မ်က္နွာဖံုးမ်ားနဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္ ၁

သူက ငါတို႕ရဲ့ ပရိုဂ်က္အသစ္မွာ ထုတ္လုပ္သူတာ၀န္ခံလဲျဖစ္တယ္ သူ႕ကို ၾကိဳဆိုၾကစို႕လို႕ တစ္ခ်ိန္က ကိုယ့္ရဲ့ သင္တန္းထရိန္နာျဖစ္ခဲ့တဲ့ နိုင္ငံျခားသူအယ္ဒီတာရဲ့ မိတ္ဆက္ေပးသံအဆံုး ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ မဆုမြန္ ပါရွင္လို႕ ျမန္မာလို အားရပါးရျပံဳးရင္း ၀မ္းသာအားရ သူတုိ႕ကို မိတ္ဆက္ဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္တဲ့အခါ တြန္႕တယ္ဆိုရံုေလး ျပံဳးျပတဲ့ ေအးတိေအးစက္ မခ်ိအျပံဳးေတြ သိသိသာသာ တည္ထားတဲ့ မ်က္နွာေတြနဲ႕အတူ မလိုလားမွန္း သိပ္သိသာ လြန္းတဲ့ မ်က္၀န္းစိမ္းေတြ ကိုယ္ ရုတ္တရက္ ဆြံအသြားမိတယ္။

၀ိုင္းဖြဲ႕ထုိင္ေနတဲ့ ဆံုလည္ ကုလားထိုင္ေတြကို မသိမသာ လူပ္ခါယမ္းရင္း ကိုယ့္ကို အသိအမွတ္မျပဳခ်င္သလို ကိုယ္ေနဟန္ထားေတြကိုျပေနတဲ့ ေျခာက္ေသြ႕ တိတ္ဆိတ္လြန္းတဲ့ ၾကိဳဆိုမူ သူစိမ္းဆန္တာထက္ကို ပိုျပီး စိမ္းသက္လြန္းတဲ့ ေအးခဲေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ ကိုယ္ အာေခါင္ေတြ အလိုလိုေျခာက္ေသြ႕လာတယ္။ ပထမ ေၾကာင္အအ ျဖစ္သြားျပီး ေအးစက္ေနတဲ့လက္ဖ၀ါးေတြ ေခၽြးေစးေတြနဲ႕ ေစးကပ္လာတယ္။ ေျခာက္ေသြ႕ အက္ကြဲ လာတဲ့ လည္ေခ်ာင္းကို တစ္ခ်က္ရွင္းရင္းက "ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ အစ္ကိုတို႕ အစ္မတို႕ ညီမ နားမလည္တာရွိရင္လည္း ေျပာျပေပးၾကပါ "လို႕ ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳး ေျပာလုိက္တယ္။

မခ်ိမဆန္႕မ်က္နွာထားေတြနဲ႕ ေခါင္းဆတ္ျပေနတဲ့ လူေတြရဲ့မ်က္နွာကို ေတြေတြၾကီးၾကည့္ေနရင္းက အိုေက ဒါဘ၀အစေပါ့။ ကိုယ္မေမ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အေနအထားေတြ မေမ်ာ္မွန္းထားတဲ့ ဘ၀အလွည့္အေျပာင္းေတြ စလာျပီေလ။ ဒါေတြက ကိုယ္ၾကိဳမေတြးထားေပမယ့္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ အသက္အငယ္ဆံုးလည္းျဖစ္တယ္ အေတြ႕အၾကံဳ အရလည္း သူတို႕ေလာက္မွ မသိမတတ္ဘူးလို႕ သူတုိ႕ ယူဆထားတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္စံေတြထဲမွာ အစီအစဥ္ တစ္ခုရဲ့ ထုတ္လုပ္သူတာ၀န္ခံဆိုတာ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးစရာျဖစ္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ဆိုတာ သူတုိ႕ရဲ့ ဆက္ဆံမူေတြကတင္ ေဖာ္ျပေနျပီပဲ။

