ဗီယမ္က်င္းက ျပန္ခဲ့တယ္

ကၽြန္မ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ခရီး ထြက္ခ်င္ ေနတာ ၾကာပါျပီ အလုပ္က နွစ္စ ကတည္းက ဆက္တိုက္ လုပ္ရတာ စိတ္ပင္ပမ္း လူပင္ပမ္းနဲ႕ တစ္စက္ေလးမွ မနားရပဲ အလုပ္ေတြခ်ည္း လုပ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သၾကၤန္တြင္း တုန္းကလည္း ဘန္ေကာက္မွာ အနီေတြနဲ႕ နွစ္ပါး သြားေန ရတာနဲ႕ ေရေတာင္ မစိုလိုက္ရဘူးေလ။ အခု ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက လာအိုသြားဖို႕ အေဖာ္စပ္ လာပါတယ္။ လာအို ခရီးကို အင္မတန္ စိတ္နာ ထားတဲ့ အခံရွိေတာ့ သိပ္ေတာ့ မသြားခ်င္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ခ်င္းေကာင္းဆိုတဲ့ နယ္စပ္ျမိဳ႕ေလးကေန တစ္ေခါက္သြားဖူးေတာ့ အခု ထပ္သြားရင္ ေကာင္းမလား မေကာင္း ဘူး လားနဲ႕ ခ်ီတံု ခ်တံုျဖစ္ေနတုန္း အေဖာ္ေကာင္းတာရယ္ ေနာက္ျပီး ျမိဳ႕ေတာ္ ဗီယမ္က်င္းအထိ သြားရ မွာရယ္ ေနာက္ လမ္း စားရိတ္လဲ သိပ္မကုန္ နိုင္တာ ေၾကာင့္ရယ္ စိတ္ေတြလဲ ပင္ပန္းေနျပီး ခရီးတစ္ခု ထြက္လိုက္ ခ်င္တာ ေၾကာင့္ ရယ္နဲ႕ သြားဖို႕ ရုတ္တရက္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

အဲ့ဒီေန႕က အန္တီစုကို အက်ယ္ခ်ဴပ္ခ်တာ ေျခာက္နွစ္ ျပည့္တဲ့ေန႕ ေနာက္ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး ကမ္ပိမ္း ရလဒ္ကို သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲလုပ္တဲ့ေန႕ ေနာက္ အာဆီယံ အမတ္ေတြ ေပါင္းျပီး အန္တီစုလြတ္ေျမာက္ေရး အေရးေပၚ ထုတ္ျပန္ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္တဲ့ ေန႕နဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး နုိင္ငံျခား သတင္းေထာက္မ်ားကလပ္ ဘန္ေကာက္မွာ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲ လုပ္တယ္။ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲ ျပီးတာနဲ႕ တန္းျပီး အင္မီဂေရးရွင္းေျပး Single Entry visa ယူလိုက္တယ္။ ေနာက္ လမ္းတေလ်ာက္ ဘန္ေကာက္ရဲ့ ကားလမ္းေက်ာေတြ ေတာက္ေလ်ာက္ ပိတ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရူပ္သြားေသးတယ္။ ငါေတာ့ ဒီဘန္ေကာက္ ျမိဳ႕ပူ ၾကီးထဲက ခဏေလး ထြက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္တာ မွန္တယ္လို႕ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ အဆိုျပဳျပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေထာက္ခံလိုက္ပါတယ္။

