ဒဏ္ရာပြန္းတဲ့ စႏၵာမြန္း ေရးတဲ့ အဘအတြက္ စာ

အဲ့ဒီ႕ေန႕က ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ ေပၚက တိုက္ခန္း ေလး တစ္ခု ထဲမွာ ဦးေဂ် သားေလး ကိုထက္ရယ္ ဦးေဂ် သမီးေလး စုစုရယ္နဲ႕ တီဗီြ ထုိင္ၾကည့္ ေနၾကတယ္။ ဦးေဂ်နဲ႕ အန္တီေဘဘီက အေမရိကန္ သံရံုးသြားၾကေလရဲ့။ လူၾကီး ေတြ မရွိတုန္း သံုးေယာက္သား ေျဗာင္းဆန္ ေနလိုက္ ၾကတာ သတ္လိုက္ ပုတ္လိုက္ ရယ္ေမာၾကလိုက္ မုန္႕ေတြ စားလိုက္ေပါ့...ရုတ္တရက္ တယ္လီဖုန္း ျမည္လာတယ္ ...နံမည္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တီခ်ယ္ ေမျငိမ္း..ဖုန္းကို နွိပ္လိုက္ေတာ့ အသက္ ရူသံ ျပင္းျပင္း ကိုပဲ ၾကားရတယ္ တီခ်ယ္ တီခ်ယ္လို႕ေခၚေတာ့ ရုတ္တရက္ ျပန္မထူးဘူး ေနာက္မွာ ငိုသံၾကီးနဲ႕ သမီးေရ ညည္း အဘဆံုးျပီတဲ့..ဘယ္သူလဲ တီခ်ယ္လို႕ အေမာ တေကာ ေမးေတာ့ အဘ ဦးတင္မိုး ဆံုးျပီတဲ့... ၾကားလုိက္ ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္ထဲမွာ လြတ္ကနဲ ဟာကနဲ ျဖစ္ သြား တယ္..စကား ဘာမွ ျပန္မေျပာနိုင္ ေတာ့ဘူး.မယံုနုိင္ သလို ခံစားလုိက္ရတယ္ သမီး.ညည္း ဦးေဂ်ကို ေျပာ လုိက္ဦးတဲ့..တီခ်ယ္လဲ တစ္မနက္လံုး ထုိင္ငိုေနတာတဲ့ အခု သတိရလို႕ ဆက္လိုက္တာ သမီးရယ္တဲ့ နာနာ က်င္က်င္ ေျပာေနတဲ့ တီခ်ယ့္ အသံကို နားေထာင္ျပီး စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲ တစ္ခ်က္ ျဖစ္သြားတယ္ တီခ်ယ္ သတိ ထားဦးေနာ္ တီခ်ယ္ နွလံုး ေအာင့္ေနမယ္လို႕ သတိေပးလိုက္တယ္ ..ကိုထက္ေလးနဲ႕ စုစုကလဲ ေဘးမွာ မ်က္နွာ ငယ္ ေလးေတြနဲ႕ သံုးေယာက္ သား ျငိမ္ကုတ္ ေနလိုက္ ၾကတာ..ဦးေဂ်နဲ႕ အန္တီ ေဘဘီ ျပန္လာေတာ့ မ်က္နွာ ေတာ္ေတာ္ မေကာင္းၾကဘူး..

