ငွက္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ က်ီက်ီက်ာက်ာေအာ္သံေတြေၾကာင့္ မိုးမလင္းခင္ကတည္းက ကိုေ၀ၿငိမ္းႏိုးလာခဲ့သည္။ ငွက္ကေလး ေတြ ေတးသီတယ္ပဲေျပာမလား။ စက္တင္ဘာလဆန္းစေလာက္ကတည္းက တခ်ဳိ႕သစ္ပင္ေတြက အစိမ္းေရာင္ကေန ၀ါ ေျခာက္ေျခာက္ျဖစ္တာျဖစ္..နီက်င့္က်င့္ေျပာင္းတာေျပာင္းျဖစ္စျပဳေနၿပီ။ ေဆာင္းဦး၀င္လာသည့္ နမိတ္ပံု...လေႏွာင္းပိုင္းေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ငွက္ကေလးေတြ အသိုက္ေရႊ႕လာၾကေတာ့သည္။ အဲဒါကေတာ့ အေမရိကား ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း ကေနဒါလုိေနရာမ်ဳိးမွာ စေအးေနၿပီဆိုသည့္ သာဓက။
ခုိင္ထူးရဲ႕ မုိးရဲရင္ ေဆာင္းရဲရမယ္ဆိုသည့္သီခ်င္းလို ပါပဲ…ဥေရာပႏွင့္ အေမရိကားမွာက ေဆာင္းတြင္းဆို ေဆာင္းႏွင့္တူေအာင္ ေအးသည္။ ေရခဲမွတ္ ေအာက္ေရာက္လိုက္။ ေရခဲမုန္တုိင္းက်လိုက္..ႏွင္းမုန္တုိင္းကတမ်ဳိး…။ လူသားေတြက အဲသည္ေဆာင္းကို ဟိတာ heater ေတြ… မီးလင္းဖိုေတြ…အိပ္ယာထဲထည့္အိပ္လို႔ရတဲ့ heat bag ေတြ (ဗမာျပည္မွာသံုးသည့္ ေရေႏြးအိပ္မ်ဳိးဆန္ဆန္အိပ္ကေလး)… ေျခစြပ္…ေခါင္းစြပ္..လက္အိပ္… လည္ပတ္ေတြ အစံုအလင္ နဲ႔ ခုခံကာကြယ္ၾကသည္။
ငွက္ကေလးေတြကေတာ့ အေအးကဲေတာ့ မယ္ဆိုတာကို သူတုိ႔ဘာသာ ဘာ၀ အသက္ရွင္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ အေအးေပါ့တဲ့ေနရာေတြဆီကို အုပ္ လုိက္ေျပာင္းေရႊ႕ၾကရသည္။ တခါတရံ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာငွက္ အုပ္ႀကီးကို ျမင္ရသည္။ တခါတရံ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းငွက္မ်ားကို သူျမင္ရတတ္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္မ်ားၿပီး အေအးေပါ့သည့္ အာကင္ေဆာလို၊ ကင္ဆတ္စ္လို ျပည္နယ္မ်ဳိးေတြမွာ ပိုၿပီး ငွက္အုပ္အက်မ်ားတတ္ သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ အဲသည္လို မိုးလံုးျပည့္မတတ္ ပ်ံသန္းေနသည့္ ငွက္အုပ္ႀကီးကို ျမင္မွျဖင့္ သူ႔ရင္ထဲမွာ အမည္ေဖာ္ လို႔မတတ္စြမ္းသည့္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခ်င္သည့္အလြမ္းနာက ဖိစီးလာေတာ့သည္။
သည္ငွက္ေတြကို သည္ေရာက္ခါစမွာ သိပ္သတိထားမိခဲ့တာေတာ့မဟုတ္။ အလုပ္ထဲမွာ၊ အရက္၀ိုင္းမွာေရာက္ၿပီး ငွက္ ေတြအုပ္လုိက္ပ်ံတာကို ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာပင္ သတိထားခဲ့မိတာေတာင္မဟုတ္။ အေမရိကားမွာ အေနၾကာ အေျခတက် ျဖစ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ကုိယ္ကို သင္းကဲြငွက္တေကာင္လို…အသိုက္ပ်က္ငွက္တေကာင္လို အထီးက်န္ခံစားလာရေသာအခါမွ အဲသည္ငွက္ေတြကို စၿပီး သတိထားမိတာျဖစ္သည္။ အဲသည္အခါ ငွက္ေတြကိုေမာ့ ေငးၾကည့္ၿပီး ခင္ေမာင္တုိးရဲ႕ ႀကိဳးၾကာငွက္တုိ႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကို ဆိုညည္းမိရင္း အလြမ္းကိုႏႈိက္ ကိုက ၀ါသနာလို ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့သည္။
သည္ႏွစ္က်ေတာ့ အသက္ကေလးက ရလာ၍ပဲလားမသိ။ ေစာေစာႏိုးေနရင္း ခါတိုင္းထက္ပိုဆူညံေနသည့္ ငွက္အုပ္က် သံကို နားေထာင္ရင္း ေအာ္…သူတို႔လည္း..ငါတို႔လုိုပါပဲလား…ဟု ကုိယ္ႏွင့္စာနာျဖစ္လိုက္သည္။ သူတို႔အတြက္ အစာေရ စာမွ ေလာက္ပါ့မလား…တုိ႔ကေတာ့ IRC (International Refugee Center) မွာ food stamp card သြားေတာင္းၿပီး စား လို႔ရေသးသည္ဟု နာက်င္မႈေရာျပြန္းေသာအေတြးကို ေသာေတာေတာ ရြဲ႕တဲ့တဲ့ေတြးျဖစ္သည္။ သူတို႔က အေအးေလ်ာ့သြားရင္ သူတို႔ေနရပ္ကို ျပန္သြားလို႔ရတယ္…ဟု အိမ္ျပန္ခြင့္သာေသာ ငွက္ေတြကို မနာ လိုစိတ္ျဖစ္မိသည္။
ငါသာ ငွက္တေကာင္ဆိုရင္ စစ္အုပ္စုကလည္း ငါ့ေျခရာကိုရွာလုိ႔ရမွာမဟုတ္လုိ႔ ငါအိမ္ျပန္လို႔ရမွာပဲ လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဟိတိရစၦာန္မျဖစ္ရေလျခင္းရယ္လို႔လည္း အားမလိုအားမရစိတ္ျဖစ္လာမိသည္။ အခု ဆိုၾကည့္ပါအံုး။ ကိုညီညီေအာင္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တာ၊ အခုေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ အႏွိပ္စက္ခံေနရသတဲ့။ ဘယ္လို စီရင္ခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမလဲ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမကို ထိေတြ႔ခြင့္ေတာ့ ရသြားတာပါပဲ။ အခုေတာ့ နတ္သွ်င္ေနာင္လိုပဲ..ငွက္သြင္ပ်ံၾကြမတတ္ေသာ္၀္…လို႔ ညည္းဆိုယံုကလဲြလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္….
စိတ္လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ၾကေေသာ ရာႏွင့္ခ်ီသည့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား အခုေတာ့ မနက္ေလးနာရီေလာက္က တည္းက ၿမိဳ႕ပိုင္ရံုး၀န္းအတြင္းက ေျမကြက္လပ္ေပၚမွာ တန္းစီကာ ငုပ္တုပ္ေလးေတြ ထုိင္ေနၾကရၿပီျဖစ္သည္။ ခပ္လွမ္း လွမ္းမွာ ကားေတြတန္းစီၿပီး ရပ္ထားသည္။ ကားေတြနေဘးမွာ သယ္သြားမည့္အထုတ္ေတြက ေတာင္လုိရာလိုပံုေနသည္။ ဟုိဟာမယူရဘူးတဲ့။ ဒီဟာေလးေတာ့ ပါမွျဖစ္မယ္…စသည့္ထင္ေၾကးအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးသံေတြက ကြင္းထဲမွာ ေမွာင္ထဲမွာ ဟုိက ဒီက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္ေပၚေနသည္။ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ကားနဲ႔မဆန္႔လို႔ ထားခဲ့ရမည့္ပစၥည္းေတြကို က်န္ရစ္ခဲ့ မည့္သူမ်ားကိုအပ္ႏွံေနသံ…ပစၥည္းေရြးခ်ယ္ေနသံေတြကလည္း ေသာေသာညံေနသည္။ အားလံုးက ကိုယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ ကိုယ္ အားလံုးတက္တက္ၾကြၾကြ။
ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္..ေတာ္လွန္ေရးကို သစၥာမေဖာက္ဘူး…ဆုိကာ တင္းခံေနခဲ့သူအနည္းအက်ဥ္းကလဲြလွ်င္ အေတာ္မ်ားမ်ား ကေတာ့ ကမ့္ (ဒုကၡသည္စခန္း) ထဲ၀င္ဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီး ေသာင္တင္ေနၾကသူေတြ။ ႏိုင္ငံေရးကို တကယ္လုပ္သူေတြလည္းပါ..လုပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူေတြလည္းပါ..သည္လုိစကားမ်ဳိး လူေရွ႕ေရာက္တိုင္း လႈိင္လႈိင္ေျပာမွ သည္လမ္းကို ေရာက္မယ္ဆိုသည့္ ေဖာ္ျမဴလာသမားေတြလည္းပါ။ သည္လုိလူေတြနဲ႔တြဲမွ ႏို္င္ငံျခားကို ေရာက္မွာဆိုၿပီး အရက္ပဲ စဲြစဲြ…သြားပဲက်ဳိးက်ဳိး… ဦးေႏွာက္ပဲပ်က္ေနေန… လက္ထပ္ၿပီး တဲြထားသည့္အတဲြေတြလည္းပါ…
မဲေဆာက္မွာ တသက္လံုးက မျမင္ဘူးခဲ့သည့္ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါသည္။ တခ်ဳိ႕က ဘန္ေကာက္က… တခ်ဳိ႕က ခ်င္းမိုင္က စသည္ျဖင့္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမွာ အလုပ္လုပ္ၾကရင္း မဲေဆာက္က ယူအဲန္ရံုးမွာ (အမ်ားစုက ယူအဲန္အိပ္ခ်္စီအာရ္ ကို ယူအဲန္ ဟုသာ အလြယ္ေခၚၾကသည္) ဒုကၡသည္စာရင္းလာသြင္းထားသည္။ အင္တာဗ်ဴးရွိလွ်င္ ျဖစ္သည့္နည္းႏွင့္ေရာက္ေအာင္လာၿပီး အဗ်ဴးခံသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္သြားကာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကသည္။ တကယ္ ကမ့္္ထဲသြင္းေတာ့မယ္..ဆုိေတာ့မွ အလုပ္ကထြက္… စုေဆာင္းထားသည့္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းသင့္တာေရာင္းၿပီး မဲေဆာက္ မွာလာစုၾကသည္။ ယူအဲန္ရံုးမွာ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး ယာယီအသိအမွတ္ျပဳကဒ္ႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္း ေလးငါးႏွစ္ေနခဲ့ၿပီးသည့္ ေနာက္မွာ ေတာ့ သူတို႔ဦးတည္ရာ ခရီးလမ္းဆံုးနီးပါးသို႔ ေရာက္မည္ျဖစ္သည့္ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္း၀င္ေရာက္ေရးအစီအစဥ္ႀကီးက အေကာင္အထည္ေပၚကာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနၾကသည္။
