ျပီးခဲ့တဲ့နွစ္ ဒီအခ်ိန္

May 2(2008-2009)

မနွစ္က ဒီလိုအခ်ိန္မွာေပါ့ ငါတို႕ျမန္မာျပည္မွာ..
ဘာေတြျဖစ္မလဲဆိုတာ မသိေသးခ်ိန္ေပါ့
မနွစ္က ဒီအခ်ိန္မွာေပါ့ ငါတို႕ဧရာ၀တီမွာ
ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ မသိေသးဘူး

မနွစ္က ဒီမိုး ဒီေလ ဒီေရေတြေလ ဒီအခ်ိန္

သိန္းခ်ီတဲ့ ငါတို႕ အဖိုးအဖြားေတြ ငါတို႕ဦးၾကီး ဘေထြး ဘေလးေတြ
ငါတို႕ ေဒၚၾကီး ေဒၚေလး ေဒြးေလးေတြ ငါတိုကအေဖအေမေတြ
ငါတို႕ ညီအစ္ကိုေမာင္နွစ္မေတြ ငါတို႕ေသြးရင္းေတြ
ငါတို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ငါတို႕အေပါင္းအေဖာ္ေတြ
ငါတို႕အသက္သခင္ေက်းဇူးရွင္ ကၽြဲ ႏြားသတၱ၀ါေတြ
ငါတို႕ကိုယ္တိုင္ရဲ့ အသက္၀ိညဥ္ေတြ
ငါတို႕ရဲ့ တစ္စစီက်ဲျပန္႕သြားတဲ့ တစ္စဆီ ျဖိဳဖ်က္ခံလိုက္ရတဲ့ ငါတို႕ဘ၀ေတြ ဘ၀ေတြ
ငါတို႕ မသိခဲ့ဘူး မနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ

ငါတို႕ မသိခဲ့ဘူး နွစ္ခ်ီျပီး တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ ငါတို႕အိမ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးမွာ
ငါတို႕ခ်စ္တဲ့ ငါတို႕ရဲ့ လယ္ေျမေတြ ဆံုးရံူးမွာ
ငါတို႕ေနရာ ဆီ ပင္လယ္ၾကီး တက္လာမွာ
ငါတို႕မသိခဲ့ဘူး ငါတို႕ အိုးအိမ္စည္းစိမ္ေတြ တစ္စစီ ပ်က္စီးကုန္မွာ
ငါတို႕မသိခဲ့ဘူး ငါကိုယ္တိုင္ ငါ့ရင္ေသြးကို ျဖဴတ္ခ်ခဲ့ရမွာ
ငါမသိခဲ့ဘူး ငါ့ရင္ေသြးေလးေပ်ာက္သြားမွာ ငါ့ရင္ေသြးကို ႏြားစာခြက္ထဲ ထည့္ေမ်ာရမွာ
မနက္ျဖန္ဆို အုန္းေရေသာက္ဖို႕ပူဆာခဲ့တဲ့ ငါ့ဇနီးကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္
သူ႕အသက္ေဘးအတြက္
ေဟာ့ဟိုအျမင့္ထက္က အုန္းပင္ေပၚ တက္ေနရမွာ

