မေန ့က ျမန္မာျပည္ထဲက ေမာင္အရင္းေလးလို ့ခ်စ္ရတဲ့ ေမာင္ငယ္ေလးဆီက စာေလးတစ္ေစာင္ရတယ္ သူက အင္မတန္ ဓာတ္ပံုရိုက္၀ါသနာဝါသနာၾကီးတယ္ အစအေနာက္လဲ အင္မတန္သန္တယ္ သူေျပာတဲ့စကားတုိင္းမွာ အျမဲတမ္းရယ္စရာပါတယ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနတတ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပါ ဒီမနက္ ဂ်ီေတာ့ကို ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာပဲ offline ျဖစ္ေနတဲ့ သူ ့ခ်က္ကေန စာပုိဒ္ေလးတစ္ခု တက္လာတယ္ ကြၽန္မရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္ ၀မ္းနည္းတာထက္ ေတာ္ေတာ္ကို နာက်င္မိတယ္...
မိတ္ေဆြတို ့ခံစားၾကည့္ပါေနာ္...
------
အစ္မ ေရ … ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာတစ္ခု ့ၾကံဳလိုက္ရတယ္…
ကြၽန္ေတာ္ အရက္ ၾကိုက္တာ အစ္မ သိပါတယ္…
အင္း. . ေသာက္တာမွ ညတိုင္းလိုလို ေသာက္တာ . .
သူငယ္ခ်င္းေတြ မလာလည္း တစ္ေယာက္ထဲ သြားေသာက္တယ္… ထားေတာ့ … ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ္တို႕ ....မွာ (သံပုံး)ဆိုတဲ့ အရက္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ရွိတယ္…
အရင္က သံပံုးေတြေရာင္းရာကေန ေနာက္က်ေတာ့ အရက္ ေရာင္းျဖစ္သြားတာ ..
ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီဆိုင္က ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ေပါ့ ..
ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက အဲဒီဆိုင္ကစားပြဲထိုးလုပ္တဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပါ. အဲဒီမွာ စားပြဲထိုးေကာင္ေလး ၃ ေယာက္ရွိတယ္..ဖိုးငယ္နဲ ့ဖိုး၀င္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္က ၇ တန္း ..ေအးကိုဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး က ေက်ာင္းမေနဘူး … အဲဒီ ၃ ေယာက္ထဲမွာ အခု ကြၽန္ေတာ္ေျပာမွာက ဖိုးငယ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပဲ … သူအခု ေက်ာင္းထြက္ေတာ့မယ္လို႕ ေျပာတယ္…
ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို ့လဲလို ့ေမးေတာ့ သူ ့မိဘေတြက ေက်ာင္းကေတာင္းတဲ့ ဘာညာကိစၥေတြအတြက္ ပိုက္ဆံမေပးနုိင္ေတာ့လို ့တဲ့ေလ … အခုလဲ ေက်ာင္းအိမ္သာ ေဆာက္ဖို ့ဆိုျပီး ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေငြ ၂၀၀၀ိ/ ဆီေတာင္းတယ္တဲ့ .. သူ ့မိဘ ဆိုတာလဲ အေဖက ဆိုက္ကားဆရာ .. အေမကေတာ့ ဘာလုပ္လဲ ေသခ်ာမသိဘူး..
ျပီးေတာ့ သူတို ့က ေမာင္နွမက ၆ေယာက္-၇ေယာက္ ေလာက္ရွိတယ္.. သူနဲ ့(ဖိုးငယ္)နဲ ့တူတူပဲ ေမြးတဲ့ တစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္.. အမႊာ ေပါ့ .. ဖိုးၾကီးတဲ့ .. သူလဲ ၇ တန္း … ၇တန္းသာဆိုတယ္.. လူေကာင္ေလးေတြကလဲ ေသးေသး ေလးေတြ… အဲဒါ အခု ေက်ာင္းကို ေငြမေပးႏိုင္လို႕ဆိုျပီး သူ ့မိဘက ေက်ာင္းထုတ္တယ္…
ကြၽန္ေတာ္က ခင္ေနတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူး အမရယ္… မ်က္ရည္ေတာင္ စို ့မိတယ္… တစ္ကယ္..၂ ေယာက္စလံုးကလဲ စာေတာ္ၾကတယ္… အခန္းထဲမွာ လူ ၆၀ ေက်ာ္ ေလာက္ရွိတာကို မအားတဲ့ၾကားက စာက်က္ရင္း အဆင့္ ၉ နဲ ့၁၀ စီ ရၾကတယ္..