အိမ္ျပန္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဦးေဂ် ေဆး ေသာက္တယ္..ဥိးေဂ် သိျပီးျပီလား ဆိုေတာ့ လက္ကာျပျပီး သူသိျပီးျပီ သမီးတဲ့ ဦးေဂ်က နွလံုးခြဲ ထားေတာ့ သူ တစ္ခုခုျဖစ္မွာကို အန္တီေဘဘီက စိုးရိမ္ေနတယ္ ဦးေဂ်က ေန သိပ္ေကာင္း တာမဟုတ္ဘူး..အဘနဲ႕ အနီးကပ္ ေနခဲ့တဲ့ သူ ျဖစ္ေတာ့ သူ ပိုျပီး စိတ္ထိခိုက္ တယ္ေလ....အဲ့ဒီ့ ေန႕က အဘ ရန္ကုန္ အိမ္ကို ဦးေဂ် ဖုန္းေခၚတယ္..သူ႕ အသ ံၾကားေတာ့ ငိုၾကတယ္တဲ့...သမီးေရ ဦးေဂ် သတင္း မလုပ္ခ်င္ဘူး အထူးသျဖင့္ အဘ သတင္းကို မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုျပီး မ်က္ရည္က်တယ္..ေနာက္ ရံုးခ်ဴပ္က အဘသတင္းကို ကိုေဂ် လုပ္ပါဆိုျပီး တာ၀န္ေပးလို႕ အဘ သတင္းကို ဦးေဂ် မ်က္ရည္ ေတြေတြ က်ျပီး လုပ္ေပး ေနတယ္..အဲ့ဒီ႕ေန႕က တစ္အိမ္လံုး ထမင္း မစား နုိင္ၾကဘူး...တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္လဲ စကား မေျပာျဖစ္ ၾကဘူး ..အဘ ဆံုးပါး သြားတာ တိုင္းျပည္ အတြက္ မိသားစုအတြက္ တန္ဖိုးၾကီးမားလြန္းတဲ့ ရတနာတစ္ခု ေပ်ာက္ဆံုး ပ်က္စီး ဆံုးရံူး လိုက္ရ သလို ျဖစ္မွာလို႕ ခံစားရတယ္...ကိုယ္ ေတာင္ ခဏေလး ဆံုေတြ႕ခြင့္ရတာ ကို ဒီေလာက္ ၀မ္းနည္းေနရင္ မိသားစုဆို ဘယ္လို ေနရွာမလဲ ဆုိတဲ့ အပူကို မ်ေ၀ခံစားမိတယ္...

အဲ့ဒီ႕ ေန႕ညက ခ်င္းမိုင္ျမိဳ႕က ဦးသာမညရဲ့ တိုက္ခန္းေလးမွာ ဧည့္သည္ေတြ တျပံဳၾကီး ေရာက္ေနၾကတယ္ ကေလး ေတြလဲ အမ်ားၾကီးပဲ သူတို႕ လူတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနၾကတာေလ..ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ညဥ့္ မီးသီး ေလးေတြ ထိန္ထိန္ ညီးေအာင္ တပ္ထားတဲ့ ဦးသာမညရဲ႕ တုိက္ခန္းေလးက အရမ္းလွတယ္..ေနာက္ခံမွာ ဒြိဳင္စုေထ့ ေတာင္ မိူင္းညိဳ႕ညိဳ႕ၾကီး ထိပ္က ေစတီေလးကို မီးေရာင္ မိွတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ ေလးေတြနဲ႕ ျမင္ ေနရတယ္..မလာေသးဘူးလား မသိဘူး လာေတာ့မွာပါ လူေတြ လူပ္လူပ္ရြရြနဲ႕ ေမ်ာ္ေနၾကတယ္ သံုးေျမာ့င္ ပံု ၀ရံတာေလး ကေန လမ္းသြယ္ ေလးထိပ္ကို လွမ္းေမ်ာ္ေနၾကတယ္..ေနာက္ အဘလာျပီတဲ့ ..အားလံုး မ်က္နွာေတြ ျပံဳးသြားျပီး လူပ္လူပ္ ရြရြ ျဖစ္သြားတယ

ထိုင္းဘက္ ေရာက္ကတည္းက ကြဲလြဲမူေတြ ေတြ႕ဖူးတယ္ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို လူအမ်ားၾကီးက တစ္ညီ တစ္ညြတ္ တည္း ေစာင့္ေမ်ာ္ေနတာ ေတြ႕ခ်င္ေနတာ အဲ့လူတစ္ေယာက္အေပၚမွာ ထားတဲ့ ေမတၱာတရားေတြ ခ်စ္ျခင္း ေတြကို ဘာမွ မပါပဲ ပကတိျမင္ခြင့္ရတာ ဒါပထမဆံုးပဲ စိတ္ထဲေတြးမိတယ္..