လူေတြက ဟိုစုစု သည္စုစုျဖစ္ေနရာကေန ထိုင္းရဲေတြက ႏွာသံပါပါ..ေညာင္နာနာအသံႏွင့္ လူစုထိပ္ကေန တုတ္တယမ္း ယမ္းႏွင့္ ေအာ္လုိက္ေသာအခါ ထိုင္းစကားနားလည္ေသာ ကုလားေတြက ကပ်ာကယာ ေဘာ္လန္ဒီယာ ဘာသာျပန္ တာ၀န္ကုိ ယူလုိက္ၾကသည္။ တန္းစီ…တန္းစီၾကလို႔ေျပာေနတယ္။ တန္းစီၾကပါ” ခနေလးႏွင့္ လူေတြ တန္းစီၿပီးသားျဖစ္သြားသည္။ ခနေနေတာ့ တခါ ရံုးစုရံုးစုလူေတြကို ေဒါသသံ..စိတ္မရွည္သံႏွင့္ ေအာ္တာခံလုိက္ၾကရျပန္သည္။
“ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾကတဲ့။ စကားမမ်ားနဲ႔…မဆူနဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္ဗ်ာ။ နည္းနည္း စကားမေျပာဘဲ ေနၾကပါ။
လူႀကီးေတြက မခံခ်ိမခံသာ ညည္းသံတခ်ဳိ႕ထြက္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုင္းရဲ…ဆိုတာက ပညာလည္း မေတာက္ တေခါက္..ဘာဗဟုသုတရယ္လို႔မွလည္းမရွိ။ သည္လိုလူမ်ဳိးေတြက ငါတို႔လိုလူေတြကို ေအာ္လား…ေငါက္လား..နဲ႔ ဆိုသည့္ ပညာမာန္ေလးေတြေၾကာင့္ မေက်မနပ္ေမာ့ၾကည့္ရင္းက မဆူနဲ႔ဆိုသည့္အတိုင္း ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္ နာနာပိတ္ကာေန လိုက္ၾကရျပန္သည္။ ထိုင္ခုိင္းေနတယ္။ အားလံုးထိုင္ၾကပါ။ နံမည္ေခၚတဲ့သူ မတ္တပ္ရပ္ပါ” …စသည္ျဖင့္ ဘာသာျပန္ေတြကလည္း ကိုယ့္တန္းမွာကုိယ္ ဘာသာျပန္ေပးေနၾကသည္။ လူႀကီးေတြက မေက်နပ္ေသာ္လည္း တိတ္သြားသည့္တိုင္ အိပ္ေရးမ၀ေသာ ကေလးေတြက အာၿဖဲၿပီး ေအာ္ငိုေနၾက ေသာေၾကာင့္ ဟုိတကြက္ သည္တကြက္ႏွင့္ ဆူၿမဲဆူေနသည္။
နံမည္ဆင္တူေခၚ၍ မွားရပ္မိေသာ လူရြယ္တေယာက္ကို ထိုင္းရဲတေယာက္က နင္ပဲငဆ ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငန္းသံကို ၾကားလုိက္ၾကရသည္။ ထိုင္းလို နားမလည္သည့္တုိင္ ႏိုင့္ထက္ စီးနင္းအေအာ္ခံရျခင္းအေပၚ ထိုလူရြယ္ေလးက ရွက္သြားသည္။ ငါးဆယ္၀န္းက်င္လူတေယာက္က ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလသံ နွင့္ ေငါ့တီးေငါ့ေတာ့ အားေပးစကားေျပာသံ ထြက္လာသည္။“အားလည္းမငယ္နဲ႔။ စိတ္လည္းမပ်က္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကိုယ့္ေရွ႕က အမတ္မင္းေတြလည္း ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိး…ဒီလုိ ေအာ္ေငါက္ မႈမ်ဳိးကို ျဖတ္သန္းၿပီးမွ ႏိုင္ငံျခားကိုေရာက္ ၾကရတာပါပဲ။ ဒီလုိ ထုိင္းရဲေတြအေအာ္မခံရဘဲ..ထုိင္းရဲေတြေရွ႕မွာ ပံုစံထိုင္သ လို မထိုင္ရဘဲနဲ႔ ဘယ္သူမွ ႏိုင္ငံျခားမေရာက္ ႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ ဒုကၡသည္ေတြအားလံုး အဆင့္တူ အတန္းတူ ပါပဲ။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ…”
ပစၥည္းေတြကားႏွင့္မဆန္႔ေသာေၾကာင့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္က တပံုတပင္။ စာရင္းႏွင့္တုိက္ကာ လူေတြအကုန္လံုးကို ကားေပၚ တင္ၿပီးခ်ိန္မွာ မနက္ (၇) နာရီခန္႔ရွိေပၿပီ။ွ လက္ျပၾက..ႏႈတ္ဆက္ၾကႏွင့္ ကားတန္းႀကီး စထြက္ေတာ့သည္။ မနက္ခင္း ေန ေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ မီးစံုဖြင့္ေမာင္းေနသည့္ ကားတန္းႀကီးကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရသည္မွာ ဘာကုိအမည္ေသခ်ာ မတပ္ႏိုင္သည့္ ေ၀ဒနာတမ်ဳိးကို ၀င္း၀င္းမာ စတင္ခံစားလိုက္ရသည္။ မဲေဆာက္က စထြက္ခ်ိန္မွာ သိပ္မသိသာလွေသး။ အာရံုကလည္း ကားဂိတ္မွာက်န္ရစ္သူေတြႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာဆို ၾကတာေတြကို စားၿမံဳ႕ျပန္ေနၾကေသးသည္။ လမ္းကလည္း ေကာင္းေနတံုး။ ေနာက္ ၿမိဳ႕ထဲက စထြက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ လမ္း က တေျဖးေျဖး ခပ္ေျပေျပေပမယ့္ အေပၚေမာ့တက္ေနတာ သိသာလာသည္။ အေကြ႔အေကာက္ေလးေတြက ခပ္ေျပေျပ ကေန ပိုပိုၿပီးေကြ႔လာ…အေကြ႔ေတြကလည္း မ်ားလာသည္။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ မီးစံုဖြင့္ေမာင္းေနသည့္ ကားတန္းႀကီးက ေတာင္ေကြ႔ေတြမွာ ေျမြတေကာင္လို တေရြ႕ေရြ႕…. ကားမူးတတ္သည့္သူေတြကပဲ မ်ားသလား…လမ္းခရီးကိုက ၾကမ္းလုိ႔လားမသိ။ ဆန္ျပဳတ္ေရာင္းသူေတြက ေပါမွေပါ။ ကိုယ္က ကားေကာက္တတ္သူမဟုတ္သည့္တုိင္ တခ်ဳိ႕ဆို ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္မေဆာင္ ဘာမေဆာင္ ကား၀မ္းထဲ ေ၀ါ့ကနဲ ထိုးအန္ခ်သူကခ်သည္။ သည္အနံ႔ေတြေၾကာင့္ ကိုယ္ပါေရာၿပီး ဆန္ျပဳတ္သည္ျဖစ္ရသူေတြလည္းရွိလာသည္။
အံုးပ်ံ႕စခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ခနကားရပ္ၿပီး ထမင္းထုတ္ေတြေ၀သည္။ ထုိင္း ထမင္း၊ ထုိင္းဟင္း။ ၾကက္သားဖာကေပါင္၊ ၀က္သား ဖာကေပါင္ႏွင့္။ ဖာကေပါင္ဆုိသည္က ၾကက္သား ၀က္သားကို ႏုပ္ႏုပ္စင္းကာ ပင္စိမ္းနံ႔ျပင္းျပင္း၊ ငရုပ္သီးစပ္စပ္ႏွင့္ ခ်က္ထားသည့္ဟင္း။ တပဲြမွ ထုိင္းေငြ (၁၅) ဘတ္ပဲ ေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ ဒုကၡသည္မ်ားကိုေ၀သည့္ ထမင္းဘူးေတြမွာေတာ့ အသားထက္ ပဲသီးႏွင့္ ငရုပ္သီးက ပိုမ်ားေနသည္ေျပာရမည္။ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ကားမေတာက္ သူေတြကေတာ့ ကားေဆာင့္သည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ အဆာေၾကကာ စားႏိုင္ၾကပါသည္။ ကားေတာက္သူေတြကေတာ့ အခုခ်ိန္ မွာ နတ္သုဓၵါေကၽြးလည္း ဟင့္အင္း..ဆိုမွာသာ။
တကယ္က အဲသည္ ၾကားစခန္းမွာ ခဏရပ္နားၿပီး အုန္းဖ်ံဒုကၡသည္ စခန္း ကို ေက်ာ္ၿပီးမွ လမ္းက တကယ္ဆိုးတာ ျဖစ္ သည္။ ဆိုးသည္ဆိုတာက အေကြ႕အေကာက္မ်ားေသာေၾကာင့္ စေကာထဲ ထည့္လွိမ့္ခံရသည့္ ဇီးျဖဴသီးမ်ားလို ျဖစ္ေနရ တာကိုသာ ဆိုလုိတာပါ။ လမ္းကေတာ့ အေတာ္ေလးေကာင္းပါသည္။ တခ်ဳိ႕ မိုးဒဏ္ေၾကာင့္ ေတာင္ၿပိဳေနသည့္ ေနရာေတြ မွာေတာ့ ဗြက္ထေနတာရွိသည္။ ၾကည့္စမ္းပါအံုး။ ေတာင္က်ေရက လမ္းေတြကို တိုက္စားမသြားေအာင္ စီစဥ္ထားလုိက္ၾကတာ။ ဒါမ်ဳိးေတြျမင္ရတိုင္း တို႔တုိင္းျပည္က အစိုးရကို ေအာ္ေအာ္ပီးသာ ဆဲေနခ်င္ေတာ့တာပဲ” ဟု အဖုိးႀကီးတေယာက္က မခ်ိတင္ကဲသံ ထြက္လာ သည္။ ၀င္း၀င္းမာ ထမင္းဆိပ္တက္ကာ အိပ္ငိုက္သလို ျဖစ္ေနရာက အဖိုးႀကီးအသံေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာဖို႔ မ်က္လံုးဖြင့္ျဖစ္သည္။
ေတာင္ကမ္းပါးယံမွာ ေလွကားထစ္လိုေျမာင္းေဖာက္ၿပီး အဲဒီေျမာင္းေလးေတြကို ကြန္ကရစ္ေလာင္းေပးထားသည္။ အဲ သည္ေရစီးေျမာင္းေလးကိုလည္း တေျဖးေျဖး နိမ့္ေလွ်ာက်လာေစၿပီး လမ္းကို တိုက္စားမသြားေအာင္ ေရထုတ္ေျမာင္း သပ္သပ္ျဖင့္ ေရကိုလမ္းလဲႊေပးထားသည္။ ေတာင္သြယ္တန္းေတြမွာ သစ္ပင္ေတြက အံု႔ဆုိင္း ညိဳ႕မိႈင္းလို႔ေနသည္။ တခ်ဳိ႕ေတာင္ေတြမွာေတာ့ သစ္မရွိဘဲ ၀ါးေတာသက္သက္ေတြလည္းေတြ႔ရသည္။ သည္ေဒသမွာ သစ္ထက္ ၀ါးကပိုမ်ား သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။
