မူလ အစ ပထမမ်ား(၃)

အသက္၁၈နွစ္ မျပည့္ခင္မွာ ဘ၀မွာ ပထမဆံုး လခစား ၀န္ထမ္း ဘ၀ စေရာက္ ခဲ့ရပါျပီ..ကၽြန္မ အေဖက လယ္ယာ စိုက္ပ်ိဳးေရး ၀န္ၾကီး ဌာနက ၀န္ထမ္း တစ္ဦး ဆိုေတာ့ အေဖ့ အသိုင္း အ၀ိုင္း ရံုးလုပ္ငန္း ထဲက အကူအညီ လိုက္ေတာင္း ရာကေန အလုပ္ တစ္ခုရပါတယ္ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာနဲ ့ ကၽြန္မ အလြန္ မလုပ္ခ်င္ေသာ ရံုး၀န္ထမ္း အလုပ္ကို မရခဲ့ပဲ ေျမပဒသာ ဥယ်ာဥ္ထဲက စိုက္ပ်ိဳးေရး ထြက္ကုန္ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ အေရာင္းဆိုင္မွာ အလုပ္ရတာပါ ကၽြန္မ ထင္တယ္ အဲ့ဒီ့ ေခတ္ ၁၉၉၆ ၁၉၉၇ခုနစ္ ေလာက္ကဆို အဲ့ဒီ့ အေရာင္း ဆိုင္ေလးဟာ ရန္ကုန္မွာ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ သစ္သီး ၀လံေတြကို အေအးခန္းနဲ့ အဆင့္ ျမင့္ျမင့္ ေခတ္မွီမွီ ထုတ္ပိုးျပီး ေရာင္းတဲ့ အစိုးရ အေရာင္းဆိုင္ ေလး ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္..

ကၽြန္မ အလုပ္ စစ ဆင္းရေတာ့ ကၽြန္မ ေနတဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး ၀န္ထမ္းေတြ ခ်ည္းေနတဲ့ ရပ္ကြက္ ဒဂံု ေျမာက္ပိုင္းကေန ေျမပေဒသာ အေရာင္း ဆုိင္ရွိရာ ေရႊဂံုတုိင္အထိ ဆုိင္ဖြင့္ခ်ိန္ မနက္ ၇နာရီ အေရာက္ သြားဖို ့ မနက ္ေလးနာရီ ေလာက္ကတည္းက စျပင္ရပါတယ္ ထမင္းခ်ိဳင့္ အတြက္ အေမက ခ်က္ျပဳတ္ အေဖက ကၽြန္မကို ကားဂိတ္ လုိက္ပို ့ဖို ့ျပင္ တစ္အိမ္လံုး ကၽြတ္စီကၽြတ္စီျဖစ္ေနပါတယ္ ကၽြန္မက ခ်မ္းခ်မ္း စီးစီး ေရမိုးခ်ိဳး အလွျပင္ ယူနီေဖာင္းေလး ၀တ္ျပီး အလုပ္သမားၾကီး ကၽြန္မကို ေလယာဥ္ကြင္း လိုက္ပို ့သလို လုိက္ပို ့ၾကပါတယ္ ေစာေစာစီးစီး လူအုပ္ လုိက္ၾကီး လမ္းေလ်ာက္ လာေတာ့ တလမ္းလံုး ေခြးေဟာင္သံကို စီစီညံေနတာပါပဲ..

ဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ အေရာင္းဆုိင္ ေလးက တစ္ထပ္တုိက္ ပုပုျပားျပားေလးပါ ဆိုင္တစ္ခုလံုး မွန္ေတြနဲ့ပဲ ကာရံထားျပီး အထဲကို အကုန္ျမင္ရပါတယ္ ဆိုင္ေရွ့ မ်က္နွာစာမွာ အလွစိုက္ ပန္းအိုးပင္ေလးေတြ သစ္ခြ ပန္းပင္ေလး ကို စီစီရီရီ တန္းစီျပီး ေရာင္းဖို့ ခ်ထားပါတယ္ ဆိုင္ထဲကို ဆုိင္ဖြင့္ခ်ိန္ မတိုင္ခင္ ၀န္ထမ္းေတြ အကုန္ အဆင္သင့္ေရာက္ရပါတယ္.. ကၽြန္မတို ့ဆုိင္မန္ေနဂ်ာ အန္တီၾကီး ေရာက္လာျပီး တန္းစီ ရပ္ေနတဲ့ အထဲက ကၽြန္မကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ပါတယ္ ကၽြန္မကလဲ ေတာ္ရံု မေၾကာက္ တတ္သူဆိုေတာ့ သူ့ကို ျပန္ျပီး မူန္တည္တည္ ၾကည့္မိပါတယ္ ညည္း အရင္က ေစ်းေရာင္း ဘူးလားတဲ့ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ နည္းနည္း တင္းသြားတယ္ ကၽြန္မကို ညည္းလို့ ေခၚတာ မၾကိဳက္ဘူးေလ ဘယ္သူမွလဲ မေခၚဘူးဖူး. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက ခပ္တည္တည္ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္ ဟုတ္ကဲ့ ေရာင္းဖူးတယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္မွာလဲတဲ့ က်ိဳက္၀ိုင္း ဘုရားေစ်းမွာ လို ့ေျပာလုိက္တယ္ ဘာေရာင္းလဲတဲ့ အိမ္က ထြက္တဲ့ ဘူးသီး ဘူးညြန့္ လို ့ေျဖလိုက္ေတာ့ ခပ္တင္းတင္း လုပ္ထား တဲ့ အဲ့ဒီ့ အန္တီၾကီး မ်က္နွာ ရယ္မလိုျဖစ္သြားတယ္..

(သူ့ကို တစ္ဆိုင္လံုးက ေၾကာက္ရတယ္ေျပာတယ္ သူ ဆိုင္ လာစစ္ရင္ ျပာယာခတ္ေနၾကတာပဲ အလုပ္မရွိသူ ကလဲ ရွိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ ဟိုဟာကိုင္ ဒီဟာ သုတ္နဲ့ ဆိုင္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ကုလားသိုက္ က်ား၀င္ကိုက္ သလိုပဲ.). သူက ကၽြန္မကို အဓိက ေျပာတယ္ ဒီဆိုင္ကို လာ၀ယ္တဲ့ သူေတြဟာ အဆင့္ ျမင့္ျမင့္ ေနရာက လူေတြ မ်ားတယ္ (ဘယ္ဘံုကလဲ မသိ) ေနာက္ျပီး ပိုက္ဆံ ရွိတဲ့ သူေတြ အမ်ားစု လာတယ္ (ပိုက္ဆံ ရွိမွ ေစ်း၀ယ္ နိုင္မွာ ေပါ့) ေနာက္ အရာရွိ ကေတာ္ေတြ လာ၀ယ္ၾကတယ္ (မိန္းမပဲ ေစ်း၀ယ္မွာေပါ့) ေစ်း၀ယ္ သူကို အထူး ဂရုစိုက္ပါ ျပသနာ တစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္တာ မၾကားခ်င္ဘူး ၀ယ္သူနဲ့ျပသနာ ျဖစ္ရင္ အလုပ္အျဖဳတ္ပဲလို ့ေျပာပါ တယ္..ဟုတ္ကဲ့ရွင့္လို ့ ေျဖလိုက္ ေပမယ့္ (စိတ္ထဲကေတာ့ တစ္ခုခ်င္း ျပန္ေျပာေနမိတယ္) :) ကၽြန္မစိတ္ထဲ နည္းနည္း တင္းသြားတယ္ ဒါေပမယ့္ ဒါ အလုပ္ သေဘာ ေျပာတာ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္ ဆိုျပီးျငိမ္ေနလိုက္တယ္

