းဒုန္းနဲ႕ လာထုေနတယ္ အတူေနတဲ့အခန္းေဖာ္ ညက ပရိတ္ေတြ ထရြတ္ေနတယ္ :( မဆုကေတာ့ ၀ိုင္ေလးေသာက္ပီး ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္ :(လို႕ ေျပာေတာ့ ညီမငယ္ ခြန္ျမလိူင္ကလဲ သူနဲ႕ သူ႕အမ်ိဳးသား ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ ညဘက္ၾကီး အသားကင္တြန္းလွည္းသရဲနဲ႕ဆံုဖူးေၾကာင္းကိုလည္း မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျပပါေသးတယ္။ ထူးဆန္းတာက ေဒၚေမျငိမ္းတို႕ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ အိမ္ကို လာလည္တုန္းက ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတြရဲ့အလုအယက္စကားေျပာျပီး ပြားၾကတဲ့ အသံေတြက ေအာင္လြန္းလို႕ သူ႕ရဲ့ အသံေတာင္ ၾကားခ်ိန္ မရလိုက္တာ ျဖစ္ပါမယ္။

ကၽြန္မ အေတြးလြန္ေနတုန္းမွာပဲ ခုနက တံခါးဂ်က္ ကလစ္ခနဲဆို အသံထြက္လာလို႕ ကၽြန္မ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ျပီး စိုက္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ တံခါးရြက္က က်ီခနဲဆို ပြင့္လာျပီး တံခါးက ေဂ်ာင္းကနဲ မပိတ္ခင္ ကၽြန္မ တံခါးရြက္ကို သြားဆြဲလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ သံပန္းတံခါးအျပင္ဘက္ကို ခပ္တည္တည္စိုက္ၾကည့္ျပီး တံခါးမကို ကုလားထိုင္နဲ႕ မပိတ္ေအာင္ ကာလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ မနက္တိုင္း အိမ္ေရွ႕ခန္းက ဘုရားစင္မွာ ဘုရားပန္းလဲ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရ မ်က္နွာသစ္ေတာ္ေရကပ္ အေမပို႕ေပးထားတဲ့ ပရိတ္ၾကီး ၁၁သုတ္အေခြဖြင့္ေလ့ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့တာကို သတိရေတာ့ ဘုရားစင္ေပၚက မ်က္နွာသစ္ေတာ္ေရ ေငြဖလားခြက္ေလးကို သယ္ျပီး ပဌာန္း၂၄ပစၥည္းရြတ္ျပီးေတာ့ အိမ္တံခါးမၾကီးနဲ႕ သံပန္းေတြကို ေရနဲ႕ ျဖန္းလိုက္ပါတယ္။ ကဲ ငါကေတာ့ မေၾကာက္ဘူးေဟ့ ဒီမွာ ျငိမ္းခ်မ္းက ေၾကာက္လို႕တဲ့ သူမ်ားကို လာမေနွာင့္ယွက္ၾကနဲ႕ကြယ္ မေကာင္းဘူးေနာ္လို႕ ေျပာျပီး ပက္လိုက္တာပါ။ အဲ့ဒီ့ေန႕ကစလို႕ တံခါးမၾကီးက တုတ္တုတ္ေတာင္မွ မလူပ္ပဲ ျငိမ္သက္သြားလိုက္တာ ၀ုန္းကနဲ ေဂ်ာင္းကနဲ တံခါးေဆာင့္ပိတ္သံေလးကိုေတာင္ အခုဆို လြမ္းသလိုလုိ။

မျမင္ခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးနဲ႕ အတူရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ဘန္ေကာက္ညခ်မ္းမ်ား အမွတ္တရ