တံလွ်ပ္ေရႊျပည္ (အပိုင္း-၁)

(တစ္)

….ဟု တိုးတိုးေလး ဆဲေရးလုိက္သည္။ တခ်က္ေလးအိပ္ငိုက္မိလိုက္တာႏွင့္ ဆင္းရမည့္ဘူတာကို ေက်ာ္သြားသည္။ ေနာက္ဆံုးရထားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လွည့္ျပန္စီးရန္ အခြင့္အေရးမရွိေတာ့။

ဆိုေတာ့… အိမ္ျပန္ေရာက္ရန္ တကၠစီငွားရေတာ့မည္။

ဆိုေတာ့… ေခၽြတာစုေဆာင္းထားသည့္အထဲက တကၠစီခ အနည္းဆံုး သံုးေလးဆယ္ေတာ့ထြက္ေတာ့မည္။ ေဒၚလာသံုးဆယ္ဆိုသည္မွာ ျမန္မာေငြႏွင့္တြက္လွ်င္ သံုးေသာင္း၀န္းက်င္….

ဆိုေတာ့...အေမ့အိမ္စရိတ္တပတ္စာႏွင့္ အေဖရံုးသြားဖို႔ ခရီးစရိတ္အနည္းအက်ဥ္းျဖည့္ဆည္းႏိုင္မည့္ပမာဏသည္
အခုေတာ့ သူခဏေလး အိပ္ငိုက္လိုက္မိတာႏွင့္ ကုန္ၿပီ။

တကၠစီသမားအား အနီးဆံုးဘဏ္ဆီသို႔ အရင္ပို႔ေပးရန္ေျပာရသည္။ အိပ္ထဲမွာ တဆင့္ေတာင္မပါလာ။ ဒီမွာက ဘာ၀ယ္ ၀ယ္ ဘဏ္ကဒ္၊ အေၾကြးကဒ္၊ လက္ေဆာင္ကဒ္ ကဒ္ေပါင္းစံုႏွင့္သံုးေနတာမို႔ ပိုက္ဆံကိုထည့္မထားတတ္။ အခုလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ… အခုလို ခရီးလြန္ၿပီဆို… အခုလိုပဲ ကုန္က်စရိတ္က လွလွနဲ႔ပပႀကီး ၿပံဳးျပလာသည္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ သည္အၿပံဳးက ဘီလူးသံပုရာသီးစားထားသည့္ရုပ္ႀကီးပါပဲ။ မီတာႏွင့္ေမာင္းေသာကားမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပးေပေတာ့။

အေမရိကားကိုေရာက္ၿပီဆိုတာႏွင့္ ျပည္တြင္းမွာက်န္ခဲ့သည့္မိသားစု၀င္ကသာမက ဟုိတံုးက ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ပင္ လာမလုပ္သည့္ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္မ်ားကလည္း အခုမွ အရီးေတာ္ခ်င္ၾက..ပစၥည္းမွာခ်င္ၾက…ေဆးဖုိးေတာင္းခ်င္ၾက… ကေလး ကို ေက်ာင္းစရိတ္ ေထာက္ခုိင္းခ်င္ၾက...သူက အားနာတတ္သူျဖစ္တာေရာ..ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္အကိုင္ရွားပါး ေငြေၾကး ေဖာင္းပြမႈေၾကာင့္ေရာ ၾကပ္တည္းၾကမွန္းသိေတာ့ အကူအညီေတာင္းလာလွ်င္ ဟင့္အင္း…ဟု ေျပာရမွာ အလြန္ပဲ ၀န္ေလး လွပါသည္။