“ၿဂိဳဟ္တုကေန ရုိက္တဲ့ပံုေတြကိုၾကည့္ရင္ ဗမာျပည္ဘက္က ေတာင္ေတြက ေတာင္ကတံုးေတြျဖစ္ေနၿပီး အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္း နိုင္ငံမွာက ေတာႀကီးပိုထူလာတာကို သိသိသာသာေတြ႔ရတယ္။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ အစိုးရက ကံထရုိက္ စာခ်ဳပ္နဲ႔ ေရာင္း စားလိုက္…တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြက ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေရာင္းစားလိုက္နဲ႔ ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး” ဟု ကို ၀င္းလႈိင္က ၀င္ေျပာသည္။ သူက အရင္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က တပ္ရင္းမွဴးဟုေျပာသည္။ လူက လူဗလံေလး… ငါးေပေက်ာ္ရံုေလာက္သာရွိမည့္အရပ္အေမာင္းႏွင့္ ေသနတ္ကိုဘယ္လုိကိုင္ၿပီးစစ္တိုက္ခဲ့ပါလိမ့္ အေတြးျဖင့္ ၀င္း၀င္းမာ ရယ္ခ်င္လာေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုေစာင္းလိမ္ကာ ေတာင္တန္းေတြဆီ ေငးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္ရသည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္..သူေျပာသည့္စကားက တခါမွ မၾကားဘူးေသာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေၾကာင္းကို ၀င္း၀င္းမာ စိတ္၀င္စားပါသည္။ အဲလိုမ်ဳိး ကိုယ့္ႏိုင္ငံႏွင့္ သူမ်ားႏိုင္ငံကို ႏိႈင္းယွဥ္ေတြးၿပီး နာက်ည္းေနခဲ့ရေလာက္ေအာင္ ၀င္း၀င္းမာမအားခဲ့ဘူးဟု ထင္မိ သည္။ သို႔မဟုတ္ သည္လို ႏိႈင္းယွဥ္ေတြးေတာတတ္သည့္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အလွမ္းေ၀းခဲ့တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ထိုအဖိုးႀကီးႏွင့္ ကို၀င္းလႈိင္တို႔ေျပာစကားမ်ားက ၀င္း၀င္းမာ မသိေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားစြာပါတာမို႔ သည္ခရီးအတြက္ မနက္ေစာေစာ စိတ္သိမ္ငယ္ခဲ့ရတာေတြပင္ ေပ်ာက္သေလာက္ျဖစ္သြားရသည္။ အခုမွ ဒုကၡသည္ အခြင့္အေရးအျပည့္အ၀ယူၿပီး ကိုယ့္တုိင္းျပည္အေၾကာင္း ေလ့လာရေပေတာ့မည္။ သူတို႔ေျပာသည့္စကားေတြကလည္း ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမွာပဲ ျပန္ျပန္အဆံုးသတ္ေနတာကို ၀င္း၀င္းမာ သတိထားမိသည္။
“က်ေနာ့္မိန္းမက ကရင္မ၊ တခါမွ ကားကို ၾကာၾကာမစီးဘူးေတာ့ အခု ေတြ႔တယ္မို႔လား။ ေခါင္းကိုမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး” ဟု လသားကေလးငယ္ေလးကို ေပြ႔လွ်က္ ကားေနာက္တန္းႏွင့္ တဒိုင္းဒိုင္းေဆာင့္ေနသည့္ၾကားက အတင္းမွီကာ ေခြေခါက္ေနသည့္ သူ႔မိန္းမကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေျပာသည္။
“သူက က်ေနာ္နဲ႔ရတဲ့အထိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူလဲဆိုတာ မသိဘူး။ ေဒၚစုဆိုရင္ ေ၀းေရာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ေျပာျပရတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က တပ္ရင္းမွဴး မိန္းမျဖစ္ေနၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ မသိရင္ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့တာေတြ….ဂ်ပန္ကို တုိက္ထုတ္ခဲ့တာေတြ..ေဒၚစုက အခု စစ္တပ္ကို အၾကမ္းမဖက္တဲ့နည္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ေနတာေတြ…ေျပာရင္း သူက သူ႔မိန္းမကိုၾကည့္ကာ အၾကာႀကီးၿပံဳးေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အၿပံဳးက ၀င္း၀င္းမာ အဓိပၸာယ္မေကာက္တတ္ေသာ အၿပံဳးမ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။
ဘယ္ေလာက္မ်ား မသိသားဆိုး၀ါးတဲ့မိန္းမလဲဆိုေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေျပာတာေတြ အကုန္လံုးနားေထာင္ၿပီးေတာ့မွ ဒီေလာက္ေတာ္တဲ့ ေယာက္က်ားနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာ္တဲ့ မိန္းမ ဘာျဖစ္လို႔ မရၾကတာလဲ တဲ့“ေဟ…” ဟု အဖိုးႀကီးထံမွ အသံထြက္လာသည္။“အင္း..သူတို႔ခမ်ာလည္း ဒီေလာက္ေတာင္ မသိရေကာင္းလားလို႔ ဘယ္လုိ သြားအျပစ္ေျပာရမလဲ။ ေမြးကာစ လမ္းမ ေလွ်ာက္တတ္ခငကတည္းက မိဘေတြ လြယ္ထမ္းၿပီး ေျပးသေရြ႕လမ္းမွာ ပလုိင္းကိုအိမ္လုပ္ျပီး ရြာပုန္းရြာေရွာင္ဘ၀နဲ႔ လူျဖစ္လာခဲ့ရတာကိုး။ ေက်ာင္းဆိုတာ ဘာမွန္းမွမသိခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ရေတာ့ ဗမာစကားေတာင္ ေကာင္း ေကာင္မေလးကေတာ့ ကားမူးေနတာကလဲြရင္ သူ႔အေၾကာင္း သူ႔ေယာက္က်ားေျပာေနတာကို နည္းနည္းမွ စိတ္၀င္စား ပံုမျပ။ မ်က္ေမွာင္တြန္႔ကုတ္လွ်က္ မအန္မိေအာင္ သာ ႀကိဳးစားေနရသည့္အသြင္ႏွင့္။
၀င္း၀င္းမာတို႔ေနရမည့္ ႏို႔ဖိုး ဒုကၡသည္စခန္းသို႔ ေန႔ခင္း သံုးနာရီေလာက္မွာေရာက္ၾကသည္။ ကားေပၚကဆင္းသည္ႏွင့္ ကားလမ္းနေဘးက ယာယီတဲႀကီးထဲ အကုန္၀င္ၾကရသည္။ အဲသည္မွာ ထုိင္းရဲ၀တ္စံုႏွင့္တေယာက္က စကားေျပာသည္။ တေယာက္က ဘာသာျပန္ေပးသည္။ အဲဒီထိုင္းကုိ “ပလာ” ဟုေခၚရသတဲ့။ ကမ့္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သည့္သူဟု ေျပာသည္။ သူက နည္းနည္း ဟိတ္ဟန္မ်ားေသာ္လည္း သေဘာေကာင္းသည့္ပံုေတာ့ ေပါက္သည္။ သူ အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ ကူညီမည့္ အေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္မ်ားလည္းပါသည့္အတြက္ ကမ့္ထဲမွာရွိသည့္ သတင္းမ်ားကိုေတာ့ မီဒီယာကို ပို႔လို႔မျဖစ္ ေၾကာင္း၊ သူေျပာေနတာကို ပင္ပင္ပန္းပန္းႏွင့္ နာရီ၀က္မက နားေထာင္ၿပီးသည့္ေနာက္ အိမ္နံပါတ္ေတြ ေပးသည္။ အိမ္တ အိမ္မွာ လူေလးေယာက္ေနရမည္ဟုဆိုသည္။ ၀င္း၀င္းမာက တေယာက္တည္းသမားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတူေနရမည့္ သူ ကို လိုက္ရွာရသည္။ အိမ္နံပါတ္ရသည္ႏွင့္ ထိုအိမ္တြင္ေနမည့္သူမ်ားကို လူအေရအတြက္အတုိင္း ညစာထမင္းေပးသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ေဖာ့ဘူးပိတ္ျဖင့္ ဖာကေပါင္။
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္သြားလို႔ရၿပီ..ဆုိသည့္အသိက တေနကုန္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာေတြ ႀကံဳေတြ႔ရသည့္ ဒုကၡသည္ ခရီးစဥ္အား စိတ္ရႊင္လန္းမႈျဖင့္ အဆံုးသတ္ေစခဲ့ၿပီဟု ၀င္း၀င္းမာထင္သည္။ ထမင္းအဆင္သင့္။ အိမ္အဆင္သင့္။ တသက္ လံုး တခါမွ အိမ္ပိုင္…ဆုိသည့္စကားမ်ဳိး မသံုးႏႈံးခဲ့ဘူးသျဖင့္ ငါ့အိမ္နဲ႔ငါ ေနရေတာ့မယ္ ဆုိေသာအသိက ေျခလွမ္းတို႔ကို ေပါ့ ပါးဖ်တ္လတ္လာေစသည္။ စက္တင္ဘာမိုးဖဲြတို႔ေၾကာင့္ ဗြက္ထေနေသာ ကမူေလးမ်ားေပၚကုိ သြက္သြက္ျဖတ္နင္းရင္း ေခ်ာ္လဲမလို ခနခနျဖစ္ရတာကိုက ေပ်ာ္စရာတခုလို ျဖစ္ေနျပန္သည္။
ကုလားေလးေတြ ကုလားမေလးေတြက မတ္တပ္ အုန္းတံမ်က္စည္းအၾကမ္းေတြႏွင့္ မ်က္တံမ်က္စည္းအေခ်ာေတြကို ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လုိက္ေရာင္းေနသည္။ တခ်ဳိ႕က ေရပိုက္ယူမလားေမးသည္။ ဒုကၡသည္စခန္းက ၀န္ထမ္းေတြက ေရပံုးေတြ ေရဇလံုေတြ လာယူဖို႔ေျပာေနသည္။ အသံေတြ…..ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္က ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္မ်ားအုပ္ဆုိင္းေနေသာေၾကာင့္ မဲေဆာက္မွာထက္ အခ်မ္းပိုသည္။ စက္တင္ဘာလမွာ မိုးကလည္း တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ရုတ္တရက္၀င္လာေသာ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီသည့္လူအုပ္ေၾကာင့္ ေျမနီလမ္းကေလးေတြ ဗြက္ေပါက္ကုန္ေတာ့သည္။
