အေမာေတြနဲ႕ ေမေဒး

ေမေဒးေန႕ရဲ့ မနက္ေစာေစာမွာ ဘုရားကို မ်က္နွာသစ္ေတာ္ေရ ေသာက္ေတာ္ေရ ဆီမီး အေမႊးနံ႕သာတုိင္ ဘုရားပန္း ေရာင္စံု သစ္ခြပန္းေလးေတြ စံပယ္ပန္းနဲ႕ ဇီဇ၀ါပန္းေလး ေဇာ္စိမ္းပန္း ေတြ ကပ္လွဴရင္း မိဘနွစ္ပါးအပါအ၀င္.ျမန္မာနုိင္ငံသူ ျမန္မာနုိင္ငံသား အေပါင္း စိတ္ခ်မ္းသာျခင္း ကိုယ္က်မ္းမာျခင္းေတြနဲ႕ ျပည့္စံု ျငိမ္းခ်မ္းျပီး ျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ လုပ္သားၾကီးေတြလည္း ေအးျမတဲ့မိသားစုအရိပ္မွာ အျမန္ဆံုး ျပန္လည္ခိုလံူနုိင္ၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ေမေဒးေန႕မွာ ...အလုပ္သမား....အလုပ္ရွင္..လုပ္အားခ.....ေခါင္းပံုျဖတ္မူ...မတရားခိုင္းေစမူ...လုပ္ငန္းခြင္တြင္း မေတာ္တဆ ထိခိုက္မူ.. မတရား အလုပ္ထုတ္ခံရမူ...စတဲ့ စတဲ့ ကၽြမ္း၀င္ရင္းနွီးေနတဲ့ စကားလံုးေတြၾကားထဲမွာ သူမ်ားနုိင္ငံထဲကို ၀င္လာျပီး အလုပ္လုပ္ေနရရွာတဲ့ တရားမ၀င္အလုပ္သမားဆိုတဲ့ ကၽြန္မတို႕ ေရႊျမန္မာေတြ ထုိင္းေတြက ခြင့္ ေပးထားတဲ့ ဘတ္လို႕ေခၚတဲ့ တရား၀င္အလုပ္လုပ္ကိုင္ခြင့္ မရွိတဲ့ ေတာင္ေက်ာ္လာတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြဘ၀ကို ျမင္တုိင္း ၾကားတုိင္း ရင္ထဲမွာ အျမဲနာက်င္ရပါတယ္။

ထိုင္းနုိင္ငံထဲကို နယ္စပ္လမ္းေၾကာင္းေတြကေန အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ေန႕စဥ္လိုလို ၀င္ေရာက္ေနတာ အခုဆို သန္းခ်ီေနေလာက္ပါျပီ..ဖမ္းတဲ့သူအဖမ္းခံရ အလုပ္ျပဳတ္တဲ့သူ ျပဳတ္ ထပ္လာေနတုန္းပဲ တစ္ဖြဲဖြဲပဲ.ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပြ႕ပိုက္လို႕ေပါ့။

လူသြန္ပြဲဆိုတာေရာ ၾကားဖူးၾကလားရွင္။ လူေတြကို တရားမ၀င္ လာေရာက္မူေတြနဲ႕ ကားေတြေပၚတင္ နယ္စပ္ေတြမွာ သြားသြားသြန္ခ်ပစ္တဲ့ လူသြန္ပြဲေတြ ပစ္ခ်ခံလိုက္ရတဲ့ ဘ၀ေတြ အနာဂတ္မဲ့ေနတဲ့ ဗလာက်င္း မ်က္၀န္းေတြ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ရင္း လက္အုပ္ခ်ီေနရတဲ့ ငါတို႕ျမန္မာေတြ စိတ္ထဲက တလိပ္လိပ္နာက်င္ရတဲ့ နာက်ည္းမူေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ရပ္တန္႕မလဲ.
ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေရႊေရာင္ အိမ္မက္ေတြ ေငြစကၠဴေတြ..ရယူခ်င္တာေတြအတြက္ တန္ဖိုးေတြ ေပးဆပ္ လိုက္ရတဲ့ ဘ၀ေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၾကတယ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကတယ္.ျမင္လိုက္ရတဲ့ အမူေတြ မၾကား လိုက္ရတဲ့အျဖစ္ေတြ.က်ခဲ့ရတဲ့မ်က္ရည္ေတြ..အျပံဳးစေတြ ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြ.ေသြးထြက္လြန္ေနတဲ့ ေသြးစက္ေတြ.အမ်ားၾကီးမွ တကယ့္အမ်ားၾကီးပဲ ဘယ္သူသိနိုင္မလဲ ဘယ္သူကူနိုင္မလဲ ဘယ္သူတရားခံလဲ..ငတ္လြန္းလို႕ စားစရာမရွိလို႕ ဘာဆိုဘာမွ လုပ္စားစရာမရွိေတာ့လို႕ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုျပီး ဘ၀ေတြ စြန္႕ျပီး ထြက္လာခဲ့တဲ့သူေတြ အမ်ားၾကိီးပဲ ျမင္ေနရတယ္ ေတြ႕ေနရတယ္ ၾကာေးနရတယ္။