ဒါမင္းထုိင္ရမယ့္ေနရာ ဒါမင္းအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ ဒါက အသံဖမ္းစက္ ဒါက မင္းအလုပ္ဖိုင္ေတြ ထည့္ဖို႕ ဒါ မင္းဗိုက္ဆာရင္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ေနာ္ မုန္႕ဗူးေတြလည္းရွိတယ္ ဒါက အဲကြန္းလ္အတိုးအေလ်ာ့လုပ္ဖို႕ ဒါက မီးခလုတ္စတဲ့ အေသးစိတ္ကအစ တစ္ခုခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ ျပေပးေနတဲ့ ထုိင္း၀န္ထမ္းမေလးကို ျပံဳးျပရင္း ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေနရာေလးကို အံ့ၾသတၾကိး ေသခ်ာလုိက္ကိုင္ၾကည့္မိတယ္။

သတင္းစာသင္တန္းကာလတုန္းကသာ ကိုင္ဖူးခဲ့တဲ့ အသံဖမ္းစက္ေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ လွည့္ပတ္ ကိုင္ၾကည့္ရင္းက တစ္ခ်ိန္လံုး ေဘာ့ပင္နဲ႕ စာရြက္တစ္ဘက္လြတ္ေတြေပၚမွာ သတင္းကို လက္ေရး ခပ္ေသာ့ေသာ့နဲ႕ ခ်ေရးခဲ့တဲ့ ငါးနွစ္ေက်ာ္ လုပ္ငန္းခြင္အေတြ႕အၾကံဳကေန ေရဒီယို အသံလိူင္းေတြ ဒါမွမဟုတ္ သတင္းေတြ ကြန္ပ်ဴတာ မွန္သားျပင္ေပၚမွာ လိူင္းေလးေတြ ျဖတ္ေတာက္ စာလံုးေလးေတြကို လက္ေခ်ာင္း ေလးေတြနဲ႕တေခ်ာက္ေခ်ာက္ရိုက္ရင္း သတင္းပို႕ သတင္းေရးျပီး အခန္း နံရံေလး တစ္ဘက္ပဲျခားတဲ့ သတင္းအယ္ဒီတာကို တိုက္ရိုက္ လူခ်င္းမေတြ႕ၾကေတာ့ပဲ အင္တာနက္ ေပၚကေန ေမးလ္နဲ႕ ဆက္သြယ္ ေပးပို႕ရမွာတဲ့ေလ။

သတင္းအပိုင္းအစေတြ စာရြက္ေတြ ရူပ္ပြေနတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းေပၚမွာ စုေ၀းထုိင္ၾကရင္း လက္သီး လက္ေမာင္း တန္းျပီး သူ႕သတင္း ကိုယ့္သတင္းဖလွယ္ခဲ့တဲ့ အယ္ဒီတာနဲ႕ သတင္းကိတ္စ အျပန္အလွန္ ျငင္းခ်က္ထုတ္ခဲ့တာ အတုိက္အခံ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့တာေတြ အားလံုးဟာ အဲကြန္းစက္သံ ခပ္သဲ့သဲ့ပဲၾကားေနရတဲ့ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ ေမႊးပ်ံလြန္းတဲ့ ခမ္းနားလြန္းတဲ့ အခန္းၾကီးက အရမ္းသူစိမ္းဆန္လြန္းတယ္။ သိသိသာသာ သတိထား မိလိုက္တာကေတာ့ လူနဲ႕လူခ်င္း ဆက္ႏြယ္မူ လူနဲ႕လူခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏီွးမူ ျမင္ေတြ႕ရနိုင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း တရားေတြ အားလံုးဟာ လူနဲ႕လူခ်င္း မ်က္နွာဖံုးေတြနဲ႕ကာရံလိုက္ျပီဆိုတာ သိရေတာ့ ကၽြန္မ စက္ေတြကို ကိုင္ရင္း အတန္ၾကာငိုင္ေတြေနမိပါတယ္။