သည္ေတာ့… တတ္ႏုိင္သမွ် ကိုယ့္စရိတ္ကို ေခၽြတာကာ ေတာင္းသမွ်နီးပါးကို ျဖည့္ဆည္းရန္ ႀကိဳးစားရသည္။
သည္ေတာ...့ ေစ်းႀကီးေသာ ေဆးလိပ္ႏွင့္အရက္မေသာက္ျဖစ္ေတာ့သည့္အတြက္ သူ႔အား အကူအညီေတာင္းသူမ်ားကို ျပန္ၿပီး ေက်းဇူးတင္လိုက္ရပါသည္။
သည္ေတာ့… သူ႔ကို က်န္းက်န္းမာမာ သက္ဆိုးရွည္ေစသူမ်ားျဖစ္ေသာ ေက်းဇူးရွင္မ်ားက မွာတုိင္းေပးႏိုင္ရန္ ေငြကိုသာ ပိုရွာရပါေတာ့သည္။
သည္လိုႏွင့္ပဲ… ေအာင္ႏိုင္..ဆုိေသာသူ႔ကို အလုပ္ကႏိုင္သြားၿပီး တပတ္မွာ ခုနစ္ရက္လံုး အလုပ္သံုးလုပ္ကို ေျပးလႊားၿပီး လုပ္ရပါေတာ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္… အခုလို ရထားေနာက္ဆံုးခ်ိန္မွာမွအိပ္ငိုက္မိၿပီး ခရီးလြန္ၿပီးပါသြားပါက တနာရီမွာ ေျခာက္ေဒၚလာခဲြသာ ရေသာ သူ၏လုပ္အားခမ်ားထဲမွ အနည္းဆံုး ေလး ငါးနာရီလုပ္အားခေတာ့ တကၠစီသမားကို ပူေဇာ္လိုက္ရတတ္ပါသည္။

(ႏွစ္)

အကိုႀကီးက သူ႔သမီးေလး ဘ၀ေရွ႕ေရး တုိးတက္မႈရွိေအာင္ ေခၚပါ…ဟုေတာင္းဆိုေနသည္။ သူက မေခၚခ်င္။ သည္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ထိန္းေက်ာင္းဖို႔မလြယ္။ အထူးသျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြက လံုး၀ဆန္႔က်င္ျခားနား ေနေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကိုယ့္တကုိယ္စာသာမက ကိုယ့္ကို အားကိုးတႀကီးမွီခိုလုိသူမ်ားကိုေထာက္ပံ့ရန္ ေငြၿပီးရင္း ေငြေနာက္ကိုသာ တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနရသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကေလးတေယာက္ကို ျမန္မာ ဆန္ ဆန္ ႀကီးျပင္းလာေအာင္ ျပဳျပင္ထိန္းေက်ာင္းရန္မလြယ္ပါ။ အဆင္မသင့္လွ်င္ ကေလးကျပန္ၿပီး ရဲကို ဖုံးဆက္လိုက္ျခင္း ျဖင့္ ကိုယ္က အခ်ဳပ္ခံရႏိုင္ေသးသည္။

သည္မွာက ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းစထားတာႏွင့္ အရင္ဆံုးသင္ေပးသည့္ သင္ခန္းစာက အိမ္မွာမိဘကရိုက္လွ်င္ ရဲကိုဘယ္လိုဖံုးဆက္ေခၚရသည္ဆိုတာျဖစ္သတဲ့။

သည္ဥပေဒႏွင့္ က်င့္ထံုးက မိဘအရင္းက ကိုယ့္သားသမီးကိုယ္ျပန္သတ္သည့္ လူမ်ဳိးႏွင့္ႏုိင္ငံအတြက္ အဆင္ေျပေကာင္း ေျပပါလိမ့္မည္။ ဗုဒၶဘာသာအရ ျပစ္မႈငါးပါးတြင္အက်ဳံး၀င္ေသာ သူ႔အသက္ကိုသတ္ျခင္းကို အသက္ထက္ဆံုး ေရွာင္က်ဥ္ ပါမည့္အေၾကာင္း ေန႔စဥ္ အာမဘေႏၵခံေလ့ရွိေသာ....သားသမီး တူတူမမ်ားကို မလိမၼာပါက ေျခသလံုးသားေလးေပၚ ေအာင္ ဂါ၀န္စကပ္ကိုလွန္ခုိင္းကာ ၀ါးေက်ာပါးပါးေလးႏွင့္ ခပ္စပ္စပ္တြယ္ေလ့ရွိေသာ အက်င့္စရိုက္တြင္ ပံုစံက်ေနသည့္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားအတြက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ဂြက်သည္။ သို႔ေသာ္ တုိင္းျပည္တျပည္တြင္ ျပဌန္းေသာ ဥပေဒက အားလံုးႏွင့္ အက်ဳံး၀င္သက္ဆိုင္ေနျပန္ေလသည္။ က်ဳပ္တို႔တုိင္းျပည္မွာ ဒီလိုပဲ ဆံုးမေနက်...ဟု ေစာဒကတက္၍ ရရုိးလား။