သြားခါနီး အထိေတာင္ သတင္းပို႕ ေနရလို႕ ေနာက္က်ျပီး ေရ ကမန္းကတမ္း ခ်ိဳး ေရမေျခာက္ခင္ အ၀တ္ေတြနဲ႕ ပစၥည္းေတြ ေတြ႕ရာ ေကာက္ ထည့္ျပီး အျမန္ ေျပးေတာ့ ကၽြန္မ အသိုက္ေလးနဲ႕ သိပ္မေ၀းတဲ့ ဘန္ေကာက္အေ၀းေျပးကားဂိတ္ေမာ္ခ်စ္ဂိတ္ၾကီးကို ေရာက္ ပါတယ္။ အဲ့မွာ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ေတာ္ကေန နယ္စပ္ျမိဳ႕ျဖစ္တယ္ (Nong Khai) ေနာင္ခိုင္ျမိဳ႕ကို ကားလက္မွတ္ျဖတ္ပါတယ္။ ထြက္ခါနီး ကားရွိတယ္ လို႕ေျပာလို႕ ေစ်းေမးလိုက္ေတာ့ second class bus တဲ့ ဘတ္ ၃၅၀တဲ့။ ကၽြန္မလဲ ေရာက္ဖို႕က အဓိကပဲဆိုေတာ့ ကားလက္မွတ္ ျဖတ္ လိုက္တယ္။ ေစ်းက ဘတ္ ၃၅၀ဆိုေပမယ့္ စီးရတဲ့ ကားက ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာ၀န္ေဆာင္မူမွ မပါပါဘူး ေရေတာင္ မတိုက္ဘူး ေအးေရာ ။ ကားထိုင္ခံု ေတြက ေတာ့ ေလးခံုတန္း ဆိုေပမယ့္ ထုိင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိပါတယ္။ အဲကြန္းကလဲ ေတာ္ေလ်ာက္ ေအးတာမွ ကၽြန္မဆို ခိုက္ခုိက္တုန္ေနပါတယ္။

အိပ္တလွဲ႕ ေပ်ာ္တလွဲ႕နဲ႕ ေနာင္ခိုင္ျမိဳ႕ေလးကို မနက္ ၆နာရီမွာ ဆိုက္ပါတယ္။ ေနာင္ခိုင္ ျမိဳ႕ ေလး ထဲကို ၀င္လိုက္ တာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ဖို႕ ေကာင္းတဲ့ ထူးထူးျခားျခား ဆုိင္ကယ္လက္ကိုင္နဲ႕ ျမင္းလွည္းလို ကားေလး ေတြကို ေတြ႕ရတာပါပဲ။ ကားေပၚက ဆုိက္တာနဲ႕ နည္းနည္း စိတ္ အေနွာင့္ အယွက္ ျဖစ္စရာ ေကာင္းေအာင္ အဲ့ဒီ့ ကား ေသးေသး ေလးေတြရဲ့ ဒရုိင္ဘာေတြက အထုတ္အပိုးေတြနဲ႕ ဆင္းလာတဲ့ ကၽြန္မကို ထန္းလ်က္ခဲ ေတြ႕တဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြလို နို႕ဆီေတြ႕တဲ့ ယင္ေကာင္လို တ၀ီ၀ီ တစီစီနဲ႕ ပိုင္လာအို ပိုင္လာအို လို႕ ၀ိုင္း ေအာ္ၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္မ မိတ္ေဆြေတြက ခ်င္းမုိင္ ကေန ဆင္းလာၾကမွာဆိုေတာ့ သူတုိ႕ကားက ဥထံုထနီကို ျဖတ္ျပီးမွ ေနာင္ခိုင္ျမိဳ႕ကို ေရာက္မွာဆိုေတာ့ ဘန္ေကာက္ကေန အေစာၾကီး ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မ တေမ့ၾကီး ေစာင့္ရ ေတာ့တာေပါ့။
မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းေဘးက နယ္စပ္ျမိဳ႕ေလး ေနာင္ခုိင္ရဲ့ ကားဂိတ္ေသးေသးေလးထဲမွာ ေစာင့္ေနတုန္း ကၽြန္မက ထိုင္းစကားနဲ႕ ေဘးနားမွာ လာထိုင္ျပီး ဘလာ ဘလာ လာေမးေနတာနဲ႕ ငါ မသြားဘူးဟယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေစာင့္ေန တယ္လို႕ အဂၤလိပ္လို ေျပာလဲ နားလည္တဲ့ ပံု မေပၚပဲ သြားမလား သြားမလား ဆက္ ေမးေနတာနဲ႕ ထုိင္းလို ေရာ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ေရာ ရွင္းျပတာလည္း မရေတာ့ ခပ္တည္ တည္နဲ႕စိုက္ၾကည့္ျပီး မ်က္ေစာင္း ပစ္ ထိုးလိုက္တယ္။ ေနာက္ ဆက္မထိုင္ခ်င္ေတာ့နဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ျပီး ကားဂိတ္ေလးေဘးက သစ္သီး ေစ်းေလးထဲကို ၀င္ၾကည့္မိပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ေစ်းနဲ႕ လားလားမွ မဆိုင္ေအာင္ကို ရာသီေပၚ ပန္းေစ်း သစ္သီးေစ်း ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ ေစ်းေတြက အရမ္း ေစ်းခ်ိဳျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး လတ္ဆတ္တဲ့ပံု ရွိပါတယ္။ ေနာက္ ေဒသခံ အဘြားၾကီးေတြ ခ်ေရာင္း ေနတဲ့ ငါးေတြလဲ အပံုလိုက္ေလးေတြ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္မ အထင္ေတာ့ မဲေခါင္ျမစ္ထဲက ဖမ္းလာပံုရပါတယ္။