ေခ်ာ္မလဲေအာင္ ဗြက္ျပင္ကို ေခါင္းတငံု႔ငံု႔ႏွင့္လာရာက အိမ္ေတြၾကားထဲ ေရာက္ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္နံပါတ္ရွာရန္ ေခါင္းကို ေမာ့လုိက္ေသာအခါ အိမ္…ဆုိေသာ အရာေတြက ၀င္း၀င္းမာအျမင္အာရံုထဲမွာ စီစီီရီရီႏွင့္ ျမင္ကြင္းမဆံုး ေပၚလာသည္။ သစ္သားဆို၍ တိုင္တခ်ဳိ႕သာပါသည့္ ၀ါးတဲကေလးေတြ …. တခ်ဳိ႕က ေလွကား သံုးထစ္။ တခ်ဳိ႕က ႏွစ္ထစ္…။ အိမ္ဆို သည့္ၾကမ္းခင္းသည္လည္း ၀ါးပိုး၀ါးႀကီးေတြကို ခဲြၿပီး ခင္းထားသည့္အခင္း။ အကာအရံက ရင္ဆို႔ကိုပင္မေရာက္။ အိမ္ အေပၚတက္လုိက္ေတာ့မွ တကယ္ေရႊရင္ဆို႔ေတာ့သည္။ အိမ္အလယ္ေခါင္တည့္တည့္မွာ အခန္းေလးတခန္းကို ျမင့္ၿပီး ဖဲြ႔စည္းထားသည္။ ေရွ႕မွာႏွင့္ေဘးက အနိမ့္။ ေနာက္ဘက္မွာက်ေတာ့လည္း တဆင့္ထပ္ႏွိမ့္ထားသည့္ မီဖိုခန္းႏွင့္ ေျမစိုက္ အိမ္သာက တခါးမပါ။ ေရခ်ဳိးရန္ေနရာက တခါ မီးဖိုထက္တဆင့္ႏွိမ့္ထားျပန္သည္။ တေနကုန္ကားေပၚမွာ ဆီးခ်ဳပ္ ၀မ္းခ်ဳပ္ ႏွင့္ အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ အိမ္သာတက္လုိက္မယ္ အားခဲလာခဲ့တာ ဘယ္လိုလုုပ္ရမယ္မွန္းမသိေတာ့။
“မွားတယ္။ ငါေတာ့ ဒီေယာက္က်ားကို ယူမိတာ အႀကီးအက်ယ္မွားတယ္။ ငါ့ဖာသာငါ ျပည္တြင္းမွာလုပ္စားေနတာ အဆင္ ေျပေနရဲ႕သားနဲ႔ ဒီေယာက္က်ားကို ယူမိတာ မွားတယ္” ဟု အတူေနရန္ သေဘာတူထားသည့္ တင္တင္မူက ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ ထေအာ္သည္။ ၀ါးႏုမ်ားျဖင့္ ေဆာက္ထားသည့္တဲကေလးမွာ ၀ါးပိုးအမႈန္႔ေတြႏွင့္ အေမာေျပထိုင္ခ်စရာ တေနရာပင္ မလပ္။ ဖက္မိုးသက္ကယ္ကလည္း ပိုးေပါက္ကေလးေတြႏွင့္ မိုးကစိမ့္ၿပီး ၾကမ္းခင္းေတြစိုေနသည္။ ၀ါးကိုပဲ အၾကမ္းခဲြကာ ကာရံထားသည့္ တဲနံရံတို႔မွာေတာ့ စိမ္း၀ါေရာင္မႈိေတြႏွင့္…ေအာင့္သိုးသိုးအန႔႔ံထြက္ေနသည္။ လူေလး ေယာက္ သည္တဲမွာ ဘယ္လိုအိပ္မလဲ။ အတြင္းခန္းေလးမွာ မလႈပ္သာ မလူးသာ ေခါင္းတလားထဲ၀င္ေနရသလို အေတာင့္လိုက္အိပ္မွ လူႏွစ္ ေယာက္ပဲဆန္႔ႏိုင္သည္။ အျပင္ဘက္မွာက် တဲနံရံသံုးဘက္မွာ ခါးေလာက္ရွိေသာအကာႏွင့္ တခါးမရွိ။ လူမေၾကာက္ရဘူး ဘဲထား။ ေလတုိက္သည့္ဒဏ္ႏွင့္ ေအးခဲသြားမလားမသိ။
ဒါေၾကာင့္ စခန္းထဲမွာ လူခံျဖစ္ေနသူေတြက တံမ်က္စည္းေတြ..ေရပိုက္ေတြေရာင္းၾကတာကိုး…ဟု သေဘာေပါက္ကာ ေစ်းေရာင္းခ်င္၍ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနေသာ ကုလားမေလးတေယာက္ကို ေခၚၿပီး တံမ်က္စည္းႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေရပိုက္ကို ၀ယ္လုိက္ရသည္။ ျမန္ျမန္မ၀ယ္ရင္ ေရပိုက္ေခါင္းတခုကို အိမ္ႏွစ္ဆယ္ ၀ိုင္းသံုးရမွာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ေနာက္က်ရင္ ကိုယ္ သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္လုိက္ရဘဲ ၀ါးပိုးမႈန္႔ေတြေပၚအိပ္ေနရမည္။ အိပ္စရာေနရာေလာက္ကို အရင္လုပ္ရမလား အိမ္သာကိစၥအရင္လုပ္ရမလား…နံရံေတြက မႈိေတြလည္း ေဆးမခ်လုိ႔ကမရ။ သည္အန႔ံေတြႏွင့္ ဘယ္လုိမွ မအိပ္ႏိုင္။ အိမ္မွာေနတံုးက ေႏြရာသီမွာ ပူလြန္းအားႀကီးေသာေၾကာင့္ ကုတင္ကို ေရဆြတ္အိပ္ရန္ ၀င္း၀င္းမာ တခါႀကိဳးစားေတာ့ အေမက ဆူလိုက္တာ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့။ ေလျဖတ္သြားမယ္။ ဘာမွတ္လို႔လဲတဲ့။ အခုေတာ့ ညေန ေလးနာရီခဲြက်မွ တဲတခုလံုးကို နံရံမက်န္ ေရေဆးေနရၿပီ။ ေရေဆးၿပီးသည္ႏွင့္ အဲသည္အစိုေပၚမွာ အိပ္ရမည္။ ကမ့္ထဲမွာ အကုန္ေပးတယ္။ ဘာမွ မလိုဘူးဆိုေသာေၾကာင့္ အ၀တ္အစားတခ်ဳိ႕ႏွင့္ အသံုးအေဆာင္ အခ်ဳိ႕ သာပါေသာ ၀င္း၀င္းမာမွာ ဘာကို ဘယ္လုိ ခင္းအိပ္ရမလဲပင္ စဥ္းစားမရ။ ဖ်ာတခ်ပ္၊ ေစာင္တထည္နွင့္ ျခင္ေထာင္တလံုး က မနက္ျဖန္မွရမွာ။
ေျခေထာက္ကိုေရစိုတာႏွင့္ မုိးေအးတာေၾကာင့္ အေပါ့အပါးသြားခ်င္စိတ္က ပိုဆိုးလာသည္။ တင္တင္မူကေတာ့ မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္က်ရင္း ပြစိပြစိမေက်မနပ္ေတြေျပာရင္း အိမ္နံရံက မႈိေတြကို ေဒါသႏွင့္ ဖိတိုက္ေနသည္။ အိပ္မည့္ေနရာတင္ ကြက္ၿပီး ေဆးလို႔မရ။ ေနာက္တေန႔က် ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ၿပီးလွ်င္ ဒါေတြက ျပန္လုပ္လုိ႔မရေတာ့မွာမို႔ တခါတည္းပဲ တအိမ္လံုးကို အျပတ္ေဆးရန္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ညေန ေျခာက္နာရီမထုိးခင္ အၿပီးေဆးႏိုင္ရန္ မနားတမ္း လုပ္ေနၾကရသည္။ ေနာက္ေတာ့ တင္တင္မူ၏ ေစာင္ေတြထည့္လာသည့္ ပီနန္အိပ္ႀကီးကို ဖ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္ႀကိဳး တေခြ၀ယ္လုိက္ကာ အိမ္သာတခါးျဖစ္ေအာင္လုပ္လုိက္ရသည္။
သည္ၾကားထဲ ေရပံုးလာယူ..ဇလံုလာယူ ဆိုတုိင္း ယာယီတဲႀကီးဆီကို ေျပးရ တာကလည္း ႏွစ္ခါ သံုးခါ။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက အိမ္သာေတြဆို တေယာက္ေယာက္လာသံုးၿပီး တုတ္ေတြပစ္ခ်ခဲ့သည္ကို ဆယ္ရ ေဆးရသည့္အတြက္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာကိုလည္း ၾကားေနရသည္။ တအိမ္လံုးေရေဆးၿပီးခ်ိန္..အိမ္သာသံုးလို႔ရခ်ိန္မွာ အေမွာင္ထုက ႀကီးစိုးလာျပန္သည္။ တံမ်က္စည္းေရာင္းသည့္ ေစ်းသည္ေတြက ဖုေရာင္းတုိင္ႏွင့္ မီးျခစ္လာေရာင္းၾကျပန္သည္။ လာေရာင္းသူမ်ားကိုပင္ ကိုယ္က ျပန္ၿပီးေက်းဇူး တင္ရမလိုပါပဲ။ ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ စားၿပီး ေသာက္စရာေရမရွိ။ ကားေပၚမွာ ေ၀သည့္ေရသန္႔ဗူးေလးထဲမွာ က်န္သည့္ ေရတ၀က္ကို ႏွစ္ေယာက္မွ်ေသာက္ၿပီး တင္းတိမ္လုိက္ၾကရသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္မည့္ေနရာကို ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာပါသမွ် လံုျခည္ေတြ ျဖန္႔ခင္းၾကရသည္။ ၿပီးမွ တင္တင္မူပါလာသည့္ ေစာင္တထည္ကို အေပၚက ျဖန္႔ခင္းရသည္။ ဒါေတာင္ ေရမ ေျခာက္တာေရာ ၀ါးရဲ႕ သဘာ၀ကိုက အေအးဓာတ္ပိုတာေရာေၾကာင့္ လွဲလုိက္သည္ႏွင့္ ေက်ာထဲလာစိမ့္ၿပီးေအးေနသည္။ မတတ္ႏိုင္။ ေျခအိပ္စြပ္။ အေႏြးထည္ သံုးထပ္ေလာက္၀တ္။ တင္တင္မူ႔ေစာင္ကို ကပ္ၿခံဳ။
တင္တင္မူကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ထဲကအဆက္အသြယ္ျဖင့္ အေမရိကားကိုေရာက္ေနသူတေယာက္ႏွင့္ တနည္းနည္းႏွင့္ ဆက္စပ္မိၿပီး ႏိုင္ငံျခားကိုေရာက္ေအာင္ဆိုကာ လက္ခံလိုက္ခဲ့တာ၊ သူထင္သလို သူ႔ကို အေပၚလမ္းက မေခၚဘဲ ဒုကၡသည္စခန္းကေန ျဖတ္သန္းဖို႔ေခၚခဲ့တာေတြကို တတြတ္တြတ္ေျပာကာငိုေလသည္။ သူ ငိုလို႔အားရၿပီး နည္းနည္းၿငိမ္သြားခ်ိန္တြင္ ၀င္း၀င္းမာ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္မလိုျဖစ္သြားသည္။ “ဘယ္သူလဲ။ အိမ္ေပၚကို ဘယ္သူတက္လာတာလဲ”တင္တင္မူက ေစာင္ကုိ ဆဲြခြာကာ ေငါက္ကနဲထထိုင္ရင္း တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္အသံျဖင့္ လွမ္းေမးေသာေၾကာင့္ ၀င္း၀င္းမာ ျပန္လန္႔ႏိုးသြားရသည္။ ဘာသံမွ မၾကားရပါ။
သူ႔ကို သနားလည္းသနား။ စိတ္လည္းရႈပ္။ဘာသံမွ မၾကားပါဘူးတင္တင္ရဲ႕” “မဟုတ္ဘူး အမ၊ လူတက္လာတယ္” နားစြင့္ၾကည့္သည္။ ဘာမွ မထူးျခား။“လူရွိေနရင္ ဒီေလာက္ တကၽြပ္ကၽြပ္ျမည္ေနတဲ့ ၀ါးခင္းေတြနဲ႔ သိသာပါတယ္။ ေဘးအိမ္ေတြနဲ႔ အရမ္းကပ္ေနတာမဟုတ္လား။ အိပ္ေပ်ာ္မလို႔ျဖစ္တံုး ေဘးအိမ္က လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အသံကို ကုိယ့္အိမ္ေပၚကလို႔ ထင္မိတာပါ။ အိပ္ အိပ္။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ လက္သမားရွာၿပီး အိမ္တခါးလုပ္ၾကတာေပါ့”တင္တင္မူ အိပ္ယာေပၚျပန္လွဲလုိ္က္ၿပီး ၀င္း၀င္းမာကို ေက်ာေပးကာ တဖက္လွည့္လုိက္သည္။ သူ႔ေက်ာျပင္နဲ႔ထိေတြ႔မႈေၾကာင့္ နည္းနည္း ေႏြးလာေသာ္လည္း တသိမ့္သိမ့္လႈပ္ေနေအာင္ ႀကိတ္ငိုေနေသာေၾကာင့္ အိပ္ရန္ႀကိဳးစားထားမႈက အသံုးမ၀င္ေတာ့ဘဲ ေၾကာင္ေတာင္မ်က္လံုးႏွင့္ ေအးစိမ့္ေသာညကို ျဖတ္သန္းရမည့္ပံု။
မခြာညိဳ
ေအာက္တိုဘာလ ၅ရက္
ဂ်ပန္နိုင္ငံအေျခစိုက္ အလင္းအိမ္မဂဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပျပီး
ခုိင္ထူးရဲ႕ မုိးရဲရင္ ေဆာင္းရဲရမယ္ဆိုသည့္သီခ်င္းလို ပါပဲ…ဥေရာပႏွင့္ အေမရိကားမွာက ေဆာင္းတြင္းဆို ေဆာင္းႏွင့္တူေအာင္ ေအးသည္။ ေရခဲမွတ္ ေအာက္ေရာက္လိုက္။ ေရခဲမုန္တုိင္းက်လိုက္..ႏွင္းမုန္တုိင္းကတမ်ဳိး…။ လူသားေတြက အဲသည္ေဆာင္းကို ဟိတာ heater ေတြ… မီးလင္းဖိုေတြ…အိပ္ယာထဲထည့္အိပ္လို႔ရတဲ့ heat bag ေတြ (ဗမာျပည္မွာသံုးသည့္ ေရေႏြးအိပ္မ်ဳိးဆန္ဆန္အိပ္ကေလး)… ေျခစြပ္…ေခါင္းစြပ္..လက္အိပ္… လည္ပတ္ေတြ အစံုအလင္ နဲ႔ ခုခံကာကြယ္ၾကသည္။
ငွက္ကေလးေတြကေတာ့ အေအးကဲေတာ့ မယ္ဆိုတာကို သူတုိ႔ဘာသာ ဘာ၀ အသက္ရွင္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ အေအးေပါ့တဲ့ေနရာေတြဆီကို အုပ္ လုိက္ေျပာင္းေရႊ႕ၾကရသည္။ တခါတရံ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာငွက္ အုပ္ႀကီးကို ျမင္ရသည္။ တခါတရံ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းငွက္မ်ားကို သူျမင္ရတတ္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္မ်ားၿပီး အေအးေပါ့သည့္ အာကင္ေဆာလို၊ ကင္ဆတ္စ္လို ျပည္နယ္မ်ဳိးေတြမွာ ပိုၿပီး ငွက္အုပ္အက်မ်ားတတ္ သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ အဲသည္လို မိုးလံုးျပည့္မတတ္ ပ်ံသန္းေနသည့္ ငွက္အုပ္ႀကီးကို ျမင္မွျဖင့္ သူ႔ရင္ထဲမွာ အမည္ေဖာ္ လို႔မတတ္စြမ္းသည့္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခ်င္သည့္အလြမ္းနာက ဖိစီးလာေတာ့သည္။
သည္ငွက္ေတြကို သည္ေရာက္ခါစမွာ သိပ္သတိထားမိခဲ့တာေတာ့မဟုတ္။ အလုပ္ထဲမွာ၊ အရက္၀ိုင္းမွာေရာက္ၿပီး ငွက္ ေတြအုပ္လုိက္ပ်ံတာကို ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာပင္ သတိထားခဲ့မိတာေတာင္မဟုတ္။ အေမရိကားမွာ အေနၾကာ အေျခတက် ျဖစ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ကုိယ္ကို သင္းကဲြငွက္တေကာင္လို…အသိုက္ပ်က္ငွက္တေကာင္လို အထီးက်န္ခံစားလာရေသာအခါမွ အဲသည္ငွက္ေတြကို စၿပီး သတိထားမိတာျဖစ္သည္။ အဲသည္အခါ ငွက္ေတြကိုေမာ့ ေငးၾကည့္ၿပီး ခင္ေမာင္တုိးရဲ႕ ႀကိဳးၾကာငွက္တုိ႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကို ဆိုညည္းမိရင္း အလြမ္းကိုႏႈိက္ ကိုက ၀ါသနာလို ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့သည္။
သည္ႏွစ္က်ေတာ့ အသက္ကေလးက ရလာ၍ပဲလားမသိ။ ေစာေစာႏိုးေနရင္း ခါတိုင္းထက္ပိုဆူညံေနသည့္ ငွက္အုပ္က် သံကို နားေထာင္ရင္း ေအာ္…သူတို႔လည္း..ငါတို႔လုိုပါပဲလား…ဟု ကုိယ္ႏွင့္စာနာျဖစ္လိုက္သည္။ သူတို႔အတြက္ အစာေရ စာမွ ေလာက္ပါ့မလား…တုိ႔ကေတာ့ IRC (International Refugee Center) မွာ food stamp card သြားေတာင္းၿပီး စား လို႔ရေသးသည္ဟု နာက်င္မႈေရာျပြန္းေသာအေတြးကို ေသာေတာေတာ ရြဲ႕တဲ့တဲ့ေတြးျဖစ္သည္။ သူတို႔က အေအးေလ်ာ့သြားရင္ သူတို႔ေနရပ္ကို ျပန္သြားလို႔ရတယ္…ဟု အိမ္ျပန္ခြင့္သာေသာ ငွက္ေတြကို မနာ လိုစိတ္ျဖစ္မိသည္။
ငါသာ ငွက္တေကာင္ဆိုရင္ စစ္အုပ္စုကလည္း ငါ့ေျခရာကိုရွာလုိ႔ရမွာမဟုတ္လုိ႔ ငါအိမ္ျပန္လို႔ရမွာပဲ လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဟိတိရစၦာန္မျဖစ္ရေလျခင္းရယ္လို႔လည္း အားမလိုအားမရစိတ္ျဖစ္လာမိသည္။ အခု ဆိုၾကည့္ပါအံုး။ ကိုညီညီေအာင္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တာ၊ အခုေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ အႏွိပ္စက္ခံေနရသတဲ့။ ဘယ္လို စီရင္ခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမလဲ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမကို ထိေတြ႔ခြင့္ေတာ့ ရသြားတာပါပဲ။ အခုေတာ့ နတ္သွ်င္ေနာင္လိုပဲ..ငွက္သြင္ပ်ံၾကြမတတ္ေသာ္၀္…လို႔ ညည္းဆိုယံုကလဲြလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္….
စိတ္လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ၾကေေသာ ရာႏွင့္ခ်ီသည့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား အခုေတာ့ မနက္ေလးနာရီေလာက္က တည္းက ၿမိဳ႕ပိုင္ရံုး၀န္းအတြင္းက ေျမကြက္လပ္ေပၚမွာ တန္းစီကာ ငုပ္တုပ္ေလးေတြ ထုိင္ေနၾကရၿပီျဖစ္သည္။ ခပ္လွမ္း လွမ္းမွာ ကားေတြတန္းစီၿပီး ရပ္ထားသည္။ ကားေတြနေဘးမွာ သယ္သြားမည့္အထုတ္ေတြက ေတာင္လုိရာလိုပံုေနသည္။ ဟုိဟာမယူရဘူးတဲ့။ ဒီဟာေလးေတာ့ ပါမွျဖစ္မယ္…စသည့္ထင္ေၾကးအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးသံေတြက ကြင္းထဲမွာ ေမွာင္ထဲမွာ ဟုိက ဒီက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္ေပၚေနသည္။ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ကားနဲ႔မဆန္႔လို႔ ထားခဲ့ရမည့္ပစၥည္းေတြကို က်န္ရစ္ခဲ့ မည့္သူမ်ားကိုအပ္ႏွံေနသံ…ပစၥည္းေရြးခ်ယ္ေနသံေတြကလည္း ေသာေသာညံေနသည္။ အားလံုးက ကိုယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ ကိုယ္ အားလံုးတက္တက္ၾကြၾကြ။
ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္..ေတာ္လွန္ေရးကို သစၥာမေဖာက္ဘူး…ဆုိကာ တင္းခံေနခဲ့သူအနည္းအက်ဥ္းကလဲြလွ်င္ အေတာ္မ်ားမ်ား ကေတာ့ ကမ့္ (ဒုကၡသည္စခန္း) ထဲ၀င္ဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီး ေသာင္တင္ေနၾကသူေတြ။ ႏိုင္ငံေရးကို တကယ္လုပ္သူေတြလည္းပါ..လုပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူေတြလည္းပါ..သည္လုိစကားမ်ဳိး လူေရွ႕ေရာက္တိုင္း လႈိင္လႈိင္ေျပာမွ သည္လမ္းကို ေရာက္မယ္ဆိုသည့္ ေဖာ္ျမဴလာသမားေတြလည္းပါ။ သည္လုိလူေတြနဲ႔တြဲမွ ႏို္င္ငံျခားကို ေရာက္မွာဆိုၿပီး အရက္ပဲ စဲြစဲြ…သြားပဲက်ဳိးက်ဳိး… ဦးေႏွာက္ပဲပ်က္ေနေန… လက္ထပ္ၿပီး တဲြထားသည့္အတဲြေတြလည္းပါ…
မဲေဆာက္မွာ တသက္လံုးက မျမင္ဘူးခဲ့သည့္ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါသည္။ တခ်ဳိ႕က ဘန္ေကာက္က… တခ်ဳိ႕က ခ်င္းမိုင္က စသည္ျဖင့္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမွာ အလုပ္လုပ္ၾကရင္း မဲေဆာက္က ယူအဲန္ရံုးမွာ (အမ်ားစုက ယူအဲန္အိပ္ခ်္စီအာရ္ ကို ယူအဲန္ ဟုသာ အလြယ္ေခၚၾကသည္) ဒုကၡသည္စာရင္းလာသြင္းထားသည္။ အင္တာဗ်ဴးရွိလွ်င္ ျဖစ္သည့္နည္းႏွင့္ေရာက္ေအာင္လာၿပီး အဗ်ဴးခံသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္သြားကာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကသည္။ တကယ္ ကမ့္္ထဲသြင္းေတာ့မယ္..ဆုိေတာ့မွ အလုပ္ကထြက္… စုေဆာင္းထားသည့္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းသင့္တာေရာင္းၿပီး မဲေဆာက္ မွာလာစုၾကသည္။ ယူအဲန္ရံုးမွာ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး ယာယီအသိအမွတ္ျပဳကဒ္ႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္း ေလးငါးႏွစ္ေနခဲ့ၿပီးသည့္ ေနာက္မွာ ေတာ့ သူတို႔ဦးတည္ရာ ခရီးလမ္းဆံုးနီးပါးသို႔ ေရာက္မည္ျဖစ္သည့္ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္း၀င္ေရာက္ေရးအစီအစဥ္ႀကီးက အေကာင္အထည္ေပၚကာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနၾကသည္။
လူေတြက ဟိုစုစု သည္စုစုျဖစ္ေနရာကေန ထိုင္းရဲေတြက ႏွာသံပါပါ..ေညာင္နာနာအသံႏွင့္ လူစုထိပ္ကေန တုတ္တယမ္း ယမ္းႏွင့္ ေအာ္လုိက္ေသာအခါ ထိုင္းစကားနားလည္ေသာ ကုလားေတြက ကပ်ာကယာ ေဘာ္လန္ဒီယာ ဘာသာျပန္ တာ၀န္ကုိ ယူလုိက္ၾကသည္။ တန္းစီ…တန္းစီၾကလို႔ေျပာေနတယ္။ တန္းစီၾကပါ” ခနေလးႏွင့္ လူေတြ တန္းစီၿပီးသားျဖစ္သြားသည္။ ခနေနေတာ့ တခါ ရံုးစုရံုးစုလူေတြကို ေဒါသသံ..စိတ္မရွည္သံႏွင့္ ေအာ္တာခံလုိက္ၾကရျပန္သည္။
“ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾကတဲ့။ စကားမမ်ားနဲ႔…မဆူနဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္ဗ်ာ။ နည္းနည္း စကားမေျပာဘဲ ေနၾကပါ။
လူႀကီးေတြက မခံခ်ိမခံသာ ညည္းသံတခ်ဳိ႕ထြက္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုင္းရဲ…ဆိုတာက ပညာလည္း မေတာက္ တေခါက္..ဘာဗဟုသုတရယ္လို႔မွလည္းမရွိ။ သည္လိုလူမ်ဳိးေတြက ငါတို႔လိုလူေတြကို ေအာ္လား…ေငါက္လား..နဲ႔ ဆိုသည့္ ပညာမာန္ေလးေတြေၾကာင့္ မေက်မနပ္ေမာ့ၾကည့္ရင္းက မဆူနဲ႔ဆိုသည့္အတိုင္း ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္ နာနာပိတ္ကာေန လိုက္ၾကရျပန္သည္။ ထိုင္ခုိင္းေနတယ္။ အားလံုးထိုင္ၾကပါ။ နံမည္ေခၚတဲ့သူ မတ္တပ္ရပ္ပါ” …စသည္ျဖင့္ ဘာသာျပန္ေတြကလည္း ကိုယ့္တန္းမွာကုိယ္ ဘာသာျပန္ေပးေနၾကသည္။ လူႀကီးေတြက မေက်နပ္ေသာ္လည္း တိတ္သြားသည့္တိုင္ အိပ္ေရးမ၀ေသာ ကေလးေတြက အာၿဖဲၿပီး ေအာ္ငိုေနၾက ေသာေၾကာင့္ ဟုိတကြက္ သည္တကြက္ႏွင့္ ဆူၿမဲဆူေနသည္။
နံမည္ဆင္တူေခၚ၍ မွားရပ္မိေသာ လူရြယ္တေယာက္ကို ထိုင္းရဲတေယာက္က နင္ပဲငဆ ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငန္းသံကို ၾကားလုိက္ၾကရသည္။ ထိုင္းလို နားမလည္သည့္တုိင္ ႏိုင့္ထက္ စီးနင္းအေအာ္ခံရျခင္းအေပၚ ထိုလူရြယ္ေလးက ရွက္သြားသည္။ ငါးဆယ္၀န္းက်င္လူတေယာက္က ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလသံ နွင့္ ေငါ့တီးေငါ့ေတာ့ အားေပးစကားေျပာသံ ထြက္လာသည္။“အားလည္းမငယ္နဲ႔။ စိတ္လည္းမပ်က္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကိုယ့္ေရွ႕က အမတ္မင္းေတြလည္း ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိး…ဒီလုိ ေအာ္ေငါက္ မႈမ်ဳိးကို ျဖတ္သန္းၿပီးမွ ႏိုင္ငံျခားကိုေရာက္ ၾကရတာပါပဲ။ ဒီလုိ ထုိင္းရဲေတြအေအာ္မခံရဘဲ..ထုိင္းရဲေတြေရွ႕မွာ ပံုစံထိုင္သ လို မထိုင္ရဘဲနဲ႔ ဘယ္သူမွ ႏိုင္ငံျခားမေရာက္ ႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ ဒုကၡသည္ေတြအားလံုး အဆင့္တူ အတန္းတူ ပါပဲ။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ…”
ပစၥည္းေတြကားႏွင့္မဆန္႔ေသာေၾကာင့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္က တပံုတပင္။ စာရင္းႏွင့္တုိက္ကာ လူေတြအကုန္လံုးကို ကားေပၚ တင္ၿပီးခ်ိန္မွာ မနက္ (၇) နာရီခန္႔ရွိေပၿပီ။ွ လက္ျပၾက..ႏႈတ္ဆက္ၾကႏွင့္ ကားတန္းႀကီး စထြက္ေတာ့သည္။ မနက္ခင္း ေန ေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ မီးစံုဖြင့္ေမာင္းေနသည့္ ကားတန္းႀကီးကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရသည္မွာ ဘာကုိအမည္ေသခ်ာ မတပ္ႏိုင္သည့္ ေ၀ဒနာတမ်ဳိးကို ၀င္း၀င္းမာ စတင္ခံစားလိုက္ရသည္။ မဲေဆာက္က စထြက္ခ်ိန္မွာ သိပ္မသိသာလွေသး။ အာရံုကလည္း ကားဂိတ္မွာက်န္ရစ္သူေတြႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာဆို ၾကတာေတြကို စားၿမံဳ႕ျပန္ေနၾကေသးသည္။ လမ္းကလည္း ေကာင္းေနတံုး။ ေနာက္ ၿမိဳ႕ထဲက စထြက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ လမ္း က တေျဖးေျဖး ခပ္ေျပေျပေပမယ့္ အေပၚေမာ့တက္ေနတာ သိသာလာသည္။ အေကြ႔အေကာက္ေလးေတြက ခပ္ေျပေျပ ကေန ပိုပိုၿပီးေကြ႔လာ…အေကြ႔ေတြကလည္း မ်ားလာသည္။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ မီးစံုဖြင့္ေမာင္းေနသည့္ ကားတန္းႀကီးက ေတာင္ေကြ႔ေတြမွာ ေျမြတေကာင္လို တေရြ႕ေရြ႕…. ကားမူးတတ္သည့္သူေတြကပဲ မ်ားသလား…လမ္းခရီးကိုက ၾကမ္းလုိ႔လားမသိ။ ဆန္ျပဳတ္ေရာင္းသူေတြက ေပါမွေပါ။ ကိုယ္က ကားေကာက္တတ္သူမဟုတ္သည့္တုိင္ တခ်ဳိ႕ဆို ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္မေဆာင္ ဘာမေဆာင္ ကား၀မ္းထဲ ေ၀ါ့ကနဲ ထိုးအန္ခ်သူကခ်သည္။ သည္အနံ႔ေတြေၾကာင့္ ကိုယ္ပါေရာၿပီး ဆန္ျပဳတ္သည္ျဖစ္ရသူေတြလည္းရွိလာသည္။
အံုးပ်ံ႕စခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ခနကားရပ္ၿပီး ထမင္းထုတ္ေတြေ၀သည္။ ထုိင္း ထမင္း၊ ထုိင္းဟင္း။ ၾကက္သားဖာကေပါင္၊ ၀က္သား ဖာကေပါင္ႏွင့္။ ဖာကေပါင္ဆုိသည္က ၾကက္သား ၀က္သားကို ႏုပ္ႏုပ္စင္းကာ ပင္စိမ္းနံ႔ျပင္းျပင္း၊ ငရုပ္သီးစပ္စပ္ႏွင့္ ခ်က္ထားသည့္ဟင္း။ တပဲြမွ ထုိင္းေငြ (၁၅) ဘတ္ပဲ ေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ ဒုကၡသည္မ်ားကိုေ၀သည့္ ထမင္းဘူးေတြမွာေတာ့ အသားထက္ ပဲသီးႏွင့္ ငရုပ္သီးက ပိုမ်ားေနသည္ေျပာရမည္။ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ကားမေတာက္ သူေတြကေတာ့ ကားေဆာင့္သည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ အဆာေၾကကာ စားႏိုင္ၾကပါသည္။ ကားေတာက္သူေတြကေတာ့ အခုခ်ိန္ မွာ နတ္သုဓၵါေကၽြးလည္း ဟင့္အင္း..ဆိုမွာသာ။
တကယ္က အဲသည္ ၾကားစခန္းမွာ ခဏရပ္နားၿပီး အုန္းဖ်ံဒုကၡသည္ စခန္း ကို ေက်ာ္ၿပီးမွ လမ္းက တကယ္ဆိုးတာ ျဖစ္ သည္။ ဆိုးသည္ဆိုတာက အေကြ႕အေကာက္မ်ားေသာေၾကာင့္ စေကာထဲ ထည့္လွိမ့္ခံရသည့္ ဇီးျဖဴသီးမ်ားလို ျဖစ္ေနရ တာကိုသာ ဆိုလုိတာပါ။ လမ္းကေတာ့ အေတာ္ေလးေကာင္းပါသည္။ တခ်ဳိ႕ မိုးဒဏ္ေၾကာင့္ ေတာင္ၿပိဳေနသည့္ ေနရာေတြ မွာေတာ့ ဗြက္ထေနတာရွိသည္။ ၾကည့္စမ္းပါအံုး။ ေတာင္က်ေရက လမ္းေတြကို တိုက္စားမသြားေအာင္ စီစဥ္ထားလုိက္ၾကတာ။ ဒါမ်ဳိးေတြျမင္ရတိုင္း တို႔တုိင္းျပည္က အစိုးရကို ေအာ္ေအာ္ပီးသာ ဆဲေနခ်င္ေတာ့တာပဲ” ဟု အဖုိးႀကီးတေယာက္က မခ်ိတင္ကဲသံ ထြက္လာ သည္။ ၀င္း၀င္းမာ ထမင္းဆိပ္တက္ကာ အိပ္ငိုက္သလို ျဖစ္ေနရာက အဖိုးႀကီးအသံေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာဖို႔ မ်က္လံုးဖြင့္ျဖစ္သည္။
ေတာင္ကမ္းပါးယံမွာ ေလွကားထစ္လိုေျမာင္းေဖာက္ၿပီး အဲဒီေျမာင္းေလးေတြကို ကြန္ကရစ္ေလာင္းေပးထားသည္။ အဲ သည္ေရစီးေျမာင္းေလးကိုလည္း တေျဖးေျဖး နိမ့္ေလွ်ာက်လာေစၿပီး လမ္းကို တိုက္စားမသြားေအာင္ ေရထုတ္ေျမာင္း သပ္သပ္ျဖင့္ ေရကိုလမ္းလဲႊေပးထားသည္။ ေတာင္သြယ္တန္းေတြမွာ သစ္ပင္ေတြက အံု႔ဆုိင္း ညိဳ႕မိႈင္းလို႔ေနသည္။ တခ်ဳိ႕ေတာင္ေတြမွာေတာ့ သစ္မရွိဘဲ ၀ါးေတာသက္သက္ေတြလည္းေတြ႔ရသည္။ သည္ေဒသမွာ သစ္ထက္ ၀ါးကပိုမ်ား သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။
“ၿဂိဳဟ္တုကေန ရုိက္တဲ့ပံုေတြကိုၾကည့္ရင္ ဗမာျပည္ဘက္က ေတာင္ေတြက ေတာင္ကတံုးေတြျဖစ္ေနၿပီး အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္း နိုင္ငံမွာက ေတာႀကီးပိုထူလာတာကို သိသိသာသာေတြ႔ရတယ္။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ အစိုးရက ကံထရုိက္ စာခ်ဳပ္နဲ႔ ေရာင္း စားလိုက္…တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြက ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေရာင္းစားလိုက္နဲ႔ ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး” ဟု ကို ၀င္းလႈိင္က ၀င္ေျပာသည္။ သူက အရင္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က တပ္ရင္းမွဴးဟုေျပာသည္။ လူက လူဗလံေလး… ငါးေပေက်ာ္ရံုေလာက္သာရွိမည့္အရပ္အေမာင္းႏွင့္ ေသနတ္ကိုဘယ္လုိကိုင္ၿပီးစစ္တိုက္ခဲ့ပါလိမ့္ အေတြးျဖင့္ ၀င္း၀င္းမာ ရယ္ခ်င္လာေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုေစာင္းလိမ္ကာ ေတာင္တန္းေတြဆီ ေငးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္ရသည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္..သူေျပာသည့္စကားက တခါမွ မၾကားဘူးေသာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေၾကာင္းကို ၀င္း၀င္းမာ စိတ္၀င္စားပါသည္။ အဲလိုမ်ဳိး ကိုယ့္ႏိုင္ငံႏွင့္ သူမ်ားႏိုင္ငံကို ႏိႈင္းယွဥ္ေတြးၿပီး နာက်ည္းေနခဲ့ရေလာက္ေအာင္ ၀င္း၀င္းမာမအားခဲ့ဘူးဟု ထင္မိ သည္။ သို႔မဟုတ္ သည္လို ႏိႈင္းယွဥ္ေတြးေတာတတ္သည့္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အလွမ္းေ၀းခဲ့တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ထိုအဖိုးႀကီးႏွင့္ ကို၀င္းလႈိင္တို႔ေျပာစကားမ်ားက ၀င္း၀င္းမာ မသိေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားစြာပါတာမို႔ သည္ခရီးအတြက္ မနက္ေစာေစာ စိတ္သိမ္ငယ္ခဲ့ရတာေတြပင္ ေပ်ာက္သေလာက္ျဖစ္သြားရသည္။ အခုမွ ဒုကၡသည္ အခြင့္အေရးအျပည့္အ၀ယူၿပီး ကိုယ့္တုိင္းျပည္အေၾကာင္း ေလ့လာရေပေတာ့မည္။ သူတို႔ေျပာသည့္စကားေတြကလည္း ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမွာပဲ ျပန္ျပန္အဆံုးသတ္ေနတာကို ၀င္း၀င္းမာ သတိထားမိသည္။