တုိင္းသူျပည္သားအားလံုးက ဥပေဒေအာက္မွာ တေျပးညီရွိေနသည့္အတြက္ အေမရိကန္မွာ ေနလွ်င္ အေမရိကန္ ဥပေဒႏွင့္အညီ ေနရမည္သာျဖစ္သည္။

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအစဥ္အလာမွာ ဘုရင္ေခတ္ကဆိုလွ်င္ ဘုရင့္သားကအစ ဘုန္းႀကီးႀကိမ္ႏွင့္ လြတ္ခဲ့သည္မဟုတ္။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္က ဆံုးမနည္းသည္ သူ႔တုိင္းျပည္ကဥပေဒႏွင့္ ညိစြန္းကာ သားသမီးကရဲကိုဖံုးဆက္ေခၚသည့္အတြက္ ရံုးေရာက္ဂတ္ေရာက္သည့္ မိဘေတြအေၾကာင္းမ်ဳိးလည္း သည္မွာၾကားလာရတတ္သည္။

မိဘေတြခမ်ာ ရဲစခန္းမွာ ရာဇ၀တ္မႈေျမာက္မေျမာက္ အစစ္ေဆးခံရသည့္အျပင္ စိတ္ေရာဂါရွိလို႔ သည္လုိ အၾကမ္းဖက္ သလား ဆိုတာေသခ်ာေစရန္လည္း စိတ္ကုဆရာ၀န္ဆီသြားၿပီး အစစ္ေဆးခံရသည္ဆိုပဲ။ ငယ္ေတာ့ ငယ္ဒုကၡရွိသလုိ အရြယ္ေရာက္လာလွ်င္လည္း ျပႆနာက မေသးလွ။ မေသးျခင္းသည္ ကိုယ့္ျမန္မာ့ရိုးရာကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္လုိ သူမ်ားအတြက္ မေသးျခင္းျဖစ္သည္။

ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရင္း ႏွစ္ကိုယ့္တစိတ္ျဖစ္ေနၾကသည့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားကို သူ မ်က္ႏွာတတ္ႏိုင္သမွ် လဲႊထားရတတ္ ပါသည္။ တခ်ဳိ႕စံုတဲြေတြမ်ား ဘတ္စ္ကားေစာင့္သည့္ မွန္ကာဇရပ္ေလးထဲမွာ အိမ္ခန္းထဲေနသလို ေနခ်င္ေနေနတတ္ ၾကသည္။ အင္း…ငါ့တူမမ်ားျဖစ္ေနလို႔ကေတာ့ ဥပေဒက မည္သို႔ပင္ဆိုေစ…ဂုတ္ကေနဆဲြေခၚထုတ္လာၿပီး နရင္း ႏွစ္ခ်က္ ေလာက္ ရိုက္ပစ္လိုက္မိလိမ့္မည္္ဟု စိတ္တိုမိသည္။

ေျပာသာေျပာရသည္။ သည္ကခႏၶာကုိယ္ႀကီးမ်ားက ေၾကာက္ခမန္းလိလိႀကီးထြားလြန္းၾကသည္။ အသားတိုးေဆးေတြ အထိုးခံထားရသည့္ အိမ္ေမြး၀က္ႀကီးမ်ားလို ေဖာင္းကားေနၾကတာ။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္က ခႏၶာကုိယ္ေတြလို ဂုတ္ကကိုင္ ဆဲြခါထုတ္လိုက္ဖို႔မလြယ္။ အစားခ်ဳိးၿခံ..အိပ္ေရးမ၀သည့္အတြက္ ပိန္ခ်ဳံးေနသည့္ ကိုယ္ကသာ လြင့္ခ်င္လြင့္သြားႏိုင္သည္။

