မယ္ေခြ ဘ၀ အစ

မၾကီးဆုရဲ့ အေၾကာင္းေလးကို ပိုသိခ်င္တယ္ ေျပာျပပါဟု အိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို ေတာင္းဆိုတဲ့ ေမာင္ငယ္ေလးနဲ႕ညီမေလးအတြက္ မ်က္စိက်ယ္ေစရန္အလို႕ဌာ ျပန္ေျပာင္း ေျပာျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မ အေၾကာင္းေလးပါ။

မူလ အစ ပထမမ်ား..
ကၽြန္မသည္ ငယ္စဥ္ ကေလး ဘ၀ကပင္ ခရီး ထြက္ျခင္း အေလ့အထကို ၀ါသနာ ပါခဲ့သည္ ျဖစ္မည္ မိခင္ျဖစ္သူက ကၽြႊန္မ ေျခေထာက္တြင္ ျခဴလံုးေလးမ်ားကို ပတ္ပတ္ လည္ ဆြဲေပးထား ရေလ့ ရွိသည္ဟု မိခင္ၾကီးမွ ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္ ထို ့အျပင္ မည္သည့္ ေနရာတြင္ ေရာက္ရွိ ျပဳတ္က် ေမွာက္က်ေနသည္ကို သိရွိျပီး အျမန္ဆံုး ကယ္တင္နုိင္ေစရန္ အတြက္ အသံျမည္ က်ိက်ိ ကြိကြိ ဘြတ္ဖိနပ္ကို အခ်ိန္ျပည့္ စီးေပး ထား ရသည္ ဟုလည္း ဆိုေသးသည္ အတန္ ငယ္ ေတာ့ ဇာတ္နာ ဟန္ရွိသည္။

လမ္းေလ်ာက္ ေစာျပီး သြားေပါက္ျမန္ေသာ ကၽြန္မသည္ အစားၾကီး သေလာက္ အအိပ္ အေန နည္းသည္ ဟု ဆိုသည္..အငိုလည္း အင္မတန္ သန္ေသးသည္။ ကၽြန္မ ေအာ္ငိုလ်င္ အိမ္ေရွ႕ခုနွစ္အိမ္ အိမ္ေနာက္ခုနွစ္အိမ္ အထက္ဘ၀ဂ္ ေအာက္အ၀ီစိ လူအမ်ား ေၾကာက္လန္ ့တၾကား ျဖစ္ရသည္ အထိ ျဖစ္ရသည္ဟု လူၾကီးသူမမ်ား စကားလက္ဆံုက်တုိင္း ေျပာစမွတ္တစ္ခုျဖစ္သည္။

တစ္ေန့သားတြင္ အေမ ထမင္းခြံရင္း ေနာက္ေဖး ခဏ၀င္ခုိက္ သံုးနွစ္သမီး ကေလး ကၽြန္မ သည္ လက္ေလးနွစ္ဘက္ ေနာက္ပစ္ရင္း ကားလမ္းမတစ္ဖက္ကို နယ္လြန္္သြားေသာ အခါ လမ္းမထက္ ကားရွင္း ေနသျဖင့္သာ ကံေကာင္းရ်္ နင္းျပား မျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ျပားသြားခဲ့လ်င္ အခုလို လူခ်စ္ လူခင္မ်ားျပီး ျမိဳ ့ေမတၱာ ခံယူေနတဲ့ သမီး ျဖစ္ေတာ့မည္ မထင္ ထို လက္ေတာက္ေလာက္ ကေလး ဘ၀ကပင္ လမ္းေလ်ာက္ ျခင္း စပ္စုျခင္း ၀ါသနာ ၾကီးခဲ့ဟန္ တူသည္ အခုခ်ိန္ထိလည္း မရပ္မနား တရစပ္ သြားေနဆဲျဖစ္သည္။