ေစ်းထဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ နဲ႕ လိုက္ၾကည့္ေနျပီး ကားဂိတ္ကို ေယာင္လည္လည္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မကို ကားသမားေတြက မွတ္မိ ေနပံု ရတယ္ ဘာမွ လာမေမးေတာ့ဘူး ကၽြန္မလဲ နားက်ပ္တပ္ သီခ်င္း နားေထာင္ျပီး ကားမွတ္တုိင္ အေနအထားကို ထိုင္ျပီး လိုက္ စပ္စုပါတယ္။ ကားတစ္စင္း ဆုိက္လာလိုက္တာနဲ႕ ကားသမားေတြက ေ၀ါကနဲ ေျပး လူေခၚ ေစ်းေတြဆစ္ ထြက္ေျပးတဲ့သူက ထြက္ေျပး လုိက္တဲ့သူက ပါသြား လူမရတဲ့သူက မိူင္က်န္ခဲ့ တကယ့္ကို သူတို႕ရဲ့ စီးပြားကြက္ ပံုမွန္ျမင္ကြင္းက ယိမ္းတုိက္ေနသလို သရုပ္ ပီျပင္ လွပါတယ္။ အဲ့ကားဂိတ္မွာပဲ အသံစီစီ ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္ေၾကြးေၾကာ္ လာတဲ့ ေရႊျမန္မာမိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္းေတြနဲ႕ ဆံုျဖစ္ပါ ေသးတယ္။ ဒီဘက္လမ္းကို မကၽြမ္းက်င္တဲ့ ကၽြန္မကို လာအိုသြား အမွာစကားေတြ ပါးၾကရင္း သူတို႕လဲ အထုတ္အပိုး ကိုယ္စီနဲ႕ အေျပးအလႊား ထြက္သြားၾကေလရဲ့။

ေလးနာရီေက်ာ္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ ေစာင့္ေနရျပီးမွ ခ်င္းမုိင္က ကၽြန္မ မိတ္ေဆြေတြေရာက္လာေတာ့ ခုနက တုတ္တုတ္ကားေလးနဲ႕ ဆင္သလိုလို ရွိတဲ့ ဆုိင္ကယ္ပံုစံ ျမင္းလွည္းပံုစံ ဂ်မ္ဘိုကားေလးကို တစ္ေယာက္ကို ဘတ္ ၃၀နူန္းနဲ႕ ဌားျပီး လာအို ထုိင္း နယ္စပ္က ခ်စ္ၾကည္ေရး တံတားကို ခ်ီတက္ၾကပါေတာ့တယ္။ လွည္းေလးက ေခါင္းေလးေထာင္ျပီး အျပိဳင္ေမာင္းၾကတာ စက္သံကိုက အူျမဴးခ်င္စရာ ေတာ္ေတာ္ ရယ္ရပါတယ္။ နယ္ေျမအသစ္ ခရီးအသစ္မွာ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႕ ကၽြန္မကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြ ကေတာ့ သူတို႕ သြားရမယ့္ ရံုးခ်ိန္ မမွီမွာကို စိတ္ပူေနၾကေလရဲ့။