ေတာ္ပါၿပီ။ ေ၀းေ၀းကေနပဲ လိုသေလာက္ေထာက္ပါရေစေတာ့။ သည္ကိုေတာ့ မေခၚပါရေစနဲ႔။ က်ဳပ္စိတ္က ခပ္ဆတ္ ဆတ္နဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္လိုက္…အရူးေထာင္ေရာက္လိုက္နဲ႔ အလုပ္ပ်က္ရင္ တမ်ဳိးလံုး ထမင္းငတ္ကုန္မယ္…ဟု တခါ တည္း အျပတ္ေျပာထားလုိက္ရသည္။

တူ…တူမေတြဆိုေသာ္လည္း အိမ္ကထြက္လာသည္မွာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကေလးေတြႏွင့္စိမ္းကုန္ၿပီ။ သူတို႔စရုိက္ သဘာ၀ေတြကို အခုမွျပန္ၿပီးေလ့လာအကဲစမ္းၿပီး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးေနရန္ အခ်ိန္မေပးႏုိင္။ ကေလး တေယာက္ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရန္ဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔က်ရန္ အလြန္ခက္လွသည္။ ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာႏွင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တၿပိဳင္နက္တည္း ဖံြ႔ၿဖိဳးရန္လိုအပ္သည္။

ၿပီးေတာ့ သည္က ကေလးဥပေဒေတြက ခုနေျပာသလို အရႈပ္သား။ အသက္ ဆယ့္သံုးႏွစ္မျပည့္ေသးသည့္ကေလးကို တေယာက္တည္းအျပင္ေပးထြက္လွ်င္လည္း ဥပေဒအရအျပစ္ရွိသတဲ့။ အိမ္မွာလည္း တစ္ေယာက္တည္း ထားခြင့္မရွိတဲ့။ သည္ေတာ့တပတ္မွာ ခုနစ္ရက္လံုးအလုပ္လုပ္ေနရၿပီး တရက္မွာ အိပ္ခ်ိန္ (၆) နာရီျပည့္ေအာင္ ကားေပၚႏွင့္ရထားေပၚမွာ ျဖည့္ရသူအတြက္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အေမရိကန္ဥပေဒႏွင့္အညီ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ အရည္အခ်င္းမျပည့္မီပါ။

ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာခ်ည့္ဖံြ႔ၿဖိဳးသြားၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္..မိဘအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွီမျပဳႏိုင္သည့္ ကေလးမ်ဳိး အတြက္ေတာ့ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ မျပဳစုခ်င္။ ဒါေၾကာင့္ သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ခ်င္တာဆိုလွ်င္ေတာ့ အရြယ္ငယ္တံုးမွာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ထဲမွာပင္ ဆရာေကာင္းႏွင့္လိုအပ္သည့္ အတတ္ပညာကို အလြတ္သင္ၾကားထားရန္… ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဓေလ့ ထံုးတမ္းေတြမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ေစရန္ မိဘမ်ားက တာ၀န္အျပည့္ယူၿပီး အာမခံႏုိင္လွ်င္ အဆင့္ျမင့္ပညာသင္ၾကားႏိုင္ဖို႔ သူက ဆက္ၿပီးတာ၀န္ယူမည္ဟု အေပးအယူလုပ္ရသည္။

အင္း…အကိုကေမြးတဲ့ တူမတေယာက္ကို ေခၚထားလိုက္ပါၿပီတဲ့။ အမက ငါ့သားလည္း ေခၚပါဟယ္..ဟု အေပ်ာ့ဆဲြမည္။ ညီမက ငါ့ကေလးေတြက် နင့္တူ တူမေတြမဟုတ္လို႔လား…လို႔ စကားနာထိုးမည္။

