ဗီယန္က်င္းက ျပန္ခဲ့တယ္ (၂)

လာအိုျမိဳ႕ထဲကို ၀င္လိုက္တာနဲ႕ ကၽြန္မ သတိရမိတာ ပဲခူးလိုလို လွည္းကူးလိုလို နဲ႕ ျမန္မာျပည္ထဲက နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ထဲကို ၀င္လိုက္ ရသလိုပဲ။ အဌားယာဥ္ အမ်ားစုက ကၽြန္မ ေျပာခဲ့တဲ့ ကားလိုလို ျမင္းလွည္းလိုလို ဂ်မ္ဘိုကားေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ ကား အေကာင္းစားေတြ အနည္းအက်ဥ္း ေတြ႕ရတယ္။ လမ္းေက်ာ ပိတ္ဆို႕မူ ေတာ့ မေတြ႕ရဘူး။ ထူးျခားတာ ကေတာ့ ျပင္သစ္ကိုလိုနီ ျဖစ္ခဲ့ဖူး တဲ့ အတြက္ အေဆာက္အဦး ဆိုင္းဘုတ္ေတြနဲ႕ ဆိုင္ေတြ လမ္းနံမည္ေတြမွာ ျပင္သစ္ ဘာသာစကားနဲ႕ ယွဥ္ျပီး ေရးထားတာ သတိထားမိတယ္။

လာအိုထဲ၀င္ေတာ့ ေနမြန္းတည့္ေနျပီး ကၽြန္မ မိတ္ေဆြ ေတြက သူတုိ႕သြားရမယ့္ သံရံုးကို မမွီေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕ တည္းဖို႕ ေနရာ ရွာၾကပါတယ္။ လာအို နယ္စပ္ ကေန ျမိဳ႕ေတာ္ ဗီယမ္က်င္း အထိ အုပ္စု လိုက္ ဌားျဖစ ္ေတာ့ ကားခက တစ္ေယာက္ကို ဘတ္ ၃၀ က်ပါတယ္။ ေနာက္ တည္းခိုခန္း Inn ဌားခက တစ္ရက္ကို နွစ္ေယာက္ ခန္း တစ္ခန္းကို လာအိုေငြ ေျခာက္ေသာင္း (သို႔ ) ဘတ္ ၂၅၀(သို႕) ေဒၚလာ ၇ေဒၚလာ က်ပါတယ္။ လာအို လူငယ္မ်ား တည္းခိုခန္းလို႕ ေခၚပါ တယ္။ မဆိုးပါဘူး ေစ်းခ်ိဳပါတယ္။ အခန္းက နည္းနည္းက်ယ္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာ ပါတယ္ နွစ္ေယာက ္အိပ္ ကုတင္ စားပြဲခံုတစ္လံုးနဲ႕ ပန္ကာပါပါတယ္။ အနည္းဆံုး အခန္းခ က ဘတ္၁၀၀ ကေန အထက္ ရွိတယ္လို႕ သိရပါတယ္။ ေရမိုးခ်ိဳး ျပီးေတာ့ ထမင္း စားဖို႕ထြက္ၾကပါတယ္။

လာအို ေငြလဲ ဌာန ေလးပါ။ တစ္ ေဒၚလာ ကို လာအို ေငြ ကစ္ ရွစ္ ေထာင့္ ငါးရာ ထိုင္း ဘတ္ ေငြ တစ္ဘတ္ ကို ကစ္ ၂၅၀ ၀န္း က်င္ ရွိပါ တယ္။ ဗီယန္က်င္း မွာ ေဒၚလာ နဲ႕ ရွင္း လို႕ ရသလို ထိုင္း ဘတ္ ေငြနဲ႕ လဲ ရွင္းလို႕ ရပါတယ္။ ထုိင္း အစား အေသာက္ နဲ႕ ပံုစံ တူေပမယ့္ အရသာ ေတာ့ နည္းနည္း ကြဲပါတယ္။ လာအိုမွာ နံမည္ၾကီးတာကေတာ့ လာအို ဘီယာပါ။ စားပြဲ တိုင္းမွာ လာအို ဘီယာ ပုလင္းေလးေတြ တန္းစီ ေနတာပါပဲ။ ျမစ္ကမ္းတေလ်ာက္ တဲတန္းလ်ား ေလးေတြနဲ႕ ငါးကင္ဆိုင္ေတြ အသီးအရြက္ျပဳတ္ ဆူရီဆိုင္ေတြ အသားကင္ ဆိုင္ေတြ သေဘာၤသီးသုပ္ဆိုင္ေတြ တန္းစီ ေနပါတယ္။