ကိုယ့္ပစၥည္းေလးေတြကို ဟိုဟိုဒီဒီေနရာခ်ထားရင္းက သြားေလရာ ယူသြားတဲ့ မိသားစုဓာတ္ပံုေလးကို ကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာစက္ေလးေဘးမွာ ခ်ထားလုိက္ေတာ့မွ မွန္ေဘာင္ေလးထဲက မားမားၾကီးရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ အေဖၾကီးနဲ႕ အေမ့မ်က္၀န္းေတြကို စိုက္ၾကည့္မိေတာ့မွ ကိုယ့္ရင္ထဲကို အားအင္ေတြက ေသြးေတြကို ပူေႏြးစြာနဲ႕စီးဆင္းလာပါတယ္။ ရုတ္တရက္ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ အရိပ္ေတြ ျဖတ္သြားတာေတြ႕ရေတာ့မွ နာရီကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေန႕လည္ ၁၂နာရီ။ ေဘးက ထုိင္းမေလးက ဆုေရ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ျပီတဲ့ ဖုန္းေလးကို နားမွာကပ္ရင္း သူက ထြက္သြားတယ္။

ကိုယ္လည္း လုပ္လက္စကို လက္စသတ္ရင္း အခန္းထဲက အတူတူထြက္လုပ္ေတာ့ သန္႕စင္ခန္းထဲမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕တယ္။ သူက ကိုယ့္ကိုျမင္ေတာ့ ျပံဳးျပတယ္ ကိုယ္လဲ အားရပါးရျပံဳးျပရင္း အစ္မ ထမင္း ဘယ္မွာသြားစားၾကမလဲ လို႕ေမးလိုက္ေတာ့ သူက မ်က္နွာကို ျပင္ေနရင္းက ကၽြန္မကို မၾကည့္ပဲ ကင္တင္းရွိတယ္ေလတဲ့။ သူနဲ႕အတူတြဲထြက္လာမိသလိုျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႕ အလုပ္ ေပၚတီကိုေအာက္မွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ တန္းစီျပီး ေစာင့္ေနတာေတြ႕တယ္။ အဲ့ဒိ့အစ္မက အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႕ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးရဲ့ ေနာက္ျမီးကို ထုိင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အားလံုး ဆုိင္ကယ္ေတြကို တရွိန္ထိုးေမာင္းျပီး ထြက္သြားၾကတယ္။

ေပၚတီကိုေအာက္မွာ ေနပူၾကီးထဲ တစ္ေယာက္တည္း ထီးထီးၾကိးရပ္က်န္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ လြတ္ဟာ သြားသလိုပါပဲ။ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက တကယ့္ကို ၀မ္းနည္းအားငယ္မိတာမွ မ်က္ရည္ေတာင္က်မိေတာ့မလို။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းျဖစ္ရဲ့နဲ႕ ငါ့ကို ဘာျဖစ္လို႕ လူရယ္လို႕ အသိအမွတ္မျပဳသလို ထြက္ေျပးသြားၾကရတာလဲဆိုတဲ့ စိတ္က ေတာ္ေတာ္ၾကိးကို နာက်င္ခံရခက္မိပါတယ္။ ကိုယ့္ကို သူတုိ႕ဘယ္လိုသတ္မွတ္ထားလဲ ဘာေၾကာင့္ မၾကိဳဆိုခ်င္ၾကတာလဲ ဘာေၾကာင့္ကိုယ့္ကို မေႏြးေထြးတာလဲ တကယ္ဆို မေန႕တစ္ေန႕ကမွ ျမန္မာျပည္က ထြက္လာတဲ့ သူတုိ႕နဲ႕ အမ်ားၾကိးငယ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေပၚ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုဆက္ဆံသလဲဆိုတာ လံုး၀ကို စဥ္းစား မရခဲ့မိတာ အခုခ်ိန္အထိပါပဲ။

ေနာက္မွ သိရတာက သူတုိ႕ရဲ့ အင္အားၾကီး အုပ္စုထဲက နွစ္ခ်ီျပီး စုေပါင္းလုပ္လာတာ အလြဲသံုးစားမူေတြ ရွိေနတဲ့ အဲ့ေနရာက တာ၀န္ခံ ထုတ္လုပ္ေရးေနရာမွာ ကၽြန္မလို ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ အျပင္လူ၀င္လာျပီး ေနရာယူ လိုက္တဲ့အခါ သူတုိ႕ မလိုလားဘူး သူ႕က ယံုရရဲ့လားမသိဘူး လူေလာ နတ္ေလာ သူလ်ိဳ ေလာ ဒလန္ေလာ ဓားျမေလာ သူခိုးေလာ သူ၀ွက္ေလာ ဆိုတာ လူေတြထဲမွာ သတင္းလိုက္ျဖန္႕တာကိုျပန္ သိရတယ္။ လူေတြဟာ အက်ိဳးစီးပြားေတြနဲ႕ယွဥ္လာတဲ့အခါ ဒါလားဟဲ့ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမဆိုတဲ့ အသိက ရင္ကို လာျပီး ထိခိုက္ေစတယ္။

ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ လက္ေမာင္းကို လာဆုပ္ကိုင္ေတာ့ အရမ္းလန္႕ျပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ သင္တန္းနည္းျပဆရာ အခုလက္ရွိအယ္ဒီတာ နုိင္ငံျခားသူမေလးက ကၽြန္မကုိျပံဳးၾကည့္ေနတယ္။ လာေလ တို႕ ေန႕လည္စာ အတူတူသြားစားတာေပါ့တဲ့။ သူနဲ႕ လမ္းအတူတူေလ်ာက္ေနရင္း ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းစိတ္နဲ႕ သိသိသာသာ နုတ္ဆိတ္ေနေတာ့ သူက ကၽြန္မ လက္ဖ၀ါးကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္းက

"ဆုတဲ့ ဒီဘက္ကို မင္းေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ မင္း မထင္မွတ္ထားတဲ့ ၾကိဳဆိုမူေတြ ၾကံဳလာရတဲ့အခါ မင္းဘယ္ေတာ့မွ အေလ်ာ့မေပးပါနဲ႕တဲ့ မင္းက သိပ္စိတ္ဓာတ္မာတဲ့ မိန္းကေလးဆိုတာ ငါယံုၾကည္တယ္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ ငါမင္းကို တတ္နိုင္သေလာက္ကူညီမယ္တဲ့ မင္းဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဓာတ္မက်ဘူးဆိုတာ အေလ်ာ့မေပးဘူးဆိုတာ ငါ့ကို ကတိေပးပါတဲ့"

ကၽြန္မ သူ႕မ်က္နွာကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ရင္းနဲ႕ သူ႕ကိုေျပာလိုက္ပါတယ္ "ငါမင္းကိုကတိေပးပါတယ္ ကိုယ့္ကိုကုိယ္လည္း ကတိေပးပါတယ္။ ငါ့အခုအလုပ္လုပ္တာ ငါ့တုိင္းျပည္အတြက္ ငါ့မိသားစုအတြက္ ငါ့အနာဂတ္အတြက္ ငါ့မ်ိဳးဆက္အတြက္ဆုိတာ ငါကတိေပးပါတယ္ ငါဘယ္ေတာ့မွ လက္ေျမွာက္အရံူးမေပးပါဘူး ငါ ၾကိဳးစားပါ့မယ္" လို႕ေျပာလုိက္တယ္။

ေန႕လည္စာကို ၀ေအာင္စားျပီး အလုပ္ကိုျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႕လဲ ျပန္ေရာက္ေနၾကပါျပီ အယ္ဒိတာနဲ႕ အတူျပန္လာတဲ့ ကၽြန္မကို မလံုမလဲ အမူအယာေတြနဲ႕ သူတုိ႕ ဘာသာ ပံုစံ ပ်က္ ေနေပမယ့္ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ကို ရွင္းလင္းသြားပါတယ္။ ရွင္းလင္းဆို သူတို႕ကို ကၽြန္မ လံုး၀ ရင္ထဲ မထည့္ေတာ့လို႕ပါ။ ထည့္ထားရင္ ေလးမယ္ ဆိုတာကို လည္း သိလိုက္လို႕ပါ။

ေရွ႕ဆက္ျပီး ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ အေသအခ်ာသိလိုက္လို႕ပါ။ မဆုမြန္ဟာ ဒီလိုမ်ိဳး လူေတြကိုသာ လိုက္ၾကည့္ တတ္တဲ့ သူျဖစ္ရင္ ဒီလိုသာ လူေတြရဲ့ လူပ္ရွားမူေတြကိုသာ လူေတြရဲ့ မ်က္နွာေတြကိုသာ လုိက္ၾကည့္ေနရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္က ေရွ႕ဆက္စရာကို မရွိေတာ့လို႕ပါ။

ျပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႕ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြက သူမ်ားလို သိပ္ နူးညံံ့ သိမ္ေမြ႕ခဲ့တာမွမဟုတ္ပဲ။ အခု ကၽြန္မနဲ႕ အတူ လက္တြဲ လုပ္ရမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြဟာ ကၽြန္မကို ေထာင္ထဲထည့္ျပီး မလိုရင္ မလိုသလို ေခၚရိုက္ နွိပ္စက္ ကလူ လုပ္တတ္တဲ့ ရန္သူေတြေလာက္ေတာ့ ဆိုး၀ါးမယ္မထင္တဲ့အတြက္ သိပ္ျပီး ေတာ့ကို ထူး ခံစား မေန ေတာ့တာအမွန္ပါ။ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာလည္း လုပ္ငန္းပိုင္းမွာသာ မတတ္သာလုိ႕ ကၽြန္မကို ဆက္ဆံရေပမယ့္ ျဖစ္နုိင္ရင္ စကားေတာင္ မ်က္နွာျခင္းဆိုင္ ေစ့ေစ့မၾကည့္ပဲေျပာတာ ပံုမွန္လ ိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ စကားမစပ္ေျပာရရင္ ကၽြန္မနဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြဟာ လူမ်ိဳးျခားေတြကလြဲရင္ အေတာင္နွစ္ဆယ္၀တ္မင္းေယာက္က်ားေတြခ်ည္းပါပဲ။

ကၽြန္မကို မသိတဲ့ နည္းပညာကိတ္စေတြကို လံုး၀ဆို လံုး၀ကိုမွ မေျပာျပ အၾကံညဏ္မေပးပဲ ကၽြန္မကို ပညာ၀ိုင္းျပတဲ့အခါ ကၽြန္မ ဘာဆိုဘာမွ နားမလည္ခဲ့တဲ့ စက္ပစၥည္းေတြအတြက္ ကၽြန္မ အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္နားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဘိဓာန္အားကိုးနဲ႕ တစ္ခုခ်င္းဘာသာျပန္ တစ္ခုခ်င္းေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ၾကည့္ မသိတာကို ကၽြန္မရဲ့ သင္တန္းဆရာေတြကိုေမး အယ္ဒီတာကို ေသခ်ာေမး နည္းနာယူ အိပ္တဲ့အခ်ိန္ကလြဲရင္ ကၽြန္မ စက္ေတြၾကားထဲမွာပဲ လံုးပမ္းခဲ့တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာရယ္ ကၽြန္မရယ္ ကၽြန္မရယ္ အသံဖမ္းစက္ေတြရယ္ စက္ေတြရယ္ သတင္းေတြရယ္ မနက္ကိုးနာရီကစလို႕ ေန႕လည္ ၁၂နာရီ ေန႕လည္ ၁နာရီကစလို႕ ညေန ငါးနာရီ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ကၽြန္မ မ်က္နွာျခင္းအပ္လို႕ ထိုင္ရာမထ အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ကစလို႕ ဘယ္သူကိုမွ သိပ္အာရံုမထားေတာ့ပဲ တရစပ္ မေနမနား ဆက္တိုက္ အလုပ္ကိုခ်ည္း လုပ္ခဲ့တာ အခုအခ်ိန္အထိပါပဲ။

အဲ့ဒီ့ကစလို႕ ကၽြန္မနဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ့ၾကားမွာ စကားေျပာဆိုတာက လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို႕ရေအာင္ကို နည္းပါးရွားပါးလြန္းလွတာမွ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မ အဲ့ဒီ့အလုပ္က ထြက္တဲ့အခ်ိန္အထိ နွစ္နွစ္ကာလလံုးလံုး ကၽြန္မ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ တစ္လံုးဆို တစ္လံုးမွ မေျပာခဲ့ပဲ ဒီအတိုင္း ငုတ္တုတ္ထိုင္ျပီး ဆြံအခဲ့တယ္ဆိုတယ္ ယံုၾကမလား မသိဘူးရွင္။ သူတို႕ဘက္ကလည္း စကတည္းက ကိုယ့္အေပၚ မခ်စ္ခဲ့တဲ့အတြက္ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆိုသလိုပါပဲ အခုခ်ိန္အထိလည္း နွစ္ခ်ီျပီး လုပ္ငန္းခြင္ထဲ တြဲလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ျပန္ဆံုတဲ့အခါ နုတ္ခြန္းစကား ေတာင္ မဆိုခဲ့ၾကေတာ့ပါ။