ကၽြန္မသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ အလဲ အလွယ္ လည္း အင္မတန္ ၀ါသနာ ထံုခဲ့သည္။ ပဲေလွာ္ လက္တဆုတ္ ေပါက္ေပါက္ဆုတ္ လက္တစ္ခုတ္ ျဖင့္ပင္လ်င္ လည္ပင္းက ခမဲ ေရႊဆြဲၾကိဳးေလး ကို လဲစားခဲ့သည္ နားဆြဲကမူ အေမ ၾကိဳး နွင့္ ခ်ီထားသျဖင့္ အလြယ္တကူ ခၽြတ္မရခဲ့ အရပ္ ေကာင္းသျဖင့္ ျပန္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေန ့က ကၽြန္မတို ့ရပ္ကြက္ေလးထဲတြင္ နံမည္ၾကီး စိန္နုနု ဗံုတီးပြဲ ေဗ်ာပြဲသဘင္ ၾကည့္ခ်င္ပဲြက်င္းပရာ ကၽြန္မတို ့အိမ္ေရွ့ တြင္ ပြဲငတ္သူ မ်ားနွင့္ လူစည္ကားခဲ့သည္။

(စကားခ်ပ္ အေမ့ နံမည္ ေဒၚနုနု ျဖစ္သည္ ေဗ်ာတီး ရာတြင္ အလြန္ နံမည္ၾကီး ျဖစ္သည္ မည္သည့္ အမူကိတ္စပင္ျဖစ္ေစ တစ္ကိုယ္ေတာ္ အမွားျဖစ္ေစကာမူ အုပ္စုလိုက္ အဆံုးမ ခံရသည္မွာ ထုိစဥ္ကတည္း ကျဖစ္သည္ အေမသည္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ျပစ္မူက်ဴးလြန္တိုင္း ေမာင္နွစ္မအကုန္ သားအၾကီးဆံုး မွစျပီး အငယ္ဆံုးအထိ ဆိုင္း၀ိုင္းတီးသကဲ့သို႕ ပတ္ပတ္လည္ တန္းစီ တီးျခင္းျဖစ္သည္ ကၽြန္မသည္ အျမဲလို အမူတိုင္းကို ဦးေဆာင္ပါ၀င္ ပတ္သတ္သူျဖစ္သည္ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္မကို အစ္ကိုမ်ား အင္မတန္ ေၾကာက္ၾက သည္ မ်က္စိလွည့္ျပီး ပစ္ေျပးရန္ မၾကာခဏ ၾကိဳးစားၾကသည္။ ကၽြန္မကလည္း ညီအစ္ကိုေမာင္နွစ္မ သံေယာဇဥ္ ၾကီးသျဖင့္ သူတို႕ကစားကြင္းသြားရာ ဖ၀ါးထပ္မ် လုိက္လံျပီး ကစားခုန္စားေလ့ရွိသည္)

ကၽြန္မ အသက္အတန္ ရလာေသာ အခါ မွေတာ ကၽြန္မ ဘ၀တြင္ အစားမွတစ္ပါး တျခားမရွိပဲ ျမတ္နိုးခုံမင္ေသာစာအုပ္စာေပမ်ားကို လိုခ်င္တမ္းမက္လာတိုင္း စိတ္ရႈတ္မခံနိုင္တိုင္း ပညာဟု ေခၚတြင္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားအတြက္ အေရးေပၚအေျခအေနမ်ားတြင္ တရုတ္ နွင့္ အေပါင္ဆိုင္နွင့္ ေရႊေငြ လဲလွယ္ ခ်စ္ၾကည္ေရး လုပ္တတ္လာခဲ့သည္။ နွစ္ဦး နွစ္ဘက္ လက္မွတ္ ေရးထုိး ထားေသာ အျပာေရာင္ အ၀ါေရာင္ ပန္းေရာင္ စာရြက္ေလး မ်ားကို အေမ့ထံ မွတ္တမ္း အျဖစ္ ျပန္ျပန္အပ္ ေလ့ရွိသည္။ အေဖ ရွိေနသျဖင့္ တရုတ္ အေပါင္ဆိုင္ အံဆြဲတြင္း အလည္ လြန္ေသာ ၀ါ၀ါေရႊေလးမ်ား အိမ္ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။