ဒီဘက္ကို လာရင္ ဘ၀ပါေျပာင္းမတဲ့ ေငြကိုမလို လူသာလိုတယ္ အေရာက္ ပို႕ေပးမယ္ ဆိုတဲ့..အာ၀ဇၹန္း ရႊင္ရႊင္နဲ႕ေျြပာခဲ့တဲ့ ပြဲစားစကားနဲ႕ သူတုိ႕ေတြ ေတာကိုနင္း ေတာင္ကိုေက်ာ္ ျပီး ယိုးဒယားေျမထဲ ေရာက္ခဲ့တယ္။ နယ္စပ္ ျဖတ္တာနဲ႕ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္ထားရမယ္ ေခါင္းကိုငံု႕ ဒူးကိုတုပ္ျပီး သူတုိ႕ကုိ နယ္ေျမအသစ္က နာမ္စ နွိမ္ေနျပီ။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္တစ္ထုပ္က ရက္အနည္းငယ္စာ ရိကၡာျဖစ္ နိုင္တယ္။ ေတာထဲက စမ္းေရ တစ္ေပါက္က အာသာေျပရံုေလာက္ ေသာက္နိုင္တယ္။

ေနာက္တစ္ခါ ကုန္ေတြတင္ထားတဲ့ ကား၀မ္းဗိုက္ေတြေအာက္ ၀မ္းလ်ားထိုး ကားယားေမွာက္ျပီး လိုက္ရတယ္ ဘာဆိုဘာမွ အျပင္ျမင္ကြင္းကို မျမင္ရပဲ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ေနတဲ့ ပူျပင္းေလာက္ျမိဳက္ေနတဲ တာလပတ္စ ေအာက္က အသက္ရူဖို႕ ေလေအးေလး တစ္ရိူက္စာ ေတာင္ မရခဲ့ဘူး ေမ့ေနတာလား ေမ်ာေနတာလား မက်ိန္းေသေတာ့ခ်ိန္မွာ နားမယဥ္ေသးတဲ့ ဘာသာစကား တစ္ခ်ိဳ႕ ၾကားရတဲ့ တစြပ္စြပ္ထုိး၀င္လာတဲ့ လွံအစံြပ္ေတြ ဘယ္ကို ထိထိ မလူပ္ရဘူးေနာ္ဆိုတဲ့ ေအးစက္ တင္းမာတဲ့ အမိန္႕ၾကားမွာ လ်ပ္တပ်က္ ထုိး ၀င္လာတဲ့ အသည္းခိုက္မတက္ စူးရွနာက်င္ရတဲ့ ထိုးစိုက္မူကို အံကိုၾကိတ္ျပီး မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ခဲ့ရတယ္ တစ္ခ်က္ လင္းခနဲျဖစ္သြားတဲ့ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ နာက်င္မူနဲ႕အတူ အသက္တစ္ခ်က္ေတာ့ ၀၀ရူလိုက္နိုင္ရဲ့။
(ဒါေပမယ့္ ထိုင္းကို အလုပ္လုပ္ဖို႕ ခုိး၀င္လာရင္း အေအးခန္းသံုး အလံုပိတ္ကားေပၚမွာ ရူစရာ ေလမရွိလို႕ အသက္ရူရပ္ျပီး အစုလိုက္ အျပံဳလုပ္ ေသရတဲ့ ျမန္မာေတြ ဒီလို ေသခဲ့ရတာလည္း ရွိတယ္ ဒုကၡေတြထဲက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ထြက္ေျပးလာၾကရင္းနဲ႕ ဘ၀အေမာေတြထဲက ထာ၀ရ လြတ္ေျမာက္သြားၾကရတာပါ)