အဲ့ဒီ့ေတာ့ ေဒၚဆုမြန္ ညည္း တာ၀န္ယူရမယ့္ ေနရာက ဒီဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေကာင္တာတဲ့..ကၽြန္မ ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ အေအးခန္း မ်က္နွာ အျပည့္ ဖြင့္ထားတဲ့ အျဖဳေရာင္ စင္ အဆင့္ ဆင့္မွာ စီထပ္ထားတဲ့ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ ေတြ အသီးအနွံ ေတြကို ပလက္စတစ္ လင္ပန္းေလးေတြ ေဖာ့ျဖဴ ေလးေတြနဲ့ ပလက္ စတစ္ အၾကည္ေလးေတြနဲ့ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ ထုတ္ပိုးထားတဲ့ စားခ်င့္ စဖြယ္ အသီး အနံေတြ အသင့္ ခ်က္စားရံု ျပင္ေပးထားတဲ့ ဟင္းမယ္ ေလးေတြ.. ကၽြန္မ တစ္ခုခ်င္း လက္ညိဳးေလးနဲ့ လုိက္ထိတို့ ၾကည့္ရင္းက ျပံဳးမိတယ္ လုပ္ထားတာေလးေတြကလဲ တကယ့္ကို ခ်စ္စရာေလးေတြလို ့..

ေစ်းနူန္ူး ကပ္ထားတဲ့ေနရာလဲ အၾကည့္ေရာက္ေရာ ဟင္ ဘုရားေရ အမေလး ဘုရား ဘုရားလို ့ ရင္ဖိမိတယ္ အျပင္မွာ ကန္စြန္းရြက္ တစ္စီး တစ္က်ပ္ (၁၉၉၇ခုနွစ္ ေစ်းနူန္း) ကို ဒီမွာ ၂၅က်ပ္ အားလံုး အတူတူပဲ ဒီ ကန္စြန္းရြက္ပဲ ဒါေပမယ့္ သူက ပလက္စတစ္အၾကည္ေလးကို ပန္းခိုင္စြပ္သလို စြပ္ထားတာ...အင္း ပစၥည္း တူတာေတာင္ ထုတ္ပိုးမူ မတူေတာ့ ေစ်းျမင့္သြားတာပဲ ေတြးျပီး သံေ၀ဂ ရမိတယ္ လူမွာ အ၀တ္ ေတာင္းမွာ အကြပ္ ဟင္းရြက္မွာ အစြပ္လို ့ ေတြးရင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ စ၀င္ျဖစ္ပါျပီ..

မနက္ ၇နာရီ ကေန အလုပ္စဆင္းရတာ ေန့ခင္းတစ္နာရီေလာက္မွ အလွည့္က် ထမင္းစား ေနာက္ ည ၇နာ၇ီ အထိ အလုပ္ဆင္း တစ္ေနကုန္ လံုး၀ မထုိင္ရပါဘူး..အဲ့တာ တစ္လကို အဲ့တုန္းက လစာ ၃၀၀၀က်ပ္ ရပါတယ္..ေတာ္ေတာ္ရတဲ့ ပိုက္ဆံလို ့ဆိုနုိင္ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ တစ္ေနကုန္ အေအးခန္းထဲမွာ လုပ္ လုပ္ရတယ္ ဆိုတာလဲ ေစ်း၀ယ္ေတြ လွန္ေလွာ ေမႊေနွာက္ သြားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေနရာတက် ျပန္စီ ပစၥည္း အသစ္ေလး ေတြက လွေအာင္ ျပင္ ပစၥည္းအေဟာင္းေလးေတြကိုလည္း ေနရာက်ေအာင္ လုပ္ တစ္ကုတ္ကုတ္နဲ့ ခါးက်ိဳး ေအာင္ လုပ္ရပါတယ္..လက္ဖ၀ါးေတြဆိုတာ ေအးခဲေနျပီး ကိုက္ေတာင္ ကိုက္ပါတယ္ တကုိယ္လံုးလဲ ေအးစက္ ေနျပီး ေျချမန္ေတာ္ ကၽြန္မကို လိုတဲ့ ပစၥည္းသြားေျပးယူခိုင္းရင္ အျပင္ကို ေျပးထြက္ ေနပူက ၀ုန္းကနဲေဆာင့္ အေအး ခန္းထဲ ျပန္ေျပး၀င္ ဟပ္ခနဲ အေအးလိူင္းက ေဆာင့္ လူဆိုတာ ေအးလိုက္ ပူလိုက္နဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ အခု အသက္အရြယ္ အထိ နာေခါင္းေရာဂါက မေပ်ာက္နိုင္ေတာ့ပါဘူး