“က်ေနာ့္မိန္းမက ကရင္မ၊ တခါမွ ကားကို ၾကာၾကာမစီးဘူးေတာ့ အခု ေတြ႔တယ္မို႔လား။ ေခါင္းကိုမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး” ဟု လသားကေလးငယ္ေလးကို ေပြ႔လွ်က္ ကားေနာက္တန္းႏွင့္ တဒိုင္းဒိုင္းေဆာင့္ေနသည့္ၾကားက အတင္းမွီကာ ေခြေခါက္ေနသည့္ သူ႔မိန္းမကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေျပာသည္။
“သူက က်ေနာ္နဲ႔ရတဲ့အထိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူလဲဆိုတာ မသိဘူး။ ေဒၚစုဆိုရင္ ေ၀းေရာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ေျပာျပရတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က တပ္ရင္းမွဴး မိန္းမျဖစ္ေနၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ မသိရင္ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့တာေတြ….ဂ်ပန္ကို တုိက္ထုတ္ခဲ့တာေတြ..ေဒၚစုက အခု စစ္တပ္ကို အၾကမ္းမဖက္တဲ့နည္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ေနတာေတြ…ေျပာရင္း သူက သူ႔မိန္းမကိုၾကည့္ကာ အၾကာႀကီးၿပံဳးေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အၿပံဳးက ၀င္း၀င္းမာ အဓိပၸာယ္မေကာက္တတ္ေသာ အၿပံဳးမ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။
ဘယ္ေလာက္မ်ား မသိသားဆိုး၀ါးတဲ့မိန္းမလဲဆိုေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေျပာတာေတြ အကုန္လံုးနားေထာင္ၿပီးေတာ့မွ ဒီေလာက္ေတာ္တဲ့ ေယာက္က်ားနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာ္တဲ့ မိန္းမ ဘာျဖစ္လို႔ မရၾကတာလဲ တဲ့“ေဟ…” ဟု အဖိုးႀကီးထံမွ အသံထြက္လာသည္။“အင္း..သူတို႔ခမ်ာလည္း ဒီေလာက္ေတာင္ မသိရေကာင္းလားလို႔ ဘယ္လုိ သြားအျပစ္ေျပာရမလဲ။ ေမြးကာစ လမ္းမ ေလွ်ာက္တတ္ခငကတည္းက မိဘေတြ လြယ္ထမ္းၿပီး ေျပးသေရြ႕လမ္းမွာ ပလုိင္းကိုအိမ္လုပ္ျပီး ရြာပုန္းရြာေရွာင္ဘ၀နဲ႔ လူျဖစ္လာခဲ့ရတာကိုး။ ေက်ာင္းဆိုတာ ဘာမွန္းမွမသိခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ရေတာ့ ဗမာစကားေတာင္ ေကာင္း ေကာင္မေလးကေတာ့ ကားမူးေနတာကလဲြရင္ သူ႔အေၾကာင္း သူ႔ေယာက္က်ားေျပာေနတာကို နည္းနည္းမွ စိတ္၀င္စား ပံုမျပ။ မ်က္ေမွာင္တြန္႔ကုတ္လွ်က္ မအန္မိေအာင္ သာ ႀကိဳးစားေနရသည့္အသြင္ႏွင့္။
၀င္း၀င္းမာတို႔ေနရမည့္ ႏို႔ဖိုး ဒုကၡသည္စခန္းသို႔ ေန႔ခင္း သံုးနာရီေလာက္မွာေရာက္ၾကသည္။ ကားေပၚကဆင္းသည္ႏွင့္ ကားလမ္းနေဘးက ယာယီတဲႀကီးထဲ အကုန္၀င္ၾကရသည္။ အဲသည္မွာ ထုိင္းရဲ၀တ္စံုႏွင့္တေယာက္က စကားေျပာသည္။ တေယာက္က ဘာသာျပန္ေပးသည္။ အဲဒီထိုင္းကုိ “ပလာ” ဟုေခၚရသတဲ့။ ကမ့္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သည့္သူဟု ေျပာသည္။ သူက နည္းနည္း ဟိတ္ဟန္မ်ားေသာ္လည္း သေဘာေကာင္းသည့္ပံုေတာ့ ေပါက္သည္။ သူ အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ ကူညီမည့္ အေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္မ်ားလည္းပါသည့္အတြက္ ကမ့္ထဲမွာရွိသည့္ သတင္းမ်ားကိုေတာ့ မီဒီယာကို ပို႔လို႔မျဖစ္ ေၾကာင္း၊ သူေျပာေနတာကို ပင္ပင္ပန္းပန္းႏွင့္ နာရီ၀က္မက နားေထာင္ၿပီးသည့္ေနာက္ အိမ္နံပါတ္ေတြ ေပးသည္။ အိမ္တ အိမ္မွာ လူေလးေယာက္ေနရမည္ဟုဆိုသည္။ ၀င္း၀င္းမာက တေယာက္တည္းသမားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတူေနရမည့္ သူ ကို လိုက္ရွာရသည္။ အိမ္နံပါတ္ရသည္ႏွင့္ ထိုအိမ္တြင္ေနမည့္သူမ်ားကို လူအေရအတြက္အတုိင္း ညစာထမင္းေပးသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ေဖာ့ဘူးပိတ္ျဖင့္ ဖာကေပါင္။
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္သြားလို႔ရၿပီ..ဆုိသည့္အသိက တေနကုန္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာေတြ ႀကံဳေတြ႔ရသည့္ ဒုကၡသည္ ခရီးစဥ္အား စိတ္ရႊင္လန္းမႈျဖင့္ အဆံုးသတ္ေစခဲ့ၿပီဟု ၀င္း၀င္းမာထင္သည္။ ထမင္းအဆင္သင့္။ အိမ္အဆင္သင့္။ တသက္ လံုး တခါမွ အိမ္ပိုင္…ဆုိသည့္စကားမ်ဳိး မသံုးႏႈံးခဲ့ဘူးသျဖင့္ ငါ့အိမ္နဲ႔ငါ ေနရေတာ့မယ္ ဆုိေသာအသိက ေျခလွမ္းတို႔ကို ေပါ့ ပါးဖ်တ္လတ္လာေစသည္။ စက္တင္ဘာမိုးဖဲြတို႔ေၾကာင့္ ဗြက္ထေနေသာ ကမူေလးမ်ားေပၚကုိ သြက္သြက္ျဖတ္နင္းရင္း ေခ်ာ္လဲမလို ခနခနျဖစ္ရတာကိုက ေပ်ာ္စရာတခုလို ျဖစ္ေနျပန္သည္။
ကုလားေလးေတြ ကုလားမေလးေတြက မတ္တပ္ အုန္းတံမ်က္စည္းအၾကမ္းေတြႏွင့္ မ်က္တံမ်က္စည္းအေခ်ာေတြကို ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လုိက္ေရာင္းေနသည္။ တခ်ဳိ႕က ေရပိုက္ယူမလားေမးသည္။ ဒုကၡသည္စခန္းက ၀န္ထမ္းေတြက ေရပံုးေတြ ေရဇလံုေတြ လာယူဖို႔ေျပာေနသည္။ အသံေတြ…..ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္က ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္မ်ားအုပ္ဆုိင္းေနေသာေၾကာင့္ မဲေဆာက္မွာထက္ အခ်မ္းပိုသည္။ စက္တင္ဘာလမွာ မိုးကလည္း တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ရုတ္တရက္၀င္လာေသာ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီသည့္လူအုပ္ေၾကာင့္ ေျမနီလမ္းကေလးေတြ ဗြက္ေပါက္ကုန္ေတာ့သည္။
ေခ်ာ္မလဲေအာင္ ဗြက္ျပင္ကို ေခါင္းတငံု႔ငံု႔ႏွင့္လာရာက အိမ္ေတြၾကားထဲ ေရာက္ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္နံပါတ္ရွာရန္ ေခါင္းကို ေမာ့လုိက္ေသာအခါ အိမ္…ဆုိေသာ အရာေတြက ၀င္း၀င္းမာအျမင္အာရံုထဲမွာ စီစီီရီရီႏွင့္ ျမင္ကြင္းမဆံုး ေပၚလာသည္။ သစ္သားဆို၍ တိုင္တခ်ဳိ႕သာပါသည့္ ၀ါးတဲကေလးေတြ …. တခ်ဳိ႕က ေလွကား သံုးထစ္။ တခ်ဳိ႕က ႏွစ္ထစ္…။ အိမ္ဆို သည့္ၾကမ္းခင္းသည္လည္း ၀ါးပိုး၀ါးႀကီးေတြကို ခဲြၿပီး ခင္းထားသည့္အခင္း။ အကာအရံက ရင္ဆို႔ကိုပင္မေရာက္။ အိမ္ အေပၚတက္လုိက္ေတာ့မွ တကယ္ေရႊရင္ဆို႔ေတာ့သည္။ အိမ္အလယ္ေခါင္တည့္တည့္မွာ အခန္းေလးတခန္းကို ျမင့္ၿပီး ဖဲြ႔စည္းထားသည္။ ေရွ႕မွာႏွင့္ေဘးက အနိမ့္။ ေနာက္ဘက္မွာက်ေတာ့လည္း တဆင့္ထပ္ႏွိမ့္ထားသည့္ မီဖိုခန္းႏွင့္ ေျမစိုက္ အိမ္သာက တခါးမပါ။ ေရခ်ဳိးရန္ေနရာက တခါ မီးဖိုထက္တဆင့္ႏွိမ့္ထားျပန္သည္။ တေနကုန္ကားေပၚမွာ ဆီးခ်ဳပ္ ၀မ္းခ်ဳပ္ ႏွင့္ အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ အိမ္သာတက္လုိက္မယ္ အားခဲလာခဲ့တာ ဘယ္လိုလုုပ္ရမယ္မွန္းမသိေတာ့။
