လြမ္းလို ့ရြာတဲ့မိုး

ေလျပင္းတိုက္ခတ္သံေတြတေ၀ါေ၀ါၾကားေနရတယ္။။
ခ်င္းမိုင္ျမိဳ ့ရဲ့ အလွဆံုးေတာင္ျဖစ္တဲ့ ဟိုးဒြိဳင္စုတပ္ေတာင္ေပၚမွာ မိုးေတြညိဳ ့ေနျပီ။။

အေလာတၾကီး ေျပး၀င္လာတဲ့ ေလတိုးသံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း မိုးစက္က်သံေတြနဲ ့အတူ တရုတ္ကပ္မွန္ခ်ပ္ေပၚ ထင္ဟပ္လာတဲ့ လွ်ပ္စီးေၾကာင္းကို ၀င္းကနဲ။ လင္းကနဲ ေတြ ့လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်ြန္မရဲ့ ေၾကာက္ရြံတုန္လူပ္တဲ့စိတ္က အထြက္အထိပ္ကို ေရာက္ရွိသြားျပီေပါ့။။

“အေမေရ”လို့တလိုက္တဲ့အသံက အုန္းကနဲ မိုးျပိဳကမန္းပစ္ခ်လိုက္တဲ့ မိုးျခိမ္းသံေအာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္ လြင့္ထြက္သြားတယ္။ ေစာင္ကိုခပ္တင္းတင္းဆဲြျခံဳ ကုတင္ကိုေက်ာကပ္ျပီးဆဲြျခံဴ။ ကုတင္ကို ေက်ာကပ္ျပီး မလူပ္မယွက္ေနရင္းက ေၾကာက္ရြံ့အားငယ္စိတ္ေတြကရင္ထဲမွာစူးနင့္နာက်င္ေနေအာင္ ခံစားေနရတယ္။။

ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဴးပါပဲ။။
လြန္ခဲ့တဲ့၆နွစ္တုန္း့ကလည္း အခုလိုအေနအထားမ်ိဴးေပါ့။။ တကယ့္ကို တေယာက္တည္း ကူကယ္ရာမဲ့။။

“သိလား မမၾကီး ညဖက္မိုးေတြရြာလာရင္ အေဖၾကီးက လံုး၀မအိပ္ေတာ့ဘူး။။ အေမွာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ေရွ ့မွာငူငူၾကီးထြက္ထြက္ထိုင္ေနေရာ” တဲ့။ ညီမေလးရဲ့ ေျပာစကားကို ၾကားေယာင္မိရင္း ငါ့သမီးၾကီးကိုပဲအားကိုးရမွာပဲလို့ အျမဲေျပာတတ္တဲ့ အေဖပံုစံကိုပံုေဖာ္ၾကည့္မိေတာ ့နာက်င္၀မ္းနည္းစိတ္က ထိန္းမရ။။

“ဒီေလာက္သဲသဲမဲမဲမိုးေတြလာရင္ သမီးၾကီးေတာ့ေၾကာက္ေနမွာပဲ”လို သားသမီးေတြအေပၚ ပူပန္စိတ္ၾကီးလြန္းလို့ မိုးေတြမည္းလာရင္ ထီးေလးခ်ိဳင္းၾကားညွပ္ျပီး လူသူျပတ္တဲ့ ျမိဳ ့သစ္ရဲ ့ကားမွတ္တိုင္ ေမွာင္ေမွာင္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနတတ္တတ္တဲ့ အေမ့ရုပ္ပံုလႊာက မိုးေရေတြလိမ္းက်ံထားတဲ့ တရုတ္ကပ္မွန္ခ်ပ္ေပၚမွာ ၀ုိးတ၀ါးထင္ဟပ္လာတယ္။။

ငယ္ငယ္ကဆို မိုးေတြျခိမ္းျပီး ေလေတြတိုက္လာရင္အေမနဲ့အေဖ ျခင္ေထာင္ထဲကို အတင္းေျပး၀င္လာတတ္တဲ့ သမီးၿကီးတေယာက္ ေရျခားေျမျခား ဟိုးအေ၀းမွာ တေယာက္တည္း ဘယ္လိုမ်ားေနရွာမလဲလို ့ေတြးေနရွာၾကေရာ ့မယ္။။

ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ေထာင္စုျပည့္နွစ္တုန္းကလဲ တစ္ေပါက္တည္းရွိတဲ့ တံခါးမၾကီးကေန သံတိုင္ၾကားကျမင္ေနရတဲ့ အျပင္ဖက္ျမင္ကြင္းက မီးဆလိုက္ထိုးေနသလိုလင္းတလွည့္ေမွာင္တခ်ီ။ ယိမ္းထိုးေျပးလႊားေနတဲ့ မိုးေပါက္ေတြက အခန္းထဲကိုခုန္ေပါက္၀င္လာၾကတယ္။ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လိဴဏ္သံေပါက္ေနတဲ့ မိုးျခိမ္းသံတျခိမ္းျခိမ္းၾကားမွာ ေအးစက္ေတာင့္တင္းေနတဲ့ နံရံျဖဴျဖဴၾကီးကို ေက်ာနဲ ့ဖိကပ္ထားရင္းက အေဖနဲ ့အေမကို အခုလိုပဲတခဲ့ဖူးတယ္။။

ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဴးပါပဲ။ အခုလိုအေနအထားမ်ိဴးေပါ့။။
အဲ့တုန္းကလဲ တကယ့္ကို တေယာက္တည္း ကူကယ္ရာမဲ့။။

အဲ့ဒိ့တုန္းကလဲ ဒီေန့အခ်ိန္လိုပဲ အနာဂတ္ဆိုတာက ဘယ္လိုမွၾကိဴတင္ေတြးလို့မရနိုင္ေအာင္ကို ဟာလာဟင္းလင္းၾကီးေပါ့။။ ကြဲျပားတာတခုက အဲ့ဒိ့တုန္းက ေထာင္က်မဟုတ္ေသးတဲ့ အထိန္းသိမ္းခံဘ၀မွာ ဘာမဆိုျဖစ္သြားနိင္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ့ ယံုၾကည္မူ တခုအတြက္ မနက္ျဖန္မွာငါအသက္ရွင္ေနရမယ္ ဆုိတဲ့ အသိတစ္ခုရွိတယ္။။

အခုေရာဘာထူးသလဲ။။ငတ္မြတ္ဆာေလာင္လြန္းလို ့စူးစမ္းသိခ်င္ခဲ့တဲ့ စာနယ္ဇင္းဆိုတဲ့ပညာရပ္တခုအတြက္ စြန္စားခဲ့တဲ့ရလာဒ္က အဲ့ဒိ့တုန္းကနဲ့အက်ိဴးဆက္ကအတူတူပဲေလ။။ အဲ့ဒိ့တုန္းကလဲ လြတ္လပ္ျခင္း။ တရားမွ်တျခင္းေတြကို လိုခ်င္မက္မာစိတ္ေတြနဲ ့ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တာပဲေလ။။

လံုျခံဴမူကင္းမဲ့လြန္းတဲ့ဲ့တို့တိုင္းျပည္ တို့ျပည္ရြာ တို့ေနရာဆိုတာကလဲ ဘယ္အရာမဆို အခ်ိန္မေရြး ျဖစ္ခ်င္တာ ိုျဖစ္သြားနိင္တာပါ။ အဲ့ဒီေနရာမွာ ဘယ္တုန္းကမွ အနာဂတ္ဆိုတာကို ၾကိဳတြက္ဆထားမွမရတာပဲ။။

တခါေသဖူးပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ဆိုသလို “သိခ်င္တာေလးေတြရွိလို့ေမးပါရေစ”ဆိုတဲ့ သိမ္ေမြ့ေအးစက္တဲ့ အေမးစကားေတြန့ဲ အတူ ေပ်ာ့ေျပာင္းမာေက်ာမူေတြရဲ ့အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ဖူးတဲ့ က်ြန္မဘာလုပ္ရေတာ့မယ္ဆိုတာသိေနနွင့္ျပီေလ။။

မိဘရဲေျခအစံုကိုဦးခိုက္ကန္ေတာ့ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဒီမိသားစု။ ဒီအေဖ။ ဒီအေမ ဒီေမာင္နွစ္မေတြနဲ ့ ဲျပန္ဆံုခြင့္မွရပါ့မလား ဆိုတဲ့အေတြးက ရင္ကိုေလာင္က်ြမ္းေတာက္ေလာင္ေစခဲ့တာ ဘယ္သူသိမလဲ။။
မိသားစုကိုထပ္ျပီးမနာက်င္ေစခ်င္ေစေတာ့တာလဲ အမွန္ပါ။။

ေထာင္တြင္းမွာ ေနခဲ့စဥ္တုန္းကေတာ့ အသက္၁၉နွစ္ေက်ာ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲအေတြ့အၾကံဳက ဘ၀မွာ ဒီထက္ဆိုးရြားစရာမရွိနိင္ေတာ့ဘူး လို ့ေတြးထင္ခဲ့ဖူးတယ္။။
အဲ့ဒ့ီတုန္းကထက္ ပိုခါးသီးစရာမရွိေတာ့ဘူးလို့ေပါ့ေလ။။

အဲ့ဒါတကယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။။
ဟိုးအရင္အခါက မိသားစုဆိုတာ လြတ္ရင္ျပန္ဆံုခြင့္ရွိေသးတယ္ေလ။။