ေနာက္ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာနဲ ့အဲဒီေကာင္ေလး (ဖိုးငယ္) ကို ကၽြန္ေတာ့္အိမ္လာခိုင္းျပီး မင္း ေက်ာင္းတက္ခ်င္လားလို႕ ေမးလိုက္တယ္… သူက တက္ခ်င္တယ္ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ မင္းမိဘ ေတြကို ေျပာ .. ငါ မင္းတို ့ညီအစ္ကို ၂ ေယာက္လံုးအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ အကုန္လံုးကို တာ၀န္ယူတယ္.... ေက်ာင္း၀တ္စံု/စာအုပ္ ခဲတံ ေဘာပင္က အစ ..
ေက်ာင္းကေတာင္းတဲ့ ေငြ အားလံုးေပးမယ္လို ့ေျပာလိုက္တယ္…. အဲဒါ နဲ ့သူ သူ ့မိဘေတြကို ျပန္ေျပာေတာ့ လက္ခံတယ္…အၾကီးေကာင္ဖိုးၾကီး ကေတာ့ မတက္ေတာ့ဘူး ကားတာယာ ဆိုင္မွာပဲ လုပ္ေတာ့မယ္လို ့ေျပာတယ္တဲ့ .. ဒါလဲ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္မယံုေသးဘူး .. တာယာဆိုင္ကို သြားျပီး ဖိုးၾကီးနဲ ့ေတြ႕ျပီးေမးဦးမွာ … အခု ဖိုးငယ္ေလး ကေတာ့ တနလာေန ့ဆိုျပန္တက္ရေတာ့မယ္.. ကြၽန္ေတာ္ သူ ့ဆရာမေတြပါ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာထားျပီးျပီ…
အင္း………………… ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက အခု ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဆီကေက်ာင္းေတြ အေတာင္းၾကမ္း ေနပါတယ္ဆိုတာကိုပါပဲ …အိမ္သာေဆာက္ဖို ့ေငြ ၂၀၀၀ိ/ ဆိုတာ တတ္နိုင္တဲ့ လူေတြအတြက္ေတာ့ မေျပာေလာက္ပါဘူး…
ဒါေပမယ့္ တစ္ေန ့လုပ္မွ တစ္ေန ့စားရတဲ့ ဆိုက္ကားသမား မိသားစု အတြက္ကေတာ့ ေငြ ၂၀၀၀ိ/ ဆိုတာ သူတို ့ေတြအတြက္ တစ္ရက္စာ ထမင္းဖိုး ပါပဲ အဲ .. ေျပာရဦးမယ္… အခ်ိဳ႕ ဘာေက်ာင္းဆိုလဲ မသိဘူး .. တစ္ေယာက္ ၅၀၀၀ိ/ ေတာင္းတယ္တဲ့ … အစိုးရက ေက်ာင္းက်န္းမာေရး အတြက္ဆိုျပီး မေဆာက္မေန ေဆာက္ခိုင္းလို ့ဆိုပဲ ေၾသာ္… သူတို ့ကသာ ေဆာက္ဟဲ့ေျပာတာ. ေငြဆိုတာ တြင္းထဲက ထြက္လာတယ္မွတ္ေနလား မသိပါဘူးဗ်ာ……
ရြံစရာေကာင္းလိုက္တဲ့သူေတြ… ဟင္း… ထားပါေတာ့ …
ကၽြန္ေတာ္လဲ အခုအမကို ရင္ဖြင့္လိုက္ရလို႕ ေပါ့သြားျပီ …
အဟဲ .. အစ္မ ပဲဆက္ျပီး ရင္ေမာေပေတာ့ ….