ထူးျခား တာက လာအိုျမိဳ႕ထဲက အေဆာက္အဦး ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ ေဆာက္လက္စ ျပဳျပင္လက္စ တိုက္ေတြ ျဖစ္ေန ပါတယ္။ သူတို႕နုိင္ငံရဲ့ စီးပြားေရး ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မူရဲ့ လကၡဏာ တစ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ အထုတ္အပိုး ကုိယ္စီနဲ႕ ဘက္ပတ္လို႕ေခၚတဲ့ တိုးရစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ျမင္ရတယ္။ ေအာက္ အနားရစ္ ပါတဲ့ ခ်ည္လံုျခည္ တိုတို ေလးေတြ ၀တ္ ထားတဲ့ လာအိုမေလး ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေလးကို ေခ်ာပါတယ္။ ထိုင္း မေလး ေတြလို ေပါင္တို ခ်က္ျပဳတ္ စြပ္က်ယ္ ခ်ိဳင္းျပတ္ ေလးေတြ ၀တ္ျပီး အ၀တ္အစား အလန္အပ်ံနဲ႕ လမ္း ေပၚမွာ လမ္း သလားေနတာ သိပ္မေတြ႕ပါဘူး။

လာအိုေတြ နုတ္ဆက္တဲ့ လာအိုစကားက Sapidee တဲ့ စပိုင္ဒီး စပိုင္ဒီးလို႕ နုတ္ဆက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ ကိုယ္ ေတာ္ေလး ကို ေမးျဖစ္ပါတယ္။ (မိုးေကာင္းသူ ေလး ေျပာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးကို အားက်လို႕ပါ) ထုိင္းလို ေန ေကာင္း လားလို႕ အဓိပၸါယ္ ထြက္လို႕ ငါရုပ္က ေနမ ေကာင္း တဲ့ ရုပ္ ေပါက္ ေနလို႕လား မသိဘူးလို႕ ေမး ေတာ့ သူက ေျပာတယ္ အဲ့တာ လာအို နုတ္ခြန္းဆက္ စကားပါ တဲ့။ ေနာက္လာအိုေတြက အ၈ၤလိပ္လို စကားေျပာရတာ ထိုင္းေလာက္နီးနီး ေ၀းပါတယ္။ ေခါင္းခါး ေျခလက္ အစံု လုပ္ျပမွ ေရးေရး သိပါတယ္။