ကၽြန္မ အေမသည္ ငယ္စဥ္ကလို လက္နွင့္ ဆိုင္းတီး မသန္ေတာ့ ပါးစပ္နွင့္မူ အံၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တီးနုိင္ေပ ေသးသည္ ဆိုနုိင္ေပေသးသည္ အေမ့အသံသည္ ေအာင္ဆဲ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္မ သည္ အျငင္းအခုန္ အတိုက္ အခိုက္ အသတ္ အပုတ္ လည္း ငယ္စဥ္ကပင္ အင္မတန္ ၀ါသနာထံုခဲ့သည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေျပာအရ အျငင္းသန္ရ်္ ရန္ျဖစ္ျမန္ေသာ ကၽြန္မကို ကစား ဘက္ခြဲတိုင္း နွစ္ဘက္စလံုးမွ လိုခ်င္သူ ေပါသည္။ ကၽြန္မသည္ မည္သည့္ အခါတြင္မွ ထမင္းဂ်ိဳး ဟင္းဂ်ိဳး မျဖစ္ခဲ့ေပ ရန္ျဖစ္ျပီး ျငင္းခုန္တိုင္း မ်က္လံုးျပဳးျပီး အသံျပဲေသာ ကၽြန္မ အာေခါင္မွာ နီရဲ လူပ္ခါေနေသာ အာသီးေသးေသးေလးကိုပင္ ျမင္ရသည္ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မွတ္မွတ္ သားသား ေျပာဖူးသည္။

ငယ္စဥ္က အျမဲကစား နည္းသည္ သတ္တမ္း ပုတ္တမ္း ျဖစ္သည္။ ကေလးဘ၀တြင္ ရိုးရာယဥ္ေက်းမူကို ထိန္းသိမ္းေသာအားျဖင့္ ျမန့္မာပြဲေက်ာင္းသိုင္း ပညာကုိ ေလ့လာ သင္ယူခဲ့ေသးသည္။ ေက်ာင္းသား အားကစား ပြဲေတာ္တြင္း လွံသိုင္း ဓားသိုင္း အကအလွ ျပိဳင္ပြဲတြင္ ဓားျပားနဲ ့ ခုတ္မိလို့ နားအံုပြင့္ခဲ့သျဖင့္ အေမက ဗီတုိသံုးျပီး ပိတ္ခဲ့သည္။ အခုအသက္အရြယ္ေထာက္လာသျဖင့္ ေမွ်ာ္စင္ေပၚမွာ အလြတ္ခုန္ခ်ျခင္း ေတာင္ထိပ္ေပၚမွ ေရတံခြန္အဆင့္ဆင့္ ေလွေဇာက္ထိုးဆင္းျခင္းနွင့္ ရံဖန္ရံခါ ေသနတ္အစစ္ျဖင့္ ပစ္ေဖာက္ေလ့က်င့္ျခင္းကိုသာ ျပဳနိုင္ေတာ့သည္။

ကၽြန္မ ငယ္ရြယ္စဥ္ သူငယ္တန္း စတက္တုန္းကပင္ ျပစ္မူက်ဴးလြန္သျဖင့္ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ရံုးခန္းကို စေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ နံေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းကို စာသင္ခံု တံေတာင္ နယ္ေက်ာ္မူနွင့္ ခဲတံနဲ့ ထိုးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ နယ္ခ်ဲ့ျခင္းကို ငယ္စဥ္ကပင္ မုန္းတီးခဲ့ဟန္ရွိသည္။ ၾကီးစဥ္မွာလည္း ထိုသို့ပင္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ဂ်ိဳးဂ်ဳိးဂ်စ္ဂ်စ္ ျမည္တြင္ေသာ ေလလိူင္းမွတဆင့္လဲ တိတ္ဆိတ္ ေလးတြဲ ့ပ်င္းရိ ေနေသာ အသံရွည္ မ်ားၾကား ၀ယ္ ရုတ္တရက္ ကေသာ ကေမ်ာ အသံ စူးစူး ရွရွ နဲ့ စူးစူး ၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္ တတ္ေလ့ ဆူပူတတ္ေလ့ ရန္စတတ္ေလ့ ရွိေနတုန္းပင္.။

