အပ်င္းေျပေဆာ့တဲ့ ေသနတ္ပစ္တမ္း

အခုေန မဆုမြန္ ဘာလုပ္ခ်င္ေနလဲ ေမးလာရင္ လူသတ္တမ္း ကစားခ်င္တယ္လို႕ ေျဖမိမွာ ေသခ်ာတယ္။ ကၽြန္မ ထုိင္းမွာ အၾကိဳက္ဆံုးကစားနည္းကို ေျပာပါဆိုရင္ အုပ္စုလိုက္ တကယ့္ေသနတ္ေတြကို တကယ့္ ဗလာ က်ည္ ေတြနဲ႕ အေသ ပစ္ရတဲ့ စစ္တိုက္တဲ့ ကစားနည္းပါ။(ဘန္ေကာက္က စစ္ပြဲမွာ တိုက္ပြဲ၀င္ခါနီး ကၽြန္မ peace လုပ္ျပခဲ့ျပီး အဲ့ဒီ့ေန႕က ကၽြန္မ ပစ္မွတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွန္ေအာင္ပစ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္ )

စစ္တိုက္တမ္းကစားတဲ့ တိုက္ပြဲမွာ သံုးတဲ့ က်ည္ ဗလာေတြက မွန္ရင္ တကယ္ အသည္းခိုက္ေအာင္နာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုိက္တဲ့သူ အခ်င္းခ်င္း မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ရုတ္တရက္ ေတြ႕ရင္ ေတ့ မပစ္ဖို႕ အထပ္ထပ္ တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ သတိ ေပးထားပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲ့လို တကယ္ ပစ္ရတာကို ၾကိဳက္လြန္းလို႕ ခ်င္းမိုင္မွာေရာ ဘန္ေကာက္မွာပါ ကၽြန္မ အေျခအေနေပးတာနဲ႕ မက္မက္ေမာေမာ ေသနတ္ပစ္တမ္း ကစားျဖစ္ပါတယ္။

ခ်င္းမိုင္မွာ တုိက္ပြဲ မ၀င္ခင္ေလး ေျခေလးဆင္းျပီး ပို႕စ္ေပး ရိုက္ထားတဲ့ပံုပါ

တုိက္ပြဲ၀င္ရတဲ့ သတ္ကြင္း ပစ္ကြင္းက တကယ့္ကို က်ယ္၀င္းပါတယ္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ က်ည္ဆံေတြ အျပင္ကို မွန္မွာစိုးလို႕ က်ည္ကာ ဇကာေတြ ကာရံထားပါတယ္။ ပစ္ကြင္းထဲမွာေတာ့ ကတုတ္က်င္းေတြ နံရံေတြ ကင္းပုန္း ၀ပ္စရာေတြ အျပည့္ထားေပးထားပါတယ္။ ခ်င္းမုိင္က ပစ္ကြင္းကေတာ့ ေတာအုပ္ထဲမွာပါ က်ဴရိုးထရံကာ ကတုတ္က်င္း ရာဘာဘီးအစြပ္ကာဗာေတြ ေနာက္ ေျမကတုတ္က်င္းေတြထဲမွာ ပစ္ရပါတယ္။ ေနာက္ ေတာအုပ္ထဲက လိ်ဳေျမာင္ေတြထဲကို ေတာအုပ္ထဲ သစ္ပင္ေတြ ျခံဳဘုတ္ေတြၾကားထဲ ပုန္းခို ၀ပ္ ၀မ္းလ်ား ထိုး တက္ျပီး ပစ္ရတာပါ။ ဘန္ေကာက္က ထုိင္းစစ္တပ္၀င္းထဲက ပစ္ကြင္းကေတာ့ ဂိုေဒါင္လိုမ်ိဳး တိုက္တန္းလ်ား လိုမ်ိဳး တုိင္ကီပံုးျပတ္ေတြ ေထာင္ထားရတယ္ ေလွကားေတြ ျပဴတင္းေပါက္ေတြ တံခါးေပါက္ေတြကေန တရၾကမ္း ၀င္ တရၾကမ္း ပစ္ခတ္ၾကတာပါ။ အေပၚထပ္ကလဲ လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြရွိသလို ေအာက္ကလဲ လက္နတ္ၾကီးေတြ လက္နတ္ေလးေတြနဲ႕ စက္တပ္ေသနတ္ေတြနဲ႕ ပစ္ၾကပါတယ္။
စစ္တုိက္မယ့္ အုပ္စုေတြကို တစ္ဘက္နဲ႕ တစ္ဘက္ အက်ီ အနီေရာင္ နဲ႕ အျပာေရာင္ လက္ပတ္စည္းေတြနဲ႕ ခြဲပါတယ္။ အထက္ ေအာက္ တစ္ဆက္တည္း ကိုယ္အျပည့္၀တ္ရတဲ့ စစ္အက်ီရွည္ေတြနဲ႕ ေျပာက္က်ား အက်ီေတြ ေပးပါတယ္။ အရပ္ရွည္တဲ့သူေတြအတြက္ စစ္အက်ီေတြက ၀တ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး စမတ္က် ပါတယ္ ကၽြန္မ အရပ္က ငါးေပေျခာက္ရွိေတာ့ အေနေတာ္ပါ အရပ္ပုတဲ့သူ ပိန္တဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ စစ္အက်ီက ကို႕ယိုးကားယားနဲ႕ ဗိုသီဗတ္သီျဖစ္ျပီး ရယ္စရာျဖစ္ေနပါတယ္။

