ပဲ !!!!!!!!!!! ျပဳိ ဟိုဟို.. ပဲျပဳတ္ကို ကိုယ္ပိုင္ သံစဥ္ တစ္မ်ိဳးနဲ႕လမ္းထိပ္က ဟစ္လိုက္တဲ့ ပဲျပဳတ္သည္ ဦးေလးၾကီး ရဲ့ အသံကို အိပ္ယာေပၚက အတိုင္းသား ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ မနက္ေျခာက္နာရီ ပံုမွန္ပါပဲ။ တကယ့္ကို အခ်ိန္ မွန္ တဲ့ တိုက္စရာ မလိုတဲ့ ျမိဳ႕သစ္ေလးရဲ့ နိူးစက္ တစ္ခုပါ။ အေမ့ ဘုရားရွိခိုးသံ ရပ္သြားျပီး အိုးသံ ခြက္သံ သဲ့သဲ့နဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ၾကားလိုက္ ရျပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ေစ်းသည္ကို ေအာ္ေခၚတဲ့ အေမ့ ေခၚသံ ၾကား လိုက္ရ ပါတယ္။ ပဲျပဳတ္လာပါဦး။ လာျပီ လာျပီ အေဒၚေရ ဆိုတဲ့ ဦးေလးၾကီးရဲ့ အသံနဲ႕အတူ အိမ္ေရွ႕က တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ တဲ့အခါ အိမ္ေရွ႕သစ္သားတံခါးက တစ္ျခမ္းျပဳတ္က်ေနလို႕ ပတၱာက်ေနတဲ့ ကၽြီဆိုတဲ့ အသံ ၾကားရပါတယ္။ အေဖ ျပင္မယ္ ျပင္မယ္ နဲ႕ ေျပာေနေပမယ့္ သစ္သားက အတိုအထြာ အပိုင္းအစ ေတာင္ ေပနဲ႕ တြက္ေရာင္းတာ ေစ်းမေသးလို႕ မျပင္ရေသးတဲ့ တံခါးခ်ပ္ေလးပါ။
မင္း အေလးကလည္း တစ္ေန႕တစ္ျခား ပါးသြားလိုက္တာ ပဲျပဳတ္ နည္းနည္း ပို ထည့္ေပးဦး ဆိုတဲ့ အေမ့ အသံနဲ႕အတူ အေဒၚေရ ပဲေစ်းေတြကလည္း တက္ မီးေသြးေစ်းလဲ တက္ ထင္းဖိုးကလည္း မသက္သာ အရင္း ရေအာင္ ေတာင္ မနည္း ေရာင္းေနရတယ္ အရင္ကဆို ဒီလမ္းေရာက္ရင္ နည္းနည္းပဲက်န္ေတာ့တာ အခုဆို ေတာင္းက တစ္၀က္ေတာင္ မက်ိဳးေသးဘူးဆိုတဲ့ ညည္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ အိပ္ယာထဲမွာ ေမွးေနရင္းက ရပ္ကြက္ထဲက ပ်ံက်ေစ်းေလးထဲမွာ ေစ်း၀ယ္သူက ငါးေရာင္းတဲ့သူကို ခ်ိန္ခြင္ လွ်ာနည္းနည္း ထြက္ပါဦးလို႕ အဆစ္ေတာင္းေတာ့ လွ်ာထုတ္ျပျပီး လွ်ာထြက္ေနျပီ အစ္မၾကီးေရလို႕ ဟာသေဖာက္တာကို သြားသတိရမိျပီး ျပံဳးမိပါတယ္။
ဆုမြန္ သမီး ထေတာ့ ေတာ္ၾကာ ကားေနာက္က်ေနမယ္ အေမ ထမင္းခ်ဳိင့္ ျပင္ျပီးျပီ ယူသြားမယ္မဟုတ္လားလို႕ အိပ္ယာေခါင္းရင္းက တံခါးေဘာင္ေလးကို ကိုင္ျပီး ခပ္တိုးတိုး အေမေမးေတာ့ အင္းအဲ နဲ႕ လူးလိမ့္ျပီးမွ က်ိမ္းစပ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးကို အတင္းဖြင့္ျပီး ဒယီးဒယိုင္နဲ႕ ထလိုက္ပါတယ္။ နွစ္နွစ္သမီးေလးကတည္းက အတူအိပ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမငယ္ျပည့္စံု ကေတာ့ သိုးေနတုန္းရွိပါတယ္။ သူအိပ္ေနတုန္း အေနွာင့္အယွက္ ေပးတဲ့သူ ကေတာ့ သူ႕မ်က္နွာ ပုတ္ပုတ္ေလးနဲ႕ မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုး လုပ္လို႕ မသက္သာလွပါဘူး။
ကၽြန္မ အိပ္မူန္စံု၀ါးနဲ႕ အိမ္ေရွ႕ အုတ္ေလွကားမွာ ငူငူၾကီးထိုင္ေနတုန္း အေဖက ေနာက္ကေန ဆုမြန္ သမီး ေရခ်ိဳး ေတာ့ေလ အလုပ္ေနာက္က်မယ္လို႕ ေအာ္လိုက္ေတာ့မွ ေလွကားကို တစ္ထစ္ခ်င္း ဆင္းျပီး အုန္းပင္မွာ ခ်ိတ္ ထားတဲ့ စင္ေလးထဲက တရုတ္ ပက္ဆိုးဒင့္သြားတိုက္ေဆးနဲ႕ သြားပြတ္တံကို ယူျပီး ခပ္ျမန္ျမန္ တိုက္ လိုက္ပါတယ္။အိမ္ေရွ႕က အုတ္စည္ပိုင္းအ၀ိုင္းေလးထဲက ေရေအးေအးေလးနဲ႕ ကာေဘာ္လစ္ ဆပ္ျပာ အနီေတာင့္ေလးနဲ႕ တုိက္ျပီး ျမန္ျမန္ ခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ဒန္ဖလားေလးနဲ႕ ေရကို တဗြမ္းဗြမ္း ခပ္ခ်ိဳးရတဲ့ အရသာေလာက္ ေအးျမတာ ရွိမယ္မထင္။ အေအးၾကိဳက္တဲ့ကၽြန္မကို ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ေရခ်ိဳးတာ မတက္လို႕ အေဖနဲ႕အေမက တစ္လွည့္စီ ေအာ္ျပီး ေခၚရပါတယ္။
အျမဲတမ္း ေရလဲလံုခ်ည္ ေမ့တတ္ျ႔ပီး အိမ္ေပၚကို ေရစက္လက္နဲ႕ တက္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို အေဖက အျမဲဆူေလ့ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕အေဖက အိပ္ယာကနိုးတာနဲ႕ တစ္အိမ္လံုး ကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ ဘုရားပန္းလဲ ဘုရား ေသာက္ေတာ္ေရလဲ ေသာက္ေရအိုး ေရျဖည့္ တံျမတ္စည္းလဲ စသျဖင့္ ေဆးေၾကာေရးကို တစ္ေတာက္ ေတာက္နဲ႕ အလုပ္ကို ဆက္တုိက္လုပ္သလို ပါးစပ္ကလဲ ေတာက္ေလ်ာက္ ေျပာပါတယ္။ အေမၾကီးက မိုးလင္းကတည္းက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ မီးခိုး တလူလူနဲ႕ ခ်က္ျပဳတ္ေရးတာ၀န္ခံပါ။
