ကၽြန္မနဲ႕ နံမည္ေျပာင္မ်ား

နံမည္ဆိုတာ ပညတ္ခ်က္တစ္ခုပါတဲ့။ ဘေလာ့ခ္လည္သူ ပရိတ္သတ္ဘ၀ကေန အစ္မညိဳေျပာဖူးသလို ဘေလာ့ခ္ေလးမွ မရွိရင္ မင္း လိပ္ကို ပက္လက္ လွန္ထားသလို ယက္ကန္ ယက္ကန္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့ ဆိုေတာ့ ဘေလာ့ခ္ေလးတစ္ခု စလုပ္မွာျဖစ္ေတာ့မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ လိုက္တဲ့ အခါ မဆုမြန္လို႕ပဲ ေခါင္းစဥ္ေပးျဖစ္တယ္ ကၽြန္မ စိတ္တိုင္းက် တည္ေဆာက္မယ့္ နုိင္ငံေလးမို႕ ငါ့တိုင္းျပည္ေလး မွာ လို႕လဲ ေပးျဖစ္တယ္။ ဘေလာ့ခ္ေလး စလုပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး အခုခ်ိန္အထိ မဆုမြန္ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ခ္ကာ ေလးမွာ မိတ္ေဆြေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အစ္ကိုေတြ ေမာင္ေတြ ညီမေလးေတြ အစ္မၾကီးေတြ အမ်ားၾကီး ရခဲ့ပါတယ္ရွင္။ ကၽြန္မမွာ နံမည္ေျပာင္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိဖူးတဲ့ အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပမယ္ေနာ္။

အေမ့ဗိုက္ထဲမွာ ေနကတည္းက ကၽြန္မက အရမ္းသန္တယ္ အရမ္းေဆာ့တယ္တဲ့။ အေမ ကၽြန္မကိုလြယ္ထားတဲ့ ကိုယ္၀န္ ေန႕ေစ့ လေစ့ၾကီး နဲ႕မွာ ဆိုက္ကားေပၚ ထုိင္လုိက္ လာရင္း ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ ကန္လိုက္တာလား လူပ္လိုက္တာလား မသိဘူး အေမ အရမ္းလန္႕ျပီး ဗိုက္ကို ေကာ့ လိုက္တာ အေမ့ ဗိုက္ၾကီးသည္ ၀ိတ္ၾကီးနဲ႕ ဆုိက္ကား ဂၽြမ္းျပန္ပါေလေရာတဲ့။ ဆိုက္ကားက အေပၚမွာ အေမက ေအာက္မွာ ကံေကာင္း လို႕ ကၽြန္မ အထဲက လူပ္လူပ္ လူပ္လူပ္ လုပ္လိုက္တာ အေမ တစ္ခုခုမျဖစ္တာေလ။ ငယ္ငယ္ ကတည္းက လူပ္လူပ္ ရြရြ ေနတာ သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့ပံုရတယ္။ အစ္မညိဳ ေခၚတာေတာ့ ေမ်ာက္မူးလဲတဲ့ တစ္စက္မွာ ျငိမ္ျငိမ္မေနလို႕တဲ့ CBoxမွာ ေရးသြားေသးတယ္ အျမဲမျပတ္ အစားမပ်က္ အပြားမပ်က္လို႕ ဆိတ္ပါးစပ္ ေမ်ာက္လက္တဲ့။ ထိုင္းဘုရင္မၾကီး ေနတဲ့ ေႏြရာသီ စံနန္းေတာ္ထဲက ဧရာမ ေညာင္ပင္ၾကီးေပၚကို တြယ္တက္ၾကည့္ေနတုန္း ဓာတ္ပံုရိုက္လို႕ ဂိုဒ္ ေပးေနတာပါ အပင္ၾကီးက ေတာ္ေတာ္ကို ျမင့္သလို ကၽြန္မ တက္သြားတာလဲ ခပ္ျမင့္ျမင့္ကို ေရာက္ပါ တယ္။
ကၽြန္မ ေမြးကင္းစ ေပါက္စနူးေလးတုန္းက အေဖ ရခိုင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြဘက္ကို အလုပ္နဲ႕ ထြက္ရေတာ့ ကၽြန္မ ရက္သား ေလးနဲ႕ ေလယာဥ္ စီးရသတဲ့။ အဂၤါသမီးဦးေလးကို နံမည္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ အေဖ့နံမည္ရယ္ အေမ့ နံမည္ရယ္ ေပါင္းျပီး ရခိုင္လူမ်ိဳး ဦးၾကီး အခင္ က နံမည္ မွည့္ေပးတာ စံနုေအး တဲ့။ မိစံလို႕ေခၚတာေပါ့။ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ကၽြန္မက စကားေျပာ တတ္တာ ျမန္သလို လမ္းေလ်ာက္ တတ္ တာလဲ ျမန္တယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မ လမ္းေလ်ာက္ တတ္ခါစက ေျခက်င္း၀တ္မွာ ျခဴလံုးေတြ ပတ္ပတ္လည္ ခ်ိတ္ေပးထားရျပီး ေပ်ာက္ သြားရင္း ျခဴသံနဲ႕လိုက္ရွာရလို႕ ျခဴလံုးလို႕လဲ နံမည္ရွိတယ္ ေျပာပါတယ္။

