ရြာျပင္ထုတ္ခံရသူမ်ား

ငယ္ငယ္က ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ၾကားဖူးခဲ့တယ္။ ရြာထဲမွာျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို သူ႕အျမင္အတိုင္းေျပာေလ့ရွိတဲ့ အဘြားအိုၾကီးတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့။ သူေျပာတာေတြက ဒဲ့ဒိုးဆန္လြန္းေတာ့ ၾကာေတာ့ သီးမခံနိုင္ၾကေတာ့ပဲ သူ႕ကို ရြာသူ ရြာသားေတြက ရြာျပင္ထုတ္ထားလို္က္ပါေရာတဲ့ကြယ္။တစ္ေန႕မွာေတာ့ မ်က္နွာစိမ္းခရီးသြား တစ္ေယာက္ေရာက္လာသတဲ့။ အဘြားၾကီးဆီက ေရေတာင္းေသာက္ရင္းနဲ႕ အဘြားရယ္ တစ္ေယာက္တည္းမ်ား ဘာျဖစ္လို႕ ရြာျပင္မွာ ထြက္ေနရသလဲဆိုေတာ့ ငါကကြယ္ အမွန္ေတြခ်ည္းေျပာေတာ့ ရြာကလူေတြမခံနိုင္ၾကေတာ့လို႕ ငါ့ကိုရြာျပင္ထုတ္ထားၾကတယ္တဲ့။ အေၾကာင္းမသိေသးတဲ့ ခရီးသြားက တယ္ ဒီလူေတြ ေတာ္ေတာ္မဟုတ္တာပဲ ေနဦး အဘြား က်ေတာ္ရြာထဲေရာက္မွ အဘြားကို ဒီလိုလုပ္ထားတာ ေျပာဦးမယ္ဆိုျပီး အေလာတၾကီး ထထြက္သြားတဲ့အခါ သူပါလာတဲ့ ထီးေလးက်န္ခဲ့သတဲ့။ အဲ့ဒီ့မွာတင္ အဘြားၾကီးက ေဟ့ သူငယ္ ေဟ့ သူငယ္ ဟယ္ မ်က္စိေစာင္းေစာင္း လက္ျပင္ကုန္းကုန္း ေျခခြင္ခြင္နဲ႕ သူငယ္ မင့္ ထီးက်န္ခဲ့တယ္လို႕ ဟစ္လည္း ဟစ္ေရာ ခရီးသြားက ဟင္ တယ္ ဒီအဘြားၾကီး ရြာျပင္တင္ထုတ္သင့္တာမဟုတ္ဘူး သတ္ပါသတ္သင့္တယ္လို႕ ၾကိမ္း၀ါးျပီး ေ၀းေ၀းကို ေျခကုန္သုတ္နွင္ပါေလေရာတဲ့ကြယ္။ အဲ့ဒီ့ပံုျပင္ေလး ၾကားခါစက ရယ္ေမာမိတယ္။ ေနာက္စဥ္းစားမိတာက ေအာ္ အဘြားက ေတာ္ေတာ္အမွန္ေျပာလို႕ရြာျပင္ထုတ္ခံရတာပဲလို႕ သနားစိတ္၀င္မိတယ္။


အဲ့ဒီ့လိုနဲ႕ လူ႕ေလာကၾကီးထဲ လူပ္ရွားသက္၀င္ၾကီးျပင္းရင္း လူမူ႕၀န္းက်င္မွာ ရုန္းကန္ပါ၀င္လာရတဲ့အခါ အဲ့ဒီ့အဘြားၾကီးလို လူမ်ိဳးေတြကို အမ်ားၾကီး ေတြ႕လိုက္ရပါေလေရာကြယ္။ "ဟင္းေနာ္ ငါတို႕က မလိမ္တတ္ဘူး ဒဲ့ပဲေျပာတတ္တာ စကားကို မမွန္တာမေျပာဘူး ငါတို႕က အမွန္ေျပာတာ ငါတို႕ကဘြင္းဘြင္းပဲေျပာတတ္တယ္။ ငါတို႕ကေတာ့ အရွိကိုအရွိအတိုင္းပဲေဟ့ " စသျဖင့္ကိုယ့္ေကာင္းေၾကာင္းေတြကို မာန္ပါပါ ဟန္ပါပါနဲ႕ ဂုဏ္တင္ျပီး သူမ်ားရဲ့ မေကာင္းေၾကာင္းေတြကို မိန္ရည္ရွက္ရည္ေျပာတတ္တဲ့ အမွန္ေျပာသူမ်ားဆိုသူေတြကို လူေတြၾကားထဲမွာ လက္မတေထာင္ေထာင္နဲ႕ ၀ံ့ၾကြားေနတာကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိလိုက္ပါေလေရာကြယ္။

