ခိုညည္းသံနဲ ့့က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္...

ကၽြန္မရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္ခန္း ကြန္ပ်ဴတာေလးထဲမွာ
ေခါင္းနွစ္ျပီး လုပ္ရတဲ့အခါ အဆင္မေျပမူေတြနဲ ့ စိတ္ရႈပ္လာတုိင္း....
ကၽြန္မရဲ့အသိုက္ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အသက္ရႈက်ပ္လာတုိင္း ...
ဘန္ေကာက္ရ ဲ့ပူေလာင္မူေတြေအာက္မွာ....စိတ္ထဲမွာမြန္းက်ပ္လာတိုင္း...
အဲ့မြန္းက်ပ္ပိတ္ေလွာင္မႈေတြကေန ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ထြက္ေျပးျပီး
အျမဲသြားထိုင္ေနက် ေနရာေလးတစ္ခုရွိတယ္...

ကားသံ လူသံ ဆူညံမူေတြတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ၾကီးေတြ
တစ္ကန္ ့စီ တစ္ကန္ ့စီ စိုက္ထားတဲ့ ေရာင္စံုပန္းေလးေတြ သစ္ခြပန္းေလးေတြ
အလွစိုက္ထားတဲ့ ယုဇနပန္းလို အပြင့္ေသးေသးျဖဴျဖဴေလးေတြ
အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ လွပဆန္းၾကယ္လြန္းတဲ့ ပန္းေကာ္ေဇာၾကီးကို
ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ပန္းရနံ ့ေမႊးေမႊးေလးေတြကို ရူရိူက္ရင္း
ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းနုနုေလးေပၚမွာ ထုိင္ရင္း...


ျပာလဲ့ေနတဲ့ေရကန္ေလးကို ေငးၾကည့္ေနရင္းက ကမ္းနဖူးစပ္မွာ..
ထိုင္းမေလးလွလွေလးေတြေက်ြးေနတဲ့ ပဲေစ့ေလးေတြကို
တနင့္တပိုးစားေနတဲ့ ခိုျပာေလးေတြကို အားက်ျပီး ၾကည့္မိတယ္
သူတို ့မွာ ဘာမွအားထုတ္စရာမလုိပဲ စားစရာအဆင္သင့္ နားခိုစရာ သစ္ပင္ေတြမွ အမ်ားၾကီး..

ဘ၀ေတြမ်ားေျပာပါတယ္။
စိတ္ေတြက ဟိုးတစ္ဘက္ျခမ္း အေ၀းကိုေျပးထြက္သြားတယ္...

ရန္ကုန္မွာတုန္းက ကၽြန္မစိတ္ထဲ မြန္းက်ပ္လာတုိင္း က်ားကုတ္က်ားခဲ
လိုက္ထားတဲ့ စာမူေလးေတြ အနီထိသြားခ်ိန္တိုင္း..
တိုက္မွာ သတင္းလိုက္ဖို ့ခရီးစားရိတ္ေတာင္းလို ့ ျငဴစူတဲ့မ်က္နွာကို ဘ၀င္မက်တုိင္း...
လိုင္းကားေပၚ တြဲတက္လို ့ေတာင္ မရေတာ့ပဲ
ေငးၾကည့္က်န္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ စိတ္လာတိုင္း..
ပံုမွန္လစာအပ္ခ်ိန္ အေမက
ဒီေရအလား တစ္ေန ့တစ္ျခား တိုးတက္လာတဲ့
ေစ်းစာရင္းေတြကိုၾကည့္ျပီး ညည္းတိုင္း
ဖုန္ထူ ဗြက္နစ္တဲ့ ျမိဳ ့သစ္ရဲ့ပူေလာင္မူေတြေအာက္မွာ...
စိတ္ထဲမွာမြန္းက်ပ္လာတိုင္း...
အဲ့ဒီလို မြန္းက်ပ္ပိတ္ေလွာင္မူေတြကေန
ခနေလးျဖစ္ျဖစ္ ထြက္ေျပးၿပီး
အျမဲသြားထိုင္ေနက် ေနရာေလးျဖစ္တဲ့ ရပ္ကြက္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးရွိတယ္.....