ေနာက္ သူငယ္တန္း စတက္ေတာ့ စႏၵာတင္ေအးတဲ့။ ကၽြန္မတို႕ေခတ္က အေဖနံမည္ေတြ ေနာက္က ထည့္တာ ေခတ္စား တယ္ေလ။ ျပသနာ ျဖစ္တာက ကၽြန္မ ေျခာက္တန္းနွစ္မွာ ဒဂံုေျမာက္ပိုင္းကေန ေျမာက္ဥကၠလာပ အလက(၃)ေက်ာင္းကို သြားတက္ရေတာ့ ေျမာက္ဥကၠလာက ေက်ာင္းသားေတြက အရမ္း ရန္စၾကမ္းတယ္။ ကၽြန္မတို႕ကိုလည္း ဒဂံုေတာက လာတယ္ဆိုျပီး လိုက္လိုက္ ေနာက္တယ္။ အပလာဆိုတဲ့ စကားလံုးက ေခတ္စား ေနခ်ိန္ တစ္ေန႕ ၾကိဳးတံတားကို ျဖတ္တုန္း အေနာက္ကေန ကၽြန္မကို အပလာ တင္ေအး အပလာ တင္ေအးလို႕ လိုက္စ တယ္။ သူတို႕ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အေဖက ရံုးဆင္းေတာ့ ျပန္လာခ်ိန္နဲ႕ တုိက္ျပီး အေဖ ေနာက္က ပါလာတဲ့ အခါ သူ႕နံမည္ကို အပလာ တင္ေအးလို႕ အာေခါင္ျခစ္ ေအာ္ေနတာလဲ ၾကားေရာ အေဖက သူတုိ႕ကို ဂုတ္က ကိုင္ျပီး ၾကိမ္းေမာင္း လႊတ္လိုက္တာ ေနာက္ ကၽြန္မကို ျမင္ရင္ မစရဲေတာ့ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မနံမည္က မဆုမြန္ေအး ဆိုတာ ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မနံမည္ကို မဆုမြန္ ဆိုတာထက္ ေက်ာင္းမွာ နံမည္ေျပာင္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေခၚၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကစားၾကတဲ့အခါ ကၽြန္မကို သူတို႕ဘက္ကို ေခၚခ်င္တဲ့သူမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မက အရမ္း ကစားသန္တယ္ အေျပးလဲျမန္တယ္။ ေနာက္ျပီး အရမ္းလဲ စြာတယ္ ေနာက္ျပီး ဟီး အရမ္းလဲ အျငင္းသန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါျငင္းရင္ အာေခါင္ နီနီထဲက အာသီးေတာင္ အျပင္က ျမင္ရေအာင္ အာျပဲၾကီးနဲ႕ ျငင္းတာပါ။ အဲ့ေတာ့ ကၽြန္မနံမည္က အာျပဲစိန္တဲ့ ေနာက္ စြာေတးမ အသံအရမ္းဆူလို႕ စာကေလးတဲ့ ေနာက္ ဖိုက္တာ ေနာက္ ဂ်က္မလို႕လဲ ေခၚတယ္။