ေနာက္ မ်က္နွာ ကို အျပည့္ကာတဲ့ က်ည္ဆံကာ မ်က္နွာဖံုးစြပ္ ေပးပါတယ္။ (ကၽြန္မက ပါ၀ါက ၃၀၀ေက်ာ္ ေနေတာ့ မ်က္မွန္မပါရင္ ဘာမွမျမင္ ရေတာ့ မ်က္မွန္ပါ မ်က္နွာဖံုးထဲထည့္ရပါတယ္) ေခါင္းကိုလဲ က်ည္ကာ ဦးထုပ္စြပ္ရပါတယ္။ ေနာက္ျပီး က်ည္မွန္ရင္ မနာရေအာင္ လက္စြပ္ေတြကိုလဲ အျပည့္စြပ္ရပါတယ္။ က်ည္ကာ အက်ီေတြ တစ္ထပ္ ထပ္စြပ္ျပီး ခါးပတ္နဲ႕တင္းတင္းစီးထားတဲ့ အက်ီကို စမတ္ က်က်၀တ္ျပီးရင္ေတာ့ ကိုယ္ ကိုင္မယ့္ ေသနတ္နဲ႕ က်ည္ဆံ သြားထုတ္ရပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ခလုတ္ေမာင္းဆြဲရတာ ေကာင္းျပီး ျပင္းအားျမင့္ျပီး က်ည္ဆံတရစပ္ထြက္တဲ့ ေအာ္တိုေမာင္းျပန္ အတုိေသနတ္ကို အျမဲေရြးပါတယ္။ ခ်င္းမိုင္က က်ည္ဆံေတြကေတာ့ မင္က်ည္ဆံေတြပါ။ ဘန္ေကာက္က စစ္တပ္ ပစ္ကြင္းမွာေတာ့ ဗလာက်ည္ေစ့ အမဲလံုးေလးေတြ ေပးပါတယ္။ေနာက္ အားလံုး စစ္ေဆးျပီးျပီဆိုရင္ လက္နတ္ ကိရိယာ စစ္၀တ္စံုျပည့္ အသင့္ ရွိေနျပီျဖစ္တဲ့ တုိက္ပြဲ၀င္ သူရဲေကာင္းၾကီး ေတြကို ဒိုင္လူၾကီးေတြက စည္းကမ္းေတြ ေျပာပါတယ္။
တစ္ဘက္နဲ႕တစ္ဘက္ တစ္ျခမ္းဆီမွာ လိ်ဳ႕၀ွက္ထားတဲ့ အလံကို လုျပီး အနုိင္အရံူးဆံုးျဖတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တိုက္ပြဲစတဲ့ အခ်ိန္မွာကစျပီး မ်က္နွာဖံုးကာေတြကို စြပ္ထားရျပီး ေသသြားျပီး ပြဲက ထြက္ရင္ေတာင္ မ်က္နွာဖံုးကို (လံုး၀) ခၽြတ္ခြင့္မရွိပါဘူး ကိုယ္က ေသလို႕ထြက္ရေပမယ့္ က်ည္ဆံေတြက အရပ္ေလးမ်က္နွာက လာေနတဲ့ အတြက္ အႏၱရယ္သိပ္ၾကီးလို႔ပါ။ ဘန္ေကာက္မွာ တစ္ေယာက္ မ်က္နွာဖုံးကာကို ခၽြတ္မိရင္ အကုန္ ထြက္ ရပါတယ္ အဲ့သေလာက္အထိ တင္းက်ပ္ထားပါတယ္။ မ်က္နွာဖံုးကလဲ ေမးေအာက္ေန ေခါင္းအထက္အထိ ကာထားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးပူပါတယ္။ ေသသြားတဲ့သူေတြက ငါေသျပီ ေအးျပီဆိုျပီး ေမ့ျပီး ရုတ္တရက္ ခၽြတ္မိ တတ္ပါတယ္။ခ်င္းမိုင္တိုက္ပြဲတုန္းက အဲ့ဒီ့ ဘန္ကာေဘးက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာ ကၽြန္မပါ က်ည္ဆံမွန္တာ မ်က္နွာေတာင္ ေနာက္လန္ ထြက္သြားပါတယ္။ စစခ်င္းပြဲမွာေတာ့ ကၽြန္မ ေသပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ က်ည္ဆံမွန္ရင္ ဘယ္သူကပဲပစ္ပစ္ ဘယ္ကုိပဲ မွန္မွန္ ေသပါတယ္။ ခ်င္းမိုင္မွာေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ က်ည္ဆံက မွင္က်ည္ဆံ ဆိုေတာ့ ထိတာနဲ႕ ထိတဲ့ေနရာမွာ ေဖာင္ကနဲ ထိတာနဲ႕ ေပါက္ကြဲသြားတဲ့ မွင္အေရာင္က ျပာနွမ္းသြားလို႕ပါ။ ဒါကေတာ့ မ်က္နွာကို မွင္က်ည္ဆံမွန္သြားလို႕ က်ဆံုးေၾကာင္း ေသနတ္ ေထာင္ျပျပီး ထြက္သြားတဲ့ တပ္သား တစ္ေယာက္ပါ။ ဒိုင္က တန္းျမင္နိုင္ေတာ့ အျပာေရာင္မွန္ျပီ ဆုိတာနဲ႕ တန္းထြက္ခိုင္းပါတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာေတာ့ က်ည္ဆံ ဗလာ အလံုးေတြဆိုေတာ့ ဟိုကလဲ မျမင္မကမ္း တရစပ္ အေသပစ္ေတာ့ မိုးပ်ံေနတဲ့က်ည္ဆံက ကိုယ့္ကို မွန္ေပမယ့္ ဒိုင္မျမင္ရင္ ကိုယ္က အသားနာ သြားရင္ ေတာင္ ဆက္တိုက္ခ်င္ ေသးတာနဲ႕ ထိတာနဲ႕ ၀ပ္ျပီး ေမွာက္ခ် လိုက္ပါတယ္ အသားနာတာ မေျပမခ်င္း ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနပါတယ္။
ဒီမွာ ေျပာခ်င္တာတစ္ခုကေတာ့ တိုက္ပြဲမွာ အဆိုးဆံုးက ေနာက္ေက်ာက လာတဲ့ က်ည္ဆံပါပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ တုိက္ပြဲစတဲ့ ၀ီစီမူတ္ျပီးဆိုတာနဲ႕ ေသနတ္သံေတြက တေျဖာင္းေျဖာင္း တဗံုးဗံုး တရႊီရႊီနဲ႕ တစ္ဘက္နဲ႕ တစ္ဘက္ မဲမဲျမင္တာနဲ႕ အေသ ေဆာ္ၾက ေတာ့တာပါပဲ။ ဆိုေတာ့ ကစားဖူးတဲ့ တုိက္ပြဲ အေတြ႕အၾကံဳ မရွိတဲ့သူဆို အရမ္းေၾကာက္လန္႕ျပီး မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီး ေသနတ္ကို အေသပစ္ပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္သိပ္ၾကည့္မရတဲ့ ကိုယ့္တပ္ထဲက လူ ကပ္တပ္တပ္ လုပ္ေနျပီဆိုရင္ ေနာက္ေက်ာကို ခ်ိန္ျပီး ပစ္ခံထိတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုိက္ဖို႕ လူေရြးရင္ မုန္းသူဘက္ကို ရန္သူထားျပီး ခ်စ္သူေတြနားပဲ ေျပးကပ္ျပီး ေနရာယူ ရပါတယ္။ ပထမဆံုးတိုက္ၾကတဲ့ တိုက္ပြဲမွာေတာ့ အက်အဆံုး အမ်ားဆံုးက ေနာက္ေက်ာက က်ည္ဆံေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္တပ္ထဲက လူေတြ အကုန္နီးပါး တင္ပါးေတြ ေက်ာကံုးေတြ ေနာက္စိေတြ မွန္ျပီး ေသကုန္တာပါ။