လာအိုမွာ နံမည္ဆိုးနဲ႕ေက်ာ္ၾကား တာကေတာ့ တုတ္တုတ္ လို႕ အလြယ္ေခၚတဲ့ ဂ်မ္ဘုိကားသမားေတြပါပဲ။ သူတို႕က လူလည္ ေတာ္ေတာ္က်ပါတယ္။ ကားဌားရတဲ့ေနရာမွာ အျပိဳင္ အဆိုင္ လူေခၚၾကတဲ့အခါ ေစ်း အနည္း ဆံုး ေျပာျပီး အတင္းအဓမၼ ျမဴဆြယ္ပါတယ္။ ေစ်းစကားေျပာ နွစ္ဦးသေဘာတူလို႕ ဌားခဲ့ျပီးမွ ခရီးလမ္း မဆံုးခင္ ေစ်းေနာက္တစ္မ်ိဳး ေျပာပါတယ္။ အဲ့မွာ ခရီးသည္ေတြ အမ်ားစုနဲ႕ အၾကီးအက်ယ္ စကားမ်ား ေလ့ရွိပါတယ္။ ထိုင္းလို ေျပာရင္လည္း ရူးသလို ေၾကာင္သလို လုပ္တတ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္လည္း ေပါေတာေတာ လုပ္ တတ္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကားဌားတဲ့အခါ သူတုိ႕ေျပာတဲ့ေစ်းနဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ ဆစ္ခ်ရပါတယ္။ ေနာက္ ျပတ္ျပတ္ သားသား ေမးရပါမယ္။ ကၽြန္မတုိ႕အုပ္စုက ခရီးဆံုးေရာက္ေအာင္ အရင္ပို႕ခိုင္းျပီး အရင္ေစ်း အတိုင္း ေပးလိုက္ေတာ့ ကားသမားက မေက်မနပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ လာျပီး ခါးေထာက္ မိုက္ၾကည့ ္ၾကည့္လို႕ ထျပီး နပမ္း သတ္ၾကမလို ျဖစ္ပါတယ္။ လာအိုသြားဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြလဲ အဲ့သလို ၾကံဳရဖူး တယ္လို႕ ေျပာ ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႕ လာအိုရဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ ဗီယန္က်င္းကို လွည့္ လည္ဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ ဌားစီး လို႕ ရပါတယ္။ တစ္ရက္ကို ကိုယ့္ ဘာသာ ဆီ ထည့္ရင္ ဘတ္ ၁၅၀ ပါ။ တကယ္လို႕ စက္ဘီး ဌားမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ ဘာသာ နင္း တစ္ရက္ကို ဘတ္ ေလးဆယ္ပါ။ ကၽြန္မ တို႕ က ေတာ့ ကားလဲ မဌားခ်င္တာနဲ႕ လမ္းေလ်ာက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕ တည္းခဲ့တဲ့ တည္းခိုခန္းက မဲေခါင္ ျမစ္ ကမ္း နဖူးစပ္နားမွာ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ ျမစ္ကမ္းစပ္ ေနရာမွာ ထုိင္း ဖုန္းလိုင္းလဲ မိလို႕ ဖုန္းနဲ႕ အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္လို႕လြယ္ပါတယ္။

မဲေခါင္ ျမစ္ကမ္းနဖူးစပ္ကေန ေလ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ လမ္းဆံုး ကေန ျမင္ရတဲ့ မဲေခါင္ျမစ္ၾကီးက ေတာ္ေတာ္ ေလး က်ယ္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမစ္ျပင္ၾကားထဲမွာ သဲေသာင္ ေတြ ထြန္း ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမစ္ရဲ႕ နဖူးစပ္ နားမွာ ငါးဖမ္း ေနတဲ့ လူေလးေတြကို မသဲမကြဲ ျမင္ရတယ္။ ဟိုမွာ ဘက္ ကမ္း ကေတာ့ မဲေခါင္ျမစ္ကို အပမ္း ေျဖရင္း ၾကည့္ဖို႕ ေဆာက္ ထားတဲ့ ဘန္ဂလိုေလး ေတြ ျမင္ေန ရတာက ထုိင္းနုိင္ငံ ဘက္ ျခမ္းပါ။ မဲေခါင္ျမစ္ ကမ္း စပ္က စား ေသာက္ဆိုင္ ေလးမွာ မဲေခါင္ျမစ္ၾကီးကို ေငးၾကည့္ ထိုင္ရင္းနဲ႕ အုန္းသီး စိမ္းရည္ ေအးေအး ခ်ိဳခ်ိဳ ေလး ကို ေသာက္ပါတယ္။ တစ္လံုး ကို ဘတ္၂၅ပါ။ နည္းနည္း ေစ်းၾကီး တယ္။ ေနာက္ လာအို သေဘာၤသီး သုပ္စပ္စပ္ ေလး စားပါတယ္။ တစ္ပြဲကို ဘတ္၂၅ပါပဲ။ အဲ့မွာ ျပသနာစ ပါတယ္။ အရမ္းစပ္လြန္းလို႕ ဘာစားရင္ ေကာင္းမလဲ လိုက္ရွာတဲ့အခါ ဘဲဥျဖဴျဖဴ ေလးေတြကို ေတာင္း ေလး ေတြ နဲ႕ ခ်ိတ္ထားပါတယ္ အစပ္ေျပစားဖို႕ ေစ်း ေမးၾကည့္ေတာ့ နွစ္လံုးကို ဘတ္၁၀ ဆိုတာနဲ႕ ၀ယ္စား ျဖစ္ပါတယ္။ ပူစီနံပင္ေလးေတြနဲ႕ သံပုရာနံံ႕သင္းတဲ့ အခ်ဥ္ရည္ရယ္ ဘဲဥနွစ္လံုးရယ္ လာခ်ပါတယ္။