ကၽြန္မ လြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ သားေရပင္ ေလးဂြ ေလာက္စလံုးေလးေတြ အျမဲပါပါတယ္။ ဌက္ပစ္တာ ငါးနိုက္တာ ဂဏန္း ဖမ္းတာ ပုဇဥ္းဖမ္းတာ သတၱ၀ါေတြကို ဖမ္းတာဆီးတာလဲ ၀ါသနာၾကီးပါတယ္။ စြန္လႊတ္ တာကေတာ့ ၀ါသနာ အပါဆံုးပါ။ စြန္မွန္ၾကိဳးကို တစ္ေနကုန္ ဖန္ကြဲစနဲ႕ ထမင္းကို နွံ႕ေအာင္ နယ္ျပီး အိမ္ တ၀င္းလံုးက သစ္ပင္ေတြမွာ ခ်ည္ျပီး မွန္ၾကိဳးတုိက္ စြန္ျဖတ္ ရတာကေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုးပါပဲ။ အေမက ကၽြန္မကို ေပးထားတာ ကေတာ့ မယ္ေခြပါတဲ့။ ဟိုေခြဒီေခြ အျမဲ လမ္းသလား ေလ်ာက္သြားေနတဲ့လို႕ပါ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက သီတင္းကၽြတ္ဆို ကေလးမေလးေတြက မီးပံုးလွလွ ေလးေတြ တြန္းလွည္းေလးေတြကို တြန္းရတာ ဂုဏ္ယူေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ေျဗာက္အိုးေဖာက္ရတာ မာက်ဴရီ အေတာင့္ေလးကို ေအာက္ကို ျပဳတ္က်ခ်ိန္ တံေတြးနဲ႕ေထြး ဖိနပ္နဲ႕ေကာက္ရိုက္ျပီး အသံျမည္ေအာင္ တီးရတာ သိပ္၀ါသနာပါပါတယ္။ သူမ်ားေတြ အရုပ္မေလးေတြ ဟင္းခ်က္တမ္း အိမ္လည္တမ္းကစားေနခ်ိန္ ကၽြန္မက ၀ါးလံုးနွစ္ဘက္ကို သစ္သားတံုးတပ္ျပီး ကုလားမေျခေထာက္ေပၚ တက္ျပီး ေျခေထာက္ခ်င္း ရိုက္ျပီး တုိက္ပြဲ၀င္တာ ပိုၾကိဳက္ပါတယ္။

စြာခ်က္ ကေတာ့ သူငယ္တန္းကတည္းက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ရံုးခန္းကို ေရာက္ပါတယ္။ ကေလးအခ်င္းခ်င္း ခဲတံေလးေတြ ေပတံေလးေတြနဲ႕ နယ္ေျမ စည္း ျခားတဲ့ အခါ လက္က်ဴး လက္ကို ထိုး ေျခက်ဴး ေျခကို ထိုးပါတယ္။ ကၽြန္မကို အျမဲ ရန္စစတဲ့ ေကာင္မေလး ကို ေဘးခ်င္းကပ္ ထုိင္ရင္း သူ႕လက္က တမင္ လာေက်ာ္တာကိုလဲ ျမင္ေရာ ခဲတံနဲ႕ ေကာက္ထိုးလိုက္တာ တစ္ခါတည္း သူ ေအာ္တာ ဆင္မလိုက္ ၀က္သတ္ရံုက ၀က္ေအာ္သလိုပဲ။ သူက ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမၾကီး ေျမး အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္မကို ခ်က္ျခင္း ရံုးခန္းပို႕ပါတယ္။ အဲ့တုန္းက ရံုးခန္းပို႕ေတာ့ တရားခံ မိလာသလို။ လူပိစိေလးကို ဆူပူတာခံရပါတယ္။ ကၽြန္မက မငိုပဲ ခပ္တည္တည္ ေနျပီး မ်က္ေစာင္းထိုးလို႕ ကၽြန္မကို ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ သြားထားျပီး အျပစ္ေပးတာ ခံရပါတယ္။

ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာမေတြရဲ့ အခ်စ္ကိုလဲ ခံရသလို သိပ္ၾကည့္မရတဲ့ ဆရာမေတြရဲ့ နွိပ္ကြပ္ျခင္း ကိုလဲ ခံရပါတယ္။ ထိုင္ထကေတာ့ ရိုးေနျပီ လက္နွစ္ဘက္ကို ကားျပီး ေလယာဥ္ပံ် စီးဖူးသလို ေနာက္ နည္းနည္း အျပစ္ၾကီးရင္ ဒူးေခါင္းေအာက္မွ ဆီးေစ့ခံျပီး ေထာက္ရပါတယ္။ ေနာက္ မတ္တပ္ရပ္ျပီး နားရြတ္ ဆြဲ ထားရတာ။ စာေတာ္ သေလာက္ အရမ္းကစားတဲ့ အရမ္းစြာတဲ့ မတရားတာ ျမင္ရင္ ေယာက္က်ားေလးကိုလဲ မေၾကာက္ပဲ လစ္ရင္လစ္သလို ရရာလက္နတ္ စြဲကိုင္ျပီး အေသ လုပ္တတ္တဲ့ ဆရာမေတြက အဲ့ကတည္းက နံမည္ ေပးထား တာက ေတာ့ ေအာ့ေက်ာလန္တဲ့။

ေနာက္ ကၽြန္မမွာ အက်င့္တစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲ့တာကေတာ့ အခုခ်ိန္အထိပါပဲ ေန႕လည္ေန႕ခင္း လံုး၀ မအိပ္ တတ္သလို ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနရျခင္းဟာ ကၽြန္မအတြက္ မဟာငရဲပါ။ အဲ့ေတာ့ အတန္းထဲမွာ ဆရာမ အမွတ္ျခစ္ ေနတုန္း ဒါမွ မဟုတ္ ဆရာမခ်င္းခ်င္း အတင္းတုတ္ ေနတုန္း ေမာ္နီတာကင္ေပတုိင္ကို ျငိမ္ျငိမ္မေနတဲ့သူ စကားေျပာတဲ့သူ ေခါင္းခ်အိပ္ခိုင္းတာကို ေခါင္းေထာင္တဲ့သူ စသျဖင့္ အျပစ္က်ဴးလြန ္ေဖာက္ဖ်က္သူေတြကို နံမည္မွတ္ခိုင္းထားပါတယ္။ ကၽြန္မ နံမည္က အျမဲတမ္း နံပတ္ ၁ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မနံမည္ကို အျပစ္ေတာင္ မလုပ္ရေသးပဲ အရင္ မွတ္ပစ္ တာေတာင္ ခံရဖူးပါတယ္။ နင္ဘာလို႕ မွတ္တာလဲလို႕ေအာ္ေတာ့ ေအး နင္အခု စကား ေျပာျပီတဲ့ အဲ့လို ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ကလိမ္ကက်စ္လုပ္ေလ့ရွိတဲ့သူ႕ကို ကလဲ့စားေခ်တဲ့အေနနဲ႕ စာျပိဳင္ ေမး ေျဖ လုပ္ရတဲ့ အခါတိုင္း ေမာ္နီတာကိုပဲ ေရြးေမးျပီး သူနားမလည္တဲ့ အသံနဲ႕ တရစပ္ ေျဖလိုက္ျပီး သူ႕အလွည့္မွာ သည္ ကအစ အလြဲမခံပဲ နွိပ္ကြပ္ေပးတယ္ ေနာက္ သူ႕ကို နားရြက္ဆြဲပီး ေက်ာင္းခန္းေတြကို ပတ္ ္ျပရ တဲ့ အရသာကို ၾကိဳက္လို႕ေလ။ သူေခၚတဲ့နံမည္ကက်ေတာ့ ပိန္ေသး စာကေလး စြာေတးတဲ့ေလ။
ေနာက္ စက္ဘီးစီး ရတာလည္း ငယ္ငယ္ ကတည္းက အရမ္း၀ါသနာပါပါတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္လည္း ေျခတစ္ဘက္က ဒူးကေန သြင္သြင္ က်ိဳးခဲ့ဘူး ပါတယ္။ BMX ဘီး ဘီအမ္အိတ္စ္ေတြ ေပၚကာစ တစ္နာရီ တစ္က်ပ္ နွစ္က်ပ္ဆို ပိုက္ဆံစုျပီး စီးၾကတယ္။ ေျခာက္တန္းနွစ္ အဘြားတို႕အိမ္မွာ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ သြားေန တုန္း စက္ဘီးစီးရင္း ၾကည့္ျမင့္တိုင္ ဗားဂရာေခ်ာက္ ထဲကို အဆင္း အတက္ စီးေနတဲ့ အခ်ိန္ တစ္ဘက္က လာတဲ့ ကားကို ရုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ေတာ့ ဘရိတ္ကို ဆြဲအုပ္ လိုက္တာမွာ စက္ဘီးက်န္ခဲ့ျပီး တစ္ကိုယ္လံုးပစ္က်လို႕ ဒူးေခါင္းနဲ႕ ေခ်ာက္နံရံ ပစ္ရိုက္တာ ဒူးေခါင္း မြမြ ေက်သြားျပီး တြဲေလာင္းျဖစ္ ေမ့သြားပါတယ္။ အဲ့တုန္းက တစ္ခါတည္း ေျခေထာက္ ျဖတ္ရမလို ျဖစ္ခ်ိန္မွာ အဘြားက ကၽြန္မ ေလာက္ လမ္းထြက္တဲ့ ေဆာ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ေျခသာ ျဖတ္လိုက္ ရရင္ အလိုလို ေသသြား နုိင္တယ္ ဆုိတာသိလို႕ ပိုက္ဆံ အရမ္း ကုန္တဲ့ ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုး ေျခက်ိဳးလက္က်ိဳးေတြကို စတီးေခ်ာင္းေတြ စထည့္ျပီး စမ္းေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ ဒူးနဲ႕ ေျခေထာက္ကို စတီးထည့္ေပးထားပါတယ္။ အရမ္းၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မေဆာ့ရဘူး ေျခေထာက္ကို အရမ္းမခိုင္းရဘူးလို႕ ဆရာ၀န္က သတိေပးထားေပမယ့္ အခု အသက္ၾကီးတဲ့အထိ တစ္စက္မွာ မနားေသးတာေတာ့ အမွန္ပဲ။

ေနာက္ပိုင္း ရွစ္တန္းမွာ သီလရွင္ ၀တ္လိုက္ျပီး ထြက္လာေတာ့ စိန္ဂတံုးမတဲ့။ ဂတံုးေျပာင္ကို ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဂတံုးမဆိုျပီး ဆယ္တန္းက ကၽြန္မ အစ္ကိုအငယ့္ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္လတ္ဆိုတဲ့ ေလာရွည္ၾကီးက ဂတံုးကို ဖတ္ကနဲ ဆို ရိုက္ျပီး ထြက္ေျပး သြားတာ ခံရေတာ့ ကၽြန္မ အတန္းထဲကို ၀င္သြားျပီး ေခါက္ထီးတစ္လက္ယူ ျပီး ဆယ္တန္း အခန္းေတြကို ခပ္တည္တည္နဲ႕ ေလ်ာက္လာေတာ့ သူက ျပဴတင္း၀မွာ ေက်ာေပးျပီး စကားေျပာ ေနတာကိုလည္း ျမင္ေရာ သူ႕ရဲ့ ေခါင္း ထိပ္တည့္တည့္ကို ထီးနဲ႕ေခါက္ခ် လိုက္တာမွာ ေအာင္မေလးဗ်ာဆိုျပီး တစ္ခ်က္ထဲ ေအာ္သြားတာ။ ေခါင္းေပါက္ သြားေတာ့ ဆရာမေတြ ခ်က္ျခင္းပဲ ေဒသႏၱရေဆးခန္းပို႕ျပီး စစ္ခ်က္ ယူေတာ့ ေဆာ့ရင္း ျဖစ္တာပါလို႕သူက ေျဖရွာပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေျခသလံုးကို ၾကိမ္ထိျပီး ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသူလးက ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားၾကီးကို ေခါင္းလာခြဲတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းကေတာ့ ၾကီးသြားျပီး ဘယ္သူမွ မစရဲေတာ့ဘူး။ အဲ့မွာေပးတဲ့ နံမည္က ဖိုက္တာ ဂ်က္မ ေနာက္ အာနိုးတဲ့။ ေနာက္ ဆယ္တန္းတုန္းက လမ္းေလ်ာက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို စက္ဘီးနဲ႕ စာလိုက္ေပးလို႕လဲ သူက ငိုျပီး ေက်ာင္းအုပ္ကို တုိင္လို႕ ေက်ာင္းသားဘ၀ ေနာက္ဆံုး အရိုက္ခံခဲ့ရပါတယ္။ စာေပးတယ္ဆိုလို႕ တစ္မ်ိဳးမထင္နဲ႕ေနာ္ သူက အရမ္း အတိုင္ အေတာ ထူတယ္ ေနာက္ျပီး ေကာင္ေလးေတြဆို အေရးေပးတယ္ ကႏြဲ႕ကလ်နဲ႕မို႕ ဆံုးမစာ ေရးျပီး လိုက္ေပးတာ အဲ့တာသူက ငိုျပီး သြားတိုင္လို႕ပါ။ အခုေတာ့ သူက ေမျမိဳ႕စစ္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ စစ္ေရးျပဗိုလ္ ျဖစ္ေနေလရဲ့။ သူေခၚတာကေတာ့ ကၽြန္မကို ေအာ့ေက်ာလန္မ ဂ်မ္းေတာမတဲ့။