ကၽြန္မတို႕အုပ္စုထဲက ေနာက္က ပစ္လုိ႕ တင္ပါးကို မွန္ျပီး တုိက္ပြဲက ထြက္သြားရတာကို ကၽြန္မ စေနတာပါ

ပစ္ကြင္းအျပင္ကို ထြက္လာရတဲ့ အေစာဆံုးသူေတြကို ၾကည့္တာနဲ႕ ေသခဲ့ရတဲ့ ေသနတ္ဒဏ္ရာက ေနာက္ေက်ာ ေတြမွာပဲ အမ်ားဆံုးမွန္ျပီး ေသလာၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္တိုက္ပြဲပဲျဖစ္ျဖစ္ တုိက္ပြဲတစ္ခုမွာ အရင္ေသရင္ အရင္ထြက္ရရင္ ေနာက္ေက်ာက ပစ္တဲ့ က်ည္ေၾကာင့္ပဲ ဆိုတာ သခၤန္းစာရခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ တုိက္ပြဲမွာ မေသပဲထြက္ရတာက က်ည္ဆံကုန္သြားတာပါ။ တကယ္ေတာ့ က်ည္ဆံကို အလံုအေလာက္ ျဖည့္ေပးထားပါတယ္။ မျမင္မကမ္း ေသနတ္ကို မွန္ခ်င္ရာမွန္ ပစ္မွတ္ကို တိတိက်က် မခ်ိန္ပဲ တရစပ္ပစ္ခတ္ေတာ့ အခ်ိ္န္ၾကာလာတဲ့အခါ က်ည္ဆံက ကုန္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့အခါ က်ည္ဆံကုန္တဲ့သူ ပစ္ဖို႕လက္နတ္ပ်က္သြားတဲ့သူကို တိုက္ပြဲက ထုတ္ပစ္ပါတယ္။ မေသပဲ ထြက္ရတာ ေတာ္ေတာ္နာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုိက္ပြဲမျပီးခင္ က်ည္မကုန္ေစနဲ႕လို႕ အျမဲ ဟာသလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ည္ဆံကုန္တဲ့သူေတြက မထြက္ခ်င္ေသးလို႕ ေသနတ္ကို ကိုင္ျပီး ပစ္ခ်င္ ဟန္ေဆာင္တတ္ပါတယ္။ ဒီလိုလူေတြကို ပစ္ရတာ သိပ္အရသာရွိပါတယ္။ ဒိုင္က မသိေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္း ကေတာ့ ရန္သူေတြထဲက ဘယ္သူ႕မွာ က်ည္မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာ သိပါတယ္။ ကၽြန္မဆို အရမ္းပစ္ေနျပီးမွ ရုတ္တရက္ ျငိမ္ ကုတ္သြားတဲ့ အဲ့လူနားကို ကပ္ျပီး က်ည္ဆံ တစ္ခ်က္ နွစ္ခ်က္ ေသြးတုိးစမ္း ပစ္ၾကည့္ပါတယ္ တိုးျပီး ထပ္ပစ္ တယ္ သူ႕ဆီက ျပန္ပစ္တဲ့ က်ည္သံမၾကားရတဲ့အခါမွာေတာ့ တရွိန္ထုိးေျပးတက္ျပီး သူ႕ကို ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူ မခံနိုင္ေတာ့ပဲ I dead ဆိုျပီး ေသသြားပါတယ္။

