တန္ရာ တန္ရာ

သူ လက္နဲ႕ ညီမေလး ပုခံုးကို ဖိတြန္းခ်လိုက္တာ ျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ မ်က္စိထဲ ျပာကနဲ ျဖစ္သြားျပီး စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ခၽြတ္ျပီး မ်က္နွာတည့္တည့္ကို အားရပါးရ ပစ္ေပါက္ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ခံုေတာ္ေတာ္ျမင့္တဲ့ ပံုေတာ္ဖိနပ္နဲ႕ မ်က္နွာ ေအာက္က ေမးရိုးတည့္တည့္ကို ေဖာင္းကနဲ မွန္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕မ်က္နွာ လည္ထြက္သြားပါတယ္။ ေနာက္မွာ ကားေနာက္တန္းကို ကိုင္ထားရာကေန ကၽြန္မကို တစ္ခုခု လုပ္ဖို႕ ခုန္ဆင္းဖို႕ျပင္ေတာ့ ကားစပယ္ယာနဲ႕ သူ႕အေပါင္းအေဖာ္ေတြက ဂုတ္ကေန အတင္းဆြဲထားၾကျပီ ေမာင္းဆရာ ေမာင္းေမာင္းလို႕ ေအာ္ၾကပါတယ္။

ကၽြန္မလဲ ဖိနပ္ကို ေကာက္လိုက္ျပီး မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႕ ၾကည့္ေနတဲ့သူကို အံၾကိတ္ျပီး ၾကည့္ရင္းက ေဟး မင္းသတၱိရွိရင္ ျပန္လာခဲ့ ငါ ေျမာက္ဥကၠလာ အ၀ိုင္းၾကီးမွာ ေန႕တုိင္း ကားစီးတယ္လို႕ ေအာ္ေျပာလုိက္တယ္။ ကားဂိတ္နားမွာ ဂိတ္ထိုးထားတဲဲ့ ဆိုက္ကားဆရာေတြက ကၽြန္မတို႕ ညီအစ္မကို ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ သူတုိ႕ပံုစံက အဲ့ဒီ့လူကို ကူညီဆြမ္းၾကီး ကူေလာင္းေပးမယ့္ ပံုေတြပါ။ သူတို႕ ဘာျဖစ္မွန္းမသိေပမယ့္ ကၽြန္မ ဖိနပ္နဲ႕႔ေကာက္ေပါက္ရေလာက္ေအာင္ အဲ့စပယ္ယာ အကူေကာင္ေတြ တစ္ခုခုလုပ္လိုက္မွန္းေတာ့ ရိပ္မိပံုရပါတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္နွာ အရမ္းတင္း အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ထားျပီး ေဒါသစိတ္နဲ႕ အသားေတြပါ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ ညီမေလးကေတာ့ မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႕ ကၽြန္မေဘးမွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ရပ္ေနပါတယ္။

ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ၊။ ကၽြန္မ ညီမေလး စီးပြားေရး အေ၀းသင္ ဒုတိယနွစ္တက္ေနခ်ိ္န္မွာ သူ သီရိမဂၤလာေစ်း အေပၚဆံုး ထပ္က နစ္ကိုး ထီးထုတ္လုပ္ေရးမွာ စာရင္းကိုင္အျဖစ္နဲ႕ အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္မက ကုမုျဒာဂ်ာနယ္ ၅၂လမ္းမွာ လုပ္ေတာ့ ညေနတိုင္းဆို ကၽြန္မ သီရိမဂၤလာေစ်းအေပၚကေန ေစ်းေအာက္ကို ဆင္းဆင္းလာရတဲ့ ကၽြန္မ ညီမေလးကို ေစ်းထဲက သူေတြ စမွာ ေနာက္မွာ ေနွာင့္ယွက္မွာစိုးရိမ္ စိတ္ပူလို႕ ကၽြန္မ အလုပ္ကေန အျမဲ သြားသြားၾကိဳပါတယ္။

အိမ္အတြက္လည္း ကုန္ဒိုင္ေတြက ပုတ္ျပတ္နဲ႕ အပံုလိုက္ ခ်ေရာင္းတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလးေတြ ၀ယ္ရင္းေပါ့ အျမဲတမ္း ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕ရလို႕ အိမ္အတြက္ ဘုရားပန္းေတြ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ မနိမ္မနင္းနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ ညီအစ္မ နွစ္ေယာက္ ေျမာက္ဥကၠလာ ၄၃ကားစီးျပီး ဒဂံုေျမာက္ပိုင္းကို ျပန္ျပန္လာေလ့ရွိပါတယ္။