ကၽြန္မထုိင္ေနက် ေထာင့္ခံုပုပုေလးနံေဘးမွာ
ကြမ္းတံေတြးပ်စ္ပ်စ္ေတြ ၀ါးထားတဲ့ ပါးစပ္နီနီထဲက
တံေတြးေတြနဲ ့သုတ္ျပီး ေရတြက္ေနတဲ့
ဖန္တရာေတေအာင္ဆုတ္ကိုင္ခံထားရတဲ့ ေငြစကၠဴရြက္ေတြရဲ့
စိမ္းေရႊေရႊအနံ ့ေတြ အဆီျပန္ေနတဲ့ မ်က္နွာေတြ ျပာမူန့္ေတြကပ္ေနတဲ့ဆံပင္ေတြ
ေနေလာင္ေနတဲ့ ခႏၶာကုိယ္အနံ႕ေတြ ..အသားမာတက္ေနတဲ့ေျခဖေနာင့္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစီးခ်က္လိုက္ေနရင္း လက္သည္းေတြကို သြားနဲ့ဖိကိုက္ရင္း
ဂ်ီး၀ေနတဲ့ဂုတ္မည္းမည္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္လိုက္တဲ့
မ်က္နွာသုတ္ပ၀ါေသးေသးေလးက ပ်ံ႕လာတဲ့ေခၽြးေတြ...
လက္ဘက္ေျခာက္အေရာင္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ေရေႏြးအိုးနွူတ္ခမ္းက ေရဂ်ိဴးအနံ ့ေတြ...

အဲ့သလို ရနံေပါင္းစံု ထံုမႊမ္းေနတဲ့ က်မအျမဲ သြားထုိင္ျဖစ္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲကေန..ၾကည့္လုိက္ရင္း..အျမဲျမင္ေနခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုရွိတယ္

က်န္မတို ့ျမိဳ ့ေလးမွာလဲ က်ီးကန္းေတြရွိတယ္
မုိးရြာတဲ့အခ်ိန္ဆို ဌက္ရုပ္က ၾကြက္စုတ္လိုပဲ

သူကလဲ သူ မီးၾကိဳးေပါက္ေနတဲ့ လ်ွပ္စစ္ၾကိဳးတန္းေပၚမွာ
ကုန္းလိုက္ ေကာ့လိုက္ မတည္မျငိမ္ ရပ္ေနရင္းက..
မ်က္စိကလည္းတကယ့္ကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္...

ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ျပီး သူတို ့ေတြ ရုတ္ခနဲဆို..သုတ္ျပီး.လွစ္လွစ္ပါေအာင္ ေျပးျပီဆို
လူေတြက တစ္ခုခုခ်ီသြားျပီဆိုတာ သိတယ္ ၀ိုင္းျပီး ၾသဘာေပးလိုက္တာ
ဖိနပ္ပ်ံေတြ ခဲပ်ံေတြ ....ဘ၀ေတြမ်ားေျပာပါတယ္...

တစ္ရံတစ္ခါမ်ားဆို ျပည္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ
ကားကားၾကီး ရင္ပြင့္ ေတာင္ပံစြင့္ရင္း
ဘ၀ေျပာင္းသြားတဲ့ က်ီးကန္းအျပားလုိက္ကို ျမင္ေယာင္မိေတာ့...

က်ပ္သူက်ပ္ပန္းျခံထဲမွာခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ
့မူယာမာယာမ်ားေနတဲ့ ထိုင္းခို၀၀တုတ္တုတ္ႀကီးေတြကို
က်ြဲဂ်ိဳသားေရေလးခြနဲ့ ဆြဲခ်င္လိုက္တာ ေျပာမေနနဲ့ေတာ့
ျမန္မာျပည္ျဖစ္ ထန္းေရနဲ့ျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္းစပိုင္နီေလးနဲ့ျဖစ္ျဖစ္ ျမည္းခ်င္တာ တစ္ခုတည္းပါ...

ဘ၀ေတြမ်ားေျပာပါတယ္။
အသက္ရူက်ပ္လို ့ေရးမိတယ္