အခုလို ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဖြင့္ထားတာေလး ဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူးပါပဲေနာ္…. J
အစ္မ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ………………………….
-----------------
စာဖတ္ဖတ္ျပီးခ်င္း ကြၽန္မ ခဏငိုင္သြားတယ္...ကြၽန္မ ေမာင္ေလးကေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ပညာသင္ဖို ့လမ္းဆက္ေဖာက္ေပးလိုက္နိင္ျပီဆုိေပမယ့္..ဖိုးငယ္ဆိုတဲ့ အဲ့ကေလးေလး ပညာသင္ျပီးရင္ေရာ...သူဘာဆက္လုပ္မလဲ...
ဖိုးဳကီးလို အဲ့လိုကေလးငယ္ေလးေတြေရာ. တုိင္းျပည္ရဲ့အညြန့္အဖူးေလးေတြ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ လုပ္ငန္းခြင္ဆိုတဲ့ေနရာၾကီးထဲကို မ်က္လံုးေလးေတြ ကလည္ကလည္နဲ ့ေရာက္သြားျပီး အဟိန္းအေဟာက္ခံ အထုအေထာင္းခံျပီး မ်က္ရည္စက္လက္နဲ ့ထမင္းစားေနရတဲ့ဘ၀ေလးေတြ လုပ္အားနဲ ့လုပ္အားခ မမ်မတအခိုင္းခံေနရတာေတြ...ကြၽန္မ တကယ့္ကို ဆက္မေတြးနိုင္ေတာ့ဘူး..
ကုိယ္တတ္နိုင္တဲ့ဘက္က ဘာလုပ္ေပးနိုင္မလဲဆိုတဲ့အေတြးက ေခါင္းထဲ၀င္လာတယ္..ကြၽန္မေလ အဲ့လိုအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတြးရင္ အေတြးေတြထဲမွာတင္ အသက္ရူမ၀ဘူး..ရင္တစ္ခုလံုးကို ဆြဲဆုပ္ထားသလို ခံစားရတယ္..ဳကားရတုိင္း အံဳကိတ္ရလြန္းလို ့လဲ ..ကိုယ္တံုးလံုးေလးေတြနဲ ့ကေလးေလးေလးေတြ
ခြက္ေလးေတြကိုင္ျပီး အစာေစာင့္ေနတဲ့ နာဂစ္ ကေလးေတြ.အမွူိက္ပံုကကေလးေလးေတြ.ျမင္တိုင္းေတြ ့တုိင္း ကြၽန္မ တကယ္၀မ္းနည္းတယ္ ကြၽန္မေရာ ဘာလုပ္ေပးနုိင္မွာမို ့လဲ...ကြၽန္မ တကယ္စိတ္မေကာင္းဘူးး..
ေမာင္ေလးထံမွ ေပးစာ
Posted by မဆုမြန္ at Saturday, October 04, 2008
Labels: ရင္ဖြင့္စာ
3 Comments:
ပညာေရးေလာက ၾကီးက ရင္ေလးစရာပါပဲ မဆုမြန္ေရ...ကိုယ္လည္း ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့ စဥ္းစားရင္းပဲ ရင္ေမာစရာေပါ့ :(
အင္း ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးေလးေတြ ဘယ္ေလာက္အထိေတာင္ မ်ားမ်ား ရွိေနၾကလဲမသိဘူးေနာ္။ စိတ္မေကာင္းစရာပါဘဲဗ်ာ။
ခင္ဗ်ား ကအရင္ေၿပာၿပသြား တာပဲဲဗ်ိဳ ့
အေႀကာင္းကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးၿပနိုင္တာေပါ့ေလ
မွားတာေလးေတြကုိ ကိုယ့္အလွည့္မၿဖစ္ေအာင္
သင္ခန္းစာ ယူတတ္ရမယ္ဗ်ိဳ ့
Post a Comment