ျပီးရင္ ေရႊဂံုတုိင္ကေန ဒဂံုေျမာက္ပိုင္း အထိ ပိတ္သိပ္ က်ပ္ညွပ္ေနတဲ့ ကားေပၚမွာ ေျခခ်စရာ ေနရာမရပဲ နစ္နာရီ ေက်ာ္ မတ္တပ္ ရပ္ျပီး စီးရပါတယ္ အိ္မ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ လူက လံုး၀ကို မလူပ္နိုင္ေအာင္ကို ဖြတ္ဖြတ္ ညက္ညက္ ေက်ေနပါျပီ ညစာ ေတာင္ မစားနုိင္ေတာ့ပါဘူး ျဖဴေဖ်ာ့ ေအးစက္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ၾကည့္ျပီး အေဖနဲ့ အေမက တလွည့္စီ နိပ္နယ္ေပးျပီး ထမင္း အတင္း ေကၽြးပါတယ္..:( မေမ့နုိင္စရာေတြပါ)

လုပ္ငန္းခြင္ အေတြ ့အၾကံဳထဲက ရယ္စရာတစ္ခု ေျပာျပပါဦးမယ္ ေစ်း၀ယ္သူေတြ မရွိေသးတဲ့ မနက္ေစာပိုင္း ေတြနဲ့ ညေနပိုင္းေတြ ဆို ကၽြန္မတို ့ေတြ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အေဟာင္းေတြ အႏြမ္းေတြ (ကုန္က်န္ေတြ) ဖယ္ရ သန့္စင္ရပါတယ္ ကၽြန္မက ကုန္က်န္ေတြ ဖယ္ေနတုန္း ၀န္ထမ္းအစ္မၾကီး တစ္ေယာက္ က ေရာက္လာျပီး ကၽြန္မကို ဖယ္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ ပစၥည္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို အပယ္ ေတာင္းထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ပါတယ္ ကၽြန္မက သူ ့ေနာက္က လိုက္ျပီး အစ္မ အဲ့တာ အေကာင္းေတြေလ လို ့ေျပာေတာ့ ျငိ္မ္ျငိမ္ေနစမ္း ပိစီေကြးတဲ့..

ပစၥည္းေတြ အကုန္ပစ္ထည့္ျပီးေတာ့ သူသယ္သြားတဲ့ေနာက္ကို ကၽြန္မလဲ မနိမ္မနင္း ကူသယ္ေပးရင္ လုိက္သြား ေတာ့ ကုန္စိမ္း ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေလးေတြ ကုိယ္စီနဲ့ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ထုတ္ပိုးဂိုေဒါင္ေတြက အလုပ္သမား ေတြကို ေတြ ့ရတယ္ သူတို ့ကို အပံုလိုက္ ခြဲေ၀ ျခမ္းေပးျပီး ရပ္ၾကည့္ ေနတဲ့ ကၽြန္မဘက္ကို လွည္ျပီး တစ္ျခမ္း ပုတ္ေနတဲ့ ပန္းသီးေလးတစ္လံုးေပးတယ္ စားေလ ညီမေလးတဲ့..

ပန္းသီးေလးကိုင္ျပီး ကၽြန္မ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး ညီမေလးရဲ့ သူတို ့က အခု ေစ်းေတြ မတန္တဆ တင္ထားတာ အရမ္းျမတ္တာတဲ့ အဲ့တာ ၀န္ၾကီးနဲ့ မန္ေနဂ်ာနဲ့ ခြဲယူတာ တကယ္စာရင္းမွာက အဲ့ေလာက္ မဟုတ္ဘူးတဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးရံုးက လာစစ္တဲ့ေန့ဆို ညီမေလး သတိထားမိလား ေစ်းနူန္းေတြ ျပင္ကပ္တာ တဲ့..အျမတ္ေတြက သူတို ့အိတ္ထဲပဲ ေရာက္သြားတာ အခု ကုန္စိမ္း အက်န္ေတြအတြက္ စာရင္း ဖယ္လိုက္ ရင္ေတာင္ အျမတ္က အမ်ားၾကီးက်န္ေသးတာတဲ့ ဒီက ၀န္ထမ္းေတြက ပဲေ၇ြး ဆန္ေရြး ဟင္းရြက္သင္ေတြက ေန့စားေတြ နည္းနည္းေလးေတြပဲ ရတာ အစ္မတို ့က သူတို ့ဟင္းစားေလး ရေအာင္ လုပ္ေပးေနၾကတာတဲ့ ကၽြန္မလဲ သေဘာေပါက္ျပီး အခုမွ သက္ျပင္းခ်မိတယ္ ပန္းသီးကို ခြမ္းခနဲ ကိုက္လုိက္ရင္း အိုေက အစ္မ ေနာက္ေန ့အေနာ့္ တာ၀န္ထားလို ့ေျပာလိုက္တယ္...