ကၽြန္မလဲ စကား ေျပာရင္းနဲ႕ ဘဲဥခြံကို ခြာလိုက္တဲ့ အခါ..အေကာင္ ျဖစ္လုဆဲဆဲ အေမႊးေလးေတြပါ ေပါက္ေနတဲ့ မ်က္လံုး ျပဴး ျပဴး ေလးနဲ႕ ဘဲေလးလား ၾကက္ေလးလား အေကာင္ေလး တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဘဲဥခြံမွာ လည္း ေသြးေၾကာ မ်င္ေလးေတြ ကပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မလဲ အလန္႕တၾကားနဲ႕ စားပြဲထိုးကို ေခၚျပီး အနိ ကင္ဒိုင္း ကင္ဒိုင္း လို႕ (ဒါက စားလို႕ရလားလို႕) လက္ညိဳးထုိးျပီး ေမးေတာ့ သူကေျပာတယ္ လာအိုရဲ့နံမည္ေက်ာ္ ဘဲဥ(လု) သားေလး ပါတဲ့။ ကၽြန္မလဲ အသည္းယားလို႕ ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့နဲ႕ စားလက္စာေတြကိုပါ ရွင္းျပီး ထြက္လာခဲ့ ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႕ မဲေခါင္ျမစ္ ကမ္းကေန ဆက္ေလ်ာက္လာၾကရင္း လမ္းမတစ္ခုထက္မွာ လာအို အနုပညာ ျပခန္းကို ေတြ႕ ပါတယ္။ လာအို ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ရဲ့ အနပညာ လက္ရာေတြ ပါတဲ့။ လမ္း တေလ်ာက္ ေတြ႕ ရတဲ့ ဘုရား ေစတီေတြ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းေတြရဲ့ ေရွ႕မ်က္နွာစာမွာ ဂ်ပန္နဲ႕လာအို ခ်စ္ၾကည္ေရးအနုပညာ တည္ ေဆာက္မူ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြ ေရးထားတာ ေတြ႕တယ္။ ညေနေစာင္းလာတာနဲ႕အမ်ွ ေနာက္ ဗီယန္က်င္းရဲ့ ညေနခင္းက ကားေတြလဲ တိတ္ လူေတြလဲ တိတ္နဲ႕ သိပ္ဆိတ္ျငိမ္လြန္းအားၾကီးပါတယ္။
နံမည္ေက်ာ္ ဗီယမ္က်င္း တိုင္းမ္ သတင္းစာတိုက္ပါ။ သူ႕ ရဲ့ ေရွ႕တည့္တည့္က ေရပန္းၾကီးမွာ အေမာေျဖ ထိုင္နား ျဖစ္ပါ တယ္။ မီးတုိင္ေလးေတြ မူန္ပ်ပ်ရဲ့ ေအာက္မွာ ေရပန္းဖြားၾကီးေတြက်ေနတာကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း သတိထားမိ တာ က ေတာ့ ဘန္ေကာက္က ပန္းျခံေတြမွာ ေလပူေတြ တုိက္ေနတဲ့ေအာက္ထိုင္ရတာနဲ႕ မတူပဲ မဲေခါင္ျမစ္ ရနံ႕ ပါတဲ့ ရူရိူက္ရတဲ့ေလက သိပ္လတ္ဆတ္ ေအးျမလြန္းတယ္ သစ္သားခံုေလးေတြေပၚမွာ ထိုင္ေနရ တာကိုက ရာသီဥတု က ပူျပင္း မေနပဲ ေသာက္ေတာင့္ သက္သာ ျဖစ္ ေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မဲေခါင္ ျမစ္ကမ္း တေလ်ာက္ လမ္းဆက္ ေလ်ာက္ လာရင္း မီးေခ်ာင္းေတြ ထိန္ထိန္ညီးေနတဲ့ ထုိင္းဘက္ကမ္းနဲ႕ မီးသီးေလးေတြ မွိတ္တုပ္ မွိတ္တုပ္ ျဖစ္ေနတဲ့ လာအို ဘက္ ကမ္းကို ယွဥ္ျပီး ၾကည့္မိပါတယ္။ လာအိုရဲ့ တစ္ေန႕တာကေတာ့ မဲေခါင္ျမစ္ၾကီးကို တစိမ့္စိမ္ ့ၾကည့္ ျဖစ္ တာနဲ႕ အဆံုးသတ္ လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ေစာေစာ အိပ္ယာက နုိးတဲ့အခါ တည္းခိုခန္း ေအာက္က ဖြင့္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ ကစ္၈၀၀၀ တစ္ေဒၚလာတန္ Espresso coffee ခြက္ပိစိ ေလးတစ္ခြက္ ေသာက္ပါတယ္။ ေနာက္ ထိုင္းသံရံုး ဘက္ကို ခ်ီတက္ၾကတဲ့အခါ တစ္ေယာက္ကို ကစ္ငါးေထာင္နူန္းနဲ႕ ဂ်မ္ဘိုေလး ကို စီးျပီး သြား ပါတယ္။ လမ္းတေလ်ာက္ ကားေပၚကေန ဗီယမ္က်င္းကို ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသူေလးေတြေရာ ၀န္ထမ္းေတြ အကုန္လံုး အနားရစ္ပါတဲ့ လံုျခည္တိုတိုေလးေတြ ၀တ္ၾကပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လာအိုရဲကို မျမင္ရသေလာက္ပါပဲ။ တယ္လီဖုန္းရံုေလးေတြကို ျမင္ရတယ္။ ေနာက္ လမ္းတုိင္း လိုလိုမွာ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြ Free Wireless လို႕ ေရးထားတဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ နည္းနည္း ေတြ႕တယ္။