ကၽြန္မ အလုပ္စသြားတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး အိမ္ရွိ လူကုန္ နိုးရပါတယ္။ မနိုးရင္ အဲ့မနိုးတဲ့သူက အျပစ္ၾကီးပါတယ္။ ဆိုေတာ့ အစ္ကိုသံုးေယာက္ကေတာ့ အဲ့အခ်ိန္ နားပိတ္ျပီး အိပ္ေနေလ့ရွိပါတယ္။ ေမာင္ေလးက ေျချမန္ေတာ္ အ၀ယ္ေတာ္ပါ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္မ အလုပ္မသြားခင္ မုန္႕ဟင္းခါးေလး စားသြားနိုင္ေအာင္ အေမၾကီးက ေျပး၀ယ္ ေပးတတ္သလို ေမာင္ေလးနဲ႕တူမေလးကလည္း အလွည့္က်ျဖစ္ေစ အတူသြားပီးျဖစ္ေစ ၀ယ္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႕ကိုေတာ့ ၀ယ္ေပးရခ ပိုေငြကို အခြန္အေကာက္ေပးရတာေပါ့ေလ။မင္း အေလးကလည္း တစ္ေန႕တစ္ျခား ပါးသြားလိုက္တာ ပဲျပဳတ္ နည္းနည္း ပို ထည့္ေပးဦး ဆိုတဲ့ အေမ့ အသံနဲ႕အတူ အေဒၚေရ ပဲေစ်းေတြကလည္း တက္ မီးေသြးေစ်းလဲ တက္ ထင္းဖိုးကလည္း မသက္သာ အရင္း ရေအာင္ ေတာင္ မနည္း ေရာင္းေနရတယ္ အရင္ကဆို ဒီလမ္းေရာက္ရင္ နည္းနည္းပဲက်န္ေတာ့တာ အခုဆို ေတာင္းက တစ္၀က္ေတာင္ မက်ိဳးေသးဘူးဆိုတဲ့ ညည္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ အိပ္ယာထဲမွာ ေမွးေနရင္းက ရပ္ကြက္ထဲက ပ်ံက်ေစ်းေလးထဲမွာ ေစ်း၀ယ္သူက ငါးေရာင္းတဲ့သူကို ခ်ိန္ခြင္ လွ်ာနည္းနည္း ထြက္ပါဦးလို႕ အဆစ္ေတာင္းေတာ့ လွ်ာထုတ္ျပျပီး လွ်ာထြက္ေနျပီ အစ္မၾကီးေရလို႕ ဟာသေဖာက္တာကို သြားသတိရမိျပီး ျပံဳးမိပါတယ္။
ဆုမြန္ သမီး ထေတာ့ ေတာ္ၾကာ ကားေနာက္က်ေနမယ္ အေမ ထမင္းခ်ဳိင့္ ျပင္ျပီးျပီ ယူသြားမယ္မဟုတ္လားလို႕ အိပ္ယာေခါင္းရင္းက တံခါးေဘာင္ေလးကို ကိုင္ျပီး ခပ္တိုးတိုး အေမေမးေတာ့ အင္းအဲ နဲ႕ လူးလိမ့္ျပီးမွ က်ိမ္းစပ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးကို အတင္းဖြင့္ျပီး ဒယီးဒယိုင္နဲ႕ ထလိုက္ပါတယ္။ နွစ္နွစ္သမီးေလးကတည္းက အတူအိပ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမငယ္ျပည့္စံု ကေတာ့ သိုးေနတုန္းရွိပါတယ္။ သူအိပ္ေနတုန္း အေနွာင့္အယွက္ ေပးတဲ့သူ ကေတာ့ သူ႕မ်က္နွာ ပုတ္ပုတ္ေလးနဲ႕ မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုး လုပ္လို႕ မသက္သာလွပါဘူး။
ကၽြန္မ အိပ္မူန္စံု၀ါးနဲ႕ အိမ္ေရွ႕ အုတ္ေလွကားမွာ ငူငူၾကီးထိုင္ေနတုန္း အေဖက ေနာက္ကေန ဆုမြန္ သမီး ေရခ်ိဳး ေတာ့ေလ အလုပ္ေနာက္က်မယ္လို႕ ေအာ္လိုက္ေတာ့မွ ေလွကားကို တစ္ထစ္ခ်င္း ဆင္းျပီး အုန္းပင္မွာ ခ်ိတ္ ထားတဲ့ စင္ေလးထဲက တရုတ္ ပက္ဆိုးဒင့္သြားတိုက္ေဆးနဲ႕ သြားပြတ္တံကို ယူျပီး ခပ္ျမန္ျမန္ တိုက္ လိုက္ပါတယ္။အိမ္ေရွ႕က အုတ္စည္ပိုင္းအ၀ိုင္းေလးထဲက ေရေအးေအးေလးနဲ႕ ကာေဘာ္လစ္ ဆပ္ျပာ အနီေတာင့္ေလးနဲ႕ တုိက္ျပီး ျမန္ျမန္ ခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ဒန္ဖလားေလးနဲ႕ ေရကို တဗြမ္းဗြမ္း ခပ္ခ်ိဳးရတဲ့ အရသာေလာက္ ေအးျမတာ ရွိမယ္မထင္။ အေအးၾကိဳက္တဲ့ကၽြန္မကို ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ေရခ်ိဳးတာ မတက္လို႕ အေဖနဲ႕အေမက တစ္လွည့္စီ ေအာ္ျပီး ေခၚရပါတယ္။
အျမဲတမ္း ေရလဲလံုခ်ည္ ေမ့တတ္ျ႔ပီး အိမ္ေပၚကို ေရစက္လက္နဲ႕ တက္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို အေဖက အျမဲဆူေလ့ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕အေဖက အိပ္ယာကနိုးတာနဲ႕ တစ္အိမ္လံုး ကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ ဘုရားပန္းလဲ ဘုရား ေသာက္ေတာ္ေရလဲ ေသာက္ေရအိုး ေရျဖည့္ တံျမတ္စည္းလဲ စသျဖင့္ ေဆးေၾကာေရးကို တစ္ေတာက္ ေတာက္နဲ႕ အလုပ္ကို ဆက္တုိက္လုပ္သလို ပါးစပ္ကလဲ ေတာက္ေလ်ာက္ ေျပာပါတယ္။ အေမၾကီးက မိုးလင္းကတည္းက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ မီးခိုး တလူလူနဲ႕ ခ်က္ျပဳတ္ေရးတာ၀န္ခံပါ။