အဲ့ဒီ့လိုလူေတြအတြက္ ရြာျပင္ထုတ္ခံရတဲ့ေခတ္မဟုတ္ေလေတာ့ သူေျပာသမ်ကို ဇာတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာလို သေဘာထားျပီး အပ်င္းေျပ နားအရသာခံျပီး အထူးသျဖင့္ သူမ်ားအေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားသူေတြျဖစ္တဲ့ ေထာက္ခံနားေထာင္သူေတြပဲမ်ားလာ ဒါကိုပဲအေျခြအရံမ်ားလွျပီလို႕ထင္ျပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူ႕ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကုူးနဲ႕ သူမ်ားဘ၀ေတြကို ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ဆင္ျပီးေျပာေနတတ္ပါေလေရာတဲ့။ အဲ့တာကို တခ်ိဳ႕ကလည္း ဇတ္လမ္းထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ေတြကို အဟုတ္ၾကီးထင္ ခ်စ္ၾက မုန္းၾက သနားၾက ရြံၾက စကားတင္းဆိုၾကေပါ့။ ေလာကၾကီးမယ္ အဲ့သလို အတင္းအဖ်င္းဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စံုဆီနဖာေျပာျပီးေတာ့မွ ရမယ့္ အေပါင္းအသင္းေတြထဲမွာ ထြန္႕ထြန္းလူးျပီး ျမဴးတူး က်င္လည္ေပ်ာ္ပါးေနတဲ့သူေတြရွိသတဲ။ အဲ့လိုလူမ်ိဳးေတြက်ေတာ့ ခရီးသြားေတာင္ အနားသီလို႕မရတဲ့ တစ္ရြာလံုး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရြာျပင္ထုတ္ျပီးေနတဲ့သူေတြလို႕ ေခၚလို႕ရမယ္ထင္ရဲ့။


အဲ့သလို လူေတြရွိသလို တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ လူေတြၾကားထဲ၀င္လို႕မွ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကား ဖင္မွန္းေခါင္းမွန္းမသိ အျမီးအေမာက္မတည့္ လူ၀င္ကလည္းမဆံ့ လူပါးကလည္းမ၀ လူရည္ကလည္းမလည္ ေျပာလုိက္ရင္လည္း ဒုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကား ဘယ္ေရာက္လို႕ေရာက္မွန္းမသိ အေပါင္းအသင္းမ်ိဳးမ၀င္ဆံ့ေေလေတာ့ ပုဆိုးျခံဳထဲကေန လက္သီးပုန္းျပ ျပျပီး "ဟယ္ ငါကေတာ့ေလ လူေတြနဲ႕မေပါင္းဘူးသိလား လူေတြနဲ႕ေပါင္းရင္ သိပ္အေပါက္အစမ်ားလြန္လြန္းလို႕ ေပါင္းကိုမေပါင္းဘူး ျပီးေတာ့ ငါတို႕လူမ်ိဳးေတြကေလ သိပ္ျပီးေတာ့မွ မနာလိုစိတ္မ်ားတာ ငါဒီလိုေနတာ ဒီလိုစားတာ ဒီလို၀တ္တာ ဒီလိုသြားေနတာကိုေလ ၾကိတ္ျပီး မနာလိုျဖစ္ေနတာ ငါျဖင့္ဒီလို လူမ်ိဳးေတြကိုေပါင္းမယ့္အစား ဟိုလိုလူမ်ိဳးေတြကိုသာ ေပါင္းလိုက္ေတာ့တယ္ တကယ္။ ကိုယ့္ဘာသာပဲ တစ္ေယာက္တည္း ပဲ ထမင္းၾကမ္း ယတ္ခတ္စားေတာ့မယ္ အာရံုေတြေနာက္လြန္းလို႕" ဆိုတဲ့သူမ်ိဳးေတြကိုလည္း ေတြ႕ရျပန္ပါေရာ။ အယ့္ အဲ့လိုလူမ်ိဳးေတြက်ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာရြာျပင္ထုတ္ေနတာလို႕ဆိုရမယ္ထင္တယ္။