ထိုင္းသံရံုးမွာ ထိုင္းဗီဇာ အခမဲ့ ေပးေနတဲ့အတြက္ ဗီဇာ လာယူတဲ့ အျဖဴ အမည္း အညိဳ အ၀ါ အနက္ စတဲ့ လူတန္း ၾကီးက နဂါးျမီးၾကီးလို အရွည္ၾကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ နံပတ္စဥ္ အရဆိုရင္ အနည္း ဆံုး လူ၇၀၀ ေက်ာ္ ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္ ပါတယ္။ လာအို ဗီဇာပြဲစားေတြ ေျခရူပ္ ေနတဲ့ ေနရာေပါ့။ ကား ရပ္ လိုက္တာနဲ႕ တတြတ္တြတ္နဲ႕ လာေအာ္ေနၾကတာ နားကို အူ ေန တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ကိုယ္လုပ္တာ အေကာင္းဆံုးပါ။

အဲ့ဒီ့က ကိစၥေတြ ျပီးျပတ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႕ အုပ္စု ဗီယန္က်င္းျမိဳ႕ရဲ့ ေစ်း သလာ့ဆိုင္းကို ဆက္ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ေစ်းကို ထိုင္းသံရံုးကေန သြားတာ တစ္ေယာက္ကို ကစ္ေလးေထာင္ က်ပါတယ္။ ေစ်း ထဲမွာ ေအာက္ထပ္ ကေတာ့ စက္ပစၥည္းေတြ ခ်ည္း သပ္သပ္ ေရာင္းပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ယိုးဒယား ထုတ္ ေတြပါ။ ေစ်း အေပၚထပ္မွာေတာ့ လာအိုရိုးရာ ယဥ္ေက်းမူ အ၀တ္အစားေတြ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းပါတယ္။ေနာက္ အဲ့မွာ ေျမြေတြ ကင္းေတြ ထည့္စိမ္ထားတဲ့ ပုလင္း ေသးေသးေလး ေတြလည္း ေတြ႕မိပါတယ္။လာအိုမေလးေတြရဲ့ ရိုးရာ၀တ္စံုပါ သိပ္လွပါတယ္ အကြက္ေလးေတြကလဲ တကယ့္ကို အဆင္ဆန္းေလးေတြပါ ေစ်းေတာ့ ၾကီးပါတယ္။ ကခ်င္ လံုခ်ည္ ကြက္ဆင္ေလးေတြနဲ႕လည္း တူပါတယ္။ လံုျခည္က တုိတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ တိုပါတယ္။

ေစ်းေလးထဲမွာ လာအို ရိုးရာ အစားအစာေတြ စားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ၀က္ေခါင္းသုပ္လို အသုပ္ တစ္ပြဲ ဘတ္ ၆၀နဲ႕ ေပါင္မုန္႕မီးကင္ အစံုထည့္ တစ္ေခ်ာင္း ကစ္၆၀၀၀ တန္ကို စားျဖစ္ ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ ကေန တဆင့္ ကၽြန္မ တို႕ တည္းခို ခန္း ဘက္ကုိ ေျမပံု ၾကည့္ျပီး လမ္းေလ်ာက္ ၾကဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ေစ်းေရွ႕ မ်က္နွာ စာမွာ အေ၀း ေျပး ကားဂိတ္ ေလးရွိပါတယ္။ တစာစာ ေအာ္ေနတဲ့ ဂ်မ္ဘို ကားေမာင္း သမားေတြနဲ႕ ဘတ္စ္ ကား ဂိတ္မွာ ကားအိုအို ၾကီးေတြ စုေ၀း ရပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေတာသူ ေတာင္သား ဟန္ ေပါက္တဲ့ လာအိုသူ လာအိုသား ေတြလဲ အထုတ္အပိုး ကိုယ္စီနဲ႕ ထုိင္ေနၾကရင္း တုိးရစ္ေတြကို လိုက္ အကဲခတ္ ေနတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ကား အ၀င္ အထြက္ကို အခ်ိန္အလိုက္ ေနရာေတြကို စာရင္း ဇယား ကြက္ၾကီးနဲ႕ ျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကားဂိတ္ကေန ညာဘက္ကို ေကြ႕တက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေစ်းဆိုင္တန္းၾကီးကို ေတြ႕ပါတယ္။
ထူးထူး ျခားျခား ေပါင္မုန္႕ရွည္ ၾကီး ေတြ အပံုလိုက္ ေရာင္း ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ လာအိုဟာ ျပင္သစ္ လက္ ေအာက္ခံ ျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ျပင္သစ္ အစားအစာ ေပါင္မုန္႕နဲ႕ ေကာ္ဖီကို မက္မက္ ေမာေမာ စားေသာက္ ေန ၾက တုန္း ျဖစ္ တယ္ လို႕ ေျပာ ပါ တယ္။ မီးကင္ ထား တဲ့ ေပါင္ မုန္႕ ေတာင့္ အရွည္ ၾကီး ေတြ ထဲကို အသား ဖတ္ေတြ အခ်ဥ္ ရည္ ေတြ သခြားသီး ေတြ ေဂၚဖီရြက္ ဆလပ္ ရြက္ ေတြ ထည့္ျပီး အစာ သြပ္ ေပး ထားတာပါ။ အရမ္း လဲ စားလို႕ ေကာင္းသလို ေစ်းလဲ တန္ပါတယ္။
ေနာက္ ဆက္ ေလ်ာက္ ခဲ့ ေတာ့ လမ္း တေလ်ာက္ ေဒသထြက္ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ ေတြ ရိုးရာ ေဆးျမစ္ ေဆးဥ အေရာင္းဆိုင္ ေတြ ရိုးရာ ထြက္ကုန္ ခ်ည္ထည္ ပစၥည္း ေလး ေတြကို အပံု လိုက္ ေလး ေတြ ခ် ေရာင္း ေန တာ ေတြ႕ ခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္မ ဓာတ္ပံုရိုက္ေတာ့ လန္႕သြားပံုပဲ သူတို႕ေတြ ေဗဒင္တြက္ေနတယ္ ထင္တယ္။ ခ်ဲတြက္တာလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္။ ဖလံ ေတာင္ေ၀ွးေတြလို႕ထင္ပါတယ္။ (အစ္မ အိမ္လြမ္းသူေျပာတယ္ မ်ွစ္ေသးေသးေလးေတြတဲ့) ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ခ်ေရာင္းေနတဲ့ လာအိုအမ်ိဳးသမီးေလးပါ။