ေနာက္ ကၽြန္မက ငယ္ငယ္က အရမ္းပိန္ပါတယ္ ပိန္တာမွ လက္ေမာင္းရိုးေလးေတြဆို ေသးေသးေလးေတြ ကိုယ္ေလးကလဲ ပိန္ေညာင္ေလး ေနာက္ လံုျခည္၀တ္ရင္လည္း ခါးရိုးေလးေတြ နွစ္ဘက္ကို ခၽြန္ေနတာပဲ။ ဆယ္တန္းအထိ ရွင္မီးေလးနဲ႕ေနတုန္း။ အဲ့လို သန္မာထြားက်ိဳင္း အလွတိုး တာေလ။ သီလရွင္၀တ္ျပီးကတည္းက အရပ္ကေတာ့ ရွည္ထြက္လာတာ လူကလဲ ပိန္ပိန္နဲ႕ဆိုေတာ့ သိပ္မ်က္နွာ ငယ္ရတာေပါ့ ျမန္မာစာသင္ေတာ့ ဦးဖိုးက်ားရဲ့ ျမိဳ႕က မိန္းမေတြရဲ့အလွနဲ႕ ေတာသူေတြရဲ့ သဘာ၀အလွကို ေဖာ္က်ဴးတဲ့စာက ပိခ်ပ္ျပား ငါးေဖာင္ရိုးဆိုတဲ့ ေနရာဆို ကၽြန္မကို ေစာင္းျပီး ေအာ္ၾကတာ ခဏခဏ ခံရတယ္ေလ။ အဲ့တုန္းက နံမည္က အရပ္ရွည္လို႕ လန္ဘား ေၾကာင္လ်ာသီး ပိန္လြန္းလို႕ ငါးေဖာင္ရိုး အရိုး စကမ္လမ္တန္ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။

ဆယ္တန္းထုတ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္လို႕ ဒဂံုမွာ ေဒးတကၠသိုလ္တက္တဲ့အခါမွာ ေတာ့ မဆုမြန္ဆိုတဲ့ နံမည္ေလးကို ျပန္ရပါတယ္။ နင္နဲ႕ငါနဲ႕ အစား မင္းနဲ႕ကိုယ္နဲ႕ မဘယ္သူ ကိုယ္ဘယ္သူ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ စသျဖင့္ လ်ွာခပ္ယားယားနဲ႕ လူၾကီးလို စကားေတြ စေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ရင္းနွီးလာေတာ့ နင္ ငါ မ-ာ စသျဖင့္ ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြ ျပန္ေဖာ္ျပီး ေအာ္ၾကဟစ္ၾကျပန္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲ့မွာ ကၽြန္မကို သိတဲ့နံမည္ကေတာ့ စပဲရိုးလို႕ေခၚတဲ့ စာကေလးပါပဲ။ ေက်ာင္းခန္းထဲကို ဖလူး ဖလူးနဲ႕ ၀င္လာျပီး ဖလူးဖလူးနဲ႕ ျပန္ထြက္သြားတတ္လို႕ပါတဲ့။ အသံကလဲ ေရာက္တဲ့အရပ္ ပိက်ိ ပိက်ိ ပိက်ိနဲ႕စီစီေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္ဆူညံတတ္တဲ့ အက်င့္ကလဲ မေဖ်ာက္ေတာ့ စာကေလးဆိုတဲ့ ကၽြန္မ နံမည္ရခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ျမန္လြန္းလို႕လဲ ေကာက္ေတး စာကေလးလို႕ ေခၚတတ္ေသးတယ္။ဒါက ကိုထိုက္ေလး ကယ္ေရကယ္ခ်ာ ဆြဲေပးထားတဲ့ပံုပါ ရယ္ရတယ္ေနာ္။