ခက္တာက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြက တခ်ဳိ႕မွာ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသေလာက္ တခ်ဳိ႕မွာက်ေတာ့ ေျပာင္းလဲေန သည့္ ကမၻာ့အေျခအေနမ်ားႏွင့္ အံမ၀င္ဘဲ ေခတ္ေနာက္ျပန္က်န္ခဲ့တာေတြအမ်ားႀကီးရွိသည္။ ဥပမာ- ဘာမွ အသံုးမက် သည့္ တကၠသိုလ္ကိုတက္ေနရတာကိုပဲ တခန္းတနားႏွင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူမို႔လို႔ ဆိုၿပီး မိဘကလည္း အလုပ္မခိုင္း.. သားသမီးေတြကလည္း လုပ္ရမွန္းမသိတာမ်ဳိးေတြ…

ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ေတြအတြက္ ကားေပၚမွာပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရ၍ အလုပ္လုပ္ခ်င္သည့္တုိင္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မရွိရင္း ဘာမွ မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္ေတာ့တာမ်ဳိးေတြ…ဒီကိုေရာက္လာလွ်င္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး… ကိုယ့္စရိတ္ကိုယ္ရွာ… ကိုယ့္ ဖာသာကိုယ္ေငြေခ်း..ကိုယ့္အေၾကြးကိုယ္ဆပ္…အဲဒီ ကိုယ့္…ကိုယ့္…ဆုိတာေတြကို စကားစလုိက္လွ်င္ သားသမီးေတြ မေျပာႏွင့္ မိဘလုပ္သူေတြကပါ အသံတိတ္တိတ္သြားတတ္သည္။ ဒါေလးေတာင္ တာ၀န္မယူခ်င္ဘူးလား…ဟု သြယ္၀ိုက္ လွ်က္ မ်က္ရည္ခံထုိးလားထိုးတတ္ေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေလး..မဟုတ္ဘဲ “ဒါႀကီး” ….ပါ ဆိုတာ သူတို႔နားလည္ ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရပါ့။

ျမန္မာျပည္ကုိ ေငြတသိန္းပို႔ဖို႔ အေမရိကန္ ေဒၚလာ (၁၀၀) ထဲေပးရတာပါ…ဆုိေပမယ့္ အဲဒီ ေဒၚလာတရာရရန္ သူက တနာရီကို ေျခာက္ေဒၚလာခဲြသာရသည့္ ေအာက္ဆံုးအဆင့္အလုပ္ေတြကို အခ်ိန္ပိုင္းရွာၿပီးလုပ္ရသည္။ တခါတရံ ထိုအလုပ္ပင္လွ်င္ ညေနပိုင္း (၂) နာရီစာပဲ ရတတ္သည္။ အဲသည္ ႏွစ္နာရီမွာ (၁၃) ေဒၚလာရရန္အတြက္ သူ႔ရထားခက ေအာက္ထစ္ ငါးေဒၚလာနီးနီးသံုးရတတ္သည္။ ခရီးသြားခ်ိန္ကပင္ အလုပ္ခ်ိန္ႏွင့္ထပ္တူျဖစ္သည့္အခါ ျဖစ္တတ္ေသး သည္။ တပတ္မွာ ခုနစ္ရက္လံုးလုပ္မွ အိမ္ကို ေငြျပန္ပို႔ႏုိင္တာျဖစ္သည္။

သူ၏ ပထမအလုပ္သည္ သူ႔အတြက္မသံုးမျဖစ္သံုးရေသာ ခရီးစရိတ္… အခြန္မ်ား… က်န္းမာေရးစရိတ္… အိမ္စရိတ္တို႔ အတြက္သာျဖစ္ၿပီး ကားပင္၀ယ္ႏိုင္ရန္ စိတ္ကူးမယဥ္၀ံ့ေသး။ ကား၀ယ္လွ်င္တက္လာမည့္ ကားအေၾကြးလစဥ္ဆပ္ရန္… အခြန္ေဆာင္ရန္..အခြန္မွ ကားရပ္နားခြန္ကိုပါ ထည့္တြက္ေပးရတာျဖစ္သည္။ ဒါေတြကို ႏႈတ္လိုက္လွ်င္ တလလံုးလခ ထဲက အနည္းဆံုး သံုးပံုတပံု ပဲ့ပါသြား တတ္တာေတြ ရွင္းျပေနရလွ်င္ ဖံုးခေတြက ထပ္တက္ႏိုင္သမို႔ သည္လိုပဲ ေပးႏိုင္ လွ်င္ေပးလိုက္ မေပးႏိုင္လွ်င္ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားလုိက္ႏွင့္…