ကၽြန္မတို႕ အိမ္က မနက္စာကို ေန႕လည္စာ နီးနီး အားရပါးရ စားေလ့ရွိပါတယ္ မုန္႕ဟင္းခါးဆို အနည္းဆံုး ငါးထုတ္ ကေန ဆယ္ထုတ္ အထိ ၀ယ္ေလ့ ရွိျပီး အုန္းနို႕ေခါက္ဆြဲ လက္သုတ္စံု စသျဖင့္ အမ်ိဳးအမည္ကလဲ ကြဲပါေသးတယ္။ အေမ့အၾကိဳက္ ခ်ိဳဆိမ့္ လက္ဘက္ရည္ ပါဆယ္ထုတ္ အၾကီး အီၾကာေကြးနဲ႕ နံျပားကို အတြဲလိုက္ အခ်ပ္လိုက္ စားပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕မိသားစုက တျခားဟာေတြသာ စုေဆာင္းဖို႕ ၀ါသနာမပါေပမယ့္ အစားအေသာက္ကိုေတာ့ တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း အုံလိုက္က်င္းလိုက္ အားေပးေလ့ရွိပါတယ္။
(အရင္တုန္းက မဆုမြန္ပါ)ကခ်င္လြယ္အိတ္အနီေလးထဲက စာအုပ္ရယ္ ပိုက္ဆံအိတ္ေသးေသးေလးထဲက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ေငြအေၾကြရြက္ ေတြကို စစ္ ၾကည့္လိုက္ျပီးေတာ့ စလြယ္သိုင္း လြယ္လုိက္ပါတယ္။ အေမေပးတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ကို လွမ္းယူလုိက္ျပီး အေမၾကီး စတီးခ်ိဳင့္ကို လက္သုတ္ပ၀ါေလး ထုတ္ေပးေနာ္ ကားေပၚမွာ ေအာ္ၾကတယ္ ပူလို႕ ဟိဟိ ဆိုျပီး စကားကို တတြတ္တြတ္ေအာ္ရင္း အခန္း၀က ထြက္ေတာ့ အေဖၾကီးက တပတ္ႏြမ္း ဆက္တီခံုေပၚမွာ အေမာေျပ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ေနပါျပီ။
သမီးၾကီး ဘုရားရွိခိုး ဘုရားရွိခိုး သြားတာလာတာ သတိထား ကားတက္ကားဆင္း သတိထား မွာတမ္းေခၽြေနၾက အေဖ့အသံကို ၾကားသလိုလို လုပ္ျပီး ဖိနပ္ခၽြတ္ကို ျမန္ျမန္ေျပးေတာ့ ဘုရားရွိခိုးဆိုတာ မရွိခိုးသြားဘူးလို႕ ထပ္ေအာ္ေတာ့ လက္အုပ္ကမမ္း ကတမ္းခ်ီျပီး အေဖၾကီးကလည္း ကားေနာက္က်ေနျပီကို ဘုရားက ခြင့္လႊတ္တယ္လို႕ ေျပာျပီး ဖင္ပါးစျပဳေနတဲ့ ေယာက်္ားစီးၾကိဳးျပား ကတၱီပါဖိနပ္ရွားေရာင္ (အၾကိဳက္ဆံုးအေရာင္ပါ) ကို အျမန္ေကာက္စြပ္ျပီး သိုင္းကြက္နင္းျပီး ေျပးရပါေတာ့တယ္။ လမ္းေရာက္မွ ဖုန္တက္ေနတဲ့ မ်က္မွန္ကို လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႕ ျမန္ျမန္ပြတ္ျပီး ေကာက္တပ္လိုက္မွ အျမင္က ၾကည္လင္ပါတယ္။ အျမင္မၾကည္ရင္ ေခ်ာ္လဲျပီး ေခါင္းကြဲ ထိပ္ေပါက္နုိင္လို႕ပါ။
ကၽြန္မတို႕ ျမိဳ႕သစ္က ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္နဲ႕ အမ်ားေကာင္းမူ စည္ပင္ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ လုပ္လိုက္တဲ့ ရပ္ကြက္လံုးကၽြတ္ စီမံခ်က္မွာ ကၽြန္မတို႕ လမ္းတိုေလးတစ္ခုပဲ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္စိုက္ျပီး ကတၱရာခင္းထားလိုက္နုိင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လမ္းေတြက အၾကမ္းထည္ခင္းျပီး အေခ်ာမခင္းနိုင္ေတာ့ ကၽြဲဂ်ိဳေလာက္ရွိတဲ့ ဂမူအခၽြန္အတက္ေတြက လမ္းလံုးျပည့္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေန႕ခင္းဘက္ကတည္း က လမ္းအေနအထားကို အမွတ္သတိရွိရွိ မွတ္သားထားရေလေတာ့ ညည မီးပ်က္တဲ့ ညေမွာင္ေမွာင္ေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ဂမူ ဘယ္ေနရာမွ ေဂ်ာက္ဆိုတာ သိေနေတာ့ ေရွာင္လင္သိုင္းကြက္နင္းျပီး ျပန္လာရေလ့ရွိပါတယ္။ ေခါင္ခါး အာမ မခံေတာ့တဲ့ ျပည္တြင္းျဖစ္ ဖိနပ္ေတြကေတာ့ ျမန္ျမန္ အျပတ္ျမန္ တာေပါ့ရွင္။ ရပ္ကြက္ထဲက အခ်စ္ေတာ္ ကိုၾကီးေက်ာ္ ပုလင္းစိန္ ေတြကေတာ့ မၾကာခဏ ေက်ာက္အၾကမ္းခင္း လမ္းမကို မ်က္နွာအပ္ျပီး နွစ္ပြင့္ဆိုင္ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးေလ့ရွိၾကပါတယ္။