အလုပ္ကျပန္တဲ့အခါ ပန္းနံ႕ေလးေတြ ထံုသင္းေမႊးပ်ံလြန္းတဲ့ ေတာင္ေပၚ ေတာင္တက္လမ္းေတြ ေပၚကို လက္စြဲေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးစီးရင္း ေရကန္ၾကီးရဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေပၚတစ္ေယာက္တည္းထုိင္ရင္း ေတာင္တန္းၾကီးရဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေငးေမာရင္း အလုပ္ရဲ့အေမာေတြကို ထိုင္အနားယူအပန္းေျဖခဲ့တယ္။ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႕ ျမိဳ႕တစ္ပတ္ပတ္ရင္း ကၽြန္းပန္းပြင့္ေတြရဲ့ ရန႕ံသင္းသင္းကိုရူရူိက္ရင္း ညေစ်းေလးေတြကို လိုက္ပတ္ရင္း ကၽြန္မရဲ့ အခ်စ္ဆံုး မိသားစုေလးရွိတဲ့အိမ္နဲ႕ ကၽြန္မေလးစားရတဲ့ ဆရာရွိတဲ့ အိမ္ေလး အဲ့နွစ္အိမ္ကို လူးလာေခါက္တံု႕သြားရင္း ကၽြန္မရဲ့အားလပ္ရက္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့တယ္။

ကိုယ့္ရဲ့ လက္စြဲေတာ္အေဖာ္ေလးကေတာ့ ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္ေလးေပါ့။ ဆုိင္ကယ္စီးတတ္ပံုကလဲ တကယ္ေတာ ့ရယ္ခ်င္စရာပါ ဆိုင္ကယ္ဆိုတာ ရန္ကုန္မွာ ေထာက္လွမ္းေရး အမွတ္အသားဆိုင္ကယ္ျဖစ္လို႕ စီးတတ္ဖို႕ ေမေျပာနဲ႕ ခြတက္ဖို႕ေတာင္ မနည္းစဥ္းစားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အုပ္ထိန္းသူေတြမွာက ဆိုင္ကယ္က ကေလးေက်ာင္းနဲ႕အလုပ္နဲ႕ခရီးစဥ္ေတြလဲမ်ား အလုပ္ေတြလဲမ်ားတာမို႕ ကိုယ့္အတြက္ ၀န္ပိုမျဖစ္ေအာင္ ဆုိင္ကယ္ကို နွစ္ရက္နဲ႕အျပတ္ အျမန္ စီးတတ္ေအာင္ က်င့္ခဲ့ျပီး စီးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေလး မရခင္မွာ ေတာ့ ကိုယ္ျပန္တဲ့လမ္းတေလ်ာက္ လူ လမ္း မ ေလ်ာက္တဲ့ လမ္းမၾကိးေပၚမွာ တစ္လမ္းလံုး ကိုယ့္ကိုဖုန္းေခၚျပီး စကားေျပာေပးခဲ့တဲ့ ခ်စ္တဲ့သူေတြကို တကယ့္ကိုပဲ အခုခ်ိန္မွာ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးေပၚ လမ္းေခ်ာ္ျပီး တရြတ္ဆြဲေမွာက္တုန္းက ေဆးရံုကို မ်က္နွာေရာ လက္ေျခေထာက္ ေတြေရာ ဒဏ္ရာေသြး အလိမ္းလိမ္းနဲ႕ကိုယ္သြားေတာ့ ဆိုင္ကယ္ မစီးသင့္ေသးဘူး လို႕ေျပာေပမယ့္ ကိုယ့္ ဆုိင္ကယ္ ကိုယ္ ေမာင္းျပီး ေဆးရံုလာခဲ့တယ္ဆိုတာေျပာေတာ့ သူနာျပဳဆရာမ ေလးေတြ အံ့ၾသ မ်က္လံုး ျပဴးဖူးတယ္။ ကိုယ့္မွာ ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေရွာက္မယ့္မိသားစုမွ မရွိပဲ။ ရွိတဲ့ ခ်စ္တဲ့မိသားစုေလးကို အလြန္အမင္း တြယ္တာ ခ်စ္ခင္ခဲ့တယ္ အခုေတာ့ သူတုိ႕အားလံုးဟာ ဟိုးကမၻာျခမ္းမွာ. အထီးက်န္ျခင္းဆိုတာ သိပ္ေတာ့ ထူးဆန္းခဲ့တယ္ အရာမဟုတ္ပဲေလ။