ငါတို႕မသိခဲ့ဘူး ေနာက္ရက္နည္းနည္းထပ္ၾကာရင္
ဆယ္သူမဲ့ေနမယ့္ ကယ္သူမဲ့ေနမယ့္
အေလာင္းေတြ ေတာင္လိုပံုေနေတာ့မွာ ငါတို႕ မသိခဲ့ဘူး
လူ႕ဂုဏ္သိကၡာမဲ့ အရွက္မဲ့ ေသဆံုးရမယ့္ ၀တ္လစ္စလစ္ ငါတို႕အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီးေတြ
ရုပ္အေလာင္းေတြ တစ္စစီပ်ံက်ဲေနမွာ
ဟိုမွာၾကည့္စမ္း စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ လယ္ကြင္းတစ္ခြင္လံုး
အ၀တ္မဲ့အေလာင္းေတြ မိုးေမ်ာ္သူက ေမ်ာ္ လက္ကမ္းသူက ကမ္း ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္ ပိုးလက္ပိုးလက္ျဖစ္ေနေလရဲ့
နာဂစ္ေရာင္လို႕ ကိုဇာဂနာေျပာခဲ့တဲ့ ျမစ္ေရာင္ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွာ
ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ ငါတို႕အေလာင္းေတြ
အထပ္ထပ္ပိေသေနတဲ့ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္အေလာင္းေတြ
ငါတို႕မသိဘူး ကြင္းလည္ေခါင္က ထီးတည္းေနေလ့ရွိတဲ့ ငါတို႕ ကို ေမ့ေနမယ္ဆိုတာ

ငါတို႕မသိခဲ့ဘူး အသက္ေလးက ကံသီလို႕လြတ္ခဲ့တဲ့ ငါတို႕ကိုယ္တုိင္
အငတ္ေဘးဆိုက္ျပီး မေသေအာင္
ကိုယ့္အသက္ ကိုယ္ဖက္နဲ႕ထုပ္ျပီး ျမစ္ကို ကူးျဖတ္ျပီး
အေရာက္ေျပးလာရမယ္ဆိုတာ
ငါတို႕မသိခဲ့ဘူး ငါတို႕ကို မေသရံုေကၽြးမယ့္ ရိကၡာရံုေတြမွာ
နာက်င္စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ငါ့ခႏာကိုယ္အသက္ရွင္ေရးအတြက္
ခြက္လက္စြဲျပီး တန္းစီေတာင္းရမယ္ဆိုတာ ငါမသိခဲ့ဘူး
ငါတုိ႕အတြက္ ေသရတာထက္ ေနရတာ ခက္မယ္ဆိုတာ ငါမသိဘူး

အ၀တ္မဲ့ေနတဲ့ ငါတို႕ကို မီးပူတုိက္က်မပ်က္တဲ့ ေဘာင္းဘီ၀တ္ေတြက
ေနပူက်ဲက်ဲ ေဆာင့္ေဆာင့္ထိုင္ျပီး လက္အုပ္ခ်ီခိုင္းမွာ
ငါတို႕မသိဘူး ငါတို႕အတြက္ ရြက္ဖ်ဲတဲေတြက သူတို႕အတြက္ ဘန္ဂလိုျဖစ္ေနမွာ
ငါတို႕မသိဘူး ငါတို႕အတြက္ အာဟာရဘီစကစ္က သူငယ္ျပန္ေနတဲ့ လူ႕အတၱေဘာေတြ ကိုက္စားဖို႕ဆိုတာ

ေဟာေဟာ ေဟာ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကစမ္း နားေထာင္ၾကစမ္း
အေမရိကန္ အေမရိကန္ အေမရိကန္ စစ္သေဘၤာေတြ တက္လာျပီ တက္လာေနျပီ ငါတို႕ကို ကယ္မယ္ လာကယ္ေတာ့မယ္တဲ့ ကေယာင္ကတမ္းေအာ္ျပီး ထေျပးတဲ့ သူကို
ဒန္ခြက္ေလးေတြကိုင္ျပီး ငါတို႕မ်က္စိအေၾကာင္သား ၾကည့္မိမယ္ဆိုတာ

ငါတို႕ကို ေသာင္ျပင္လႊတ္တဲ့လူေတြလို စားစရာမရွိ ေနစရာမရွိ အားလံုး ဗလာနတၱိေနရာေတြကို ေမာင္းထုတ္ပစ္မွာ ငါမသိဘူး ငါမသိဘူး ငါမသိဘူး ငါမသိဘူး ငါမသိဘူး ငါမသိဘူး ငါမသိဘူး