ကား တုန္႕ခနဲ အရပ္ တာလပတ္ကို ဆြဲအဖြင့္မွာေတာ့ စူးရွလြန္းတဲ့ အလင္းေရာင္ကို ျဗဳန္းခနဲဲ ျမင္ရျပီ။ ေနာက္ အုပ္ရိုးအထပ္ထပ္ သြပ္ခ်ပ္ေတြ သံဆူးၾကိဳးေတြ သံဇကာေတြ တပ္ထားတဲ့ ေနရာ တန္းလ်ားၾကီးေတြဆီ တန္းစီျပီး ေရြ႕လ်ားသြားရတယ္။ ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့ ညစ္ေထးေထး အသားအေရေတြ ေဟာက္ပက္ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ကြင္းေတြ ညီွစို႕စို႕အနံ႕ျပင္းေတြၾကား ပူေလာင္ကၽြမ္းျမိဳက္မူေတြ နဲ႕ ျပြတ္သိပ္ ေနတဲ့ အလုပ္သမားတန္းလ်ားေတြမွာ ခဏတာ အိပ္စက္ဖို႕ရာ ေနရာတစ္ခုေတာ့ ရခဲ့ေလရဲ့။

ညဥ္႕ေတာင္ မနက္ေသးဘူး မရပ္မနား တရစပ္ ဆူညံလာတဲ့ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းသံ စူးစူးရွရွၾကားမွာ ေရေလာင္းခံလိုက္ရတဲ့ ပိုးပုရြတ္ ေတြလို တလူပ္လူပ္ တရြရြ ေျပးလႊား လူပ္ရွားရင္ ပူေလာင္လြန္းတဲ့ အသိုက္ေလးေတြကေန ေရခဲမွတ္ေအာက္ေတာင္ ေရာက္ ေနတဲ့ အေအးခန္းစက္ရံုေတြဆီကို ေျပးလႊားသြားၾကရျပန္တယ္။ ေအးစက္ေတာင့္တင္းေနတဲ့ တမန္တံလင္း ၾကမ္းျပင္ထက္မွာ နာရီ ေပါင္း မ်ားစြာ မလူပ္မရပ္ ရပ္ေနရင္း ဇယ္စက္သလို ယက္ကန္းခတ္သလို လြန္းထိုးေနရတဲ့ လက္အစံုကလဲ ကိုက္ခဲ နာက်င္ လြန္း လွျပီ။ ဘ၀အေမာေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ နားရပါ့မလဲကြယ္။

မနက္၃နာရီ ေလာက္ကတည္းက ေန႕လည္ ၁၂နာရီအထိ ဆက္တိုက္မရပ္မနား အလုပ္လုပ္ေပးရျပီး အစာအတြက္ ခပ္ျမန္ျမန္ ၀မ္းဗိုက္ အဆာျဖည့္ျပီး တစ္ခါ ဆက္တိုက္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ၀င္ရျပန္တယ္။ စက္ရုပ္ေတြေတာင္ ဘက္ထရီအားသြင္းခ်ိန္ အနားရ ေလာက္မယ္ ထင္ပါရဲ့ သူတို႕ဘ၀ေတြကေတာ့ မိုးလင္းျခင္းနဲ႕မိုးခ်ဴပ္ျခင္း ဟာ ကုိယ္နဲ႕ မသက္ဆိုင္ေတာ့သလိုပါပဲ။