“ေဟး…ဒါ မင္းအိမ္နံပါတ္မဟုတ္လား။ မင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ၿပီလား”

တကၠစီဒရိုင္ဗာအသံၾကားမွ မ်က္လံုဖြင့္လွ်က္ၿငိမ္သက္ေနရာက အသိျပန္၀င္လာသည္။ အင္း ဒီကားသမားက လမ္းရွည္ ေတြက မေမာင္းေတာ့ ကားခက အစိတ္ေတာင္မက်…သို႔ေသာ္ အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈအရ တစ္မဲန္းနီးေပးရသည့္ ထံုးစံ အရ သူက အစိတ္ပဲေပးလိုက္ရပါသည္။ သံုးေဒၚလာဆိုရင္ ဗမာေငြ (၃) ေထာင္။ ဒါဆိုရင္ အငယ္ေကာင္လိုခ်င္တဲ့ ဖိနပ္ ေလးရမွာပဲဟု… အမကေမြးထားသည့္ သူထြက္လာခဲ့စဥ္က သံုးႏွစ္သားျဖင့္က်န္ခဲ့ေသာ တူကေလး၏ ဖံုးထဲကပူဆာမႈကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္း ႏွေမ်ာတသ သံုးႀကိမ္ရြတ္ဆိုကာ ဒရုိင္ဗာလက္ကို အပ္လိုက္ရေလသည္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ…ဟုလည္း ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကိုယ္စီး..အအမ္းျပန္လည္းမရဘဲ ေက်းဇူးပါထပ္တင္ေပး လုိက္ရ ေသးသည္။

အိမ္အ၀င္၌ ကိုယ့္ေသာ့ႏွင့္ကိုယ္ဖြင့္၀င္ရသည့္ အထီးက်န္ဆန္မႈအား ျမန္မာျပည္ကသူ႔မိသားစုကုိ တလစာေလာက္ မွ်ေ၀ ေပးခ်င္စိတ္က တခါတေလမွာ မလိုတမာ ထြက္ထြက္လာတတ္ေသးသည္။ အိမ္ထဲကေန တေယာက္ေယာက္ တခါးေျပး ဖြင့္ေပးျခင္းေၾကာင့္ရရွိသည့္ ေႏြးေထြးမႈႏွင့္စိတ္အပမ္းေျပမႈဆုိသည္မွာ အမ်ားက“လို-တ-ရ နတ္ဘံု”ထင္ေနသည့္ သည္ အေမရိကန္မွာ ၾကားဖူး သိဖူး ခံစားဖူးၾကရဲ႕လားဟု အိပ္ထဲကေသာ့ကို ႏိႈက္ထုတ္ရင္း ခါးသည္းနာက်ည္းစြာ ေတြးမိသည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ အိမ္ထဲကို အသြက္ဆံုးေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၀င္ရပါသည္။ ေျခာက္ေသြ႔ေသာအိမ္ထဲမ၀င္ခ်င္လွ်င္ အျပင္က ႏွင္းေတာထဲမွာ ေရခဲရုိက္ၿပီးသားျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။

ခြာညိဳ
ေမလ (၈) ရက္။

”ဂ်ပန္ႏို္င္ငံ အေျခစိုက္ အလင္းအိမ္မဂၢဇင္း” တြင္ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္တဲ့ အစ္မခြာညိဳ ေရးတဲ့ တံလွ်ပ္ေရႊျပည္ ကို အခန္းဆက္လိုက္ ကၽြန္မ ဘေလာ့ခ္မွာ ဆက္တိုက္ ပို႕စ္တင္ေပးသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။