တုိက္ပြဲအစပိုင္းမွာ ေသနတ္သံေတြ ညံသေလာက္ တုိက္ပြဲ အလယ္ေလာက္မွာ က်ည္ဆံသံေတြ ျငိမ္သြားပါတယ္ ေနာက္ဆံုးပိုင္း မွာေတာ့ ကိုယ့္အလံ သူ႕အလံလုၾကတဲ့အခါ တစ္ခ်က္ဆို တစ္ခ်က္ဆိုသေလာက္ အရမ္း အေရးၾကီး ပါတယ္ က်ည္သံတစ္ခ်က္ ၾကားရင္ တစ္ေယာက္ေသျပီဆိုတာ က်ိန္းေသေပါက္ တြက္လို႕ ရပါတယ္။ မ်က္စိေရာ နားပါ ရွင္ရွင္ထားရပါတယ္။ တိုက္ပြဲအစမွာ ကိုယ့္ေဘးက လူက ကိုယ့္လူေပမယ့္ တုိက္ပြဲဆံုးခါနီးမွာ ကိုယ့္ေဘးက လူက ကိုယ့္ကို သတ္မယ့္သူျဖစ္ေနတတ္တယ္ဆိုတဲ့ သခၤန္းစာရပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ တုိက္ပြဲမွာ အေရးၾကိီးဆံုး စည္းကမ္းပါ။ စည္းကမ္းေဖာက္တဲ့လူေတြေၾကာင့္ အျမဲတုိက္ပြဲပ်က္ပါတယ္။

တိုက္တဲ့အခါ တစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖက္မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ လက္တကမ္း ေတြ႕ၾကရင္ လံုး၀ မပစ္ရပါဘူး ျပင္းအားျမင့္တဲ့ အတြက္ မ်က္စိနဲ႕ မ်က္နွာကို ထိခိုက္မွာစိုးလို႕ပါ။ အဲ့ဒီ့အခါ မွာ တည့္တည့္ခ်ိန္ျပီး ဦးတဲ့သူက ဦးေအာင္ you dead လို႕ ေအာ္ရပါတယ္ အငိုက္မိတဲ့သူကေတာ့ ေသပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရုတ္တရက္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕တဲ့အခါ You dead လို႕ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ျပီး ဦးေအာင္ျပိဳင္ပစ္တဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ လန္႕ျပီး မ်က္နွာဖံုးေတြ ကၽြတ္ထြက္မတတ္ က်ည္ကာအက်ီေတြ ေပါက္ျပဲမတတ္ အေသ ေဆာ္ၾကပါေတာ့တယ္။ မေသမခ်င္း ပစ္ေနၾကတာ ဒိုင္လာမွ ရပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္က စစ္တပ္က ဒိုင္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စမတ္ျဖစ္ပါတယ္ ေသတာနဲ႕ တန္းလာျပီး ထြက္ရပါတယ္။ က်ည္ဆံရပ္တာနဲ႕ လာစစ္ျပီး တန္းထြက္ ခိုင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မက ကိုယ့္တပ္သားနား ဒိုင္သြားျပီဆိုတာနဲ႕ ဒိုင္ရဲ့ တင္ပါးကို တရစပ္ ပစ္ကူ ေပးပါတယ္။ အင္အားမနည္းေအာင္ပါ (ဟီး) ဒိုင္လွည့္ၾကည့္တာနဲ႕ လွိမ့္ျပီး ေျပးရင္ ေျပး မေျပးရင္ ေဒါင့္မွာ ပုန္းကပ္ေနပါတယ္။ တစ္ဘက္နဲ႕တစ္ဘက္ အရမ္းကပ္ေနျပီဆိုရင္ ဒိုင္က ေဘးနားမွာ လာၾကည့္ေနပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး အလံကို ရေအာင္ျဖဳတ္နိုင္ျပီဆိုရင္ေတာ့ တုိက္ပြဲေအာင္နုိင္ျပီျဖစ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလံရေအာင္ မျဖဳတ္နုိင္ပါဘူး ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ေယာက္က အလံကို အေသအျမဲကာကြယ္တတ္ပါတယ္။ ေဘးနားကို လံုး၀ကပ္လို႕မရေအာင္ သူက အေသခံျပီး ကာကြယ္ေပးပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အနိုင္အရံူးေတြကို စည္းကမ္းေဖာက္မူေတြနဲ႕သတ္မွတ္ပါတယ္။