အခုအသက္၂၈နွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္ကေရာ တကယ္ေတာ့၁၈နွစ္ေက်ာ္လြန္လို့ ၁၀နွစ္ေတာင္စြန္းေနျပီေလ။။
ကိုယ္ပိုင္ဘ၀တခုကို ကိုယ္တိုင္တည္ေဆာက္နိင္ရမယ္ဆိုတဲ့အသိကရင္မွာရွိျပီးသားပါ။။
ဒါေပမယ့္ က်ြန္မခ်စ္တဲ့တိုင္းျပည္။က်ြန္မျမတ္နိုးတဲ့မိသားစု။က်ြန္မနွစ္သက္တဲ့အိမ္ကေလး ဆီကို ဘယ္ေတာ့မ်ားမွျပန္ခြင့္ရွိပါ့မလဲ။။့

တိုင္းတပါး ေရျခားေျမျခား။ ဆန့္က်င္ဘက္ယဥ္ေက်းမူ ကြဲျပားတဲ့ဘာသာစကား။ နားမလည္မူေတြၾကားမွာ။ ဘ၀ကို ရုန္းကန္ရေတာ့မယ္ဆိုတာအသိနဲ ့ အေ၀းကပို့သေနမဲ့ မိဘေမတာေတြ ရင္ထဲမွာစဲြျမဲထား ခြန္အားေမြးရင္း

“တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ဆိုတာရယ္။ေျပာင္းလဲသြားတဲ့အခါက်ရင္ျပန္မယ္”ဆိုတဲ့့အသိကရင္မွာရွိျပီးသားပါ။။

မိုးစက္ေပါက္ေတြစီးက်ေနတဲ့ မွန္ျပဳတင္းေပါက္ေတြကိုေငးစုိက္ၾကည့္ရင္းက။ တခ်ိန္ကမိသားစုကုိ သတိရလြန္းလာရင္ နံရံျဖဴၾကီးကိုမ်က္နွာအပ္ျပီး အခန္းေထာင့္ခ်ိဴးေလးမွာ ေထာင္၀ါဒါမေတြ။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြမျမင္ေအာင္ က်ိတ္ျပီးငိုရူိက္ခဲ့ဘူးေတာ့။။ ကိုယ့္မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ အံုဖြဲ့ေနတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ေလးေတြရဲ့ အသိုက္ပ်က္ခဲ့ဘူးတယ္။ ။ကိုယ္ရူိုက္သံေတြနဲ့ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြဟာ သူတို့အတြက္မိုးျခိမ္းသံ။မိုးစက္ေပါက္ေတြျဖစ္ေနမလားလို ့မဆီမဆိုင္အေတြးေပါက္ဘူးတယ္။။

အခုလဲဘယ္လိုမွထင္မွတ္မထားတဲ့အခ်ိဳးအေကြ့ေတြ။ေမ်ာ္လင့္မထားတဲ့လူေတြရဲ့ ဆက္ဆံေရးေျပာင္းလဲမူေတြ။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ ခါးသီးမူေတြရဲ့ၾကားမွာ။နာက်င္ေၾကကြဲခံစားမိတိုင္း။ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနတဲ့ ကန္ေရျပင္ၾကီးရဲ့ ကမ္းစပ္က ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြမွာ ထုိင္ေနတဲ့ကိုယ့္ကို ပန္းရနံသင္းသင္းေလးေတြက ျဖတ္တိုက္သြားတဲ့အခ်ိန္ မိူင္းညိဳ ့ေနတဲ့ ဒြိဳင္စုတပ္ေတာင္တန္းၾကီးရဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြဟာ သိပ္လွလြန္းတယ္
အဲ့ဒီလိုသိပ္လွတဲ့ သဘာ၀အလွတရားေတြနဲ ့ေအးျငိမ္းလြန္းလွတဲ့ ဒိြဴင္စူတပ္ေတာင္ေျခရင္း။ ခ်င္းမိုင္တကသိုလ္တြင္းက ေရကန္ေဘးမွာ အလွတရားေတြရဲ့ၾကားမွာ အိမ္ကို လြမ္းဆြတ္မူေတြနဲ ့၀မ္းနည္းမ်က္ရည္က်ခဲ့တယ္။။

အဲ့ဒီ့ညေနလြန္ခ်ိန္။ ခ်င္းမိုင္မွာ မိုးေတြသည္းေတာ့။ကိုယ္ေၾကာင့္မ်ားလားလို့ အေတြးေပါက္မိတာ လြန္မယ္မထင္ဘူး။။

ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့အေမွာင္ထုၾကားမွာ လ်ွပ္စီးေၾကာင္းတစ္ခ်က္ျဖာထြက္သြားတယ္။။
အရာအားလံုးက ရုတ္တရက္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ။
ေနာက္ စကန္ ့ပိုင္းမွာပဲ အေမွာင္အတိ။။

ဟိုးဒိြဴင္စုတပ္ေတာင္ေပၚမွာေတာ့ မိုးေတြသည္းတုန္းပဲ။။

မင္းဆုျမတ္