ထိုင္းလာအိုတံတားကို မျဖတ္ခင္ ထုိင္းအင္မီဂေရးရွင္းကို ျဖတ္ရပါတယ္။ အထြက္တံဆိပ္တံုးထုျပီး လမ္းနည္းနည္း ဆက္ေလ်ာက္ေတာ့ ခ်စ္ၾကည္ေရး တံတားကို ကားျဖတ္ခ ၁၅ဘတ္ နူန္းေကာက္ခံပါတယ္။ အဲ့ဒီ့မွာလည္း ကားဌားဖို႕ ဟစာစာနဲ႕ လိုက္ေမးေနတဲ့ သူေတြေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး နားအူပါတယ္။ ေနာက္ ကားနဲ႕ မဲေခါင္ျမစ္ၾကီးကို ျဖတ္ျပီး ကူးျပီး လာအိုနယ္စပ္ဘက္ ေရာက္တဲ့အခါ ကၽြန္မတို႕ ေတြ လာအို ဆိုက္ေရာက္ ဗီဇာယူရပါတယ္။ ျဖည့္စရာရွိတဲ့ ေဖာင္ေတြျဖည့္ျပီး လာအိုဆိုက္ေရာက္ဗီဇာအတြက္ အင္မီ ဂေရးရွင္း မွာ ပိုက္ဆံေပးရတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႕မိတ္ေဆြေတြထဲက ဂ်ပန္ေကာင္မေလးကို ဗီဇာအလကားေပးပါတယ္။ တရုတ္ ေကာင္ေလး ကိုေတာ့ ေဒၚလာ ၁၇ေဒၚလာပဲယူပါတယ္။ ေနာက္ ကေနဒါနဲ႕ အေမရိကန္သားေတြကိုေတာ့ ၃၅ေဒၚလာယူပါတယ္။ အာဆီယံနိုင္ငံျဖစ္လို႕တဲ့ ကၽြန္မတို႕ ေရႊျမန္မာေတြကို ေဒၚလာ ၃၀ယူပါတယ္။

အဲ့သလို နိုင္ငံေပၚမူတည္ျပီး ပိုက္ဆံေတြ ေပးရျပီးတဲ့ေနာက္မွာ လာအိုအင္မီဂေရးရွင္း တံဆိပ္တံုးထုျပီးတာနဲ႕ နယ္စပ္ ေရာဂါ ထိန္းခ်ဴပ္ေရး ဌာနမွာ နုိင္ငံျခားသားေတြ အတြက္ က်မ္းမာေရး ထပ္စစ္ရပါေသးတယ္။ လာအိုအမ်ိဳးသမီး ၀န္ထမ္းေတြ ေမးတဲ့ မင္းမွာ ဘာေရာဂါပါလဲ မင္းဘာျဖစ္လဲ ငါညာျဖစ္လဲ စသျဖင့္ သူဘာေမးလဲ ကိုယ္ဘာေျဖလဲ မသိပဲနဲ႕ ေရာဂါ အမ်ိဳးစံု ရွိမရွိ ေဖာင္တစ္ခုကို ေရာဂါမရွိ အားလံုးေကာင္းပါသည္ နုိးနုိးနုိးလို႕ အမွတ္ျခစ္ျပီး ျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ လာအိုနုိင္ငံရဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ ဗီယမ္က်င္းကို ခ်ီတက္ၾကဖို႕ ကားဌားရျပန္ပါတယ္။ အဲ့မွာ ထိုင္း လာအို အင္တာေနရွင္နယ္ဘတ္စ္ကားေတြေပၚ တက္စီးဖို႕ ၾကံစည္ေပမယ့္ ကၽြန္မတို႕ ျဖတ္ စီးလို႕ မရဘူးလို႕ေျပာလို႕ ျပန္ဆင္းခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ တစာစာ လုိက္ေမးေနတဲ့ ဂ်မ္ဘိုကားေလးေတြထဲက ခပ္စုတ္စုတ္ ကားေလးတစ္စီးက တစ္ေယာက္ကို ဘတ္သံုးဆယ္နူန္းနဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ဗီယမ္က်င္းအေရာင္ လုိက္ပို႕ေပးဖို႕ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႕ ခ်ီတက္ၾက ပါေတာ့တယ္။ လမ္းတေလ်ာက္ ဆိုင္ကယ္ေတြ ျပည့္ညက္ေနတဲ့ တုိးရစ္ကားေတြ တန္းစီေနတဲ့ လာအိုျမိဳ႕ေတာ္ ဗီယမ္က်င္း ခရီးစဥ္ကေတာ့ မိုးဖြဲဖြဲေလးေတြနဲ႕ စခဲ့ပါျပီ။