တိုက္ခန္း ေကာ္ရစ္တာ တေလ်ာက္ လံုးေထြးေနတဲ့ လူအုပ္စုၾကီးရဲ့ ေရွ႕ဆံုးမွာ ပထမဆံုးျမင္လိုက္ရတာ ဦးေဂ်..ျပံဳး ျဖီးျဖီးၾကီးနဲ႕ အိတ္ေတြ ထမ္းျ႔ပီး ၀င္လာတယ္။ ဦးေဂ်ရဲ႕ အေနာက္မွာ တြယ္ဖက္ထားတဲ့ လက္ေတြ ၾကားထဲမွာ ..ျပံဳးခ်ိဳေနတဲ့ မ်က္နွာနဲ႕ လြယ္အိတ္ အၾကီးၾကီး လြယ္ျပီး ေလ်ာက္လာတဲ့ အဘ...အဘကို ေတြ႕ လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္ထဲမွာ တကယ့္ကို ကိုယ့္မိဘကို ျပန္ေတြ႕ လိုက္ရသလို ခံစားရ တယ္..အဘ မိတ္ေဆြရင္းေတြ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ အဘကို နုတ္ဆက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ လူေတြ ေနာက္ကြယ္ကေန ရပ္ျပီး အဘကို ျပံဳးျပီး ၾကည့္မိတယ္..ေနာက္ ေနာက္မွာ ရို႕ရို႕ေလးရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို အဘက ျပံဳးျပတယ္ သမီးက ဘယ္သူတုန္းတဲ့..ဦးေဂ်က လက္ကိုဆြဲျပီး ဒါ စႏၵာမြန္း..အခု ဘီဘီစီမွာ လုပ္ေနတာေလ တဲ့ ..ေအာ္ ေအးေအး ၾကိဳးစား ၾကိဳးစား ကေလးေတြတဲ့.ေနာက္ ဦးသာမည ဧည့္ခန္းထဲက ဆက္တီ ဆိုဖာခံုၾကီးေပၚမွာ မိန္႕မိန္႕ၾကီး ထုိင္ေနတဲ့ အဘနဲ႕ လက္ပံပင္ ဆက္ရက္ေတြလို အံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ ေအာ္လိုက္ၾက ေျပာလိုက္ၾက ရယ္ လိုက္ၾကနဲ႕ တစ္ညလံုး မေနမနား ေျပာေနၾကရင္း ရုတ္တရက္ အဘ အသံတိတ္ သြားေတာ့ အားလံုးက ရပ္ျပီး အဘကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့..အဘက နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ကို အိပ္ေမာက်သြားပါေလျပီ..အဲ့တာကိုက အဘ ဦးတင္မိုးလို႕ သိသာ ထင္ရွားတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ သမီးရဲ႕တဲ့..အလုပ္ ကေတာင္ နားျပီး အဘ သြားခ်င္တဲ့ ခရီးစဥ္ကို စိတ္ ရွည္ရွည္နဲ႕ လိုက္ပို႕ ေပးေနတဲ့ ဦးေဂ် အေျပာကို နားေထာင္ျပီးအျပစ္ကင္းစြာနဲ႕ ကေလး တစ္ေယာက္ လို အိပ္ေနတဲ့ အဘကို .ျပံဳးၾကည့္မိတယ္..