လမ္းထိပ္ကို ေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ျဖင့္ ကားမွတ္တိုင္မွာ လူေတြက လည္ပင္းေလးေတြ လိမ္ေစာင္းလို႕ ေစာင္းငမ္း ေစာင္းငမ္းေလးေတြ တန္းစီျပီး ရပ္ေနၾကပါတယ္။ ၄၉ ဒိုင္နာက သိေႏၶာျမင္းကဆုန္စိုင္းလာသလို ခုန္ေပါက္ျပီး ဒုန္းစိုင္း ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ထန္းလ်က္ခဲေရြ႕လိုက္လို႕ တသီၾကီး အတြဲလိုက္ပါသြားတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြလို တို႕လို႕တန္းလန္း တို႕လို႕ တြဲေလာင္းနဲ႕ ၀ိဓူရ အမတ္ ျမင္းျမီးဆြဲ လုိက္ရသလို ကေသာကေမ်ာ ပါသြားၾက ေလရဲ့ ေပါ့ရွင္။ မတက္လိုက္ရတဲ့သူေတြကေတာ့ ထြက္သြားေလတဲ့ ကားလား လူ႕ပေဒသာပင္ၾကီးလား မေသခ်ာတဲ့ လူအလံုးအေထြးလိုက္ ၾကီးကို လိုက္ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း တက္တေခါက္ေခါက္ က်န္ခဲ့ၾကေလရဲ့။
ေနာက္တစ္စီးလာရင္လည္း အဲ့ပံုစံအတိုင္း တြန္းၾက တုိက္ၾက ထိုးၾက ဆြဲၾကနဲ႕ ကားေဘးေဘာင္မွာ ကားယား တန္းလန္းၾကီး ေတြ တြဲလြဲ ခုိေနၾကသလို ဒိုင္နာကားရဲ့ အလည္အူေၾကာင္းေလးအတိုင္း စီတန္း က်ပ္ညွပ္ ပိတ္သိတ္ျပီး ငါးပိသိပ္ ငါးခ်ဥ္သိပ္ ပါသြားၾကေလရဲ့။ ေန႕လည္စာ သို႕မဟုတ္ မနက္စာ အဆာေျပ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီပါၾကတဲ့အတြက္ စတီးခ်ိဳင့္နဲ႕ တင္ ရင္ ေက်ာ ပုခံုး နဖူး တံေတာင္ေတြကို အပူေငြ႕ေတြနဲ႕ တံဆိပ္ကပ္တာ ရုန္းမရတဲ့အေျခအေနမွာ ဘယ္လိုမွ မေရွာင္သာ မကြင္းသာ အနီအကြက္လိုက္ တံဆိပ္ကပ္ခံရျပန္ပါေသးတယ္။ ထိုင္ေနရာေလးတစ္ခုရရင္လည္း ဘ၀တူေတြရဲ့ အထုတ္အပိုး ေတြ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြ ကို ေပါင္ေပၚကေန မ်က္နွာ အထက္နားအထိ စီတန္းတျပံဳၾကီး ကိုင္ေပးထားရပါေသးတယ္။
ေျမာက္ဥကၠလာပ အ၀ိုင္းအေရာက္ ကားေအာက္ကို ဆင္းေတာ့လည္း ေဟာ တစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္ နဲ႕ နင္ဆင္း နင္ဆင္း အျမန္ဆင္း ဆိုျပီး ပုတီးလံုးေလးေတြ ကို ဖုိးသူေတာ္က လက္မၾကီးနဲ႕ ျမန္ျမန္ ဖိတြန္းခ်သလိုမ်ိဳး အစီအရီ ျဖဳတ္ျဖဳတ္ဆို ကစဥ့္ကလ်ား ကို႕ယိုးကားယား ပုဆိုးစြန္ေတာင္ဆြဲ ထမီမနိုင္ ပ၀ါမနိုင္ေတြပါ ျဖစ္ၾကရတဲ့အထိ ဆိုး၀ါးတာ ၾကံဳဖူးပါတယ္။ ကားေအာက္ေရာက္မွာ တီေကာင္ ဆားတြန္႕သလို လူးလူးလြန္႕လြန္႕လုပ္လိုက္မွာ နဂို ခႏၶာကိုယ္အေနအထားအတိုင္း အဆန္႕လိုက္ ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ေရာက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ကို႕ယိုးကားယားျဖစ္ပါတယ္။ ဆံပင္ေတြလည္း မက်စ္ထားရင္ မပဌာ ေျမလူးသလို ဆံပင္စုတ္ဖြား နဲ႕ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ကားေအာက္ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႕ ေျမာက္ဥကၠလာပ ဆူးေလ အဲကြန္းဘစ္ေသးေသးေလးေတြကို အလုအယက္ တက္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခရီးရွည္ ျဖစ္ပါတယ္ အားလံုးရဲ့ ဂိတ္ဆံုးဟာ ဆူးေလ ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ ေနရာရဖို႕ဆိုတာ စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္သင့္တာ အမွန္ပါ။ ေျခေထာက္တစ္ဘက္ကိုမ်ား ေညာင္းလို႕ ေယာင္လို႕ ၾကြဖို႕ မစဥ္းစားပါနဲ႕ တစ္လမ္းလံုး ဆူးေလအေရာက္ လယ္ထဲက ဗ်ိဳင္းလို ေျခတေပါင္က်ိဳးနဲ႕ မတ္တပ္ရသြားမယ္ မွတ္ပါ။ ကားျပိဳင္ပြဲ၀င္ရင္ ခ်န္ပီယံျဖစ္နိုင္မယ့္ ကားဒရိုင္ဘာရဲ့ ေမာင္းခ်က္ေၾကာင့္ ကားစပယ္ယာရဲ့ ဆူသံ ၾကိ္မ္းသံ ေမာင္းသံေတြကို အာရံုမထားပဲ အားလံုးလိုလို အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြရဲ့ ပါးစပ္ေလးေတြ တလူပ္လူပ္နဲ႕ ဘုရားစာရြတ္ေနသလို ထိုင္ေနရာရတဲ့ ခပ္တည္တည္ လူၾကီးေတြကလဲ စတီးပုတီးစက္ေလးေတြ တေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ႕ပါ။ အဆူအပူအၾကိမ္းအေမာင္းက ကားစီးတာေတာင္ မလြတ္တဲ့အတြက္ အားလံုးရ႔ဲ့ ထံုေပေပ မ်က္နွာေတြဟာ ဗလာဟင္းလင္းျပင္ ျဖစ္ေနျပီး တစ္ပံုစံတည္းျဖစ္ေနတာ သတိထားမိမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဆူးေလကို ေရာက္ပါျပီ အဲကြန္းဘစ္ကားေသးေသးေလးကေန