ဆယ္တန္းတက္ခ်ိန္အထိ ရံုးခန္းေရာက္ျဖစ္ေသးသည္။ ေပ်ာ့ေျပာင္းနူးညံ့လြန္းသည္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးကို ေယာက်ားပီသေစရန္ အလို႕ဌာ ေစတနာ အရင္းခံျဖင့္ လမ္းမွာ လုိက္ျပီး ဆံုးမစာ ေပးခဲ့ရ်္ျဖစ္သည္။ ေမတၱာျဖင့္ေပးသည္မည္ေသာ္လည္း မရိုးသားေသာ ရည္းစားစာ ဟု သူ အမွတ္ မွားျပီး ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးထံ ငိုၾကီး ခ်က္မနွင့္ တုိင္စာ တက္ခဲ့သည္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အား စာေပးမူ ေနွာင့္ယွက္မူျဖင့္ နံရံထက္က ၾကိမ္ကို စိတ္ၾကိဳက္ ေရြးခုိင္းျပီးမွ အတြယ္ခံရသည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ ၾကီးသည္အထိ ေျခသလံုး ပေလြရိုးတြင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ မွတ္တမ္း အရႈးိးရာမ်ား အဆင့္ဆင့္ထပ္သည္။ ဆရာ ဆရာမမ်ားနွင့္ဆံုလ်င္ သူတိုရဲ့ လ်ပ္တျပက္ ရိုက္ခ်က္ ေတြကို ေျပာေျပာျပီး ရယ္ေမာမိပါေသးသည္။ လက္ဦးဆရာမ်ားကို ကၽြန္မ အခုလက္ရွိဘ၀ကို ေျပာျပလ်င္ သူတုိ႕ အ့ံၾသဟန္မျပသည္မွာ အံ့ၾသစရာပင္ျဖစ္သည္။

အေဖ့ အေျပာအရ စိတ္ၾကီးျပီး လက္ျမန္ေသာ ကၽြန္မ နံမည္ ပြၾကီးျဖစ္သည္။ အေမနဲ ့ညီမေလးက ကၽြန္မကို မယ္ေခြဟု လည္း ရံဖန္ ရံခါ ေခၚေလ့ရွိၾကသည္။ မယ္ေခြဆုိသည္မွာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္တန္လို႕မွ အိမ္မျပန္ပဲ တုိင္းခန္းလွည့္လည္ျခင္း ၀ါ ေျခေတာ္ေတာ္ရွည္ျခင္း အျမင္မေတာ္သည္မ်ားကို ၀င္ေရာက္ဆံုးမ ၾသ၀ါဒေပးျခင္း ၀ါ လွ်ာရွည္ျခင္း စသျဖင့္ ရွည္လြန္းသျဖင့္ ေခြထားရတဲ့ မယ္ေခြေပါ့ အဲ့လို အဲ့လို္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။

ကၽြန္မသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ အလြန္ အင္မတန္ စပ္စုသူ(၀ါ) စူးစမ္း ေလ့လာလိုသူ ပညာရွိ ေလာင္း ျဖစ္ပါသည္ ငယ္စဥ္ ကေလး ဘ၀က ရြာ့ မ်က္နွာ ဖံုး ျဖစ္ေသာ အဘြား ျဖစ္သူနွင့္ ေနရစဥ္ ကာလက ပင္လ်င္ ရြာထဲမွာ ရန္ျဖစ္ သံ စီစီ ညံညံ ၾကားတာနဲ့ ၾကားရာ အရပ္ကေန သုတ္ခနဲ ဆို ေျပးျပီး အဲ့ဒီ့ အိမ္ေရွ ့သို ့မဟုတ္ အဆိုပါ လူစုစု စုစု ေရွ ့ရဲ့ ေရွ ့ဆံုးကို ေရာက္ရွိ သြားတတ္ပါသည္။

(ပညာရွိ ျဖစ္မည့္ သူသည္ ထိုစဥ္က ေတြးၾကည့္ ရံုမရ ငယ္စဥ္ အခါကမူ ေျပးၾကည့္မွ အမွန္ သိနုိင္ ေပမည္)

ထို႕ေနာက္ ျဖစ္စဥ္ကို ေသေသ ခ်ာခ်ာ ဂဃ နဏ ေလ့လာျပီး သကာလ အိမ္ကို ျပန္လာျပီး အဘြား ျဖစ္သူကို အျဖစ္ပ်က္ မွန္အတိုင္း စီကာ ပတ္ကံုး အစီရင္ခံ ရေလ့ ရွိပါသည္ ျဖစ္စဥ္မ်ားတြင္ အဘြားရဲ့ ထင္ျမင္ ယူဆ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္မ်ားကို ရြာမွ လူအမ်ားက နာခံရေလ့ရွိသည္ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္လည္း အဘြား စီရင္ခ်က္မ်ားကို မိမိ အျမင္နွင့္ ျပန္လည္ သံုးသပ္ေလ့ရွိပါသည္။