ေနာက္ရက္ ေတြမွာ အပင္ပမ္းဆံုးကေတာ့ တီခ်ယ္ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ သမီးေရ အဘဆီကို ေျပး လိုက္ဦးမယ္ ဆိုျပီး.အိမ္က အတူထြက္ တီခ်ယ့္ကို အဘ နားေနတဲ့ ဦးသာမည တိုက္မွာ ခ်ေပး..ဒါမွမဟုတ္ အဘနဲ႕ တီခ်ယ္ ထိုင္ ေနက် ၀ါ၀ီလို႕ေခၚတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ ေလးမွာ တီခ်ယ္ကို ခ်ေပးျပီး အလုပ္ကို တန္းေျပး..တီခ်ယ္ဆို ဘယ္ေလာက ္ေတာင္ အဘ စားေရး ေသာက္ေရးကို စိုးရိမ္ သလဲဆိုရင္ သူ႕ကိုယ္တိုင္ မျပဳစု နိုင္မွာစိုးလို႕ အဘအတြက္ ထမင္းခ်က္ေပးဖို႕ အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္ကိုေတာင္ သူက ဌားေပးထားခဲ့တာ..ဒီၾကားထဲ အဘ နားကလဲ လံုး၀မခြာပဲ အဘနဲ႕ စကားေတြေျပာ သီခ်င္းေတြ ဆိုလုပ္ေနခဲ့တယ္...

ဘ၀မွာ သတင္းဂ်ာနယ္မွာပဲ လုပ္ခဲ့တာ ငါးနွစ္ေက်ာ္ျပီဆိုေပမယ့္ အသံနဲ႕တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးခဲ့တဲ့ ေရဒီယို အသံလႊင္ ့လုပ္ငန္းကို စလုပ္ေတာ့ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ေတြကလဲ ကိုယ့္ကို နည္းနည္းမွ အဖက္မလုပ္ ရွိတယ္လို႕ ေတာင္ မထင္ လူရာမသြင္း ပညာ စြမ္းေတြ ျပေနခ်ိန္မွာ..ဦးေဂ်က သင္ဆရာ ျမင္ဆရာ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္..ခ်စ္သူ ျဖစ္သူ ကလဲ အေ၀း ကေန ကိုယ္ မကၽြမ္းက်င္တဲ့ စက္ပိုင္း ဆိုင္ရာေတြကို ဖုန္းကေန ေျပာေပး ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ကလဲ မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ အညြန္းစာေတြဖတ္ျပီး အသံ သြင္းနည္း အသံ တည္းျဖတ္နည္းေတြကို မနားမေန လုပ္ ေနရတဲ့ အ ပင္ပမ္း ဆံုး အခ်ိန္ေတြေပါ့...

အလုပ္မွာ အယ္ဒီတာက ပထမဆံုး ေရဒီယို သတင္း အင္တာဗ်ဴး တစ္ပုဒ္ လုပ္ျပ ရမယ္တဲ့..လူ စိတ ္၀င္စား ရမယ္ ပညာေပး လဲ ျဖစ္ ရမယ္တဲ့ .ကိုယ္ေတြ႕ အင္တာဗ်ဴး လဲ ျဖစ္ရမတဲ့.အိမ္ ျပန္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တီခ်ယ့္ကို အၾကံညဏ္ ေတာင္းေတာ့ တီခ်ယ္က သမီး ညည္းအဘ ရွိတယ္ေလ..သူ႕ကိုရွိတုန္းေလး ေမးေပါ့တဲ့ ေနာက္ေန႕ ဦးသာမညအိမ္ကို ေရာက္သြားေတာ့ အဘတို႕က ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း စကား ေျပာ ေနၾကတယ္..

အဘ. ေနေကာင္းလားလို႕ စကားစေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ သမီးရယ္တဲ့ အဘဒီမွာေပ်ာ္လားဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ တာေပါ့တဲ့..အဘကို စကားေတြစရင္း ဘယ္က စေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတုန္း တီခ်ယ္က အဘ ေျမးက အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခ်င္လို႕ စကား ေခၚေနတာတဲ့.ရယ္ျပီး ေျပာတယ္..ဟုတ္တယ္ သမီး အဘကို အင္တာဗ်ဳဴး လုပ္ခ်င္လို႕လို႕ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ အသံ ေတာင္ တုန္ခ်င္တယ္..ေမးေလ သမီး ဘာေမးမွာလဲ ညကတည္းက စဥ္းစား ထားတဲ့ အေျဖကို အဘကို ေပးလိုက္တယ္ ကေလး ကဗ်ာေလးေတြကို အဘ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေလးေတြ အေၾကာင္း သမီး သိခ်င္လို႕ပါ အဘလို႕ ေျပာလုိက္တယ္..အဘက ရယ္ျပီး ေမးေလ သမီး ေကာင္းတာပဲ အဲ့ဒီ့ အေၾကာင္းေလးကတဲ့..အဲ့တာဆို..ကၽြန္မ စိတ္ထဲ အဘကို ရက္ခ်ိန္းဖို႕ စဥ္းစားလိုက္တယ္