အဲ့ေန႕က သမုိင္းလမ္းဆံုကေန ကားစီးျဖစ္တယ္။ ေန႕လည္ခင္းၾကီးဆိုေတာ့ ဒိုင္နာကားက ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တက္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ ညီအစ္မနွစ္ေယာက္ ထုိင္ခံုမရပါဘူး။ ကားကလည္း လူမပါသေလာက္ရွိေတာ့ ရပ္ေနရေပမယ့္ သက္ေတာင့္သက္သာရွိလုိ႕ ကၽြန္မတို႕လည္း စိတ္နည္းနည္း ခ်မ္းသာေနပါတယ္။ အဲ့မွာ ျပသနာက စေတာ့တာပါပဲ။ ကားစပယ္ယာ ေနာက္မွီးနားက ထိုင္ခံုအစြန္းဆံုးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္က ကၽြန္မ နဲ႕ယွဥ္ရပ္ေနတဲ့ ညီမေလးကို လက္ကို ရုတ္တရက္ဆြဲလိုက္ျပီး လာလာ ဒီမွာ လာထိုင္ ညီမ ဆိုျပီး သူထိုင္ခံုမွာ ထုိင္ခုိင္းပါတယ္။ ညီမေလးလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႕ အဲ့အစြန္းခံုမွာ ထုိင္လိုက္ပံုရပါတယ္။ ေနာက္သူက ညီမေလး နားမွာ ရပ္ျပီး ဘယ္ေက်ာင္းတက္ေနတာလဲ ဘယ္က ျပန္လာတာလဲတဲ့။

ကၽြန္မတို႕ညီအစ္မ က ေဘးလြယ္ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလးေတြနဲ႕ပဲ အလုပ္သြားေလ့ ရွိပါတယ္။ ညီမေလးက ဘာေျဖလိုက္လဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ညီမေလးနားမွာ ရပ္ျပီး စကားေတြ ဆက္တိုက္ ေျပာေနတာ ကၽြန္မ ျမင္လိုက္ေတာ့ ပထမ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားပါတယ္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းလား ေက်ာင္းကလားဆိုျပီးေတာ့မွ ေနာက္မွာ စိတ္ေတာ္ေတာ္က်ဥ္းက်ပ္ေနပံုရတဲ့ ညီမေလးရဲ့ မ်က္နွာကို ျမင္ေတာ့မွ ဒီေကာင္ ပံုစံမဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သိလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ မ်က္နွာ ခပ္တင္းတင္းနဲ႕ ေဟ့ မင္း ဘယ္မွာဆင္းမွာလဲ လို႕ေမးလိုက္တယ္။ သူ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားပံုရျပီး ဂိတ္ဆံုးပဲတဲ့။

ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ျပန္ေျဖတဲ့ ရုပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မ ညီမေလး ကို ခပ္မာမာနဲ႕ နင္ထေပးလိုက္ သူ႕ဘာသာ ထုိင္ပေစ ထရပ္လိုက္ နင္လာထုိင္ လိုက္ လို႕ ကၽြန္မေျပာလုိက္ပါတယ္။ ညီမေလးက ထရပ္လိုက္ေတာ့ သူက ဘာျဖစ္တာလဲ ထုိင္ေစခ်ုင္လို႕ ေပးထုိင္တာ ဘာပဲမ်ားတာလဲ တဲ့ မဖြယ္မယာ မေလးမခန္႕နဲ႕လာေျပာေတာ့ ကၽြန္မ မ်က္လံုးကို ေမွးျပီး အဲ့လူကို မိုက္ၾကည့္ၾကည့္ၾကည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ သူက စပယ္ယာနဲ႕အတူ ေျမာက္ဥကၠလာ သုဓမၼာ သုဓမၼာလို႕ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ေတာ့မွ စပယ္ယာအကူလိုမ်ိဳး ကားနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ လူဆိုတာ သတိထားမိတယ္။

တစ္လမ္းလံုး လူေခၚသလိုလိုနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္နဲ႕ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ စကားလံုးေတြနဲ႕ ေျပာင္ေလွာင္ေနတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ကၽြန္မ တို႕ ေျမာက္ဥကၠလာပ အ၀ိုင္းၾကိး ဆင္းခါနီးမွာ ကၽြန္မတို႕ ညီအစ္မ ကားအေပါက္ကို တုိးထြက္လာေတာ့ သူ ကားေနာက္ျမီးကို တြယ္လုိက္တာ သတိထားမိပါတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ သူတစ္ခုခုလုပ္နုိင္တာကို သေဘာေပါက္ ထားေတာ့ ကၽြန္မ ညီမေလးကို ကာျပီး အရင္ဆင္းဖို႕ ျပင္ထားလိုက္ပါတယ္။

ုျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အ၀ိုင္းၾကီးမွာ လွည့္ကင္းရွိတယ္ ဆရာေရ မွတ္တိုင္ေရာက္ေအာင္ ေမာင္းဆိုေတာ့ လူေတြက မွတ္တုိင္မွာ ရပ္ေလ့မရွိပဲ လူမ်ားတဲ့ေနရာပဲ စုေနတာေၾကာင့္ ကားရပ္လိုက္တဲ့ေနရာက လူရွင္းတဲ့ ေနရာ ဆိုက္ကားဂိတ္ တည့္တည့္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေရွ႕ဆံုးကလူေတြကို ျမန္ျမန္ဆင္း ျမန္ျမန္ဆင္းဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေအာက္ကို အရင္ခုန္ခ်လိုက္ျပီး ညီမေလးကို လက္ကမ္းဖို႕ ေစာင့္ေနတုန္း သူက ကၽြန္မကို တြန္းခ်ခ်ိန္ မရလိုက္ပဲ ညီမေလးအ လွည့္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ပုခံုးကို ဖိတြန္းခ်လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္စိထဲ ဘာမွ မျမင္ေတာ့ပဲနဲ႕ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ျပီး မ်က္နွာတည့္တည့္ကို ပစ္ေပါက္ထည့္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ သူလဲ ဘယ္လိုမွ ထင္မထားပံု ရတာေၾကာင့္ ေမးရိုးအစပ္ကို ေဖာင္ကနဲေနေအာင္ ထိသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ အားရ ေက်နပ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မက လက္သိပ္ျမန္သလို လက္လည္း ေတာ္ေတာ္တည့္ပါတယ္။ တည့္ဆို ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလးခြတစ္လက္နဲ႕ အစ္ကိုေတြနဲ႕ လုိက္ပစ္ေနက် လက္ျဖစ္လို႕ပါ။

သူဘာပဲေျပာေျပာ ကားေပၚက လုိင္းကားတိုးစီးရတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို နုတ္မေစာင့္စီး လက္မေစာင္းစီး နွမခ်င္းကိုယ္ခ်င္းမစာနာ ေအာက္တန္းက်က် လုပ္ရပ္အတြက္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာေတာ့ ဒီေကာင္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြကို သြားစတာ ဟုိက သူ႕မ်က္နွာကို ဖိနပ္နဲ႕ ေကာက္ပစ္ ေပါက္ခံလိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ ေသတဲ့အထိ အရွက္ရစရာ က်န္သြားမွာျဖစ္လို႕ ရွက္တတ္ရင္ေတာ့ တစ္သက္လံုးစာအတြက္ တန္ဖိုးမဲ့တဲ့သူေတြအတြက္ တန္ရာ တန္ရာ ဖိနပ္စာမိမယ္ဆိုတဲ့ သခၤန္းစာ ယူသြားနုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမနဲ႕အေဖက ဘုရား ဘုရား သမီးၾကီးရယ္ ဖိနပ္နဲ႕ေတာင္ လုပ္ရသလားဆိုျပီး ရင္ဖိေနၾကပါတယ္။ သမီးက အျမဲတမ္း လိုင္းကားတိုးစီးရတာ အဲ့ေကာင္ေတြနဲ႕ ျပန္ေတြ႕လို႕ တြန္းခ်သတ္ရင္ ကိုယ္ပဲ ဒုကၡေရာက္မယ္ဆိုျပီးေျပာေတာ့ ကၽြန္မက ဘာမွ မေျပာပဲ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဓားေဆာင္ထားမယ္လို႕ အံၾကိတ္ျပီး ေျပာေတာ့ သူတို႕ အသာေလး တိတ္သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ ေရွ႕မွာ မတရားမွန္သမ် လုပ္ေနတာျမင္ရင္ ေသြးထဲက ဆူတက္လာပါတယ္ ခ်က္ျခင္း လက္တုန္႕ျပန္တတ္လြန္းလို႕လဲ မနည္း စိတ္ကို ထိန္းထိန္းထားရတာေတြ မနည္းေတာ့ပါဘူး။

ညီမေလးကေတာ့ ပိန္ေညာ္ေညာ္ လက္ေမာင္းရုိးကေလးေတြနဲ႔ က်မ အမဟာ တကယ့္ကို ပိန္တာရုိးေလးပါ. အဲ့ဒီ အရုိးပိိန္ပိန္ေလးထဲမွာ ပုန္ကန္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ မတရားမႈကုိ ငုံ႔မခံခ်င္တဲ့စိတ္ လူလူခ်င္းဖိႏွိပ္မႈကုိ လက္မခံႏုိင္တဲ့စိတ္ လူေတြကို လူလူခ်င္း တန္ဖိုးထားကာ အရာရာ သူ႕ခႏၶာေလးနဲ႔ မလုိက္ဖက္ေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ အျပည့္အဝ ရွိပါတယ္. သူ႔ခႏၶာ ပိန္ပိန္ေလးနဲ႔ မလုိက္ဖက္လုိက္ေအာင္ စိတ္ကလဲ ႀကီးလွေသးတယ္.လို႕ သူ႕ပို႕စ္ေလးတစ္ခုမွာ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

လူဆိုတာ စကားနဲ႕ တန္တဲ့သူကို စကားနဲ႕။ ဓားနဲ႕တန္တဲ့ သူကို ဓားနဲ႕။ ဖိနပ္နဲ႕တန္တဲ့သူကို ဖိနပ္နဲ႕ တုန္႕ျပန္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိက အခုထက္တိ စိတ္ထဲမွာ စြဲျမဲေနတုန္းပါပဲ။