ၾကီးစဥ္တြင္လည္း ထိုကဲ့သို႕ပင္ ျဖစ္သည္။ ျဖစ္ေၾကာင္း ရယ္မွ ကုန္စင္ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္အကုန္ပင္ အယ္ဒီတာကို အစီရင္ခံရျပီး စာေပစိစစ္ေရးလက္ခ်က္ျဖင့္ ျဖတ္ျခင္း ညွပ္ျခင္း ခုတ္ျခင္း ထစ္ျခင္း မ်ားျဖင့္ တစ္စစီ က်ိဳးပဲ့သြား ေသာ အစမ်ားကို အစက ျပန္စီရျခင္း သည္က ပင္လ်င္ ကၽြန္မ နွစ္သက္သည့္ အလုပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ငယ္စဥ္ကမူ ကၽြန္မအား မယံုၾကည္လ်င္ အဘြားမွ အေဒၚ ဦးေလးေတြ ကို လည္း ဆက္လက္ ေမးျမန္း စံုစမ္းေလ့ ရွိပါသည္။ ထူးဆန္းသည္ အဘြားေမးပံုမွာ ကၽြန္မ အယ္ဒီတာကဲ့သို့ပင္ တစ္ပံုစံတည္း တစ္ထပ္တည္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ အေဒၚေတြ ကလည္း ျဖစ္စဥ္ကို အဘြားကို ျပန္ျပန္ ေျပာျပ ေလ့ရွိပါသည္။

သို ့ေသာ္ သူတို ့ေပးပို ့သည္ သတင္းမ်ား သည္ ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ အတင္းမ်ား သာျဖစ္ျပီး ပိုပိုသာသာ ထည့္ေျပာျခင္း ကိုယ့္စကား သူမ်ား စကားမ်ား ထည့္သြင္းျခင္းေတြ ျဖစ္စဥ္ ထက္ ပိုေသာ ျဖစ္ခ်င္ မ်ားကို ထည့္သြင္း ျခင္းမ်ား ေကာ္ပီမ်ား ကိုယ္ပိုင္ သံစဥ္မ်ားကို ပိုပိုသာသာ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ထပ္သြင္းတတ္ပါေသးသည္ ထိုအခ်က္မွာ အခ်ိ့ဳ ကၽြန္မ မိတ္ေဆြမ်ားနွင့္ ဆင္ဆင္တူသည္။

ကၽြန္မ ငယ္စဥ္ကပင္ အမွားကို ေထာက္ျပျပီး ျပဳျပင္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပသူျဖစ္ခဲ့သည္။ ရလာဒ္ ကေတာ့ နင္ဟာေလ ေတာ္ေတာ္ လ်ွာရွည္ ကေလးက ကေလးလိုမေနဘူး ေနရာတကာ၀င္ပါတယ္ စပ္စု မတတ္ပ ဟူသတတ္..စပ္စုမ ဂ်စ္တူးမဟုလည္း အေဒၚေတြရဲ့ နံမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္ခံရပါသည္။ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဘက္မ်ားကမူ ေဒၚဆင္ငိုဟု ေခၚၾကသည္ ဆင္ေျခ ဆင္လက္ ဆင္နားရြက္ ဆင္ျမီးမ်ားသျဖင့္ ျဖစ္သည္။