အတြင္းမွာ သတင္းေထာက္ အလုပ္ လုပ္ဖူးခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳအရဆိုရင္ အဘလို နံမည္ေက်ာ္အနုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ကို အင္တာဗ်ဴး ရနိုင္ဖို႕ လနဲ႕ခ်ီ ေစာင့္စား ရနုိင္သလို ဘယ္ အင္တာဗ်ုဴး မွာ တစ္ထိုင္တည္း ရခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳမရွိပါဘူး..ဒါေၾကာင့္ အဘဘယ္အခ်ိန္အားလဲ သမီးအတြက္ အင္တာဗ်ဴးေပးဖို႕ အဘ အားတဲ့ အခ်ိန္ ေျပာေပးပါလို႕ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေလသံေလးနဲ႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ အဘက တဟားဟား ရယ္ရင္းက သမီးရယ္ အခုအဘတို႕ေတြ႕ေနတာပဲ အဘလဲ အခု အားေနတာပဲ ေမး ေမးစရာရွိ အခုေမး..အခ်ိန္ ဆြဲ မေနနဲ႕ လုပ္စရာရွိတာ အခ်ိန္ရွိတုန္း လုပ္တဲ့..လံုး၀ကို မထင္ ထားတဲ့အတြက္ .စိတ္ထဲမွာ ဟာကနဲ ျဖစ္ သြားတယ္ ဘယ္လိုခံစားမူမ်ိဳးျဖစ္သြားခဲ့တယ္ဆိုတာ အခုခ်ိန္မွာ အမည္မေဖာ္တတ္ေတာ့ပါဘူး..

အဘနဲ႕ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရတာ ဆိုတာထက္..စကားေတြေျပာလုိက္ အဘက ကေလးကဗ်ာေလးေတြ ရြတ္ျပလိုက္...နားေထာင္လုိက္ လိုက္ဆိုလိုက္..နဲ႕ အဘကို အင္တာဗ်ဴးခ်ိန္မွာ..တီခ်ယ္ကလဲ အနားမွာရွိေတာ့ ေမျငိမ္းေရ အဲ့တုန္းကေလ ဘယ္လို ေနာ္ ေမးလိုက္ တီခ်ယ္က ေထာက္လုိက္နဲ႕ တကယ့္ကို စကား၀ုိင္းေလးလို ျဖစ္သြားခဲ့ ပါတယ္ အဘ အသံေအာေအာၾကီးနဲ႕ ရြတ္ျပတဲ့ အဘကိုယ္တိုင္ သီကံုးခဲ့တဲ့ သင္ပုန္းၾကီးဖတ္စာထဲက က ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္ ခ ခေရကံုး မေလးျပံဳး ဂဂဏန္းသင္ ျပံဳးရႊင္ရႊ႔င္ မနီကေလး ဘယ္ကလာ အိမ္က ထြက္လို႕လာ မနီကေလး ဘယ္ကုိသြား စာသင္ေက်ာင္းကိုသြား တနဂၤေႏြ တနလၤာ ဂ်ိဳးကေလး ကူသံသာ စတဲ့ ကေလးကဗ်ာေလးေတြကို နားေထာင္ရင္း ကေဘးဘ၀ကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ ရပါတယ္.. ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ ေရးတဲ့ ကေလးကဗ်ာေလးေတြနဲ႕ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ အဘဟာ ကေလး ကဗ်ာေလးေတြ စပ္တာ ကေလး ေလးေတြ ကို မုန္႕ဖိုးေပးတာပါပဲတဲ့..ကေလးေတြအတြက္ ကဗ်ာေလးေတြ စပ္ ေပးခ်င္ ပါေသးတယ္ လို႕ အဘက ျပံဳးျပံဳးၾကီးေျပာပါတယ္။

ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရ ခ်င္းမိုင္မွာ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ေတာ့..အဘ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနလို႕ အေဖာ္ ေနေပးရမယ္ ဆိုေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ပတ္တီး အလိမ္းလိမ္းနဲ႕ ေဆးရံုကေန တန္းသြားေတာ့ အဘက ကၽြန္မ လက္က ပတ္တီးကို ကိုင္ၾကည့္ျပီး မ်က္နွာ မေကာင္းဘူး..ဒဏ္ရာပြန္းတဲ့ စႏၵာမြန္းဆိုျပီး စာခ်ိဳးေလးစပ္ျပီး ေျပာရွာတယ္ ဆိုင္ကယ္အစီးၾကမ္းတဲ့ ကၽြန္မေနာက္က မေၾကာက္မရြံ ႕ထုိင္ျပီး ဆိုင္ကယ္ လိုက္စီးရဲတဲ့ သူေတြ ထဲမွာ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြကေတာ့ ပထမဆံုးပဲ ဒုတိယက တီခ်ယ္..အဲ့သူေတြထဲကမွ အဘလဲ အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္..

.အဘက နံမည္ေလးေတြကို စာခ်ိဳးစပ္တာေတာ့ အရမ္းေတာ္တယ္ တီခ်ယ္ကိုလဲ လင္ရာေက်ာ္နဲ႕ ထင္ရာ ပ်ာ္ေနတဲ့ ေမျငိမ္းတဲ့ တီခ်ယ္က ထပ္ဆက္မစပ္ပါနဲ႕ေနာ္ လို႕ ေျပာျပီး သူတို႕ရယ္ၾကတယ္ သူတို႕ နွစ္ေယာက္က လည္း တကယ့္ကို သားအဖေတြလို ပါပဲ ေနာက္ အဘ ထုိင္းနိုင္ငံမွာ လွည့္ျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးေနသြားတယ္ အဘ သမီးေလး ေနမေကာင္းလို႕ ထင္တယ္ အဘျပန္ရမယ္ဆိုေတာ့..အဘကို မေတြ႕တာၾကာလို႕ အခု ေတြ႕ေနရတဲ့ သားတပည့္ေတြက မခြဲနိုင္ၾကဘူး ျပန္မလႊတ္ခ်င္ၾကဘူး ျဖစ္ေနၾကတယ္...

အဘ ျပန္ေတာ့ ခ်င္းမိုင္မွာ နုတ္ဆက္ေတာ့..အဘကို ဦးသာမညအခန္းထဲက ခံုေလးေပၚမွာ ထုိင္ ကန္ေတာ့ ၾကတယ္..အဘကို ကန္ေတာ့ ၾကေတာ့ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းမိတယ္..ခဏေလး ေတြ႕ဆံု ၾကံဳၾကိဳက္ ခြင့္ရ ေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေသြးသားအရင္း တစ္ေယာက္လို မိဘလို အဖိုးလို ခံစားခဲ့ရ ပါတယ္..အခ်ိန္တန္လို႕ အဘ ေနရပ္ကို ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနၾကေပမယ့္ မျပန္ ေစခ်င္ ၾကဘူးေလ..ေနာက္ပိုင္းေတြ ရံဖန္ရံခါ အဘနဲ႕ တီခ်ယ္ စကား ေျပာေနၾကရင္ ဒဏ္ရာပြန္းတဲ့ စႏၵာမြန္း အနားမွာ ရွိတယ္ေျပာရင္ စႏၵာမြန္းေလး ဒဏ္ရာပြန္းတုန္းပဲလားတဲ့..ေမးပါတယ္။