လူေတြ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတာ မဆံုးနုိင္တာကို ဂုန္းေက်ာ္တံတားေပၚကေနၾကည့္ျပီး နုိင္ငံျခားသား အိုးမိုင္ေဂါ့ဖ္လို႕ သူတို႕ဘုရားကို တျပီး အံအားအသင့္ၾကီးသင့္ခဲ့ဖူးတယ္လို႕ တိုးရစ္ဂုိဒ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဟာသေျပာဖူးပါတယ္။ အဲ့ကေနမွတဆင့္ ရံုးကို အမွီေရာက္ဖို႕ ပန္းဆိုးတန္းကို အျမန္ေျပးရျပန္ပါတယ္။ ဆူးေလရုပ္ရွင္ရံုမွတ္တိုင္ကေန ဆူးေလလမ္းမၾကီးကို ျဖတ္ အဲ့ကေနမွတဆင့္ ျမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမဘက္ ေျခကုန္သုတ္ေျပးရပါတယ္။ အဲ့ကေနမွတဆင့္ ပန္းဆိုးတန္းမွတ္တိုင္ကေန တဆင့္ ပုဇြန္ေတာင္ ၅၂လမ္းကို ၃၅ ဒိုင္နာ သို႕မဟုတ္ သာေကတသြား အဲကြန္းဘစ္ေသးေသးေလးကို စီးရျပန္ပါေသးတယ္။
ေၾကးမံုတိုက္ရွိတဲ့ လမ္းျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတို႕ ဂ်ာနယ္တိုက္ရွိရာ ပုဇြန္ေတာင္ ၅၂လမ္းကို ေရာက္ရင္ျဖင့္ လူတစ္ကိုယ္လံုး မနက္ကိုးနာရီေလာက္မွာပဲ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေၾကေနပါျပီ ဗိုက္ထဲမွာ ဘာအစာဆို ဘာအစာမွ မရွိေတာ့တာ အမွန္ပါ။ ပါးေပၚက သနပ္ခါးလည္း ကားေပၚမွာတင္ ဘယ္ေဂ်ာင္ဂ်ားကပ္က်န္ခဲ့မယ္ မသိပါ။ ေနာက္ဆံုးက်န္ခဲ့တာကေတာ့ တြန္႕ေၾကေနတဲ့ ရွပ္အက်ီရယ္ ဆံပင္ေတြ အမႊားလိုက္ဖြာေနတဲ့ က်စ္စာျမီးရယ္ လြယ္အိတ္တရြတ္ဆြဲရယ္ ပါပဲ။
လမ္းထိပ္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ၀င္ထုိင္လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ ဂီတသံနဲ႕ အတူ စိတ္ထဲ ၾကည္နူးသြားျပီး သစ္သားခံုပုပုေလးကို ဆြဲထိုင္လိုက္ျပီး လက္ဘက္ရည္ ေပါ့က်ဆိုျပီး စားပြဲထိုးကိုမွာဖို႕အျပင္ ကိုယ့္ကို မွတ္မိေနတဲ့ အသက္ ၁၀နွစ္အရြယ္ ကေလးအလုပ္သမားေလးက "ေပါ့က် ေထာနံ တိုင္ကီတစ္လံုး" လို႕ ေအာ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိပါေတာ့တယ္။
တစ္နိုင္ငံငံကိုု ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း သ၀ဏ္လႊာေပးပို႕လို႕ အစခ်ီျပီး ေခါင္းစီးမွာ ပါမွာက်ိန္းေသတဲ့ ေန႕စဥ္သတင္းစာကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ျပီး ေနာက္ဆံုးစာမ်က္နွာကို လွန္ဖတ္ေနရင္းက ေဘးဘီ နေဘး၀ဲယာကို မ်က္စိ ေ၀့ၾကည့္ျပီး ဒီမနက္ ဘာထူးလဲလို႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ဘက္ အသိေတြကို လွမ္း ေမးလိုက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ သတင္းေထာက္ၾကီးရဲ့ တစ္ေန႕တာ လုပ္ငန္းစဖို႕ အခ်ိန္ က်ေရာက္ျပီျဖစ္ပါတယ္ရွင့္။။။။။
အရင္တုန္းက ျပည္တြင္းသတင္းေထာက္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ တစ္ေန႕တာ လူပ္ရွားမူေတြကိုေတာ့ ဆက္ျပီး ေရးျပသြားခ်င္ပါေသးတယ္ မိတ္ေဆြတို႕ဖတ္ရမွာ ပ်င္းေနမွာလည္း စိုးပါတယ္။ ကၽြန္မ ညီမငယ္ကေတာ့ မယ္ေခြ ဆိုတဲ့ ကၽြန္မအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းေရးျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုရက္ပိုင္း အရင္တစ္ခါ ေနလာခဲ့တဲ့ ဘ၀ကို ျပန္ေနခ်င္ေသးတယ္လို႕ သီခ်င္းကို အျမဲညည္းျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။။
သမီးၾကီး ဘုရားရွိခိုး ဘုရားရွိခိုး သြားတာလာတာ သတိထား ကားတက္ကားဆင္း သတိထား မွာတမ္းေခၽြေနၾက အေဖ့အသံကို ၾကားသလိုလို လုပ္ျပီး ဖိနပ္ခၽြတ္ကို ျမန္ျမန္ေျပးေတာ့ ဘုရားရွိခိုးဆိုတာ မရွိခိုးသြားဘူးလို႕ ထပ္ေအာ္ေတာ့ လက္အုပ္ကမမ္း ကတမ္းခ်ီျပီး အေဖၾကီးကလည္း ကားေနာက္က်ေနျပီကို ဘုရားက ခြင့္လႊတ္တယ္လို႕ ေျပာျပီး ဖင္ပါးစျပဳေနတဲ့ ေယာက်္ားစီးၾကိဳးျပား ကတၱီပါဖိနပ္ရွားေရာင္ (အၾကိဳက္ဆံုးအေရာင္ပါ) ကို အျမန္ေကာက္စြပ္ျပီး သိုင္းကြက္နင္းျပီး ေျပးရပါေတာ့တယ္။ လမ္းေရာက္မွ ဖုန္တက္ေနတဲ့ မ်က္မွန္ကို လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႕ ျမန္ျမန္ပြတ္ျပီး ေကာက္တပ္လိုက္မွ အျမင္က ၾကည္လင္ပါတယ္။ အျမင္မၾကည္ရင္ ေခ်ာ္လဲျပီး ေခါင္းကြဲ ထိပ္ေပါက္နုိင္လို႕ပါ။