အဲ့ဒီလိုလူမ်ိဳးမွာက်ေတာ့ သူရွိေနတဲ့ေနရာ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ရွိေနတဲ့ေနရာကို ေယာင္မွားျပီးတစ္ခါတစ္ေလ မ်က္စိလည္ျပီးေရာက္လာမိတဲ့ ခရီးသြားကို ဆံုမိတာနဲ႕ ေၾကာက္ခမ္းလိလိ စကားလံုးအၾကီးၾကီးေတြနဲ႕ ၾကြားလံုးထုတ္တာခံရပါေလေရာရွင္။ "ဟင္းဟင္း တို႕ကေလ လူေတြနဲ႕မပတ္သတ္ခ်င္လို႕ ကင္းကင္းေနတာ တို႕ကိုမ်ား လာထိလို႕ကေတာ့ သိတယ္မဟုတ္လား အရင္းကပိုင္းျပီး အဖ်ားကိုကင္ အျမစ္ကိုဖုတ္ ေခါင္းကို သုတ္စားပစ္မွာဆိုတာက တမ်ိဳး အူကိုနူတ္ အသည္းကိုထုတ္ျပီး အတြင္းအျပင္ကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပီး ဆားနဲ႕ပက္ နႏြင္းသိပ္ျပီးကင္ပစ္လိုက္မွာ သိတယ္ဟုတ္လား တို႕က မေျပာရင္မေျပာဘူး ေျပာလို႕ကေတာ့ အားလံုး အီတြန္႕ဘြမ္သြားမယ္။ ပါးစပ္နဲ႕မေျပာဘူး တို႕ကသိတယ္ဟုတ္လား ဘယ္တုန္းက ဘယ္လူကို ဘယ္လို လုပ္ထည့္လိုက္တာ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လိုဂြမ္းသြားတာ မလုပ္ရင္ မလုပ္ဘူး လုပ္ရင္ေတာ့ တဆံုးပဲ"ဆိုတဲ့ မစားရ၀ခမ္းစကားေတြ နားေထာင္လိုက္ရေတာ့ ၾကားရတာ သူေတာင္ သတၱိေတြ တဖြားဖြားေပၚလာျပီး ဟ သူက တကယ္သတၱိေကာင္းတာပဲ တကယ္ဖိုက္တာပဲ ငါေတာင္ သူ႕ေလာက္ ေျပာရဲ လုပ္ရဲပါ့မလားမသိဘူးလို႕ ၾကိတ္ျပီး ခိုက္ေနမိေလာက္ေအာင္ကို စကားလံုးေတြက မိုးေပၚမွာပ်ံေနတာကို နားဆင္ခဲ့ရဖူးတယ္။

ဒါေပမယ့္ တကယ့္တကယ္တမ္း ရွင္းၾကလင္းၾကေဟ့ ေျပာၾကဆိုၾကေဟ့လည္းဆိုေရာ ခုနင္က လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပီး မာန္ပါပါဟစ္ခဲ့ဖူးတဲ့သူက သူမဟုတ္သလို ရူးသလိုေၾကာင္သလို ရူးေၾကာင္မူးေၾကာင္နဲ႕ မခုတ္တတ္တဲ့ေၾကာင္လို အျမီးကုတ္ေနတာေတြလည္း ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။


အင္း လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြေပါ့ေလ.။ ၾကံဳရ ဆံုရ ဘံုဘ၀မွာျဖင့္ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ကလူၾကမ္းျဖစ္ တစ္ကြက္တစ္ေလမွာ ကိုယ္က လူေကာင္းျဖစ္ သူမ်ားခင္းတဲ့ဇာတ္ကြက္ေတြမွာ ကိုယ္ဆိုတာ အိုးကင္းပူတိုက္ခံရတဲ့ နံျပားကိုျဖစ္လို႕။ ေအးေလ လူဆိုတာလည္း လူ႕ပတ္၀န္းက်င္ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းလူ႕ေလာကနဲ႕ကင္းလို႕ကြာလို႕မွရတာမွမဟုတ္ပဲ။ ကိုယ္တုိင္ကလည္း ရြာေရာက္ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ရင္ ရြာထဲေန ဇာတ္လိုက္လို ေနျပ မေပ်ာ္ရင္ ရြာျပင္ထြက္ ဘီးလူကြက္နဲ႕ ကျပ ဒီလိုပဲ လူ႕ဘ၀ဇတ္ခံု နိမ့္တုန္ျမင့္တုန္မွာ ရယ္ငိုေပ်ာ္သလိုသာေနလိုက္ေတာ့တာပဲ အေကာင္းသားကလား။ အခုတေလာ ရြာျပင္ထုတ္ခံရသူေတြနဲ႕ ရြာျပင္ထြက္ေနသူေတြကိုေတြ႕ေနမိလို႕ ေရးမိတဲ့ပို႕စ္ေလးပါ တုိက္ဆိုင္မူရွိရင္ ထိုသူကိုသာ ေျပာတာသာျဖစ္ေၾကာင္း။


2 Comments:

အမေ့သား said...

ၾကိဳက္တယ္ အေနာက္မယ္ေတာ္ၾကီးရယ္

july said...

ၾကိဳက္ပါတယ္ ...