အဘ ဆံုးပါးသြားျပီးေနာက္မွာ...အဘအတြက္ အမွတ္တရ ေဟာေျပာပြဲေလး ခ်င္းမိုင္က ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမား ေက်ာင္းမွာ လုပ္မယ္တဲ့..တီခ်ယ္ကေျပာေတာ့..အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ ဦးေဂ်တို႕မိသားစုကလဲ အေမရိကန္ မသြားခင္ ခ်င္းမိုင္ကို အလည္ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္လဲ ျဖစ္ေတာ့.အဘကို ခ်စ္ၾကတဲ့ သူေတြ စီစဥ္တဲ့ ပြဲေလး တစ္ခု လုပ္ၾကဖို႕ စီစဥ္ၾကတယ္..လံုး၀ကို မထင္မွတ္စြာနဲ႕ပဲ အဘအတြက္ လုပ္တဲ့ ပြဲေလးမွာ ကၽြန္မကို စီစဥ္သူ ေရႊ႕ေျပာင္း ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ ေဒါက္တာသိန္းလြင္နဲ႕ ပူးတြဲ အစီအစဥ္ေလးတစ္ခု လုပ္ေပးရမယ္တဲ့ တကယ့္ကို စာေပသမၻာရင့္ၾကီးေတြၾကားထဲမွာ အသက္အငယ္ဆံုး ၀ါအငယ္ဆံုး ကၽြန္မကို ထည့္သြင္းေပးေတာ့ အရမ္းကို အံ့ၾသမိပါတယ္


အဲ့ဒီ့ပြဲမွာ ဆရာဦးသိန္း၀င္း(ျမန္မာစာဆရာ ေက်ာင္းတာ၀န္ခံ) ဦးေဂ် ဆရာမေမျငိမ္း ဦးသာမည။ ဆရာ ေဒါက္တာ သိန္းလြင္တို႕ ပါ၀င္ ေဟာေျပာ ၾကပါတယ္ ..အဘရဲ့ အေၾကာင္းကို ေဟာေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ ဦးေဂ်က အေသာေလး ေဖာက္ျပီး ေျပာ သြားနိုင္ ခဲ့ေပမယ့္ တီခ်ယ္ကေတာ့ စကား မဆံုးခင္ ရိူက္ၾကီးတ၀င္ငိုတယ္ ဆရာ သာမည ကေတာ့ အဘ အေတြး အေခၚေတြနဲ႕ ပတ္သတ္ တာကို ေျပာတယ္ ေဒါက္တာ သိန္းလြင္က ပညာေရးနဲ႕ အဘအျမင္ေတြကို ေဟာေျပာၾကတယ္..
ကၽြန္မ အလွည့္ေရာက္ေတာ့..ကၽြန္မက စီဒီေခြေလးကို ကိုင္ျပီးပဲ ပရိတ္သတ္ အေရွ႕ကို ေလ်ာက္သြားတယ္ ဒီစီဒီေလးဟာ ကၽြန္မ ဘ၀ရဲ့ ပထမဆံုး ေရဒီယို အင္တာဗ်ဴး ပါ...အဲ့တာကို အင္တာဗ်ဴးခြင့္ ေပးခဲ့သူ ကေတာ့ အဘဦးတင္မိုးပါလို႕ ေျပာျပီး အင္တာဗ်ဴး ခြင့္ရခဲ့ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အရမ္း အံ့အား သင့္ ခဲ့ရတဲ့ အဘရဲ့ မာန္မာနမရွိတဲ့ ပညာရွင္ စိတ္ဓာတ္ကို ေျပာျပျပီး အဘ ရြတ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာသံေလးေတြကို ဖြင့္ျပခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးက ျငိမ္သက္ သြားၾကျပီး အဘ ပံုရိပ္အၾကီးၾကီး ေအာက္မွာ အဘရြတ္ဆိုေနတဲ့ ကဗ်ာသံစဥ္ေလးပဲ ထြက္ေပၚေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ တုတ္တုတ္မလူပ္ပဲ အားလံုး မ်က္ရည္ေတြေတြက်ခဲ့ၾကရတယ္