ကၽြန္မတို႕ ျမိဳ႕သစ္က ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္နဲ႕ အမ်ားေကာင္းမူ စည္ပင္ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ လုပ္လိုက္တဲ့ ရပ္ကြက္လံုးကၽြတ္ စီမံခ်က္မွာ ကၽြန္မတို႕ လမ္းတိုေလးတစ္ခုပဲ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္စိုက္ျပီး ကတၱရာခင္းထားလိုက္နုိင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လမ္းေတြက အၾကမ္းထည္ခင္းျပီး အေခ်ာမခင္းနိုင္ေတာ့ ကၽြဲဂ်ိဳေလာက္ရွိတဲ့ ဂမူအခၽြန္အတက္ေတြက လမ္းလံုးျပည့္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေန႕ခင္းဘက္ကတည္း က လမ္းအေနအထားကို အမွတ္သတိရွိရွိ မွတ္သားထားရေလေတာ့ ညည မီးပ်က္တဲ့ ညေမွာင္ေမွာင္ေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ဂမူ ဘယ္ေနရာမွ ေဂ်ာက္ဆိုတာ သိေနေတာ့ ေရွာင္လင္သိုင္းကြက္နင္းျပီး ျပန္လာရေလ့ရွိပါတယ္။ ေခါင္ခါး အာမ မခံေတာ့တဲ့ ျပည္တြင္းျဖစ္ ဖိနပ္ေတြကေတာ့ ျမန္ျမန္ အျပတ္ျမန္ တာေပါ့ရွင္။ ရပ္ကြက္ထဲက အခ်စ္ေတာ္ ကိုၾကီးေက်ာ္ ပုလင္းစိန္ ေတြကေတာ့ မၾကာခဏ ေက်ာက္အၾကမ္းခင္း လမ္းမကို မ်က္နွာအပ္ျပီး နွစ္ပြင့္ဆိုင္ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးေလ့ရွိၾကပါတယ္။
လမ္းထိပ္ကို ေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ျဖင့္ ကားမွတ္တိုင္မွာ လူေတြက လည္ပင္းေလးေတြ လိမ္ေစာင္းလို႕ ေစာင္းငမ္း ေစာင္းငမ္းေလးေတြ တန္းစီျပီး ရပ္ေနၾကပါတယ္။ ၄၉ ဒိုင္နာက သိေႏၶာျမင္းကဆုန္စိုင္းလာသလို ခုန္ေပါက္ျပီး ဒုန္းစိုင္း ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ထန္းလ်က္ခဲေရြ႕လိုက္လို႕ တသီၾကီး အတြဲလိုက္ပါသြားတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြလို တို႕လို႕တန္းလန္း တို႕လို႕ တြဲေလာင္းနဲ႕ ၀ိဓူရ အမတ္ ျမင္းျမီးဆြဲ လုိက္ရသလို ကေသာကေမ်ာ ပါသြားၾက ေလရဲ့ ေပါ့ရွင္။ မတက္လိုက္ရတဲ့သူေတြကေတာ့ ထြက္သြားေလတဲ့ ကားလား လူ႕ပေဒသာပင္ၾကီးလား မေသခ်ာတဲ့ လူအလံုးအေထြးလိုက္ ၾကီးကို လိုက္ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း တက္တေခါက္ေခါက္ က်န္ခဲ့ၾကေလရဲ့။
ေနာက္တစ္စီးလာရင္လည္း အဲ့ပံုစံအတိုင္း တြန္းၾက တုိက္ၾက ထိုးၾက ဆြဲၾကနဲ႕ ကားေဘးေဘာင္မွာ ကားယား တန္းလန္းၾကီး ေတြ တြဲလြဲ ခုိေနၾကသလို ဒိုင္နာကားရဲ့ အလည္အူေၾကာင္းေလးအတိုင္း စီတန္း က်ပ္ညွပ္ ပိတ္သိတ္ျပီး ငါးပိသိပ္ ငါးခ်ဥ္သိပ္ ပါသြားၾကေလရဲ့။ ေန႕လည္စာ သို႕မဟုတ္ မနက္စာ အဆာေျပ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီပါၾကတဲ့အတြက္ စတီးခ်ိဳင့္နဲ႕ တင္ ရင္ ေက်ာ ပုခံုး နဖူး တံေတာင္ေတြကို အပူေငြ႕ေတြနဲ႕ တံဆိပ္ကပ္တာ ရုန္းမရတဲ့အေျခအေနမွာ ဘယ္လိုမွ မေရွာင္သာ မကြင္းသာ အနီအကြက္လိုက္ တံဆိပ္ကပ္ခံရျပန္ပါေသးတယ္။ ထိုင္ေနရာေလးတစ္ခုရရင္လည္း ဘ၀တူေတြရဲ့ အထုတ္အပိုး ေတြ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြ ကို ေပါင္ေပၚကေန မ်က္နွာ အထက္နားအထိ စီတန္းတျပံဳၾကီး ကိုင္ေပးထားရပါေသးတယ္။
ေျမာက္ဥကၠလာပ အ၀ိုင္းအေရာက္ ကားေအာက္ကို ဆင္းေတာ့လည္း ေဟာ တစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္ နဲ႕ နင္ဆင္း နင္ဆင္း အျမန္ဆင္း ဆိုျပီး ပုတီးလံုးေလးေတြ ကို ဖုိးသူေတာ္က လက္မၾကီးနဲ႕ ျမန္ျမန္ ဖိတြန္းခ်သလိုမ်ိဳး အစီအရီ ျဖဳတ္ျဖဳတ္ဆို ကစဥ့္ကလ်ား ကို႕ယိုးကားယား ပုဆိုးစြန္ေတာင္ဆြဲ ထမီမနိုင္ ပ၀ါမနိုင္ေတြပါ ျဖစ္ၾကရတဲ့အထိ ဆိုး၀ါးတာ ၾကံဳဖူးပါတယ္။ ကားေအာက္ေရာက္မွာ တီေကာင္ ဆားတြန္႕သလို လူးလူးလြန္႕လြန္႕လုပ္လိုက္မွာ နဂို ခႏၶာကိုယ္အေနအထားအတိုင္း