အသက္၁၈နွစ္ စြန္းခါစ လူျဖစ္ရံုရွိေသးသည့္ အခ်ိ္န္ေလာက္တြင္ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ နံမည္ၾကီး ေထာင္တြင္း တန္းေရာက္ သြားေတာ့သည္။ နိုင္ငံေတာ္ကို ပုန္ကန္ျခားနားသူဟု အမည္နာမ တပ္ခဲ့ၾကသည္။ အမွန္ဆိုလ်င္ ဘာမွကို မည္မည္ရရ မပုန္ကန္ရေသးခင္ နုစဥ္ကာလ ဘုမသိ ဘုမသိတာမွ ဘုကိုလည္း မသိ ဘကိုလည္း မသိ ကေလး သာသာ ေလးပင္ ရွိေသးသည္။ အသံေၾကာင့္ ဖားေသဟူေသာစကားသည္ အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္း ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာေလ့ရွိေသာ ရပ္ကြက္ လူၾကီးမ်ားကို ရန္စေလ့ရွိေသာ လက္ကိုင္တုတ္မ်ားကို မထီမဲ့ျမင္ ရယ္သြမ္း ေသြး ေလ့ရွိေသာ ကၽြန္မ ကိုပင္ တုိက္ရိုက္ ရည္ညြန္းသည္ ထင္သည္။ တိတ္တိတ္ မေနသျဖင့္ ေထာင္တန္ ခဲ့ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အၾကားတြင္ေတာ့ ဆရာတစ္ဆူေတာ့ ျဖစ္ခဲ့သည္။

စကားစပ္သျဖင့္ ေျပာရဦးမည္ ကၽြန္မသည္ စာအလြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္မ ဆုမရသည့္ နွစ္ဟူရ်္ တစ္နွစ္မ် မရွိ ေက်ာင္းအဆင့္ တြင္ပင္ မဆိုထားနွင့္ ျမိဳ ့နယ္အဆင့္အထိပါ ဆုအၾကိမ္ၾကိမ္ရဘူးသည္ တိုင္းအဆင့္တြင္မူ နွစ္သိမ့္ဆု ပင္ မခ်ိတ္ခဲ့ေပ။ဆုမရျခင္းသည္ ကၽြန္မတို ့ေက်ာင္းေလးက ျမိဳ ့သစ္ ျမိဳ ့နယ္ ကိုသာ ကိုယ္စား ျပဳသျဖင့္ ျဖစ္သည္ဟု သိရေသာ္ လည္း ျမိဳ႕သစ္နွင့္ ျမိဳ႕ထဲ ျမိဳ႕ထဲနဲ႕ နံမည္ၾကီး ေက်ာင္း ဘာမ်ားကြာျခားသနည္း ဆိုတာကိုေတာ့ ထိုစဥ္က ေသခ်ာ မသိ နားမလည္ခဲ့ပါ။ အခုလည္းေရးေတးေတးျဖစ္ေနဆဲပင္။

စာစီစာကံုးဆုသည္ ကၽြန္မ အရအမ်ားဆံုးေသာ ဆုအမ်ိဳးအစား တစ္ခုျဖစ္သည္ စကားရည္လုပြဲမ်ားသည္ ကၽြန္မအတြက္ ကေလး ကစားစရာ သာျဖစ္သည္။ ကၽြန္မသည္ ျဖတ္ထိုးညဏ္ အင္မတန္ရင့္သန္ျပီး ငယ္စဥ္ကပင္ ဆင္ေျခ ဆင္လက္ ဆင္နားရြက္ အကုန္ အလိုရွိတိုင္း ခ်ျပနုိင္သူ ျဖစ္သည္။ ဆရာ ဆရာမမ်ား အလြန္ခ်စ္ေသာ ေက်ာင္းသူေလး ျဖစ္သည္ အတန္းတြင္း ဆိုးသြမ္းသူမ်ား နံမည္ မွတ္စာရင္း တိုင္းတြင္ ကၽြန္မ နံမည္ အျမဲ ေရွ့ဆံုးကျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း အလြန္ ခံုမင္ေသာ သူငယ္မ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ၾကီးရင့္သည္ အခါတြင္ လည္း အေပါင္းအသင္း အတြက္ဆို အသက္ပင္ ေသေသ အမ်ိဳးအစား တြင္ ပါ၀င္သည္။ အေပါင္းအသင္းေကာင္းလ်င္ တိမ္ေပၚအထိတက္မည္ အ၀ီစိအထိဆင္းမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားျပီးျဖစ္သည္။