“မွားတယ္။ ငါေတာ့ ဒီေယာက္က်ားကို ယူမိတာ အႀကီးအက်ယ္မွားတယ္။ ငါ့ဖာသာငါ ျပည္တြင္းမွာလုပ္စားေနတာ အဆင္ ေျပေနရဲ႕သားနဲ႔ ဒီေယာက္က်ားကို ယူမိတာ မွားတယ္” ဟု အတူေနရန္ သေဘာတူထားသည့္ တင္တင္မူက ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ ထေအာ္သည္။ ၀ါးႏုမ်ားျဖင့္ ေဆာက္ထားသည့္တဲကေလးမွာ ၀ါးပိုးအမႈန္႔ေတြႏွင့္ အေမာေျပထိုင္ခ်စရာ တေနရာပင္ မလပ္။ ဖက္မိုးသက္ကယ္ကလည္း ပိုးေပါက္ကေလးေတြႏွင့္ မိုးကစိမ့္ၿပီး ၾကမ္းခင္းေတြစိုေနသည္။ ၀ါးကိုပဲ အၾကမ္းခဲြကာ ကာရံထားသည့္ တဲနံရံတို႔မွာေတာ့ စိမ္း၀ါေရာင္မႈိေတြႏွင့္…ေအာင့္သိုးသိုးအန႔႔ံထြက္ေနသည္။ လူေလး ေယာက္ သည္တဲမွာ ဘယ္လိုအိပ္မလဲ။ အတြင္းခန္းေလးမွာ မလႈပ္သာ မလူးသာ ေခါင္းတလားထဲ၀င္ေနရသလို အေတာင့္လိုက္အိပ္မွ လူႏွစ္ ေယာက္ပဲဆန္႔ႏိုင္သည္။ အျပင္ဘက္မွာက် တဲနံရံသံုးဘက္မွာ ခါးေလာက္ရွိေသာအကာႏွင့္ တခါးမရွိ။ လူမေၾကာက္ရဘူး ဘဲထား။ ေလတုိက္သည့္ဒဏ္ႏွင့္ ေအးခဲသြားမလားမသိ။
ဒါေၾကာင့္ စခန္းထဲမွာ လူခံျဖစ္ေနသူေတြက တံမ်က္စည္းေတြ..ေရပိုက္ေတြေရာင္းၾကတာကိုး…ဟု သေဘာေပါက္ကာ ေစ်းေရာင္းခ်င္၍ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနေသာ ကုလားမေလးတေယာက္ကို ေခၚၿပီး တံမ်က္စည္းႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေရပိုက္ကို ၀ယ္လုိက္ရသည္။ ျမန္ျမန္မ၀ယ္ရင္ ေရပိုက္ေခါင္းတခုကို အိမ္ႏွစ္ဆယ္ ၀ိုင္းသံုးရမွာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ေနာက္က်ရင္ ကိုယ္ သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္လုိက္ရဘဲ ၀ါးပိုးမႈန္႔ေတြေပၚအိပ္ေနရမည္။ အိပ္စရာေနရာေလာက္ကို အရင္လုပ္ရမလား အိမ္သာကိစၥအရင္လုပ္ရမလား…နံရံေတြက မႈိေတြလည္း ေဆးမခ်လုိ႔ကမရ။ သည္အန႔ံေတြႏွင့္ ဘယ္လုိမွ မအိပ္ႏိုင္။ အိမ္မွာေနတံုးက ေႏြရာသီမွာ ပူလြန္းအားႀကီးေသာေၾကာင့္ ကုတင္ကို ေရဆြတ္အိပ္ရန္ ၀င္း၀င္းမာ တခါႀကိဳးစားေတာ့ အေမက ဆူလိုက္တာ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့။ ေလျဖတ္သြားမယ္။ ဘာမွတ္လို႔လဲတဲ့။ အခုေတာ့ ညေန ေလးနာရီခဲြက်မွ တဲတခုလံုးကို နံရံမက်န္ ေရေဆးေနရၿပီ။ ေရေဆးၿပီးသည္ႏွင့္ အဲသည္အစိုေပၚမွာ အိပ္ရမည္။ ကမ့္ထဲမွာ အကုန္ေပးတယ္။ ဘာမွ မလိုဘူးဆိုေသာေၾကာင့္ အ၀တ္အစားတခ်ဳိ႕ႏွင့္ အသံုးအေဆာင္ အခ်ဳိ႕ သာပါေသာ ၀င္း၀င္းမာမွာ ဘာကို ဘယ္လုိ ခင္းအိပ္ရမလဲပင္ စဥ္းစားမရ။ ဖ်ာတခ်ပ္၊ ေစာင္တထည္နွင့္ ျခင္ေထာင္တလံုး က မနက္ျဖန္မွရမွာ။
ေျခေထာက္ကိုေရစိုတာႏွင့္ မုိးေအးတာေၾကာင့္ အေပါ့အပါးသြားခ်င္စိတ္က ပိုဆိုးလာသည္။ တင္တင္မူကေတာ့ မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္က်ရင္း ပြစိပြစိမေက်မနပ္ေတြေျပာရင္း အိမ္နံရံက မႈိေတြကို ေဒါသႏွင့္ ဖိတိုက္ေနသည္။ အိပ္မည့္ေနရာတင္ ကြက္ၿပီး ေဆးလို႔မရ။ ေနာက္တေန႔က် ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ၿပီးလွ်င္ ဒါေတြက ျပန္လုပ္လုိ႔မရေတာ့မွာမို႔ တခါတည္းပဲ တအိမ္လံုးကို အျပတ္ေဆးရန္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ညေန ေျခာက္နာရီမထုိးခင္ အၿပီးေဆးႏိုင္ရန္ မနားတမ္း လုပ္ေနၾကရသည္။ ေနာက္ေတာ့ တင္တင္မူ၏ ေစာင္ေတြထည့္လာသည့္ ပီနန္အိပ္ႀကီးကို ဖ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္ႀကိဳး တေခြ၀ယ္လုိက္ကာ အိမ္သာတခါးျဖစ္ေအာင္လုပ္လုိက္ရသည္။
သည္ၾကားထဲ ေရပံုးလာယူ..ဇလံုလာယူ ဆိုတုိင္း ယာယီတဲႀကီးဆီကို ေျပးရ တာကလည္း ႏွစ္ခါ သံုးခါ။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက အိမ္သာေတြဆို တေယာက္ေယာက္လာသံုးၿပီး တုတ္ေတြပစ္ခ်ခဲ့သည္ကို ဆယ္ရ ေဆးရသည့္အတြက္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာကိုလည္း ၾကားေနရသည္။ တအိမ္လံုးေရေဆးၿပီးခ်ိန္..အိမ္သာသံုးလို႔ရခ်ိန္မွာ အေမွာင္ထုက ႀကီးစိုးလာျပန္သည္။ တံမ်က္စည္းေရာင္းသည့္ ေစ်းသည္ေတြက ဖုေရာင္းတုိင္ႏွင့္ မီးျခစ္လာေရာင္းၾကျပန္သည္။ လာေရာင္းသူမ်ားကိုပင္ ကိုယ္က ျပန္ၿပီးေက်းဇူး တင္ရမလိုပါပဲ။ ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ စားၿပီး ေသာက္စရာေရမရွိ။ ကားေပၚမွာ ေ၀သည့္ေရသန္႔ဗူးေလးထဲမွာ က်န္သည့္ ေရတ၀က္ကို ႏွစ္ေယာက္မွ်ေသာက္ၿပီး တင္းတိမ္လုိက္ၾကရသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္မည့္ေနရာကို ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာပါသမွ် လံုျခည္ေတြ ျဖန္႔ခင္းၾကရသည္။ ၿပီးမွ တင္တင္မူပါလာသည့္ ေစာင္တထည္ကို အေပၚက ျဖန္႔ခင္းရသည္။ ဒါေတာင္ ေရမ ေျခာက္တာေရာ ၀ါးရဲ႕ သဘာ၀ကိုက အေအးဓာတ္ပိုတာေရာေၾကာင့္ လွဲလုိက္သည္ႏွင့္ ေက်ာထဲလာစိမ့္ၿပီးေအးေနသည္။ မတတ္ႏိုင္။ ေျခအိပ္စြပ္။ အေႏြးထည္ သံုးထပ္ေလာက္၀တ္။ တင္တင္မူ႔ေစာင္ကို ကပ္ၿခံဳ။
တင္တင္မူကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ထဲကအဆက္အသြယ္ျဖင့္ အေမရိကားကိုေရာက္ေနသူတေယာက္ႏွင့္ တနည္းနည္းႏွင့္ ဆက္စပ္မိၿပီး ႏိုင္ငံျခားကိုေရာက္ေအာင္ဆိုကာ လက္ခံလိုက္ခဲ့တာ၊ သူထင္သလို သူ႔ကို အေပၚလမ္းက မေခၚဘဲ ဒုကၡသည္စခန္းကေန ျဖတ္သန္းဖို႔ေခၚခဲ့တာေတြကို တတြတ္တြတ္ေျပာကာငိုေလသည္။ သူ ငိုလို႔အားရၿပီး နည္းနည္းၿငိမ္သြားခ်ိန္တြင္ ၀င္း၀င္းမာ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္မလိုျဖစ္သြားသည္။ “ဘယ္သူလဲ။ အိမ္ေပၚကို ဘယ္သူတက္လာတာလဲ”တင္တင္မူက ေစာင္ကုိ ဆဲြခြာကာ ေငါက္ကနဲထထိုင္ရင္း တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္အသံျဖင့္ လွမ္းေမးေသာေၾကာင့္ ၀င္း၀င္းမာ ျပန္လန္႔ႏိုးသြားရသည္။ ဘာသံမွ မၾကားရပါ။
သူ႔ကို သနားလည္းသနား။ စိတ္လည္းရႈပ္။ဘာသံမွ မၾကားပါဘူးတင္တင္ရဲ႕” “မဟုတ္ဘူး အမ၊ လူတက္လာတယ္” နားစြင့္ၾကည့္သည္။ ဘာမွ မထူးျခား။“လူရွိေနရင္ ဒီေလာက္ တကၽြပ္ကၽြပ္ျမည္ေနတဲ့ ၀ါးခင္းေတြနဲ႔ သိသာပါတယ္။ ေဘးအိမ္ေတြနဲ႔ အရမ္းကပ္ေနတာမဟုတ္လား။ အိပ္ေပ်ာ္မလို႔ျဖစ္တံုး ေဘးအိမ္က လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အသံကို ကုိယ့္အိမ္ေပၚကလို႔ ထင္မိတာပါ။ အိပ္ အိပ္။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ လက္သမားရွာၿပီး အိမ္တခါးလုပ္ၾကတာေပါ့”တင္တင္မူ အိပ္ယာေပၚျပန္လွဲလုိ္က္ၿပီး ၀င္း၀င္းမာကို ေက်ာေပးကာ တဖက္လွည့္လုိက္သည္။ သူ႔ေက်ာျပင္နဲ႔ထိေတြ႔မႈေၾကာင့္ နည္းနည္း ေႏြးလာေသာ္လည္း တသိမ့္သိမ့္လႈပ္ေနေအာင္ ႀကိတ္ငိုေနေသာေၾကာင့္ အိပ္ရန္ႀကိဳးစားထားမႈက အသံုးမ၀င္ေတာ့ဘဲ ေၾကာင္ေတာင္မ်က္လံုးႏွင့္ ေအးစိမ့္ေသာညကို ျဖတ္သန္းရမည့္ပံု။
မခြာညိဳ
ေအာက္တိုဘာလ ၅ရက္
ဂ်ပန္နိုင္ငံအေျခစိုက္ အလင္းအိမ္မဂဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပျပီး
5 Comments:
မလြယ္ပါလားေနာ္ ...................
အစ္မတို႔ ႏိုင္ငံျခားမထြက္ခင္ ၀င္ေနရတဲ့ မနီလိြဳင္ စခန္းကေတာ့ ဒီေလာက္ အေျခအေနမဆိုးဘူး။ မနီလိြဳင္က ေရႊ႔ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ အေျခအေန ဆိုးလာပံုရတယ္။
မေလး၊ထိုင္း၊ စခန္းေတြက..ေရာက္လာတဲ့တခ်ိဳ႔လူေတြကိုယ္ေတြ႔..ဆိုရင္...
ၾကားရတာ...
ေၾသာ္....ကိုယ့္ တိုင္းျပည္ကမွ..က္ုယ့္ဘဝကို..လုံျခံဳမႈ
မွမေပးနိုင္တာေလ....
ေနာက္အပိုင္းေတြ ျမန္ျမန္တင္ေပးပါအံုး...။
ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းသလို မသိတာေတြလည္း
သိရတယ္ ရသတခုလည္း ေပးပါတယ္။
ဟူးးးးးးးး
သက္ၿပင္းဘဲ ခ်မိေတာ႔တယ္ မမေရ
Post a Comment