ေနာက္ ျမန္မာဆိုင္ေလးရဲ့ ထမင္းစားပြဲခံုေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထမင္းထုိင္စားရင္း တီဗီခ်ယ္နယ္ေတြကို ရီမုတ္ေလးကိုင္ျပီး တစ္လိုင္းခ်င္းဖြင့္ၾကည့္ရင္း ညစာစားရင္း ညခ်မ္းေတြကို ကုန္လြန္ခဲ့တယ္။ ထမင္းဆိုင္ လာရင္း ကိုယ့္ကို ရိတိတိ စတာေတြ လက္တည့္စမ္းခ်င္တာေတြ ေသြးတိုးစမ္းခ်င္တာေတြ အိုင္ထင္လို႕ ၀င္ေျခေဆးခ်င္တာ ေတြကို ကိုယ့္ရဲ့ အုပ္ထိန္းသူေတြရဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ေနရင္း မ်က္နွာခပ္တည္တည္နဲ႕ စကားတစ္လံုးမွ မဆိုပဲ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ခဲ့တယ္။

ကိုယ့္အတြက္ နံပတ္တစ္သည္ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုအတြက္ စားေရး ၀တ္ေရး ေနေရး ကေလးေတြ ပညာသင္ေရး။ နံပတ္နွစ္သည္ ကိုယ့္ရပ္တည္ေရး ကိုယ္စားေရး ေနေရး ပညာသင္ေရး အဲ့တာကိုပဲ ရင္ထဲမွာစြဲေနေအာင္မွတ္ထားေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္ငနး္ခြင္ထဲမွာ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းၾကီးပါေစ ဒုကၡမ်ားပါေစ အံကို တင္းေနေအာင္ၾကိတ္ျပီး ေျခအစံုကို မညႊတ္ေအာင္ တင္းတင္းခံထားခဲါတယ္။

ကၽြန္မအတြက္ ျပည္တြင္းကေန အျပင္ေရာက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ လုပ္ငန္းခြင္ထဲက ရခဲ့တဲ့သခၤန္းစာေတြကေတာ့ အခုခ်ိန္အထိ သင္ယူလို႕မဆံုးေသးပါဘူး။ မွတ္လို႕မဆံုးေသးပါဘူး။ ေလာကဓံရဲ့အရိုက္အပုတ္ဆိုတာဟာလည္း ငါးဖယ္ ေတေတသလို အလူးအလူး အလိမ့္လိမ့္။ ေသခ်ာတာေတာ့ အားလံုးက မ်က္နွာဖံုးကိုယ္စီစြပ္ထားတယ္ တစ္ထပ္တည္းေတာင္ မဟုတ္ဘူး အထပ္ထပ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလို မ်က္နွာဖံုးေတြက ၾကက္သြန္နီလို သူတုိ႕ကို သြားခြာၾကည့္မိတဲ့ကိုယ့္မွာသာ မႊန္ျပီး မ်က္ရည္လည္ရႊဲ ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့မ်က္နွာကေတာ့ အခြံၾကီးျဖစ္ေနတာေတြကို သိလိုက္ရေတာ့ လူဟာလဲ ၾကာေတာ့ ေျပာခ်င္စိတ္ကိုကုန္လို႕ အလိုလို ဆြံအသြားခဲ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အသက္ရူရပ္တဲ့ေန႕ဟာ ေသတဲ့ေန႕ျဖစ္ေပမယ့္လို႕ ဒီအသက္ရူမရပ္မခ်င္း လုပ္ငန္းခြင္ဆိုတာခ်ည္းနဲ႕ ေလာကဇာတ္ခံုမွာ ဆက္ ျပီးနွစ္ပါးသြားရဥိးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။