သို့ေသာ္ မူလ ပင္ကုိယ္ စိတ္အခံကိုက လြတ္လပ္ျခင္း ေပါ့ပါးျခင္း အေပ်ာ္အပါး မက္ျခင္း ေလာင္းကစား ခံုမင္ျခင္းမ်ား တစ္ဘက္နွင့္ ပင္လ်င္ ငယ္စဥ္ ကေလး ဘ၀ အရြယ္က စျပီး ကၽြန္မသည္ မိဘအတြက္ မိသားစုအတြက္ ပူပင္ေသာက ၾကိီးမားသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ သမီးၾကီး ျဖစ္သျဖင့္လည္း မိခင္ၾကီးနွင့္ ဖခင္ၾကီး ရဲ့ သက္ျပင္းေမာမ်ားကို ၀င္ျပီး ရႈရိႈက္ ေပးလိုသူျဖစ္သည္။

မိသားစု တစ္နုိင္တစ္ပိုင္ ကန္စြန္းခင္းမွ ကန္စြန္းရြက္မ်ား ေၾကာင္လ်ာသီးေလးမ်ား ေပါက္ပန္းျဖဴပြင့္ေလးမ်ား ေပါက္ပန္းျဖဴ ညြန့္ေလးမ်ား ဘူးစင္မွ ဘူးညြန့္ေလးမ်ား ဘူးသီးပုတ္ေလးမ်ား ဘူးသီးျခမ္းေလးမ်ား သရက္ကင္းမ်ား သရက္သီးမ်ား စသျဖင့္ ရရာကို သယ္ပိုး ေရာင္းခ်ျပီး ရသမ် ေငြစကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ျပီး အေမ့ ေစ်းဖိုး အပိုသံုးနုိင္ရန္ တစ္ဘက္ တစ္လမ္းက ၀င္ေငြ အေသးစား ေလးကို မိခင္ၾကီး လက္တြင္း ျဖည့္သြင္း ထည့္ခဲ့သည္။

ၾကီးစဥ္ အခါတြင္လည္း မိခင္ၾကီး လက္ထဲကို စာအိတ္ ျဖဴျဖဴေလးမ်ားကို က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ သယ္ျပီး ေပးေလ့ရွိသျဖင့္ ၀င္ေငြလစာ တိုးျခင္း ေလ်ာ့ျခင္းဟူသည္ အလုပ္ရွင္နွင့္ မိခင္ၾကီး နွစ္ဦးသာ သိေလ့ရွိသည္။ အခုခ်ိန္ထိ ပင္လ်င္ မိခင္ၾကီးနွင့္ ဖခင္ၾကီးအတြက္ ေငြစ လက္ထဲ ေရာက္သည္နွင္ ့တျပိဳင္နက္ အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ မတိမ္းမေစာင္း ဗိန္းေဗာင္းတိီးျပီး မေရာက္ေရာက္ေအာင္ အေရာက္ပို ့ေလ့ရွိသည္။ ေငြလႊဲ ရက္အနည္းငယ္ ေနာက္က်လ်င္ အလြန္ စိတ္ဆိုးေလ့ရွိသည္။ ထိုမ်မကေအာင္ပင္ ကၽြန္မ မိသားစုနွင့္ မိဘနွစ္ပါးကို အလြန္ ခ်စ္သည္။

ကၽြန္မ ဘ၀ တစ္စိတ္တစ္ေဒသမ်ားထဲက မူလ ပထမမ်ား ျဖစ္ပါသည္ ျပန္ေျပာျပဖို ့အေတာ္ခက္သည့္ ဘ၀ ေန့စြဲ မ်ားစြာ ရွိေသးသည္။ ဒီ့ထက္ပိုျပီး ခက္ခဲ ပင္ပမ္း ၾကမ္းတမ္း လြန္းသည့္ လုပ္ငန္းခြင္ မူလ အစ ပထမမ်ားကို ေရးခြင့္ရခ်င္ပါေသးသည္ ေသခ်ာပါသည္။ ကၽြန္မ မဆုမြန္ စာေတြကို အသက္ရူမရပ္ခင္အထိ ဆက္ေရးပါဦးမည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အက်ဥ္းခ်ဳန္း ျပီးပါျပီ။

မမၾကိးသို႕မဟုတ္ မယ္ေခြ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း တစ္ဦးတည္းေသာခ်စ္ညီမက လြန္ခဲ့သည့္ေမြးေန႕က စာျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳထားေပေသးသည္။