ကၽြန္မတို႕ ကိုယ္တိုင္ ဒီေန႕ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ သူတို႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာျပနိုင္ခဲ့ဘူး
အျပစ္သားျဖစ္တဲ့ ငါ့ကို တာ၀န္မေက်ခဲ့တဲ့ ငါ့အတြက္ ေမလ၂ရက္ေန႕တိုင္း ငါ့စိတ္နွလံုးကို နာဂစ္မုန္တိုင္းတိုက္မွာေသခ်ာတယ္

(မေန႕က ကၽြန္မ နာဂစ္ပို႕စ္ေလး တင္ျပီးခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မ ဘေလာ့ခ္ကေလး ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြားပါတယ္ မျမင္ရေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အခါ ဒီဘေလာ့ခ္ေလးအေပၚ ဘယ္ေလာက္အထိ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနတယ္ ျမတ္နိုးတန္ဖိုး ထားတယ္ ဆိုတာ အေသအခ်ာသိလိုက္ရတယ္ အရူးမီး၀ိုင္း ျဖစ္ျပီး ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ျပီး ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္း မသိတဲ့အခ်ိန္ ရွိရွိသမ် မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြဆီ ဂေယာင္ဂတမ္းနဲ႕ ဖုန္းေတြ ဆက္ျပီး ေမးၾကည့္ပါတယ္ အားလံုးကေတာ့ ဂူဂဲလ္က စစ္တာ ျဖစ္နိုင္သလို ကၽြန္မပို႕စ္မွာ တင္ထားတဲ့ ထုိင္းဓာတ္ပံုေတြ ေၾကာင့္ ျဖစ္နုိင္တယ္ လို႕ေျပာပါတယ္ စိတ္ေအးေအး ထားဖို႕ေျပာၾကတယ္ ေနာက္ျပီး ဘေလာ့ခ္ကို သိမ္းထားလား ေမးေတာ့ မသိမ္းမိတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ဘာေတြ ေျဖလို႕ ေျဖမိမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္နာက်င္ျပီး စိတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ထိခိုက္သြားမိတယ္ သတိရတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ရင္တစ္ခုလံုး မြန္းက်ပ္ျပီး မ်က္ရည္က ေပါက္ေပါက္က်ေနျပီ အဲ့ဒီ့မွာ ရုတ္တရက္ အေတြးတစ္ခု၀င္လာတယ္

ငါေတာင္ ဒီဘေလာ့ခ္ ေပ်ာက္သြားတာ ဒီ့ေလာက္ ကမၻာပ်က္ျပီး ထိခိုက္၀မ္းနည္း ခံစားေနရင္ နာဂစ္ မုန္တိုင္း ေၾကာင့္ မိဘေတြ သားသမီးေတြ ဇနီး ခင္ပြန္းေတြ အသက္ အိုးအိမ္စည္းစိမ္ေတြ စြန္႕လႊတ္ ဆံုးရံူး လိုက္ရတဲ့ သူေတြမ်ားဆို အပူေသာက အဆတစ္သိန္း ေတာင္ ကြာဟမယ္ထင္ပါရဲ့ ငါေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ့ညံ့တာပဲ လို႕ စိတ္ကို မနည္းျပန္ထိန္းျပီး အိပ္ေဆးေသာက္ အိပ္လိုက္ပါတယ္ရွင္. မနက္မိုးလင္းတဲ့အခါ ဘေလာ့ခ္ေလးကို ျပန္ျမင္ ရေတာ့ စိတ္ထဲ ထင္သေလာက္ ၀မ္းမသာမိဘူး ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အခုခ်ိန္ဆို ဟိုးျမန္မာျပည္က နာဂစ္ထိခဲ့တဲ့ လူေတြ ဒီေန႕ ဒီအခ်ိန္ မိုးအလင္းမွာ သူတို႕ေတြးမယ့္အေတြးေတြကို ၾကိဳသိေနလို႕ပါပဲ)