လာအိုမေလးက အက်ီေလးေတြ ခ်ေရာင္းေနတယ္ ကၽြန္မ ၀ယ္ခဲ့တာ ရွမ္းတုိက္ပံု ပင္နီအနက္နဲ႕ အနီၤ နွစ္ထည္ကို ဘတ္ ၁၅၀ပါ။
လာအို အဘြားကေတာ့ တက္တက္ၾကြၾကြ ေဆးျမစ္ သစ္ဥ သစ္ဖုေတြ ေရာင္းေနေလရဲ့ သူ႕ေဘးဆိုင္က လာအိုမေလးကေတာ့ အိမ္မက္ေတာင္ မက္ေနတယ္ ထင္တယ္။
ဗီယမ္က်င္း ျမိဳ႕ တစ္ပတ္ ေအးေအး ေဆးေဆး ေလ်ာက္ သြား ေနျပီးေတာ့ လမ္းတေလ်ာက္ ျမင္ျမင္ သမ် ဟိုရိုက္ ဒီရိုက္ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႕ ေလ်ာက္သြားၾကရင္း ေနာက္ဆံုး မွာ ေတာ့ ဗီယမ္က်င္း တိုင္းမ္ သတင္းစာ တိုက္ ဘက္ကို ေရာက္ ေတာ့ ေလေအး ေပးစက္ ဖြင့္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီ ဘားေလးမွာ ေအးေအး ေဆးေဆးထိုင္ျပီး သတင္းစာ ဖတ္ ျဖစ္ ပါေတာ့တယ္။

ဗီယမ္က်င္းရဲ့ ဒုတိယေန႕ကေတာ့ ျမိဳ႕ပတ္ လမ္းေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္ သြားပါတယ္။ ညေနခင္းမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ကစ္ငါးေထာင္တန္ လာအို ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ခြက္နဲ႕ BBQ ငါးကင္ တစ္ေကာင္ကို ထိုင္းဘတ္ေငြ ၁၅၀ေက်ာ္ေပးရျပီး လတ္လို႕ေခၚတဲ့ လာအို အသုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို မွာစားရင္း ဘီယာဆိုင္ေတြေရွ႕တစ္ခ်ိဳ႕ လာအိုမ မဲမဲ တူးတူး ၀တုတ္ ဗိုက္ပူေလးေတြ လမ္းသလားျပီး လူထြက္ရွာ ေနပံုရတဲ့ မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းက ဗီယမ္က်င္းရဲ့ ညခ်မ္းကို ခံစားလိုက္ပါတယ္။