တိုက္ပြဲမွာ ကၽြန္မအမုန္းဆံုးက တုိက္ပြဲမျပီးခင္ ပြဲသိမ္းခရာတြက္တာကိုပါပဲ။ အလံေတာင္ မျမင္ရေသးခင္ ကိုယ္ေတာင္ က်ည္မေဖာက္ရေသးခင္ ကိုယ္ေတာင္ ၀င္မစီးရေသးခင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ စည္းကမ္း ေဖာက္မူ ေၾကာင့္ ပြဲနားလိုက္ရျပီဆိုရင္ ကၽြန္မ အရမ္းစိတ္ဆိုးပါတယ္။ ပြဲသိမ္းရျပိဆုိတာနဲ႕ အဲ့လူ ေျခေထာက ္ျဖစ္ျဖစ္ တင္ပါးကိုျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ အေရာက္သြားျပီး နာေအာင္ ပစ္ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ျဖစ္ရင္ ကၽြန္မ နားမွာ ဘယ္သူမွ မေနရဲၾကပါဘူး။ (စတာပါ)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ပြဲတစ္ခု တိုက္ျပီးတုိင္း အသိတရားတစ္ခု အျမဲရေလ့ရွိပါတယ္။ ေနာက္ျပီး တုိက္ပြဲတစ္ခု ုျပီးတုိင္း ရံူးသည္ျဖစ္ေစ နုိင္သည္ျဖစ္ေစ ခံစားခ်က္တစ္ခု အျမဲက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ စစ္တုိက္တမ္း ကစား ရတာကို အရမ္းနွစ္သက္ပါတယ္။

တိုက္ပြဲတစ္ခုမွာ လူနဲ႕လူခ်င္း လက္နတ္ နဲ႕ လက္နတ္ခ်င္း ညီတူမ်တူ တိုက္ပြဲ၀င္ခြင့္ရပါရဲ႕ စည္းကမ္း ေဖာက္မူေတြ ညစ္ပတ္မူေတြ ဟန္ေဆာင္ဖုန္းကြယ္မူ လိမ္ညာမူေတြ ေၾကာင့္ မမ်တတဲ့ တုိက္ပြဲရလဒ္ေတြ မျဖစ္သင့္တဲ့ တုိက္ပြဲအေနအထားေတြ ေျပာင္းကုန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ညစ္ပတ္မူ မပါတဲ့ တရားေသာ စစ္ပြဲေတြကို ပိုျပီး ၾကိဳက္ပါတယ္။ အနိုင္က်င့္မူေတြအေပၚ မတရားမူေတြအေပၚ တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ရမယ့္ ကာကြယ္ရမယ့္ အသိတရားနဲ႕ တရားတဲ့စစ္ပြဲေတြကို ကၽြန္မ ၾကိဳက္ပါတယ္။

တိုက္ပြဲမွာ ကၽြန္မ မေသခ်င္ဆံုးက ေနာက္ေက်ာက က်ည္ဆံေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္ ကၽြန္မ တိုက္ပြဲမျပီးခင္လည္း မဲမဲျမင္ရာ လိုက္ပစ္မိလို႕လဲ က်ည္မကုန္ ခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္ ကၽြန္မ တုိက္ပြဲမျပီးခင္ ေသျပီဆိုတာနဲ႕ ကိုယ္ တုိက္ပြဲမွာ ၀င္ပါခြင့္ မရွိေတာ့တာနဲ႕ မ်က္နွာဖံုး ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ခၽြတ္ျပီး ပြဲျပီးေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့သူ မျဖစ္ခ်င္ ပါဘူး။ ကၽြန္မ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးကေတာ့ အလံကို ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ ဖက္တြယ္ျပီး အေသခံ ကာကြယ္သြားမယ့္ တိုက္ပြဲ၀င္ တပ္သား တစ္ေယာက္ ္ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ဘယ္ကိစၥမွာမဆို မတရားသျဖင့္ အနိုင္က်င့္ခံရတယ္လို႕ ခံစားလာတုိင္း ေသနတ္ပစ္ကြင္းေတြဆီကို ေျခဦးအျမဲလွည့္မိပါတယ္။