ေနာက္ ေထာင္ထဲ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း သံတုိင္ကို နဖူးနဲ႕ ထိျပီး မွီထိုင္ရင္း ေန႕တိုင္း သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္ဆို တတ္လို႕ ေထာင္၀ါဒါမ ၀၀တုတ္တုတ္ၾကီးက ကၽြန္မကို ၾကက္တူေရြးတဲ့ ေနာက္ သာလိကာတဲ့ေလ။
ကၽြန္မ ကဗ်ာေလးေတြ စာေလးေတြ စမ္းေရးတတ္လာျပီး ကေလာင္နံမည္ကို မင္းဆုျမတ္လို႕ ေပးလိုက္တယ္။ ေႏြဦးအိ္ုးေ၀စာေစာင္မွာ အန္တီစုကိုယ္တိုင္ေပးတဲ့ အၾကိဳက္ဆံုး ကဗ်ာဆုရေတာ့ မင္းဆုျမတ္ဆိုတဲ့ ကေလာင္နံမည္နဲ႕ပါ။ ေနာက္ အသက္၂၂နွစ္မွာ ေက်ာင္းတက္ရင္းနဲ႕ ကုမုျဒာဂ်ာနယ္မွာ သတင္းေထာက္ ျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ့နံမည္ေလးကို ကေလာင္နံမည္ေရြးေတာ့ မင္းဆုျမတ္လို႕ ပထမေရးေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း ဆုမြန္ေအးဆိုတဲ့ နံမည္အရင္းနဲ႕ပဲ သတင္းေတြေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ နံမည္ကို ခင္မုျဒာဆိုတဲ့ နံမည္နဲ႕ေရးျဖစ္ေသးတယ္ ခဏပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္း ဆုမြန္ေအးနဲ႕ပဲ ေရးျဖစ္တယ္။

ေနာက္ ထိုင္းနုိင္ငံကို သတင္းစာသင္တန္းလာတက္ေတာ့နံမည္အရင္းအစား တစ္မ်ိဳးသံုးၾကရင္ ေကာင္းမယ္ ဆိုေတာ့ စႏၵာလို႕ ေခၚပါဆိုေတာ့ စႏၵာဆိုတာ ဘာလဲဆိုေတာ့ လမင္းကို ပါဌိလို ေခၚတာပါဆိုေတာ့ Sandar Moon ေပါ့တဲ့။ ျမန္မာလိုဆိုရင္ေတာ့ စႏၵာလေပါ့ေလ။ ဒီဘက္မွာ အဲ့နံမည္နဲ႕ ေနခဲ့ျပီး ထုိင္းကိုတစ္ေခါက္ အျပီး ျပန္ထြက္ လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းဆုမြန္ဆိုတဲ့ နံမည္ေလးနဲ႕ ဘီဘီစီမွာ အလုပ္လုပ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ ဌာနတစ္ခု ေျပာင္းေတာ့ အာရ္အက္ဖ္ေအမွာ မဆုမြန္ဆိုတဲ့ နံမည္အရင္းကိုပဲ သံုးခ်င္တယ္လို႕ေျပာျပီး သတင္းေပးပို႕တဲ့အခါ သတင္းေထာက္ မဆုမြန္ဆိုတာေလးကိုပဲ ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးသံုးျဖစ္ခဲ့တယ္ အခုထက္ထိပဲေပါ့။

တစ္ခါတစ္ရံ ပြဲေတြ အခမ္းအနားေတြမွာ မဆုမြန္ဆိုရင္ ေအာ္ ဘေလာ့ခ္လားလို႕ ေျပာရင္ သိပ္ ေပ်ာ္ျမဴးတာေပါ့။ ေအာ္ ဆႏၵျပပြဲေတြမွာ စီစီေလာင္ေလာင္နဲ႕ ေအာ္တတ္တဲ့ သတင္းေထာက္ မဆုမြန္လား ဆိုရင္လည္း ျပံဳးမိ တာေပါ့ရွင္။

ကၽြန္မရဲ့ နံမည္ေျပာင္ေတြနဲ႕ ေမာင္ငယ္ေလး ေမာင္သက္ပိုင္သူ တပ္ခ္တဲ့ မမဆြမ္မုအတြက္ nick nameတက္ခ္ပို႕စ္ ကို စိတ္အေတြးအတိုင္း ပို႕စ္အရွည္ၾကီး ေရးမိတာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ဖတ္ေပးလို႕ မိတ္ေဆြတို႕ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္ရွင္။