ေနာက္ ကၽြန္မတို႕ လူငယ္ေတြ အဘရဲ့ ကဗ်ာေလးထဲက မိုးပြင့္လာခဲ့ တုတ္ေကာက္ခဲ့ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို တီလံုးေလး သြင္းျပီး စပ္ေပးခဲ့တဲ့ ကိုသန္း၀င္းထြဌ္ (ဒီဗီြဘီ)လက္ရာ ဂစ္တာသံေလးနဲ႕ ဂ်ပန္အစ္မေလးပါ ကူညီ တီးခတ္ ေပးခဲ့တဲ့ စႏၷာရားသံေလးနဲ႕ တြဲဖက္ျပီး သီခ်င္းဆိုခဲ့ၾကတယ္.ေနာက္ အဘၾကိဳက္တဲ့ ေကာက္ညႈင္း ေပါင္းနဲ႕ လက္ဘက္ သုတ္ လက္ဘက္ ရည္ ၾကမ္းေလးေတြ ေသာက္ရင္း တုိင္းရင္းသား ေပါင္းစံု တက္ေရာက္တဲ့ အဘ အမွတ္တရ ျမန္မာဆန္ဆန္ပြဲေလးကို ပကာသနမပါပဲ က်င္းပျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္..ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ပြဲတစ္ခုပါပဲ..

အဘ ဆံုးတာ ဒီေန႕ဆို နွစ္နွစ္ျပည့္ျပီဆုိတာ သိေနခဲ့တယ္ ဒီေန႕ အြန္လုိင္းေပၚ တက္ေတာ့..အစ္မပန္ဒိုရာ တင္ထားတ့ဲ ပို႕စ္ေလးကို ဖတ္ျပီး ကတည္းက..စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ အခ်ိန္ေတြဟာ ကုန္လြယ္လြန္းလိုက္တာ မေန႕ တစ္ေန႕ ကလိုပဲ လို႕ ခံစားလိုက္ရတယ္

အခု အနားမွာ မိသားစု အရင္းေတြလို ခ်စ္ရတဲ့ အားကိုးရတဲ့ ဦးေဂ်တို႕ မိသားစုလဲ မရွိေတာ့သလို တီခ်ယ္တို႕ မိသားစုလဲ မရွိေတာ့ဘူး..ခ်င္းမိုင္ ဆိုတာလဲ အေ၀းၾကီးမွာ ပူေလာင္ကၽြမ္းျမိဳက္ေနတဲ့ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ေပၚက အထီးက်န္ စိတ္ကို ခံစားရတယ္..မိသားစု ကိစၥတစ္ဖက္ ေက်ာင္း တက္ရတာ တစ္ဖက္ အလုပ္လုပ္ ရတာတစ္ဖက္ ဗာဟီရေတြ မ်ားေနလြန္းလို႕ ဘာေတြ ရူပ္ေနမွန္းမသိ စိတ္ပင္ပမ္း လူပင္ပမ္း ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အျမဲလိုလို အျပစ္ကင္းစြာနဲ႕ ျပံဳးေနတဲ့ အဘပံုကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိေတာ့ အရမ္းကို အျပစ္ကင္း ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ့ အပူုအပင္ကင္းတဲ့ နွလံုးသားနူးညံတဲ့ အဘတစ္ေယာက္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘုံဘ၀မွာ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစလို႕ ဂ်ီေတာ့စေတတပ္မွာ ျပံဳးေနတဲ့ အဘပံုေလးနဲ႕ တြဲ တင္ထားလိုက္မိပါတယ္..

အိမ္လည္က်ဴးတဲ့ သား ဧည့္သည္ၾကီး အဘဦးတင္မိုး တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်စ္တဲ့မိသားစုရွိေနတဲ့ သူခ်စ္တဲ့ သူ႕ တုိင္းျပည္ဆီ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ျပန္ခြင့္ရပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္း အမိေျမနဲ႕ ေ၀းကြာျပီး ျပန္ခြင့္ မရေတာ့တဲ့ သူေတြရဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြနဲ႕ အတူ ျပန္ခြင့္မရွိေသးတဲ့သူေတြနဲဲ႕ အျမန္ဆံုး.ျပန္ခြင့္ရရပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။။