ေနာက္ေန ့ မွာေတာ့ ဂိုေဒါင္ထဲကို ကၽြန္မ မနိုင္မနင္း သယ္လာတဲ့ အပယ္ေတာင္းကို ၾကည့္ျပီး အေမေလး ပိစီေကြး နင္ငါတို ့ကို အလုပ္ျပဳတ္ေအာင္ လုပ္တာလားဆိုျပီး မ်က္စိပ်က္မ်က္နွာပ်က္နဲ့ ေအာ္ၾကေတာ့တယ္ ကၽြန္မ စင္ေပၚက အကုန္နီးပါး ပယ္ထုတ္ လာမိတာကိုး အဲ့လို အဲ့လို. :)

အဲ့လိုနဲ့ အဲ့ဒီ့ေနရာေလးမွာ ကၽြန္မ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ သစ္သီး၀လံေတြနဲ့ ပတ္သတ္တဲ့ အတတ္ပညာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား တတ္ေျမာက္ ခဲ့ပါတယ္ အဓိကကေတာ့ ပန္းျခင္း သစ္သီးျခင္း အလွျပင္ျခင္း ပညာပါပဲ တစ္ျခင္းကို ျပင္ခ အဲ့တုန္း ကေတာင္ ငါးရာက်ပ္ပါ ပန္းျခင္း ျပင္ေပးတဲ့ အဘက ကၽြန္မကို အင္မတန္ခ်စ္ပါတယ္ ဘယ္လို ပန္းျခင္းကို ျပင္ရတယ္ သစ္သီးျခင္းကို ဘယ္လို အလွဆင္ရတယ္ လိေမၼာ္သီး ကို ဘယ္လိုစီရတယ္ စပ်စ္သီးနဲ့ ဘယ္လို ပိတ္ျပီး လွေအာင္ စီရတယ္ ပန္းသီးေလးကို ဘယ္ေနရာမွာ ထည့္ စသျဖင့္ ဆရာစားမက်န္ သင္ေပး ပါတယ္ ပညာလိုခ်င္တဲ့ ကၽြန္မလဲ ၀ယ္သူပါးတာနဲ့ အဘနားမွာ ဟိုဟာ ကူလုပ္ေပး ဒီဟာ ေျပးသယ္ေပးနဲ့ ပညာသင္ပါတယ္ ပန္းျခင္းေတြ ေအာ္ဒါမ်ားရင္ ကၽြန္မက အျမဲ ကူလုပ္ေပးပါတယ္ သူက ကၽြန္မကို ဒီကေလးမ အတတ္ ျမန္တယ္ ဖင္ေပါ့တယ္ မျငီးျငဴဘူးဆိုျပီး လက္သင္တပည့္လို သေဘာထားျပီး သူ ့ဆီမွာ လာပညာ သင္ခ်င္သူေတြ မ်ားပါတယ္ အဘစိတ္နဲ့ မကိုက္လို ့သူ က အေဖာ္မေခၚပါဘူး ကၽြန္မကိုေတာ့ အတူတူ ျပင္ၾကတိုင္း လက္ခ မ်ားမ်ား ရလာရင္ ကၽြန္မကို အျမဲ မုန့္ဖိုးေပးပါတယ္ ကၽြန္မလဲ ျပံဲဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ့ ယူျပီး အေမ့ လက္ထဲ အျမဲအပ္ပါတယ္ ေအာက္ဆိုဒ္ ရွာတဲ့သေဘာေပါ့