အဆန္႕လိုက္ ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ေရာက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ကို႕ယိုးကားယားျဖစ္ပါတယ္။ ဆံပင္ေတြလည္း မက်စ္ထားရင္ မပဌာ ေျမလူးသလို ဆံပင္စုတ္ဖြား နဲ႕ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ကားေအာက္ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႕ ေျမာက္ဥကၠလာပ ဆူးေလ အဲကြန္းဘစ္ေသးေသးေလးေတြကို အလုအယက္ တက္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခရီးရွည္ ျဖစ္ပါတယ္ အားလံုးရဲ့ ဂိတ္ဆံုးဟာ ဆူးေလ ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ ေနရာရဖို႕ဆိုတာ စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္သင့္တာ အမွန္ပါ။ ေျခေထာက္တစ္ဘက္ကိုမ်ား ေညာင္းလို႕ ေယာင္လို႕ ၾကြဖို႕ မစဥ္းစားပါနဲ႕ တစ္လမ္းလံုး ဆူးေလအေရာက္ လယ္ထဲက ဗ်ိဳင္းလို ေျခတေပါင္က်ိဳးနဲ႕ မတ္တပ္ရသြားမယ္ မွတ္ပါ။ ကားျပိဳင္ပြဲ၀င္ရင္ ခ်န္ပီယံျဖစ္နိုင္မယ့္ ကားဒရိုင္ဘာရဲ့ ေမာင္းခ်က္ေၾကာင့္ ကားစပယ္ယာရဲ့ ဆူသံ ၾကိ္မ္းသံ ေမာင္းသံေတြကို အာရံုမထားပဲ အားလံုးလိုလို အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြရဲ့ ပါးစပ္ေလးေတြ တလူပ္လူပ္နဲ႕ ဘုရားစာရြတ္ေနသလို ထိုင္ေနရာရတဲ့ ခပ္တည္တည္ လူၾကီးေတြကလဲ စတီးပုတီးစက္ေလးေတြ တေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ႕ပါ။ အဆူအပူအၾကိမ္းအေမာင္းက ကားစီးတာေတာင္ မလြတ္တဲ့အတြက္ အားလံုးရ႔ဲ့ ထံုေပေပ မ်က္နွာေတြဟာ ဗလာဟင္းလင္းျပင္ ျဖစ္ေနျပီး တစ္ပံုစံတည္းျဖစ္ေနတာ သတိထားမိမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဆူးေလကို ေရာက္ပါျပီ အဲကြန္းဘစ္ကားေသးေသးေလးကေန လူေတြ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတာ မဆံုးနုိင္တာကို ဂုန္းေက်ာ္တံတားေပၚကေနၾကည့္ျပီး နုိင္ငံျခားသား အိုးမိုင္ေဂါ့ဖ္လို႕ သူတို႕ဘုရားကို တျပီး အံအားအသင့္ၾကီးသင့္ခဲ့ဖူးတယ္လို႕ တိုးရစ္ဂုိဒ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဟာသေျပာဖူးပါတယ္။ အဲ့ကေနမွတဆင့္ ရံုးကို အမွီေရာက္ဖို႕ ပန္းဆိုးတန္းကို အျမန္ေျပးရျပန္ပါတယ္။ ဆူးေလရုပ္ရွင္ရံုမွတ္တိုင္ကေန ဆူးေလလမ္းမၾကီးကို ျဖတ္ အဲ့ကေနမွတဆင့္ ျမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမဘက္ ေျခကုန္သုတ္ေျပးရပါတယ္။ အဲ့ကေနမွတဆင့္ ပန္းဆိုးတန္းမွတ္တိုင္ကေန တဆင့္ ပုဇြန္ေတာင္ ၅၂လမ္းကို ၃၅ ဒိုင္နာ သို႕မဟုတ္ သာေကတသြား အဲကြန္းဘစ္ေသးေသးေလးကို စီးရျပန္ပါေသးတယ္။
ေၾကးမံုတိုက္ရွိတဲ့ လမ္းျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတို႕ ဂ်ာနယ္တိုက္ရွိရာ ပုဇြန္ေတာင္ ၅၂လမ္းကို ေရာက္ရင္ျဖင့္ လူတစ္ကိုယ္လံုး မနက္ကိုးနာရီေလာက္မွာပဲ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေၾကေနပါျပီ ဗိုက္ထဲမွာ ဘာအစာဆို ဘာအစာမွ မရွိေတာ့တာ အမွန္ပါ။ ပါးေပၚက သနပ္ခါးလည္း ကားေပၚမွာတင္ ဘယ္ေဂ်ာင္ဂ်ားကပ္က်န္ခဲ့မယ္ မသိပါ။ ေနာက္ဆံုးက်န္ခဲ့တာကေတာ့ တြန္႕ေၾကေနတဲ့ ရွပ္အက်ီရယ္ ဆံပင္ေတြ အမႊားလိုက္ဖြာေနတဲ့ က်စ္စာျမီးရယ္ လြယ္အိတ္တရြတ္ဆြဲရယ္ ပါပဲ။
လမ္းထိပ္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ၀င္ထုိင္လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ ဂီတသံနဲ႕ အတူ စိတ္ထဲ ၾကည္နူးသြားျပီး သစ္သားခံုပုပုေလးကို ဆြဲထိုင္လိုက္ျပီး လက္ဘက္ရည္ ေပါ့က်ဆိုျပီး စားပြဲထိုးကိုမွာဖို႕အျပင္ ကိုယ့္ကို မွတ္မိေနတဲ့ အသက္ ၁၀နွစ္အရြယ္ ကေလးအလုပ္သမားေလးက "ေပါ့က် ေထာနံ တိုင္ကီတစ္လံုး" လို႕ ေအာ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိပါေတာ့တယ္။