ဇာတ္လမ္းက အဲ့ဒံီမွာ စတာပါပဲ။ ထိုင္းကို မထြက္လာခင္ကတည္းက အလုပ္ရွာေပးခ ၀န္ေဆာင္ခ ခရီးသြားလာခ စတဲ့ စားရိတ္ေတြကို စုစုေပါင္း လိုက္ေတာ့ ဘတ္က ေသာင္းဂဏန္းအထက္မွာ ရွိပါတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ လူပြဲစားက အကုန္လံုး အကုန္အက်ခံလာရျပီး အလုပ္ရွင္ကို တစ္ဦးကို ဘယ္ေလာက္နူန္းနဲ႕ ထည့္ေပးလိုက္ျ႔ပီး သူ႕က အလုပ္ရွင္ဆီက ကုန္က်ခဲ့တဲ့ စားရိတ္ေတြကို ၾကိဳျဖတ္ သြားပါတယ္။

ဆိုေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြက အလုပ္ရွင္ကို အဲ့အေၾကြးကို ေသေအာင္ ဆပ္ေပေတာ့။ ဆိုေတာ့ ေရဖိုး။ မီးဖိုး။ ဘန္ဂ်ီေၾကး( လို သေလာက္စား က်သေလာက္ လုပ္အားခထဲက ျဖတ္တဲ့ေငြ)။ ရဲေၾကး( နယ္ေျမခံရဲကို မဖမ္းေအာင္ ထုိးထားရတဲ့ေငြ) ရဲေၾကး သာ ေပးရတာ တျခားရဲက ဖမ္းရင္လည္း ပါသြားရတာပါပဲ။ ေနာက္ အလုပ္ရွာေပးတဲ့ ပြဲစားျဖတ္ယူသြားတဲ့ ေငြကို ျပန္ဆပ္ရတဲ့ ေၾကး လုပ္ငန္းခြင္ တြင္းက မေတာ္တဆ က်ိဳးပ်က္အက္ကြဲတဲ့ လုပ္ငန္းသံုးပစၥည္းအေလ်ာ္ေၾကး စသျဖင့္ စသျဖင့္ ျဖတ္လာလိုက္တာမွာ ေနာက္ဆံုး တစ္ပတ္စာေငြရွင္းတိုင္း စားျပီး ေသာက္ျပီး ဘတ္ေငြ ေလးငါးဆယ္တစ္ရာပဲ က်န္ေတာ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳဆို လုပ္အားခက အေၾကြး ထက္ေတာင္ နည္းေနလို႕ အေၾကြးေပၚ အေၾကြးထပ္ အတိုးေပၚ အတိုးဆင့္နဲ႕..နွစ္နဲ႕ခ်ီျပီးသာ လာခဲ့တဲ့ အေၾကြးကို လုပ္အား ေတြနဲ႕ ရုန္းကန္ဆပ္ေနရင္းကို ဆပ္လို႕ မကုန္နုိင္ေသးတဲ့ လူေတြ ေထာင္နဲ႕ ေသာင္းနဲ႕ခ်ီျပီး ရွိေနတုန္းပါပဲ။

တစ္ခါ ကမ်ားဆို မဟာခ်ိဳင္ျမိဳ႕ထဲမွာ အလုပ္သမားေတြကို အက်ဥ္းစခန္းလို ပိတ္ေလွာင္ထားျပီး မိသားစုလိုက္ ကၽြန္ေတြလို မေသရံု ေကၽြးျပီး မတရားသျဖင့္ ခိုင္းေစေနတာကို မခံနိုင္ေတာ့လို႕ ထြက္ေျပးလာတဲ့ လူက ေျပာမွ သိလို႕ထိုင္းလူ႕အခြင့္အေရးူအဖြဲ႕ေတြ ျမန္မာေတြ ေပါင္းျပီး သြားရွာတာ လူေတြ အမ်ားၾကီးကို ပိတ္ေလွာင္ထားျပီး စီစီတီဗီေတြနဲ႕မွာ သူတုိ႕ကို ေစာင့္ၾကည့္ထားတာေလ ထြက္ေျပးတာ မိရင္ လူေတြအမ်ားၾကီးေရွ႕မွာ ကတံုးရိတ္တာ ေနပူလွမ္းတာ တုတ္နဲ႕ၾကိမ္နဲ႕ရိုက္တာ ကို အလုပ္ရွင္ ထုိင္းသူေဌးမ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ျပ ျပီး နွိပ္စက္သတဲ့ (သူက တံတားေလးလက္မွတ္လို လက္မွတ္ရဆိုတာ ေနာက္မွ လူေတြ သိၾကတယ္)

ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဒီလိုအေျခအေနေတြ ျဖစ္ေန ေတြ႕ေန ၾကံဳေနရေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ေနလို႕မျဖစ္ေတာ့လို႕ လူေတြ ဟာ ပ်က္ေနတဲ့ သေဘၤာၾကီးေပၚကေန တစ္စစ ဆုတ္ခြာ ေက်ာခိုင္းလာေနၾကတုနး္ပါပဲ က်န္ခဲ့တဲ့ သူေတြ အသက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ အမိအဘဘုိးဘြားေတြ ရင္ေသြးေလးေတြ လူမမယ္ ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္ေလးေတြ ဘယ္လိုမွ မလုိက္နုိင္ေတာ့ပဲ ပိတ္မိေနတဲ့ က်န္ရစ္သူေတြအတြက္ အသက္ဆက္ေပးနိုင္ဖို႕ အျပင္မွာ ပင္ပမ္းၾကီးစြာနဲ႕ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ အလုပ္သမားေတြရဲ့ ဘ၀အေမာေတြ ဟာ ေျပာရရင္ ကုန္မယ္မထင္ဘူး။
(တရားမ၀င္အလုပ္သမားကို ထိုင္းရဲက ေတြ႕ရင္ ဖမ္း မိရင္ျပန္သြန္ သြန္တဲ့ကားက နယ္ေျမျပန္မေရာက္ေသးတဲ့ သြန္ခဲ့တဲ့လူေတြက အရင္ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ေတြလည္း ရွိရက္ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ေျပာေျပာျပီး ရယ္ ေတြးေတြးျပီး ငိုရတဲ့ အျဖစ္ေတြေလ)

တုိင္းျပည္အျပင္ကို ထြက္လိုက္တာနဲ႕ တရား၀င္ဆိုတဲ့ အလုပ္သမားေရာ တရားမ၀င္ဆိုတဲ့အလုပ္သမားေတြ အကုန္လံုးဟာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု အနွိပ္ကြပ္ခံရတာ အနွိမ္ခံရတာ အရက္စက္ခံရတာ အယုတ္မာခံရတာ ေတြးေတာင္ ေတြးမထားတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြနဲ႕ အကုန္ရင္ဆိုင္ရတယ္.ဒါေပမယ့္ မျဖစ္လြန္းလို႕သာ မိေ၀း ဘေ၀း မိသားစုရဲ့ အေ၀းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့လူေတြ အသက္ရူေခ်ာင္ေအာင္ လုပ္ေကၽြးနိုင္ဖို႕ အလုပ္ကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ပင္ပမ္းတၾကီး လုပ္ေပးေနၾကရတယ္ေလ။

ဒီအလုပ္သမားေတြရဲ့ ကာယခြန္အားေတြ ညာဏခြန္အားေတြဟာ မိသားစုနဲ႕ အတူ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ထဲမွာပဲ အားၾကိဳးမာန္တက္ ရုန္းကန္တည္ေဆာက္ခြင့္ရခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းမလဲလို႕ ပါ............

(ဒီေန႕ မနက္အေစာၾကီး နိုးေနျဖစ္တယ္ ေမေဒးေန႕ရဲ့ မနက္ေစာေစာမွာ လုပ္သားၾကီးေတြရဲ့ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတဲ့ အေတြးစေတြကို ျမင္ရတိုင္း ၾကားရတိုင္း ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ နာက်င္ပင္ပမ္းစြာ ေရးမိပါတယ္။)

စင္ကာပူေရာက္ေနတဲ့ ရင္ခုန္သံတူတဲ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း သမီးၾကီး ကလဲ သူ႕ရဲ့အိမ္လြမ္းေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို အိမ္လြမ္းေနတဲ့သူဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလး တင္ထားပါတယ္ ဖတ္ၾကည့္ရင္းနဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ ထပ္တူေနတာကို ျမင္မိလို႕ပါ။