အဲ့မွာ ထူးဆန္းတာက စစ္တပ္က ေအာ္ဒါမွာရင္ ပန္းျခင္းျပင္တဲ့ေနရာမွာ စစ္သားတစ္ေယာက္ အျမဲ အေစာင့္ ခ်ခဲ့ပါတယ္ အဘကို တုိးတိုးေမးေတာ ခ်ိန္ကိုက္ဗုနး္ထည့့္ လုပ္ၾကံ မွာစိုးလို ့တဲ့ အဲ့ေန့က ကၽြန္မ အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး အိမ္မက္ ဆိုးေတြ မက္ပါတယ္ ေသြးေတြရယ္ တစ္စစီကြဲသြားတဲ့ ပန္းျခင္းရယ္ လက္ထိပ္နဲ့ အဘရယ္ ငိုေနတဲ့ ကၽြန္မရယ္ကို မက္မိတယ္ ေနာက္ေန့ အဘနားကို ကၽြန္မ မသြား ေတာ့ပါဘူး. အဘက ေရလာေသာက္ရင္း ကၽြန္မကို လာေခၚပါတယ္ သမီးေလး ဒီေန ့ အရက္ပုလင္းေတြ မုန့္ဗူးေတြနဲ့ ျပင္ရမယ့္ ေအာ္ဒါမ်ားတယ္ အဘ သင္ေပးမယ္ လာၾကည့္လွည့္တဲ့..ကၽြန္မလဲ အဲ့ေတာ့မွ ခပ္ကုတ္ကုတ္ေလး ထုိင္ျပီး အဘ တစ္ခုခ်င္း ဆင္ျပတာ ကိုပဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ၾကည့္မိတယ္ အဘက သတိထားမိျပီး သမီး ဘာျဖစ္လဲတဲ့ ကၽြန္မ မေျဖပဲ ေခါင္းကိုပဲ ခါမိပါတယ္..

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ေန ့ေတြမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ ပန္းျခင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ကို ျပင္တတ္ေနပါျပီ

ဒီလိုနဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး ေျမပေဒသာ အေရာင္းဆိုင္မွာ ေနထြက္ေန၀င္ အလုပ္လုပ္ရင္းက မထင္မွတ္ပဲ ကၽြန္မအတြက္ ေနာက္ထပ္ဘ၀ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုစဖို ့ အေျခအေနေပးလာခဲ့ပါတယ္ ..

ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ ေနရာနဲ့ မလွမ္းမကမ္း မနီးမေ၀း အုဌ္လမ္းလို့ေခၚတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားစုရွိေနတတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခု ရွိသတဲ့..ကၽြန္မ ဆိုင္ေလးေဘးက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာထုိင္ၾကရင္း ပစၥည္းေတြ မနိမ္မနိင္း သယ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို သူတို ့ျမင္သြားက်ရာက ေခၚျပီး ကၽြန္မကို အေဖာ္စပ္ပါေတာ့တယ္...

ကၽြန္မက ေျပာတယ္ ကၽြန္မ အလုပ္က မနက္ကတည္းက ညမိုးခ်ဴပ္တဲ့အထိ ငါအလုပ္လုပ္ရတာ အျပင္ထြက္ဖို ့မလြယ္ဘူး လို ့ေျပာေတာ့ သူတို့က ငါတို ့၀ိုင္းစဥ္းစားေပးမယ္ေလ နင္ကလဲ ဒီအတိုင္း မေနနဲ့တဲ့ ငါတို ့အခု တုိင္းျပည္ အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုပဲ...သူတို ့ကို ၾကည့္ျပီး အလုပ္ထဲမွာ ေလွာင္ပိတ္ ေနရတဲ့ ကၽြန္မလဲ စိတ္ဓာတ္ ေတြ တက္ၾကြလာတယ္ ေသြးဆူလာတယ္ ေအး ငါလဲ ပါခ်င္ တယ္ေနာ္ လို ့ေျပာေတာ့ ပါရမွာေပါ့ ငါတုိ ့စု ၾကံၾက မယ္ေလ ဆိုျပီး လက္၀ါးခ်င္း ရိုက္လိုက္ၾကပါတယ္...

အဲ့ဒီ့ကေနစျပီး...ပန္းပင္ေတြ သစ္သီး၀လံေတြ လတ္ဆတ္တဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြနဲ့ ျပည့္လ်မ္းေနတဲ့ အေအး ခန္းထဲက ကၽြန္မရဲ့ ဘ၀ အေျပာင္းအလဲ စေတာ့တာပါပဲ..