တစ္နိုင္ငံငံကိုု ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း သ၀ဏ္လႊာေပးပို႕လို႕ အစခ်ီျပီး ေခါင္းစီးမွာ ပါမွာက်ိန္းေသတဲ့ ေန႕စဥ္သတင္းစာကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ျပီး ေနာက္ဆံုးစာမ်က္နွာကို လွန္ဖတ္ေနရင္းက ေဘးဘီ နေဘး၀ဲယာကို မ်က္စိ ေ၀့ၾကည့္ျပီး ဒီမနက္ ဘာထူးလဲလို႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ဘက္ အသိေတြကို လွမ္း ေမးလိုက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ သတင္းေထာက္ၾကီးရဲ့ တစ္ေန႕တာ လုပ္ငန္းစဖို႕ အခ်ိန္ က်ေရာက္ျပီျဖစ္ပါတယ္ရွင့္။။။။။
အရင္တုန္းက ျပည္တြင္းသတင္းေထာက္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ တစ္ေန႕တာ လူပ္ရွားမူေတြကိုေတာ့ ဆက္ျပီး ေရးျပသြားခ်င္ပါေသးတယ္ မိတ္ေဆြတို႕ဖတ္ရမွာ ပ်င္းေနမွာလည္း စိုးပါတယ္။ ကၽြန္မ ညီမငယ္ကေတာ့ မယ္ေခြ ဆိုတဲ့ ကၽြန္မအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းေရးျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုရက္ပိုင္း အရင္တစ္ခါ ေနလာခဲ့တဲ့ ဘ၀ကို ျပန္ေနခ်င္ေသးတယ္လို႕ သီခ်င္းကို အျမဲညည္းျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။။
9 Comments:
မစုမြန္ေရ ရန္ကုန္သူ/သားေတြရဲ႕ ဘ၀ ဟာ အင္မတန္မွာ မလြယ္လွပါဘူးေနာ္ ... မနက္အေစာနဲ႔ ညမိုးခ်ဳပ္ဆို ၾကားကား/ေအာက္ဆိုဒ္ကားေတြထိေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေမေတြ အေဒၚ ဦးေလးေတြ အရမ္း ညီးတယ္ဗ် ... ရလာတဲ့ လုပ္အားခနဲ႔ လမ္းစာရိတ္ ကို ပိုလို႔ မနည္းေခၽြတာရတာေတြလည္း တေမပဲဗ်ိဳ ႔ .... ဖတ္လို႔ အရမ္းေကာင္းပါ့ဗ် ...ဟိုးအရင္ ရန္ကုန္က ၀န္ ထမ္း တေယာက္ရဲ ႔ ဘ၀ ကိုထင္ဟပ္ေစတာေပါ့ ....
ဆုမြန္ ေန႔စြဲမ်ား ကိုဖတ္ျပီး အမတုိ႔အိမ္ ေက်ာင္းေျမာင္းကို လာတုံးက ဆုမြန္ပုံေလးနဲ႔ခုုတင္ထားဓာတ္ပုံေလးကပုံေလးကိုၾကည္႔ရင္း.....
ငါညီမေလးေရးအတိတ္ကိုသတိရပါတယ္၊
စိတ္ထားေလးသိပ္ျဖဴစင္တဲ႔ညီမေလးအဆင္ေျပပါေစအရာရာပါေနာ္။
က်ြန္ေတာ္တုိ ့ က ေတာသားဆိုေတာ့ ...
ရန္ကုန္ ေရာက္စက ဘတ္(စ)ကားေတြ...
တဖက္ေစာင္း ၾကီးေမာင္းတာျမင္ေတာ့ ..
တအံ့တေၾသာကိုျဖစ္လုိ ့ ....
မဆုမြန္ရဲ႕ ပုိစ့္ကို ဖတ္ျပီး ကၽြန္မလဲ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္စလုပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးကို လြမ္းသြားတယ္။ အခုဆိုကိုယ္ေအာ္ခိုင္းထားလို႕ မနက္တိုင္း ထထေအာ္တဲ့ ႏိုးစက္ကို ပိတ္ရတိုင္း သတိရမိတာက ေမေမ့ရဲ႕ သမီးေရ ထေတာ့ေလ။ ရုံးေနာက္က်ေနအံုးမယ္ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ မနက္တိုင္းေမေမေဖ်ာ္ထားတဲ့ လတ္ဆတ္တဲ့ ေကာ္ဖီနံ႕ေလးပဲ။ ပူေလာင္၊ ၾကပ္ေတာက္၊ ဂလံုးဂလြန္းေတြနဲ႕ ေန႕တိုင္းေက်ာ္ျဖတ္ရေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ရန္ကုန္ကိုေတာ့ အတြယ္တာဆံုးပါပဲ။ မဆုမြန္ေရ ..... ဆက္ေရးပါေနာ္။
ေတြ႕ၾကၾကံဳၾကပံုေတြသာ မတူတယ္...လြမ္းပံုလြမ္းနည္းေတြကေတာ့ အတူတူပါပဲလားေနာ္...
လိုင္းကားေတြကေတာ့ အခုဆို ပိုဆိုးမယ္နဲ႕တူတယ္...
ဓာတ္ပံုေတြမွာျမင္ေနရတာကိုက သည္းထိတ္ရင္ဖိုစရာ...
အခ်ိန္ရရင္ ၾကံဳၾကိဳက္ရင္ စာေပစိစစ္ေရးအေၾကာင္းေလး ဘာေလး ေရးပါဦး...
ခင္တဲ့
းဝ)
အစ္မရဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈပံုရိပ္ေလးေတြကို တြဲၿပီးျမင္ေယာင္ ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ အစ္မက ခ်စ္စရာေကာင္းလုိက္တာ...
ေန႕စြဲမ်ားကို ဖတ္ရင္း အတိတ္ကိုလြမ္းသလို အိမ္ကိုလည္း လြမ္းမိျပန္တယ္။ အခုတေလာ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ပဲ ရြတ္ေနမိတယ္..
တိုက္ဆိုင္လုိက္တာ မမဆုမြန္ရယ္။
အိမ္ကိုလြမ္းေနတဲ႔အခ်ိန္လာဖတ္မိတယ္။
မမေရးထားတာ ေကာင္းလုိ္က္တာ
မ်က္လုံးထဲ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ၿမင္လာတယ္။
Su Mon yay... you look very cute. What about current Su Mon? :)
Post a Comment